چقدر خوبه که این مطالب نوشته میشه تا بتونیم متوجه بشیم که اگه آرام آرام از جمع دور میشیم و خلوت گزینی رو انتخاب میکنیم مشکلی از نظر شخصیتی نداریم و مسیر رو داریم درست جلو میبریم ، این خلوت گزینی که با افزایش رشد فردی بیشتر هم میشه بار شرمندگی ها رو نسبت به اطرافیان بیشتر میکنه اما حس آرامش توی این همهمه های نابجای زندگی این روزهارو زیاد میکنه . میتونم بگم بهترین جایزه ای که فرد میتونه به خودش بده همین خلوت گزینی و صحبت با خود و تزریق این آرامشه . با ادامه دادن این مسیر دیگه بقیه هم آنچنان توقعی ندارن و این سبب میشه که راحتتر و با حاشیه ی کمتر حرکت کنیم .

محمدرضا جان سلام
برای درک صحبت‌هات همیشه زمان لازم داشتم. باید چند بار بخونم، مدتی بهش فکر کنم و بعد هم ولشون کنم به حال خودشون تا ته‌نشین بشن.
چندین بار «با متمم تا عید نوروز» رو خوندم و هنوز هم می‌خونم.
تصویر نوشته‌ای که درمورد انتخاب نداشتنی‌ها منتشر کرده بودی رو تقریبا هر روز تو پس‌زمینه جی‌میلم می‌بینم.
ماهی یکبار هم به طور میانگین فایل‌های صوتی عزت نفس رو گوش می‌دم.
کانال @justfor30days رو هم هنوز دارم و بهش سر می‌زنم. وویسات که اون موقع لایو ضبط می‌شد هنوز گرمه.
مفهوم‌هایی مثل اقتصاد و مدیریت توجه، یادگیری کریستالی، مدیریت منابع، میکرواکشن، تفکر سیستمی، اختیار حداقلی، سبد مهارت، سبک و سطح زندگی و تحمل ابهام هم همه‌اش تو مغزم می‌جنبن.
هر بار از هر زاویه‌ای خواستم با این ابزارا برای توسعه و اصلاح شدنم به ذهنم حمله کنم، نشد که وارد بشم. یعنی می‌شد وارد بشم اما سیستم یه جاییش به مشکل می‌خورد. ظاهرا همه چی سر جاش بود اما مجموعشون درست کار نمی‌کرد.
وقتی زیر اون پست کامنت گذاشتم حس ناامیدی داشتم چون مدت‌ها بود که منزوی شده بودم و انگار همه چیز قفل شده بود. اصلا اون کامنت رو گذاشتم که دیده نشه و اصلا حواسم نبود آخرین نظرات تو ستون سمت چپ نشون داده می‌شه. در ضمن دیدگاه‌ها تو روزنوشته‌ها تأیید نمی‌خواد و شاید خودت هم نخونی.
بر طبق عادت این چند سال، بیدار که می‌شم بعد از بالا اومدن ویندوز لپ تاپ، کروم رو باز می‌کنم و میام روزنوشته‌ها (دروغ چرا قبلش تلگرام رو چک می‌کنم). اون روز وقتی با یه مطلب از محمدرضا برای خودم مواجه شدم، میزان شوقم چسبید به سقف. می‌خوندم وکیف می‌کردم. به وقت درک که رسید ماجرا سخت شد. روزا گذشت و شوق همینجوری پایین می‌اومد و منطق رو بیشتر به کار می‌گرفتم تا رابطه ام با تنهایی رو بهبود بدم –تعهدم تو این یه زمینه خیلی اوضاع بدی نداره، (راستی بالا یادم رفت از مثلث اشترنبرگ یادی بکنم). همینجوری که زمان گذشت انگار به چیزهای جالب‌تری می‌رسیدم. کم کم کریستال‌های آموخته‌هام داشت بهم می‌چسبید. مفهوم میکرواکشن و بقیه مهارت‌ها اتصال پیدا می‌کردن و می‌فهمیدم کجای زندگیم قرار دارن. تازه اینجا بود که فهمیدم تا حالا چقدر اشتباه زدم. همزمان هفته تفکر سیستمی هم در متمم شروع شد و نور علی نور بود.
البته الان که این‌ها رو می‌نویسم ته ذهنم یه شخصیتی که با چهره تو برام مجسم می‌شه داره می خنده و می‌گه: «خبر نداری بازم داری اشتباه می‌زنی. هنوز به اول راه هم نرسیدی». می‌دونم اما من هم به همین خرده پیشرفت‌ها دلخوشم.
انزوا چیزی از جنس انفعال یا در بهترین حالت پاسخه و خلوت‌گزینی از جنس اقدام. هرچند به نظرم حداقل فعلا برای خودم مجبورم ترکیبی از این دو حالت رو داشته باشم اما دارم تلاش می‌کنم که سهم اقدام رو در این مورد به شدت افزایش بدم چون تا حالا انفعال و پاسخ بوده. در ضمن انزوا در زندگی من یه رویداد بود و به محض دیدن آب مهارت شنام رو به رخ حریفان می‌کشوندم. اما خلوت‌گزینی یه رونده که از آگاهی و توسعه شروع می‌شه و در ادامه به خلوت‌گزینی می‌رسه. خلوت‌گزینی یه بخش مهمیش انتخاب نداشتن‌هاست.
الان می‌دونم از لحاظ تنوع منابع برخلاف تصور اولیه‌ام بسیار توسعه یافته ام اما فقط صادرات مواد خام دارم و منابع رو مدیریت نمی‌کنم.
از صمیم قلب ازت سپاسگزارم
اضافه کنم اگر تمام «غ»ها را «ق» و تمام «ز»ها را «ظ» می‌نوشتی، تمام خطاهای شناختیم رو به کار می‌گرفتم که درست ببینم. همین که روزنوشته‌ها هست برام غنیمته.

بنظر فصل مشترک تمام آدمهایی که تو زندگی رضایت رو‌ تجربه کردند، ارزش قائل شدن برای تنهایی در بخش کوچکی از زندگی عاطفی و مدتی تنها زندگی کردنه قبل ازدواجه، استقلال همین موقع معنا پیدا میکنه، ولی مشروط بر اینکه برای هدفی باشه، نه منفعل شدن و کنج عزلت نشینی، آدمای زیادی این تیکه آخر را شاید تجربه کنند.
حیف که ما‌هرگز بدین معنا مستقل نمیشیم از خونواده به زندگی مشترک میریم!
و واقعا رشد در استقلال رخ میده و بخش مهمی از استقلال در تنهایی و خلوت کردن آدم با خودش!
بعد جالب اینه که اگه تنها باشی خصوصا مجبور شده باشه آدم و رابطه اش با خودش غنی نشده باشه و چالش شخصی نداشته باشه، چالشهای عمومی میشه دغدغه های زندگیش و میشه یه آدم نق بزن صرف و منفعل.

چند وقت پیش به یکی از دوستان متممی ام می گفتم که : ” هر چه بیشتر متمم می خوانم تنهاتر می شوم. ”
این حرف برایم یک واقعیت دوست داشتنی است . از آدمهای دور و برم احساس دوری شدیدی دارم . هر چه بیشتر در جمع وارد می شوم بر مقدار تنهایی ام افزوده می شود. و هر وقت به لیست صفاتی که با آنها شناخته می شوم : گنده دماغ، متکبر، و … صفتی اضافه می شود و هدف نیش و کنایه بیشتری قرار می گیرم بیشتراحساس می کنم که مسیرم درست است.
خلوت گزینی انتخابی است که محصول جانبی رشد است. نمی شود ظرفیتی ایجاد نشده باشد و وارد آن کنج عزلت شد. نهایت آن زورکی وارد شدن یا افسردگی است یا پرخاشگری. اما وقتی شروع به قد کشیدن توی خودمان و وجودمان می کنیم بعد از مدتی به خودمان می آییم و می بینم چقدر نور بیشتر شده است و از آن بوته ها و علف ها فاصله زیادی گرفته ایم.
روزی همراه یکی از دوستانم خدمت شاعر هم شهری ام ” منصور اوجی” رسیدیم. ایشان گفتند :” من معمولا با کسی ملاقات حضوری ندارم و فقط گاهی سیمین را می بینم ( منظورشان سیمین دانشور بود.) همه کسانی که دوست دارم با آنها وقت بگذارنم آنجا هستند. ( اشاره به یک میز ناهارخوری بزرگ که انباشته از کتاب بود.)” هر چه بیشتر از آن روز می گذرد بیشتر به معنی حرف ایشان پی می برم .

وقتی داشتم این نوشته رو می‌خوندم یاد «چنین گفت زرتشت» افتادم و دو تا ترجمه ای که ازش خوندم. داریوش آشوری از کلمه «گوشه‌نشین» در ترجمه‌ش استفاده کرده و مسعود انصاری از «خلوت‌گزین». برای من «خلوت‌گزین» واژه‌ی جذاب‌تری بود چون مفهوم انتخاب توش پررنگ‌تر بود و به نظرم میومد که با محتوای کتاب ارتباط معنایی بیشتری داره. به نظرم گوشه‌نشین احتمالا تنهایی خودش رو تلخ و ناشی از انتخاب دیگران می‌دونه اما خلوت‌گزین، لحظات غنی و عمیقی رو در تنهایی دلچسبش تجربه می‌کنه که به سختی میشه در جمع لمسش کرد.
و این‌که چقدر خوب گفتی که خلوت‌گزینی رو باید مثل اجتماعی بودن به عنوان یک مهارت یاد بگیریم.

موضوع جالبی بود به نقل از جان استوارت میل ” هر عملی که با ارزش باشد باید موجب افزایش لذت و یا کاهش رنج شود” . و خلوت گزیدن هم به این شرط که موجب این دو اتفاق شود خوب است. اما چیز بهتری که میتوان به آن فکر کرد این است که فارغ از حال خوب خودم این خلوت گزینی و تلاش من در آینده چه تاثیری در کیفیت زندگی دیگران دارد؟ و آیا حتی رنج فعلی من باعث میشود شادی افراد دیگر افزایش یابد؟ معمولا اهداف انسانهای هوشمند چنین آینده نگری را هم شامل میشود.

سلام به همه دوستان،
میخواستم ازتون بپرسم که تا به حال همین خلوت گزینی رو در محیط کار هم انتخاب کردید؟

منظورم اینه که توی محیط کار، دقیقا به همین دلیل تفاوت در رشد فردی و اینکه میبینید مدل ذهنی اونها دیگه باشما زمین تا آسمون فرق داره یا به بیانی دیگه (نقل از کتاب نظریه انتخاب ویلیام گلاسر) در دنیای کیفی شما دیگه جایی ندارند، با همکارانتون نخواهید حرفی یا همنشینی بیشتر از موضوعات کاری داشته باشید.
اگر این رو هم تجربه کردید چطور باهاش کنار اومدید و این انزوا در اون محیط براتون آزار دهنده نبوده؟