آخخخخخخ.. کامنت یکی از بچه ها باعث شد کنار صفحه‌تون این مطلب دوباره بیاد بالا و نشستم از اول تا آخرش رو همراه با همه کامتها با ولع خوندم..
چقدر از اون زمان گذشته؟ سه سال گمونم.. من هنوز درد دارم و محدودیت شدید در بدنم.. کار کردنم دیگه مثل بولدوزر نیست.. توی این سه‌سال وادار شدم واگذار‌کردن کارها رو به جوان ترها بیاموزم و قبول کنم.
هنوز مطالعه می‌کنم ولی چون پای کامپیوتر نمی‌تونم زیاد بشینم، کمتر متمم می‌خونم (ولی می‌خونم). کتابهای صوتی گوش می‌کنم و کتاب کاغذی هم می‌خونم.
نشستم نوشته‌ خودم و شما و کامنتهام رو خوندم.. اون موقع چقدر ذهنم فعالتر بود برای نوشتن.. راستش خودم از نوشته‌هام خوشم اومد.
درحال حاضر دوباره فیزیوتراپی می‌رم و تمام سعی‌ام رو برای بازیابی سلامتیم می‌کنم.
امروز که به سه سال قبل فکر می‌کنم از طی طریقم پشیمون نیستم.. گرچه هزینه‌ش زیاد بود. اگر اون زمان عقل الانم رو داشتم، در کنار همه اون کارها و آموزشها، حتمن ورزش رو رها نمی‌کردم و زمان کافی براش می‌ذاشتم. بیشتر می‌خوابیدم. بیشتر مراقبه می‌کردم و تلاش می‌کردم بالانس رو این طوری برقرار کنم.
عدم تعادل در مجموعه فعالیتهای زندگیم، باعث شد به بدنم ظلم کنم چون بیچاره وقت نداشت ریکاور بشه.
ولی از اون همه خوندن و کارکردن هنوز پشیمون نیستم. اون دو سال، بهترین و لذت‌بخش‌ترین روزهای زندگیم بود. عین ماه عسل. خنده‌داره ولی من با کار و شرکت و کتاب عشق‌ورزی می‌کردم و می‌کنم. امیدوارم دوباره اون روزهام برگرده.

سلام. ممنون از باران به خاطر سوالش که بهانه ای شد برای نوشتن این حرف ها. و ممنون از محمدرضا چون این نوشته هم مثل نوشته ی بعد از برگزاری آخرین سخنرانی (که برای من واقعا کمک کننده بود)، درباره ی چیزیه که همیشه ذهنم رو درگیر کرده بود و الان میتونه برای فکر کردن و تصمیم گرفتن بهم خیلی کمک کنه.

پستهای این شکلی(گفتگو با دوستان) احساس می کنم می ریم خانه محمدرضا ولی برای هر کس که تو اون مطلب داره می نویسه میشه میزبان او روز خونه. امروز خونه محمدرضا بودیم به میزبانیه باران.
من کلا یادگیری از طریق نگاه رو خیلی دوست دارم.
بعضی وقت ها تو زندگی یه سری چیزا میره تو مخ آدم. مثل همین کیفی که شما مثال زدی.
چیزی نیستااا ولی یه حسی میگه بای انجامش بدی و تیکش بزنی.
به نظر من اگر امروز روز محمدرضای شعبانعلی اون کسی هست که ما میشناسیمش و با اون رفتارها و سخت کوشی ها میدونیمش.
احساس می کنم این حاصل حدود دو دهه تلاش و زدن قید خیلی چیزها هست.
مثال نامربوطه ولی یه بار در مورد مایکل جکسون که می خوندم نوشته بود از هفت سالگی تمرین رقص داشته.
به نظر من محمدرضا حاصل صبر بالا و دائما ساختن اخلاق های و عادت های خوبه.
جای خوندم که نوشته بود آدم موفق حاصل کلی عادت های موفقه.
مثلا من خودم از خواب که بلند میشم ناخودآگاه حتما دوتا لیوان آب گرم را باید بخورم، شب زود بخوابم، کارهام رو توسررسیدم برای روزهای آینده یادداشت کنم.
شاید در وهله اول اینها چیزی نباشه ولی هر کدام برای اینکه در ضمیر ناخوآگاهت بشینه و تو دیگه اونها رو ناخودآگاه انجام بدی مدت زیادی زمان لازم داره.
باران جان شما خواستی بحر رو بکنی تو کوزه. به نظر من خیلی از کارهای مفید و موثری که امروز محمدرضا انجام میده که شاید ما اصلا تعجب کنیم بگیم چجوری آخه؟
خودش ناخودآگاه داره انجام میده، ولی یه روزی دغدغ اش بوده و براش حسابی وقت گذاشته لیبل زده گذاشته تو طبقه ذهنش در و بسته. حالا عادت بعدی بعدی بعدی
به خاطر همین من خودم این روزها دائم به خودم میگم:be patient
نمی دونم چرا انگلیسی هم میگم، شاید با کلاس تره. حرف شنویم بیشتر میشه:)

سلام محمد رضای عزیز، به شدت منتظر ادامه این مطلب هستم. فکر میکنم سوال باران رو خیلی به موقع داری جواب میدی. روزهایی که من بهش شدیدا احتیاج دارم.

سلام
میشه برای منم بنویسید؟
در مورد روزهایی که سطح انرژیتون پایین هست، این که چطوری سپریشون میکنید و به کارهاتون ادامه میدید و یکجا نمیمونید.
سهم این روزها برای من زیاد شده، از یکجا موندن و تسلیم شدن بدم میاد، از هیچ کاری نکردن، دوست ندارم وقتی روزهام رو مرور میکنم به جز سختی اون روزها غصه این که هیچ کاری نکردم هم اذیتم کنه ولی نمیتونم.
گاهی به شوخی میگم خدا آیه “ان مع العسر یسرا” رو برای من گفته “ان مع العسرا، عسرای دیگر” ، میشه بهم بگید چیکار کنم، اینطوری نیست که هیچ کاری نکنم ولی وقتی همه چی به هم میخوره منم هنگ میکنم و همش میرم تو فکر و خیال و نمیتونم کاری کنم، سهم این روزها متاسفانه به جای کم شدن داره زیاد میشه، دوست دارم حداقل یه زمانهای خاص ذهنم درگیر مسائل دیگه باشه ولی مهار کردنش سخت هست.
دلم میخواد با همه سختیها ادامه بدم ولی مدیریت کردن خودم برام سخت شده، نمیتونم منتظر خوب شدن اوضاع بمونم چون نمیدونم همچین چیزی وجود داره یا نه، من نمیخوام بشم یه روزنامه زرد از همونایی که تو تلگرام برامون شرح دادید، ممنون میشم راهنماییم کنید.

سلام دوباره
-در مورد داستان کیف آقای عبده که نوشته بودید، به نظر من رویاپردازی یکی از خواص جوانی ست. سن جوانی سنی است که آدم مدام نگاهش رو به بالاست. می خواهد قد بکشد.. چه عشقی هم دارد وقتی جوان هستی و برای قدکشیدن و هم تراز شدن با آن بالابلندی، هی دست دراز می کنی.
در میان سالی، گرفتاری زندگی سر به سرت می گذارد. شاید کماکان دلت بخواهد بالاتر از هر بالابلندی باشی.. ولی آن بالابلندی واقعن باید بیارزد.
برای من آشنایی با متمم مصادف بود با دوره مدیریت اجرایی سازمان مدیریت. چند سال مدیرعامل بودم و نیز قبل از شروع این دوره، از آنجا که حرفه ای کتاب می‌خواندم، مطالعه زیادی در مورد شغلم داشتم. اما کلاسهای سازمان مدیریت برای من عین پوست اندازی بود. انگار هرچه بارها و بارها خوانده ‌بودم و خیال می‌کردم فهمیده‌ام، نفهمیده بودم. در اوج این انقلاب فکری بودم که با متمم آشنا شدم.
در حقیقت این متمم نبود که من را به سمت خودش کشاند. شما بودید. بعد از مدتها چشمم به آدمی بالابلند افتاد که قد بلندش را دوست داشتم و افق نگاهش برایم دلپذیر بود.
از همان اول می دانستم زندگی متعادلی ندارید چون دست آورد امروزتان هر چند نخبه باشید، از نظر من نیاز به تلاشی شبانه روز دارد.
خلاصه شخصیت شما ، من را به متمم جذب کرد و بعد متمم دستم را گرفت و همراه خودش کشاند.
احساس می کردم هرچه تلاش می‌کنم، زمان کم دارم کارهای نکرده بسیار.. هی می‌خواندم و هی سعی می‌کردم سر کار هر مورد جدید را اجرا کنم.. این اجرا کردن تلاش و زحمتی مضاعف می خواست..
انگیزه من کاملن درونی بود و هست. آموخته های جدید به من در مقابل سیستمم، کارمندانم و مدیر بالادستی‌ام احساس مسئولیتی جدید را نشان داد.
گفته بودید حرف از تعادل را یا شکست‌خوردگان می زنند و یا تعادل فروشان. قبول دارم.
بودند کسانی از گروه اول که من را توصیه به رعایت تعادل می کردند و می کنند . اما من اصولن حرف آدمهای شکست خورده را نمی شنوم.
اما:
غیر از آنها، کسانی با من حرف زدند که مهم ترین آدمهای زندگی ام هستند. پدرم با تجربه ای مشابه خودم در کارکردن، دایی‌ام که یک بیزینس من بسیار موفق است و پزشکم که یکی از بهترین هاست.
هر سه به من گفتند:” باید باشی که بتوانی کارهای نکرده را انجام بدهی. لایف استایلت اشتباه است. زندگی مداوم پشت کامپیوتر و بی تحرکی و استرس پی در پی، نابودت می کند.”

کار زیاد آدم را به سرعت در جاده موفقیت جلو می برد و این خود مشوق بزرگی است ولی موفقیت و توسعه بیزینس، کشمکش و استرس و فکر هم زیاد دارد.
این داستانی که برایتان نوشتم قصه یک کامپیوتر خوب با هارد و رم و سی پی یوی درست و حسابی بود که استفاده از آن مشابه یک server (که مدام قرار است روشن باشد و نسوزد) باعث شد داغان شود .

“”حالا شما ادامه داستانتان را بگویید. چطور شد که server شدید ؟””

من هم مثل خیلی از دوستان دیگه درست بعد از آشنا شدن با روز نوشته ها و محمد رضای عزیز و متمم دچار که نه بلکه مبتلا به کتابخوانی مفرط شدم. به صورت ناگهانی. یعنی اگر بخوام براش نمودار بکشم، دقیقا بعد از اشنایی من با روز نوشته ها و محمد رضا نمودار کتاب خوانی من یه پیک اوور شوت زد. تا مدت ها از سبک زندگی جدیدم راضی بودم. در غار تنهایی خودم فرو میرفتم و میخواندم و میخواندم و میخواندم تا این که به معنای واقعی کلمه احساس کردم که اعتیاد پیدا کردم.یعنی اگر نمیخوندم اظطراب داشتم. احساس میکردم یه چیزی گم کردم. 🙂 . بگذریم از این که از ورزش و تفریح و خانواده و… از همه چی گذشته بودم. کار-خونه- مطالعه- کار- خونه- مطالعه…. و فقط در غار تنهایی به خودشکوفایی (به نظر خودم مثلا) می پرداختم.

از یه جایی به بعد به این نتیجه رسیدم که خواندن و مطالعه ی از روی اظطراب ارزشی نداره و حالی نمیده. و تصمیم گرفتم به طور موقت به اون سبک از مطالعه نان-استاپ یک استاپ بدم. و تصمیم گرفتم وقت بیشتری رو برای خانواده و دوستان و ورزش و مهارت هایی که بهشون علاقه داشتم بذارم. یه جورایی برای من تمرین هنر متوقف شدن بود.
نهایتا من به این نتیجه رسیدم که تغییرا باید به صورت اهسته و پیوسته باشه تا تعادل حفظ بشه. همون بحث میکرو اکشن ها.
و برای منی که میزان مطالعه ام در روز نیم ساعت تا یک ساعت بود ، مطالعه ی چهار تا پنج ساعته یک تغییر بزرگ محسوب میشد. که عملا فرساینده بود.
فعلا به این نتیجه رسیدم که کفشهای محمد رضا برای پای خودش و مسیری که اون انتخاب کرده خوبه. نه الزاما برای همه پاها و همه مسیرها. ترجیح میدم فعلا با کفشهای خودم راه برم و تغییرات رو اهسته و پیوسته پیش ببرم که تعادلم به هم نخوره. به نظرم تعادل اونجاست که شادمانگی و پیشرفت رو به پای هم ذبح نکنیم. این طوری تجربه بیشتری از لذت رو تو زندگی خواهیم داشت، تا این که بخوایم تقلید کنیم.
خیلی از ماها که از مخاطب های محمد رضا هستیم فقط ظاهر قضیه رو میبینیم که محمد رضا روزی اینقدر مطالعه میکنه و اینقدر کار میکنه و …تصویر تصویر زیباییه. جذابه. این که ادم روزی بیست ساعت کار و مطالعه کنه. ولی فکر میکنم این مدل ذهنی محمد رضا که کتاب و کتابخوانی رو تا این حد براش لذت بخش میکنه مهمه و باید بهش توجه بشه نه الزاما خود کتاب خوانی. کتاب وکتابخوانی یک ظاهر و پوسته است برای اون مغز به نظرم. درست اینه که من بیام مدل ذهنی رو بشناسم و اگر مطابق با ارزشهای من بود ازش الگو بگیرم. من فکر میکنم اون مدل ذهنی که منجر به این سبک زندگی میشه همونیه که میگه خدای من خدایی نیست که من رو برای اندک کار های اشتباهم مجازات کنه خدای من خداییه که منو به خاطر بسیاری کار های خوب که میتونستم انجام بدم و ندام مجازات میکنه.(نقل به مضمون.).
پ.ن: ببخشید زیاد نوشتم طولانی شد. مخاطب اصلی این حرفها بیشتر از هرکس خودم بودم امیدوارم کسی رو ازرده نکرده باشم.

به نظرم، خوبه آدم تو زندگیش الگوهای خوبی داشته باشد، الگوهایی که به روز باشند و بتوانند احساس خوبی به آدم منتقل کنند. قبلن یه الگوهایی را جامعه معرفی میکرد که احساس میکردی ، همش نکات مثبت هستند و فاصله خودت با اونا خیلی زیاده و احتمال رسیدن به اون الگوها خیلی کمه.
با افراد دیگری هم آشنا شدم و تا حدودی به مطالعه مطالبشون پرداختم که فکر میکنم، بیشتر بحثشون انرژی مثبت بود و می گفتن که تو خوب باش، دنیا خودش جواب خوبیهات را میده، در صورتی که انرژی زیادی ازت گرفته میشد و از اون طرف کلافه و خسته تر میشدی . به قولی دعوت کورکورانه به اخلاق میکردن.
الان که با متمم و روزنوشته ها هستم. احساس خوبی دارم، واقعا دعوت کورکورانه به اخلاق نمیشود و از آن طرف استرس آن را دارم که بعضی مواقع نتوانم در بحث های زیبایش مشارکت داشته باشم و یا نتوانم با دقت کامل آنها را مطالعه کنم، هر چند که “چند روش برای اطمینان از یادگیری مناسب درسهای متمم(۱) “خیلی به مطالعه بهتر از متمم، کمک شایان توجهی برایم به ارمغان اورده است.

من خیلی از شما چیز یاد می گیرم. گاهی وقت ها احساس می کنم ناخودآگاه درس های خونده شده در متمم بدون اینکه برنامه ریزی برای عملی کردنشون داشته باشم روی رفتار و اعمالم تاثیر می ذاره. خوب وقتی نتایج خوبشو می بینم با خودم می گم اگر من هم مثل شما به آموختن بیشتر اهمیت می دادم خیلی خیلی حال خودم بهتر بود. اما نمی تونم مثل مدل شما زندگی کنم. مثلا با اینکه مدام در حال فعالیت و تلاش هستم ولی مثل شما فرصت نمی کنم مطالعه کنم. یا اینکه نمی تونم بی خوابی رو تحمل کنم و حالم رو بد می کنه.
با این موضوع که مطرح کردید بازهم این دغدغه در ذهنم بیدار شد که من واقعا دارم خودم رو از بعضی از خوبی های در دسترس دنیا محروم می کنم؟ اصلا چی کار باید بکنم؟ آیا اون مدل زندگی گردن برای من خوبه و یا برای شما با ویژگی های ذاتی خودتون خوب و مناسب هست و من هم باید مسیر خودم رو طی کنم؟
ممنون می شم یه کم برام توضیح بدید.

نزدیک به یک سال پیش از طریق پیام یکی از دوستانم که مطلبی از محمدرضا را از طریق واتساپ برام ارسال کرده و لینک سایت روزنوشته ها هم در زیر آن پیام بود , با این سایت و سپس متمم آشنا شدم. شاید در این یکسال گذشته من هم به چیزی که باران گفت گرفتار شدم و خیلی از کارهایی که قبلا انجام می دادم را ترک کردم و چسبیدم به خواندن و مطالعه و فکر کردن طوریکه از کوچکترین فرصت برای خواندن و مطالعه استفاده می کنم و یکی از بهترین لحظات زندگی من لحظاتی است که مطالعه می کنم . وقتی کتابی می بینم هیجان زده می شوم. مطالعه کردن روح و جان مرا تسخیر کرده است. گرچه بعضا می خوانم ولی نمی فهمم ولی اصرار بر خواندن دارم. من تعادل زندگی خود را بمعنی رایج آن از دست داده ام و این باعث شده که تا مدتها احساس ناخوشایندی داشته باشم ولی فهمیده ام که اگر بخواهم جهان را بهتر بشناسم و افق دید ذهنم را گسترش دهم و معنی زندگی را بفهمم چاره ای جز این ندارم. من برای جبران سالهایی که از دست داده ام و کمتر خوانده ام (گرچه جبران ناپذیر است) این عدم تعادل را با جان و دل پذیرفته ام. بنظرم برقرار کردن تعادل به صورت که اکثریت فکر می کنند امکان پذیر نیست به این دلیل که هم فرصت کافی برای اختصاص وقت کافی برای همه گزینه های زندگی وجود ندارد و مهمتر از آن که انگیزه و انرژی برای وقت گذاشتن برای تمام موارد به یک اندازه نیست. انگیزه و انرژی برای پیگیری دغدغه های مهمتر زندگی بیشتر است و ناخوداگاه وقت بیشتری را به خود اختصاص خواهند داد که خودبخود ما را به سمت عدم تعادل سوق خواهد داد.