همیشه الگوی ذهنیم اینجوری بوده که متن اصلی زندگی ما اینه که بتونیم هر چه بیشتر در گذر زمان درک خودمون رو از دنیا و پشت پرده ی اون عمیق کنیم. یعنی باید انسان توجه داشته باشه و اتفاقات و تجربیات و مشاهدات خود اطرافیانش رو رصد و تحلیل کنه و تصویر ذهنی خودش رو اصلاح کنه.
ولی جالبه که تو فرهنگ غربی، میشه گفت که این طور نیست. یه الگوی شناخته شده ی ثابت هست که تقریبا هول اون اتفاق نظر وجود داره و انگار این مسئله تو ذهنا بسته شده است.
گاهی فکر می کنم این مدل باید تا آخر عمر ادامه داشته باشه یا یه جا باید تمومش کرد و جمع بندیش کرد؟…

با سلام و تشکر از شما
به نظرم یه گام در جهت عادت دادن ما به اینکه همیشه در حالت پذیرش نباشیم اینه که در زیر مطالبتون، dislike هم اضافه کنید. اینجوری معلوم میشه کسانی هم هستند که اون مطلب رو نپسندیدند.
البته این فقط یه پیشنهاد ساده است 🙂

با درود بسیار
راستش خیلی وقته که مشتری این دکه دیجیتال شما هستم. ولی نخستین باره که فکر کردم بهتره دیدگاهم رو بنویسم. به گمانم به سه گروه بالا باید یگ گروهی با نامی مانند حالت نقد نما افزوده بشه. و این گروه اونهایی هستند که حتی در حالت پذیرش هم نمی خوان باشن چون اصلا نمی خوان چیزی درست کنند. پس با وانمود کردن به نقد می خوان از مسئولیت “گوش کردن” هم رها بشن همین . این گروه بر خلاف گروه شنونده صاحب سخن رو از سر ذوق می برند. به گمان من بیشتر آدمها از مخاطب با حالت شنونده داشتن بیشتر خشنود می شن و از حالت نقد هم استفاده می برن و برای حالت پذیرش به قول شما می رن به سمت اینکه از باور های پایه ای و واقعی بگن ولی به این گروه چهارم که می رسه اصلا راهی جز قطع مکالمه نمی مونه. حتی اگر بر چسب نقد ناپذیر بهشون بچسبونن –

ﻭﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺍﯼ.ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﻤﺎﺭﻭ ﮐﺸﻒ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﻤﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺍﯼ .ﭼﻘﺪ ﺷﻔﺎﻑ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﻮ میگید ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯿﺪﻡ ﺟﺎﻟﺒﻬﻬﻬﻪ.

سلام.دلم می خواد از ترس هام بگم.ترس قضاوت شدن.نمی تونم انتقاد رو تحمل کنم در واقع اگه بخوام واضح تر بگم دلم میخواد همه اطرافیانم قبولم داشته باشند و اگه حس کنم تو ذهنشون تحسینم نمی کنن خیلی ناراحت میشم.از وقتی اطلاعات روانشناسی همه زیاد شده و همه در پس هر جمله دنبال ضعفهای گوینده می گردن، از صحبت کردن می ترسم و قبل از گفتن همش می سنجم که از جمله من چه برداشتی میشه و چه فکری راجع بهم می کنن.خسته شدم.گاهی فکر می کنم که کاش اطلاعات روانشناسی پیش روانشناسان می موند و اینقدر بازار قضاوت داغ نمی شد.تازه قضاوتهایی براساس اطلاعات ناقص روانشناسی که هر کس از جمله خودم فکر میکنیم همه چیز رو می دونیم.بعد از مدتها راحت جملاتی رو بدون توجه به قضاوت دیگران نوشتم ممنون بخاطر فراهم آوردن امکانش.احساس سبکی می کنم.

سلام. وقت بخیر.ممنون می شم اگه فایل های مربوط به مدیریت زمان را بذارید.
من خیلی وقتها تونستم مطالبتون رو توی محیط کارم پیاده کنم.

چقدر قشنگ شفاف کردین این سه مدل رو
کاملا برای من جا افتاد پذیرش نقد و شنیدن

سلام

در این که شما دوست دارید ما شنونده باشیم نه پذیرنده تردیدی ندارم، اما تو این مدت که نوشته هاتون رو و کامنت ها رو دنبال میکنم ، حس من اینه که اکثر افراد اینجا ناخودآگاه نقش شنونده رو دارن، شاید دلیل اصلیش این باشه که سطح مطالعه ی شما خیلی بالاست و ما که خواننده ی نوشته هاتون هستیم اختلاف زیادی بین سطح دانش شما و خودمون میبینیم و به سمت پذیرنده بودن میریم، اما به نظرم یه موضوع دیگه هم هست که یجورایی شبیه خطاهای هاله ای و اینجور چیزاست، شخصیت شما باعث شده که نوعی عشق به شما و قلمتون تو ما شکل بگیره، و احتمالا این که میگن عشق باعث میشه آدم خیلی چیزا رو نبینه تا حد زیادی درسته، واسه همین حتی اگه خیلی از ماها ۵۰ درصد پازل یا حتی بیشتر دیده باشیم وقتی پای توصیف شما می شینیم فراموش می کنیم چی دیدیم و به چشمای شما مطمئن تریم ، در واقع اعتماد به نفس لازم رو نداریم، فکر می کنم این نکته ضعف ماست و مسئولیت شما رو هم سنگین تر میکنه

موفق باشید و به موفقیت بقیه کمک کنید

ممنون استاد یه مسایل گنگی تو ما هست خیلی خوش حال می شم که با نوشته های شما شفاف می شه
همیشه در الگوی ذهنی شنیدن بودم و هستم و پذیرش برای من در کاربردی است که نتیجه درست داده در همان مقطع زمان شاید که بعدا همان نتیجه را ندهد

عکس محمدرضا در این پست به من این حسو می ده : دریغ از یک شنونده ی خوب !

در مدت یک سال ونیمی که مطالب روزنوشت ها رو دنبال میکنم وضعیتم از ۸۰ درصد حالت نقد به ۲۰ درصد کاهش یافته البته سعی میکنم نقد ها رو مطرح نکنم چون ده دقیقه بعد جوابمو میگیرم و ضایع میشم !

فکر میکردم الان در حالت شنیدنم اما قطعا نیمی از پازل رو نساختم که در این وضعیت باشم . بنابراین لابد در وضعیت پذیرشم!

ولی میدانم که دوست ندارم چشم بسته چیزی را قبول کنم و اخیرا خیلی دوست دارم بی طرف باشم.

البته فکر نمیکنم حالت پذیرش بد باشه و به ریسک آن می ارزد زیرا باعث میشه خیلی از تعصبات را کنار بگذاری و بتوانی از زاویه دیگر به موضوع نگاه کنی و وقتی به نتیجه میرسی کلی هیجان دارد.

سلام
من قبل از شروع به صحبت بسته به حرفم و طرف مقابل به این فک می کنم که حرفای من چه معنی ای برای طرف مقابلم داره و در اون شرایط چه برداشتی می تونه بکنه و بعد تصمیم می گیرم که اون حرف رو بزنم، بخشی از اون رو بگم ویا کلا بیخیالش بشم!
نمی دونم راجبه چی تحت عنوان سرشت و سرنوشت میخواستید حرف بزنید و نگفتید؛ ولی بنظر من همیشه آدمهایی هستند که مشتاق شنیدن چیزای جدیدن ولو اینکه اکثریت در وضعیت «پذیرش» باشند 🙂

همین امروز با جمعی از دوستان بحث قطعیت و باور بود…. فهمیدم چند وقته که من نمیتونم بفهمم درست و غلط رو…. چند وقته مثل شیمی دبیرستان که هی نظریه ها رو بهمون یاد میدادن و توی درس جلسه بعد میگفتن یه نظریه بعد از اون نظریه اومده دارم همه چیز رو میشنوم…. برام عجیب نیست اینکه هر چیزی درست باشه…. انگار توی یه سرسره نشستم و دارم میام پایین ولی تو مسیر همه شهر رو دارن میبینم… از این عدم اطمینان و امنیت راضیم…

در خاطرم هست که یک شب دستبروشی کردی گفتی بقیه خاطرات ان را می نویسم اما ننوشتی یا انقد فاصله می اندازی که ادم شوق شنیدن را از دست می دهد! پس لطفا با ارامش جلو نرو
ببخشید!!!

من به شخصه به عنوان یک جوان دوست ندارم در سخنرانی فردی منفعل و پذیرنده باشم!

اما استاد عزیز شما که خودتان مرد دانشگاه و کلاس هستید! در دانشگاه های ما مگر میشود به غیر از حالت سوم بود؟

شاید خیلی از دوستان ما جز حالت سومی نباشند ولی مجبورند باشند!

و در مقابل خیلی از سخنان سکوت کنند! همونطور که شاملو میگه! سکوت سرشار از سخنان نا گفته است!…

چندی پیش سر کلاس استادی خواستم حالت سومی نباشم! ولی چنان رفتار تند و زننده ای با من کردند که دیگر تصمیم گرفته ام باشم!

در حضور چنین استاد های میشود جزء دو حالت اول بود؟

سلام استاد
همچنین سلام به همه دوستان اینجا
حالت پذیرش بیشتر در افراد با تم مذهبی دیده میشه و اینک صرف حرفی از بزرگان دین ملاک راستی و درستی اونه براشون
اما فکر میکنم تم نقد برای کسایی خودشون حاضر نیستند در یه مسیری انچنان براش هزینه کنند ولی اگه کسی تصویری از انچه اونها در ذهن دارند رو پیاده کنه به نقد میپردازند
و برای شنیدن خودم به تازگی به حرف شما رسیده ام شاید یک یا دو ماه بیشتر نشه اما سعی میکنم حرفای افراد رو بشنوم و اگر تونستم چیزی ازش در بیارم
با سپاس از شما استاد عزیز

با عرض سلام
شاید یکی از سختی ها و ریزه کاری های معلم بودن ،تفکیک و تجمیع همین سه حالت ،گاهی اوقات باید شنونده رو برد تو حالت پذیرش ،گاهی اوقات نقد رو به شنیدن تبدیل کرد و…. این شاید هنر معلمیه و در نهایت باید آزاد فکر کردن رو یاد گرفت و سعی کرد یاد داد .در مورد صحبت اون دوستمون درمورد “ذهنیت فلسفی استاد شعبانعلی” موضوع این که هر کس به قدر فهمش فهمید مدعا را ،هر انسان یه دیدگاهی به دنیا داره که حداقل برای یک نفر محترم اونم خودشه ، شاید مورد احترام شما هم باشه ،ولی لزوما اهداف اون اهداف شما نیست.

سلام
در اول متن وقتی سه حالت رو توضیح دادید خودم رو ردیف فردی با حالت شنیدن یافتم.
بعد متوجه شدم بهتره این گونه باشه
از این حرف و طرز فکرتون لذت بردم چون خودم هم همین حس رو دارم
«اگر دست من بود، ترجیح می‌دادم مخاطبم اکثر اوقات در حالت شنیدن باشد. آن وقت من هم، بدون ملاحظه، دنیا را آن طور که می‌دیدم برایش تعریف می‌کردم و می‌نشستم تا او هم دنیا را آن طور که می‌بیند برای من تعریف کند. »

معمولا وقتی از احساسات خودم و آنگونه که دنیام رو میبینم برای کسی صحبت میکنم ،تحسین میشم و میگویند چقدر خوب و بعدش وقتی دنیای خودم رو براساس همون حرف ها پیش میبرم ،جبهه میگیرن و نهی میکنند!
پس معلومه که اصلا متوجه احساس و دید من به دنیا و زندگی نشدند و چقدر خوبه که ما آدم ها وقتی دنیای هم رو نمیفهمیم حداقل بهشون احترام بذاریم …
ممنونم ازت محمد رضای عزیز
جون این حرف خیلی وقت بود رو دلم سنگینی میکرد

سلام.سعی میکنم شنونده این مباحث باشم