چند روز پیش با کسی در مورد کمک کردن به مردم زلزله زده صحبت می کردیم. در مورد این که چی میشه که ما افراد ی رو در اطراف خودمون می بینیم که به کمک نیاز دارند ولی کمکشون نمی کنیم و بی تفاوت از کنارشون رد میشیم ولی در این شرایط یک شوری ایجاد میشه و سعی می کنیم حتما سهمی در این کمک کردن ها داشته باشیم. من که ممکن هست یک خرید ساده برای مادرم انجام ندم حتما سعی می کنم در این شرایط کمک کنم.
مدتی درگیر این فکر بودم که اگر به کسی کمکی می کنم خوشحال نشم و اگر خوشحال می شدم خودم رو سرزنش می کردم که تو مگر چکار کردی که داری خوشحالی می کنی یا ته دلت راضی میشی یا نسبت به خودت احساس خوبی پیدا می کنی مگر نه اینکه فقط باید برای رضای خدا باشه. شاید طوری میشد که تو جای اون بودی و اون جای تو. الان این ها رو بازی نفسم می دونم. اینکه در نهایت نفس من با کمک کردن به دیگران داره راضی میشه. دیگه مثل گذشته ها فکر نمی کنم که باید زندگی خودم رو بدون بقیه در نظر بگیرم. فکر می کنم به وجود بقیه نیاز دارم و زندگی با وجود اون ها معنا پیدا می کنه و شاید کمک کردن به دیگری از هر نوعی که باشه و دیدن خوشحال شدن دیگری به زندگی انسان معنا میده و احساس وجود داشتن پیدا می کنه.

مدتی خیلی درگیر این حرف‌های شما بودم، در نهایت به نتیجه رسیدم که وقتی به کسی کمک می‌کنم، صد در صد نیاز خودم هست و خودم حس و حال بهتری پیدا می‌کنم. یا به نوعی حس بودن می‌کنم. این حس که دوست داشتم به بقیه کمک کنم یا موسسه‌ای برای این‌کارها داشته باشم، از وقتی خوب و بد برای خودم تعریف کردم تو وجودم بود، ولی دوسالی هست که فهمیدم این نیاز بیشتر برای حال خودم هست و برای حس ارزشمند بودن و پر کردن خلائی در وجود خودم.
اون وقت‌ها اگر کسی می‌گفت خوشبحالت خدا بهت توفیق داده داری به مادرت خدمت می‌کنی، تو دلم بهش می‌خندیدم، می‌گفتم من برای خودم هست که دارم همه اینکارهارو می‌کنم، الان هم گاهی خیلی فکر می‌کنم و می‌گم همه‌اش برای خودم بوده.
چندوقت پیش بود اتفاقا می‌گفتم خوشبحال آقا معلم، چقدر حس خوب تجربه می‌کند اما علتش، وقتی از بچه‌های گروه سحرخیزی گزارش می‌خواهم بعضی‌هاشون می‌گن که حس امید به زندگی پیدا کردند و خوشحال‌تر هستند آنقدر ذوق ‌می‌کنم که حد ندارد، گاهی خودشون هم اندازه من ذوق نمی‌کنند. : )
یک نکته دیگر، ما فکر می‌کنیم یا شاید توقع داریم آدم با گذشت زمان دردش از بین بره، درست هست شخص برمی‌گرده به روال زندگی شاید اصلا کسی متوجه نشه چی شده، ولی اون درد و خلا برای همیشه در روحش هست، با رفتارهامون کاری نکنیم به سطح بیاد و زود به زود براش تازه بشه.(برای شرح بیشتر نیاز بود یه حرف‌هایی بزنم، نوشتم ولی دیدم بیشتر شخصی هست پاک کردم)
و نکته آخر، دیشب در موردش تو وبلاگم نوشتم ولی منتشر نکردم، خواهش می‌کنم هر کی هستیم هر جا هستیم و هر کاری می‌کنیم، روح اعتماد رو از جامعه و آدم‌ها نگیریم، خیلی زشت و بد هست که ما بخاطر رفتار یک عده دیگه حتی نتونیم اعتماد کنیم و به افرادی که واقعا نیاز دارند کمک کنیم. صحنه کمک خواستن به اسم بیماری رو خیلی در بیمارستان می‌دیدم، گذشتن از کنارش واقعا برام سخت بود، بعد متوجه شدم که خیلی‌هاشون دروغ هست و شاید بتونم بگم اکثرشون. کم‌کم شاید رفتم سمت بی‌تفاوتی، کمک نمی‌کردم اما کل روزم درگیر درد تو وجودم بودم که کمک نکردم، دیروز تو بیمارستان دوباره یکی از اون اشخاص رو دیدم که هر دفعه با یک سناریویی کمک می‌خواست و اینبار هم با داستانی جدید.

سارتر در کتاب اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر سوالی رو مطرح میکنه که به نظرم هر کسی در هر شرایطی باید از خود بپرسد وسوال اینه که : اگر همه ی مردم چنین کاری کنند چه پیش خواهد آمد؟ بی شک مردمی که میخواستند مستقیما و با ماشین شحصی راه بیفتند و کمک ها و خوراکیها و .. را شخصا تحویل مردم دیگر بدهند چنین سوالی از خود نکردند و لابد با خود گفتند خیر همه این کار را نمی کنند این شد که بی نظمی و ترافیک و هدر رفتن منابع پیش آمد یعنی یک نیت خوب منجر به نتیجه بدی شد.
این سوال ملاک خوبی است اگر مثلا زمانی خواستیم پشت سر ماشین جلویی بوق ممتد بزنیم از خودمون بپرسیم: اگر همه ی مردم چنین کاری کنند چه پیش خواهد آمد؟
همچنان اگر تکه کاغذی را از زمین برداشتیم باز از خود بپرسیم اگر همه ی مردم چنین کاری کنند چه پیش خواهد آمد؟