“با سکوتی دلگیر عبور کردن از کنار دغدغه” هایی که شاید زمانی دلیل بی خوابی کشیدن یه نفر بوده،دلیل محکم بودنش در برابر ناملایمات و سختی های سر راهش بوده.این دغدغه ها برای بعضی ها به شخص خودشان،معشوقه شان،خانواده شان،شرکت یا اداره شان محدود میشود،اما برای عده ای دیگر پیوند میخورد به جامعه،فرهنگ،فرزند،فرزند فارغ از زمان و مکان و شخص.
وای به حال جامعه ای که این آدما رو ناامید بکند.

مطمئنید که نوشته بود”انقدر زیبا…”ایا فکر نمیکنید کلمه زیبا کمی زیادی حیفه واسه این خواب؟!
اگه نمیتونست بگه “اونقدر ناامیدکننده خودتون به خواب زدی که…”کاش حداقل اینطور میگفت یا معنی میشد که “اونقدر عمیق…”
ممنون از شما که تلخی ها و زشتی ها رو اینقدر
زیبا می فهمید و زیبا می نویستید

خوش به حال شما آقای شعبانعلی که موندن رو به رفتن ترجیح میدید ولی من رفتن رو ترجیح میدم.

یکی نوشته بود، آقای شعبانعلی نوشته هات مثل آب رو آتیشه،
خوب باید دقیق تر می گفت و نوع آتشش را هم مشخص می کرد،
اینکه آتش ما مشتعل از نفت و بنزین است و با آب شعله ور تر میشه ..

انتخاب شعر شما ، متلاطم می کنه منی را که با دست نوشته های شما دستم را به شاخه امیدی گرفته ام که در جریان آشفته روزگار کمتر به سنگهای ناملایمات برخورد کنم یا از کنارشون با احتیاط رد بشم
انتخاب حق شماست، حق همه ماست.
اما منی که نمی توانم مهاجرت کنم چه کنم؟نه به خاطر پول، بدلیل عاطفه و احساس به نزدیکانم
در حریم خانه آرامش داری ولی در سیل بی امان خارج از خانه، تو را به ناکجاآباد می برند و از تو قایق و کلکی می سازند برای دستیابی به اهدافشان . فریاذ انساندوستی و عدالت و حق طلبی شان هم گوش همه را کر کرده…
چه کنم؟؟؟

سلام محمدرضای عزیز
خیلی متن خوب و دلنشینی بود. من نمیدونستم که عزیز نسین شاعر هم بوده. کلن کارهایی که ازش خودنم ظنز بودن. میخواستم ازتون بپرسم که این شعر از کدوم کتاب عزیز نسین هست؟
با تشکر از شما

چطور نمونیم اقای شبانعلی…چطور میشه تغییر کرد؟چطور میشه ارزش داشت..چطور میشه فهمید؟من کمک میخوام…از تک تک شماها:-(

سلام
من قبلا هم دیدگاه شما را درباره مهاجرت پیگیری کردم … چرا که همیشه دنبال روش و چارچوبی تمام و کمال بودم تا بتونم به صراحت به پاسخی برای درستی و نادرستی مهاجرت برسم و شما را فردی منطقی میبینم. دوست دارم به پاسخی برسم که جایی برای پرت و پلا گفتن ذهن ناخودآگاهم در روزهای بعدش باقی نذارم … من واقعا گرفتارم … گرفتار افکار، شواهد، اثرات و دلایلی که هر روز از سمت خودی و غیرخودی، بر افکار متلاطم من برای مهاجرت شلاغ میزنند.
میدانم که هیچ از آن ور نمیدانم …. و صرفا میگویند … نقل میکنند … تعریف میکنند که خوب است!
ولی هیچگاه در زندگی تن به به چنین ریسکهایی ندادم … حتی در ابعاد بسیار کوچکتر. همیشه سعی کردم دلایل قانع کننده برای انجام یک کار داشته باشم … واگر تصادفا تصمیم عجولانه‌ای گرفتم … بعد از تحلیل رفتار اشتباه خود، درس زندگی فراگیرم. ولی میدانم که اگر مهاجرت کردی و فهمیدی که اشتباه کردی، زندگی را باخته‌ای!!!! (والبته اینکه میگویند اگر خوب نبود برمیگردیم یک خیال باطل است و مهر باطل بر باطل زدن است) فرصت برای جبرانش شاید فراهم نشود … و البته تجربه من از این واقعه برای هیچکس و هیچ آدم منطقی جذاب نخواهد بود و کسی از آن درس نخواهد گرفت و بازنده نهایی خود من هستم. پس چرا اینکار را بکنم؟؟؟!!
روی شعری در ایمیل‌های هفتگی فرستادی … در رابطه با اینکه «طناب علاقه‌ها و خاطرات بسیار قوی است … باید آن را پاره کرد و ….» حتما یادت هست … «… که غبار تلخی وقتی فرو نشیند … خاطرات و وابستگی‌ها تو را دیوانه خواهد کرد … » خیلی این شعر را دوست داشتم چون کمی به من کمک کرد تا بفهمم چه نیروی درونی به طور جدی در من حس عدم تمایل به مهاجرت رو تقویت میکنه و البته موجبات زجر روزمره من رو هم فراهم میاره … چرا که همش در گوش من میگویند «چرا دست دست میکنه … چرا تصمیم نمیگیری … داره دیر میشه … ببین همه رفتن … اونایی که از موقعیت‌های بهتری هم در ایران داشتند، رفتند …. چرا یه روز میگی آلمان،‌ یه روز ترکیه، یه روز استرالیا ….» و البته من همیشه به آن‌ها و البته به ناخودآگاه افسار گسیخته‌ام میگویم … «سعی کنیم در زمان حال زندگی کنیم و در زمان حال در نقش یک انسان مسولیت پذیر برای اطرافیان مفید باشیم. اگر هم موقعیت پیش آمد که مهاجرت کنیم، آنوقت جای دیگری مفید خواهیم بود. برای آینده نامعلوم هیچوقت استرس به خود راه ندهیم»
و بعد از آن با خود نجوا میکنم …
– من که کار دولتی خوب، با حقوق قانع کننده، با پیش بینی پیشرفت مناسب، همراه با رضایت شخصی و …. دارم …
– من که خانه، زندگی دارم و خداوند به من فرزندی نیکو اعطا کرده …
– همسری دارم که مشغول به کار است …
– در کنار خانواده،‌ پدر، مادر هستم …
– برنامه ریزی زندگی و دوستان و اطرافیان، شرایط برای برگذاری دورهمی و شیطنت‌های دست جمعی را فراهم کرده …
– اساسا محدودیت‌های حکومت برای من زجرآور نیست چون با این ساختار بزرگ شدم و به اندازه‌ی خواسته‌‌هایم آزادی داشته‌ام …
– و خیلی چیزهای دیگه
————————-> و نتیجه می‌گیرم که باید بمانم، مگر من دیوانه‌ام که لگد به این زندگی بزنم …
اما کمتر از ۲۴ ساعت …. افکار و فشارهای روانی بیرونی شروع میشود که میگوید:
– تو در خارج حقوق بهتری خواهی گرفت …
– تو در خارج به انسانهای با فرهنگ‌تری برخورد خواهی داشت …
– در خیابان‌های خارج بی جهت بوق نمیزنند …
– در خارج آزادی داری …
– در خارج آب، هوا، غذا، احترام و امنیت بیشتری داری …
– در خارج خشکسالی نیست …
– در خارج دموکراسی هست …
و ….

مطمئن هستم همه ما که تا الان مانده ایم درگیر همین افکار هستیم … و هر روز کلافه‌تر از قبل … و شاید این موضوع ما را همواره خسته‌تر و خسته‌تر میکند چرا که نمیتوانیم از تمام پتانسیل خود استفاده کنیم!
به هر حال امیدوارم که بتونیم روزی خط کش دقیقی برای اندازه گیری خوب یا بد بودن مهاجرت پیدا کنیم.
شرمنده که سر همه شما رو درد آوردم ولی لازم داشتم که کاغذی را با این افکار خط خطی کنم.
ممنون

از دغدغه شما برای شاد کردن دیگران و زندگی به خاطر آن، آموختم.
متشکرم دوست من

کاش «به خود» نبودم. «بی خود» بودم. رویایی آشفته در خواب تو.
آنگاه که میکوشیدی فراموشم کنی، محو نمیشدم.
یک پله فروتر میرفتم. در ناخودآگاهت.
در انتظار جرقه ای، تا دوباره سر برآرم و بیداریت را آشفته تر کنم…
محمدرضا این را هم قبلا به اختصار گفته بودی
دلیل این را نمی فهمم چرا یک بار اشاره کوتاهی به یک مطلب می کنی و بعد مفصل به ان پاسخ می دهی؟
چرا روزنوشته ها مطالب جدید کم دارند ؟ تنها به مرور بسنده کرده ای؟

من دو ماهی هست که با این مجموعه آشنا شدم، واسه من این سایت ، متن هاش آقای شعبانعلی مثله آب رو آتیشه.. حالم رو خیلی خوب می کنه، ممنون که هستین

ای دوست
اگر آنچه دیده ام با تو باز گویم
خواهی نشست
و تا انتهای جهان خواهی گریست…

گیلگمش

درود بر محمد رضا
قبلا که دلم میگرفت نمیدانستم چه کنم یا با کدام دوست درد و دل کنم که جوابی در خور همدردی و امید بهبودی برایم داشته باشد. در حال حاضر نوشته های شما و سایت وزین متمم یکی از بهترین دوستان من هستید که می توانم در کنارتان لختی احساس آرامش کنم و از خواندن متن های زیبایی که می نویسید از تنهایی بدر آیم و دلم خوش بشود به بودنتان.

سلام.
دعا می کنم، نه تنها امروز، بلکه همیشه سبز باشی.

استاد خوبم امیدوارم سلامت باشی

بعضی از مطالبت مثل “دکترا نمیخوانم” یا چیزایی که بطور پراکنده از دلیلت برای نرفتن از ایران دریافته بودم بهانه ها و جرقه هایی بود که اولا به بسیاری از افکارم خودم ایمان پیدا کنم و هم اینکه به تعدادی دیگه از تصمیمات و افکار خودم بیشتر فکر کنم و دیرتر تصمیم بگیرم. باید بپذیریم که خیلی از ماهایی که اینجا میایم و این مطالب رو میخونیم و دنبال میکنیم و تلاش میکنیم که بهتر بفهمیم و بهتر ببینیم و درست یادبگیریم و “کمی” مفید باشیم و هرچند کوچک دنیا را به جای بهتری تبدیل کنیم باید یادهم بگیریم که راه و روش و تفکر تو هست که باید کمک کننده برای ما باشه اما نمیشه وجود شخص خودت رو از اون جدا و منفک کرد، شاید بهمین دلیل این مطلب خواسته تلنگری برای ما باشه ولی شایدم فقط یک دردودل ساده و “لحظه ای” بود.اما فکر کنم برای همه سخت و غم انگیز بود.
ممنون از دلیل بسیار بزرگی که برای ماندن داشته ای و داری.

سلام
غم انگیز و دردناک!

از خوندن اين شعر و كامنتت اين شعر يادم اومد..! شايد بي ربط به نظر بياد ولي اين هم عاليه بنظرم
.
۵۸ سال بعد از کودتا
این سوی ِ خیابان ایستاده ام
مستاصل
و به جای ِ خالی ِ مردی نگاه می کنم
که ۵۸ سال قبل
آن سوی ِ خیابان ایستاده بود
مستاصل
و به جای ِ خالی ِ مردی نگاه می کرد
که ۵۸ سال بعد
آن سوی ِ خیابان خواهد ایستاد
مستاصل
ما
من و او
که می خواستیم اوضاع عوض شود
دیدیم
تنها نام ِ خیابان ها عوض می شوند

عليرضا روشن

این دومین بار بود که این نوشته راوخواندم ولی اینبار دیدگاه های بازدیدکننده هارو هم نگاه کردم. به نظر این قطعه شعر در آخر نوشته باید حرص آدمو دربیاره تا اینکه عده ای زیرش کامنت بزارن که ممنونیم یا متشکریم و …! کاش اینایی که ممنون و متشکر شدن کاش توضیح بدن تو این نوشته از کی و به چه علتی ممنونن؟!
تا حالا دقت کردین وقتی تو یک جمعی یکی از بی شعوری ایرانیا حرف میزنه افراد حاضر تو جمع طوری سر تکون میدن و نگاه میکنن گویی اونا ایرانی نیستن و تو این کشور اصلا زندگی نکردن.

اقا معلم
نکند شما را به بازنشستگی زودرس برساند همواره تقدم ارزش ها بر علاقه ها.
درست است که تمرکز بر ارزشها ، رضایت می اورد اما توان این کار ، از پرداخت به علاقه ها تامین میشود.
هیچ یک از افراد خانواده نازنین متمم به این استحاله تدریجی شما راضی نیستیم.
ما شما را در بالاترین سطح ممکن انرژی و رضایت میخواهیم.
لطفا روی توان شانه های همه ما حساب کنید و این بار سنگین بر شانه هایتان را قدری سبک کنید.
ما یک خانواده ایم.

محمد رضای عزیز همیشه با خوندم متنهای زیبات روحم نشاط پیدا میکنه. متشکرم.

فوق العاده بود…

یک روز، بر گونه‌ی این مملکت بوسه و بالای سرش یک یادداشت می‌گذارم و می‌روم: آنچنان زیبا خوابیده‌ بودی که دلم نیامد بیدارت کنم…

با خوندنش گریه ام گرفت.
اما استاد عزیز ، شما دلتان بیاید به زور هم که شده، با درسهایتان مارا بیدار کنید.

دیشب یکی بهم گفت رییس یک قبیله وحشی فرموده به بلاد کفر فرار نکنید ….لابد ادامه داده همینجا بمونید تا شما رو به بهشت بفرستیم میگفت ،با تمسخر ، مردم از بلاد مودت و مهربانی فراری خسته شده اند ……..گفتم کسی که خسته شده میره ….فکر میکنم اونی که از ترس خوابیده ، میمونه ….
رفتنی منو بیدار نکن …. من سالهاست در بیداری کابوس میبینم .
اما ….به شکوفه ها ، به باران ، برسان سلام مارا

محمدرضای عزیز سلام
ممنون که ما رو قابل دونستی و با ما درد دل کردی امیدورام روزی برسه که تلاش شما ثمر بده و شکفایی روز افزون و شاهد باشیم ،ممنون از همه ی از خود گذشتگیت

سلام محمدرضا .
روزی یک پسری که ۱۹ ساله بود و دارای غم و اندوهی بود در حال چرخ زدن در فضای اینترنت بود. تا اینکه روزی در میان سایت هایی که باز کرده بود به عنوانی با ” نامه به رها ” برخورد کرد و با خواندن نامه یک حس فوق العاده در او ایجاد شد به طوری که فکر کرد که نقل قول یا نوشته ای از کتابی است ولی بعد فهمید این نامه را ” محمدرضا شعبانعلی ” نوشته و برایش جالب بود که یه محمدرضا دیگه تو فضای مجازی تونسته به محمدرضا که تو خونه که ناراحته احساس خوب را منتقل کنه و همدلی فوق العاده را ایجاد کند. و از انروز به بعد ” محمدرضا” عاشق نوشته های محمدرضا شعبانعلی شد و با هر نوشته ی دیگری که از محمدرضا شعبانعلی میخواند ، خدا را شکر میکرد که یه فردی را پیدا کرده که ازتعدادی از دکتر الکیها که فقط اسماً و مدرکی ” دکتر ” هستند ، بهتر درد جامعه و جوان را تشخیص میدهد و با نوشتن به تعداد زیادی از افراد از بچه هایی مثل ” مبینا ” که فایل صوتی اش را ضبط کردید تا فردی ۵۰ ساله که رییس خودم هست و مطالب شما را میخواند کمک فراوانی میکند و از این دست ادمها زیاد هستند که تعدادی از انها در ” متمم ” عضو هستند و پیگیر مطالبت هستند.
محمدرضا امیدوارم غمی که داری خوب شود و امیدوارم نوشته هایت را ادامه بدهی ، چون به نظرم “غولی به نام مردم” هر روز درحال بزرگ شدن و قوی شدن است و همه ما نیاز داریم به یک فردی که روزی با غول کشتی گرفته و نقاط ضعف این غول را میداند و میتواند تجارب خودش را به ما بگوید که چه طوری با این غول کشتی بگیریم.
محمدرضا هر کجا هستی ، سلامت و شاد باشی

نظرشخصی :
خواب آسوده‌ی تو، کابوس آشفته‌ی من – ؟؟؟
خواب بودن وطن ، دغدغه من است، کابوس شبهای من است،
…
آنچنان زیبا خوابیده‌ ای که دلم نمی آید بیدارت کنم…
خواب بودن تو، دغدغه من نیست !
نمی خواهم به سرنوشت غم انگیز مصلحانی دچار شوم که کوشیدند، جامعه‌ی خود را حتی به اندازه‌ی یک گام به سهم مختصات بهتری حرکت دهند و در این مسیر از همه چیزخودگذشتند، بی خبر از آنکه انسان ها به درد سالیان ، خو کرده اند و امیدی به تفییر نیست .
…
چه کنیم که سرنوشت این نقطه از جغرافیا بر سر میز مذاکره تعیین می شود،
چه کنیم که یاد نگرفتیم ما یک تن واحدیم و وتابع قوانین حاکم بر یک سیستم،
چه کنیم که هوش مصنوعی از درک هوشمندی غالب و خاص این جغرافیا درمانده است!
…
محمد رضا جان به ما بیاموز تا چگونه در این وادی آشوبی به پا کنیم…

امیدوارم یک روز بتونم درکت کنم استاد خوبم
ولی الان که نمیتونم، شاکیم از این پست و حتی از توضیحات ادامه ش
متاسفم، دست خودم نیست

استاد محمد رضا نوشتن برام سخته و یه جورایی به نظرم واجب کفایی هست
خلاصه همون جور که میدونی برای خیلی از ما جوونا الگو هستی
نمیخوام چاپلوسی کرده باشم اما خدایی تفکرات تو رو دوست داریم و به این دوست داشتن مينازيم
همین

آسمان ابریست
ابر آن دلسخت،
شقایقها کاسه به دست
آب گدایی می کنند.
زیر این سقف سیاه ،
چشمه ها مشک به دوش،
بر سر راه،
آب گدایی می کنند.
دریاها همه خشک،کوزه به دست
پشت به پشت،
آب گدایی می کنند.
کودکی می آید، آواز می خواند:

“باز باران با ترانه می خورد بر بام خانه”

(سیامک کاظم زاده ،پاییز ۱۳۷۸) استاد عزیزم،سالها پیش در یکی از سخت ترین دوره های زندگیم،این شعر رو نوشتم،شاید اون زمان به چیزی که مینوشتم باور چندانی نداشتم،ولی گذشت زمان همه چیز و تغییر داد و حال و روز منم خوب شد،یه جورایی این شعر واسم مثل یک آیه ی آسمونیه.دلم میخواد به شما تقدیمش کنم،فقط دلم خواست.پیروز و سر بلند باشید.

سلام

یه حس مبهمی بهم دست داد. یه حس گنگ.
خواستم بگم بدون شما ما چیکار کنیم؟ بعد یهو به خودم گفتم بدون شما مگه اصلا “ما” یی هست؟

سلامت باشید استاد. سلامت و پر امید

بهترین آرزوها

استاد عزیز
مملکت آنچنان خوابیده که بیدار نمیشه اما هنوز چیزهایی هست که بعد از بوسیدن و رفتن نداشتنش را احساس میکنید.شاملو در شعر هجرانی میگه:
چه هنگام می زیسته ام،کدام بالیدن و کاستن را من
که آسمان خودم چتر سرم نیست؟
آسمانی از فیروره ی نیشابور
با رگه های سبز شاخساران
همچون فریاد واژگون جنگلی در دریاچه یی
آزاد و رها
همچون آیینه یی که تکثیرت میکند

بگذار آفتاب من پیرهن ام باشد
و آسمان من،ان کهنه کرباس بی رنگ
بگذار بر زمین خود بایستم
بر خاکی از براده الماس و رعشه ی درد
بگذار سرزمین ام را زیر پای خود احساس کنم
و صدای رویش خود را بشنوم
(هجرانی.احمد شاملو)

به نظر
اگر تفكر شيرازي در تهران باشد؛ تهران، شيراز است.
استاد عزيز
ما خستگيمان را با شما در مي كنيم.
بگذار برایت چای بریزم.

گفتم اگر پدر نتوانست یا نخواست
من هموار خواهم کرد گیتی را

فرزند من به عجب جوانی تو این مگوی
من خواستم ولی نتوانستم
تا خود چه خواهی و چه توانی
(استاد هوشنگ ابتهاج)
/////////////////////
هیچ می دانی چرا چون موج
در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم؟
زآنکه بر این پرده ی تاریک این خاموشی نزدیک
آنچه می خواهم نمیبینم و آنچه می بینم نمی خواهم
(استاد شفیعی کدکنی)

با سلام
محمدرضا هر چه بیشتر بدانی، برایت سخت تر است.
هرچه بزرگتر باشی نگاه های بیشتری به سوی شما، حرکتتان، رفتارتان،سلیقه تان و…. است.
یاد یه حکایتی از کتاب “قصه هایی برای پدران فرزندان و نوه ها” از پائولو کوئيلو افتاذم
یه روز یه عالمی یه بچه ای رو می بینه که یک لحظه حواسش نبود و خورد زمین، عالم بهش میگه:بچه جون حواست باشه
بچه به اون میگه: من بچه ام و افتادنم سهل است، تو مراقب خودت باش که اگر بیافتی یه امتی پشت سرت می افتند.
به حضور شما دلگرمیم

کسی که جنگجوست باید همیشه در حال جنگ بماند چون زمان صلح با خودش درگیر خواهد شد.نیچه

شاید خیلی اذیت میشی اما احساس میکنم تو ساخته شدی واسه بازی کردن تو شرایط خاص ، ولو با آزار و اذیت شدید.

سکوت‌ آب‌ مى‌تواند ،
خشکى‌ باشد و فریاد عطش
‌سکوت‌ گندم‌ مى‌تواند ،
گرسنگى‌ باشد و غریو پیروزمند قحط
‌همچنان‌ که‌ سکوت‌ آفتاب
‌ظلمات‌ است
‌اما سکوت‌ آدمى،
‌فقدان‌ جهان‌ و خداست !
‌
غریو را تصویر کن
‌عصر مرا
در منحنى‌ تازیانه‌ به‌ نیش‌خط‌ِ رنج
‌همسایه‌ى‌ مرا !
بیگانه‌ با امید و خدا ،
و حرمت‌ ما را ،
که‌ به‌ دینار و درم‌ بر کشیده‌اند و فروخته
‌تمام‌ الفاظ‌ جهان‌ را در اختیار داشتیم‌ و آن‌ نگفتیم
‌که‌ به‌کار آید
چرا که‌ تنها یک‌ سخن
‌یک سخن در میانه‌ نبود
آزادى!
‌ما نگفتیم
‌تو تصویرش‌ کن

شعری که احمد شاملو برای “ایران درودی”( نقاش معاصر) سروده است.
با نوشته شما یاد این شعر افتادم.

با خوندنش احساس غم و دلتنگی کردم و البته چند فکر و حس دیگه . یکی از آنها : امیدوارم شما روزی این کار را انجام ندین.

استاد از چي دلتون گرفته؟ با خواندن اين متن احساس كردم دلتون از چيزي گرفته.

محمدرضا جان با اجازه شما من هم یه تک بیتی که خیلی دوستش دارم رو از قول «فاضل نظری» مینویسم.

«چشم انتظار حادثه ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر»

زندگی می‌گفت
از هـر چیـز
مقداری بـه جـا می‌مانـد،
دانـه‌های قهـوه در شیشه
چنـد سیگار در پاکت
و کمی درد در آدمی …

سلام
https://fa.m.wikipedia.org/wiki/عزیز_نسین

دوست دارم تک بیت مورد علاقه ام رو که به دیوار دفتر کارم زدم برات بنویسم:
هنوز با همه دردم امید درمان است / که آخری بود آخر شبان یلدا را