سلام استاد عزيز
خدا قوت.
نمي دانم كامنت هاي «نوشته هاي كمتر خوانده شده» را هم مي خوانيد يا نه.
اما امروز كه اين مطلب را مي خوانم ،‌يك هفته اي است كه پدرم را از دست داده ام.
يك پدر نازنين مهربان دوست داشتني كه جاي خاليش نه تنها در دل خانواده ي ما، كه در دل بسياري از آدم هاي دور و نزديك هم ديده مي شود.
پدرم يك راننده تاكسي بود كه هفته پيش در سرزمين مكه از ميان ما رفت.
او بي سوادي را با كوري ( نابينايي) يكي مي دانست و هميشه اين اصطلاحات را با هم به كار مي برد: كور بيسواد.
خودش را هم در صحبت هايش « من كور بيسواد » خطاب مي كرد، اما واقعاً آنچه او مي دانست و به ما ياد مي داد خيلي سواد مي خواست.
من فوق ليسانس مديريت اجرايي دارم و در حال حاضر تدريس و پژوهش هم مي كنم،‌ اما در سن ۴۱ سالگي با اين سوابق، هنوز براي مديريت خودم و زندگي خودم به دست او نگاه مي كردم.
او يك راننده تاكسي بود و يك روشنفكر، يك دانشگاه نديده و درس نخوانده اما صاحب نظر. يك مطلع. يك تحليل گر كه تنها اصطلاحات علمي و تخصصي را بلد نبود و براي مفاهيم مورد نظرش به كار نمي برد.
من از اين راننده تاكسي خيلي آموخته ام و الان جاي خالي دستانش را بر روي شانه هاي بي حسم خيلي زياد احساس مي كنم.
خدا همه درگذشتگان را قرين رحمت كند.
ببخشيد صاحبخانه ي عزيز و دوست داشتني