این نوشته منو یاده زندگی خودم انداخت،
به محمد رضا :

ادموند ، نگهبان فراموش کار باغ بهشت !

ورود غير قانونى به بهشت !
سالها پيش در روزهايى که تنها سيزده سال از چرخش زمين به دور خورشيد را ديده بودم ،هميشه از مسير خاصى به مدرسه ام مى رفتم. از خانه تا مدرسه من چيزى نزديک به پنج الى شش کيلومتر راه بود و من تمامى اين مسير را پياده طى مى کردم .در آن روزها فکر مى کردم که سرويس تاکسى براى بچه هاست ! براى خودم مردى شده ام و خودم بايد اين مسير را پياده طى کنم. در آن سالها بى حد و مرز خوشبخت بودم. هيچ از زندگى نمى دانستم ، فقط مى دانستم که بايد انسان بزرگى شوم. بايد جهان را به شکلى مثبت تغيير دهم و تاثيرى شگرف در دنيا به جاى بگذارم! بعد ها فهميدم که تغيير جهان کارى بس خنده دار است و تغيير جهان اطراف ما تنها با تغيير جهان خودمان شروع مى شود !
آن روزها در مسير خانه به مدرسه هميشه خودم را سرگرم مى کردم. گاهى اوقات با توپ پلاستيکى با بچه ها تا مسير مدرسه بازى مى کرديم ،روزهايى بود که با قوطى نوشابه ها به هم ديگر پاس مى داديم ،لحظاتى را با خوردن بستنى هاى يخى طعم دار مى گذرانديم و بعضى مواقع هم زنگ خانه مردم را مى زديم و فرار مى کرديم. خوشبختى احساس رضايتى درونى بود که به راحتى در زندگى يک پسر ۱۳ ساله قابل رويت بود .
اکثر خانه هاى مسير مدرسه را به خوبى مى شناختيم. سوپر مارکتى هاى مسير از دوستان خوب ما بودند و به هر طريقى خودمان را در آن روزهاى بى مسوليتى سرگرم مى کرديم. اوج استرس و دلشوره مان در آن روزها نوشتن تکليف رياضى در مدرسه بود تا معلم زير گوشمان نزند !
دلم گاهى اوقات براى شيطنت هاى آن سالها تنگ مى شود . زنگ خانه اى نمانده بود که نزده باشيم و فرار نکرده باشيم. حتى يکبار توسط صاحب خانه دستگير شدم و پدرم تا چند روز با من قهر بود. آنقدر ساده لوح بوديم که فکر نمى کرديم نىايد هر روز ان هم ساعت ۱۲ زنگ جايي را به صدا در بياوريم.
در آن سالها تنها يک خانه بود که هرگز اجازه زنگ زدن به آنجا را به خودم ندادم. خانه اى که بچه ها آن را “باغ بهشت ” مى ناميدند . خانه اى با ديوار هاى قديمى که داخلش باغى بزرگ بود و پير مردى تنها در آن زندگى مى کرد . نام پيرمرد را “ادموند” گذاشته بوديم. نمى دانم چرا ! در آن سالها بسيار جو گير بوديم ! شايد آن اسم را لا به لاى صحبت هاى معلم زبانمان شنيده بوديم و يا شايد در آن روزها ادموند قهرمان ناشناخته زندگيمان بود ! هنوز هم نسبت به اين اسم حس عجيبى دارم و دنيا و معناى ناشناخته اى برايم دارد . شايد نام پيرمرد را بخاطر تمام حس هاى ناشناخته و عجيبى که به او داشتيم ادموند گذاشتيم.
ادموند کله اى تاس داشت ، هميشه بيجامه اى سبز رنگ بر تن داشت . بخاطر شلوار ورزشى سبز رنگش هميشه فکر مى کردم که باز نشسته نيروى انتظامى است و بعد ها فهميدم که درست فکر کرده ام. آرام بود ،مثل مردابى مرده که گاهى اوقات سکوتش تو را به دوراهى بزرگى مى کشاند . اينکه به آرامش برسى و يا اينکه بترسى ؟ هميشه سکوت نشان از آرامش و سکون ندارد بلکه گاهى تداعى کننده درد و اتفاقى بزرگ است .
من در آن سالها نگهبان خانه ادموند بودم و به هيچ کس اجازه نمى دادم مزاحمش شود و زنگ خانه اش را به صدا در بياورد . حتى بارها بخاطر ادموند با بچه ها دعوا افتاده بودم .
ادموند تنها بود ، هيچ کس را نداشت. فرزندانش به آمريکا رفته بودند. همسرش را از دست داده بود و تنها در گوشه اى به زندگى اش فکر مى کرد. بزرگترين تفريح و خوشحالى زندگى اش اين بود که کنار پيرمرد سوپرمارکتى سر کوچه اشان بنشيند و گذر زندگى و ديگران را نگاه کند .
هميشه ادموند را دوست داشتم ، آرامشى که در وجودش داشت آرامم می کرد..
آلزايمر داشت ، هميشه فراموش مى کرد که کليد خانه را به همراه ببرد و اين باعث مى شد پشت درب هاى خانه اى که هيچ کس انتظارش را نمى کشيد بماند ! تنها فرشته نجات زندگى ادموند من بودم. ساعت ۱۲ ظهر خيلى از روزها او را تنها پشت در مى ديدم. باز هم پشت در مانده بود . و من از لوله گاز بالا مى رفتم و از يک ارتفاع دو الى دو نيم مترى داخل باغ مى پريدم . آن روزها به شدت در پاهايم احساس درد مى کردم. به خودم مى گفتم که ديگر اين کار را نمى کنم ! اما اگر من اين کار را نمى کر دم چه کسى قرار بود به ادموند کمک کند ؟
دلم به رحم مى آمد . اما دردى که از برخورد پاهايم با سيمان آن قسمت از باغ داشتم واقعا اذيتم مى کرد . حتى يکبار کفشم هم پاره شده بود و به مادرم گفتم که فوتبال باعثش بوده است ! بارها و بارها ىه داخل باغ ادموند پريدم ،من او را خوب مى شناختم اما او هرگز حتى نام مرا هم نمى دانست و شايد هر بار فکر مى کرد که فرد جديدى در را برايش باز مى کند .بزرگترين نگرانى آن روزهايم اين بود که ادموند پشت در بماند ،روزهايى که شيفت مدرسه ام بعد از ظهر بود زودتر حرکت مى کردم تا اگر ادموند نياز به کمک دارد . کمکش کنم.
آه ، ادموند بيچاره ! روى صورتش ده ها چروک داشت. چشم هايش آرام ،اما جذاب بودند . همانند چشم هاى يک قهرمان . همانند چشم هاى يک ارتشى درد ديده .
روزها گذشت و گذشت . تا اينکه من بزرگ شدم و از آن خيابان هميشگى دور ! ديگر ادموند را نمى ديدم. گاهى اوقات دلم برايش تنگ مى شد ! به خودم مى گفتم ، او که تو را نمى شناسد ! اما اين را وظيفه خودم مى دانستم که به ادموند کمک کنم. سالها گذشته است. هنوز هم گاهى در پاهايم احساس درد مى کنم.
ديشب داشتم از کنار خانه ادموند مى گذشتم که ناگهان ديدن يک پارچه سياه موجب سرازير شدن اشک از چشم هايم شد ….
” در گذشت حاج صادق …. ”
دلم مى خواست دنيا روى سرم خراب شود ، يک لحظه تنهاييش را تصور کردم . يک لحظه ،لحظه جان دادنش و بى کس بودنش را تصور کردم…
دلم براى ادموند تنگ شده است .
حتى پارچه کوچک آويزان در خانه اش هم نشان از تنهايى بزرگش مى داد….
ادموند تنها نيست ، به زودى هر هفته به قبرش سر خواهم زد….