سلام حمید.
امیدوارم مشکل چشمی تو، در حد همین مشکلات متعارَفی باشه که کم یا بیش، همه‌مون گرفتارش می‌شیم. نه یه مشکل حاد و جدی. اگر چه توضیح بیشتر ندادی، اما اگر به خاطر استفاده‌ی زیاد از لپ‌تاپ باشه، امیدوارم در حد خستگی چشمی یا مواردی از این دست باشه.
در مورد اینکه یه جایی ایده‌ها فهرست شه و بچه‌ها هم موارد جدیدی رو بهش اضافه کنن، کاری خوب و منطقیه.
دیروز با همکارام صحبت کردم ببینیم چنین چیزی رو میشه یه جایی در متمم جا داد یا نه (خودم حس می‌کردم اونجا بهتره).
اما بچه‌ها پیشنهاد کردن که منطقی‌تره توی روزنوشته باشه که هزار جور قانون و قاعده و چارچوب متمم بهش اعمال نشه.
یکی دو مورد دیگه چنین بحث‌هایی اگر مطرح شد، اونها رو «یک کاسه» می‌کنم و یه جایی، گوشه یا کناری می‌ذارم که دیگه همیشه اونجا بنویسیمش.
منم مثل تو فکر می‌کنم که فضای آنلاین ایران برای عرضه‌ی محصولات دیجیتال هنوز خیلی جا داره.
هنوز سهم فعالیت فیزیکی در بسیاری از پروژه‌های دیجیتالی کشور بالاست و کارهای Pure Play رو کمتر می‌شه دید (بر اساس همون ماتریس سه بعدی طبقه بندی کسب و کار می‌گم).
راستی اگه داشتی چارت تهیه می‌کردی برای ایده‌ها، یه جایی هم به یک سایت Product Review خوب ایرانی بده.
من الان اگر یک رستوران خوب برم یا از رستوران ناراضی باشم، یا از یک پزشک راضی باشم یا یک دوربین عکاسی بخرم و راضی باشم یا نباشم و موارد مشابه، زمین بی‌طرفی وجود نداره که بتونم برم اونجا نظرم رو اعلام کنم تا بقیه ببینن.
سهم بسیار زیادی از Review ‌ها که در فضای دیجیتال فارسی منتشر می‌شن، بر روی پلتفرم‌هایی هستند که خودشون عرضه کننده‌ی اون کالا یا خدمت هستند و طبیعتاً نمی‌شه اعتماد چندانی کرد.
اگر هم این کسب و کارها، محصولی رو به عنوان «پیشنهاد ویژه» یا «پیشنهاد ما» مطرح می‌کنند، منطقی‌تره که این پیشنهاد رو Promotion تفسیر کنیم و نه Recommendation.
CNET الان به یک Megacontent Provider‌ تبدیل شده. اما حتماً یادت هست که هسته‌ی اولیه‌اش Product Review بود.
اگر روی یک محصول خاص هم بخوایم مثال بزنیم فکر کنم Booking نمونه‌ی عالی باشه. من همیشه هتل‌هام رو از روی بوکینگ انتخاب می‌کنم و خیلی هم راضی هستم و موارد متعددی را دیده‌ام که در هتل‌های تاپ (که فکر می‌کنی تکذیب یا تایید ما غباری بر دامن اونها نمی‌نشونه یا از شونه‌شون باری برنمی‌داره) چجوری بهت التماس می‌کنند که در بوکینگ اونها رو به شکل مثبت ارزیابی کنی.
البته چالش‌های خاص این کار هم هست:
اینکه باید به شکلی چیده بشه که عرضه کنندگان کالاها و خدمات، شکایت نداشته باشند یا ناراضی نشن و به هر حال همکاری کنن.
و نکته‌ی مهم‌تر اینکه مدل درآمدی چی باشه.
من تا حالا سه شیوه‌ی متفاوت کسب درآمد رو دیده‌ام:
بعضی‌هاشون فضای تبلیغاتی می‌فروشن.
بعضی‌هاشون، Sponsored Content می‌گیرن و منتشر می‌کنن.
بعضی ها هم، اطلاعات رفتاری می‌فروشن.
چند سال پیش در ماجرای عرضه‌ی یک گوشی موبایل جدید، متوجه شدم GSMArena در مقابل یک قیمت چند ده هزار دلاری، گزارشی رو ارائه می‌ده بهت که میگه فلان محصول تو، دقیقاً با چه محصولاتی از چه برند‌هایی Compare می‌شه (طبیعتاً داشتن این اطلاعات توی قیمت‌گذاری خیلی ارزش داره و اگر حتی ۵ دلار قیمت رو بر اساس اینها تعدیل کنی، ممکنه میلیون‌ها دلار تفاوت در سود ایجاد بشه). GSMArena حتی بر اساس حوزه‌ی جغرافیایی هم این گزارش‌ها رو داره.
به هر حال اگر چه انتخاب‌ها و تصمیم‌ها و چالش‌های زیادی در مسیر چنین کاری هست، اما همچنان به نظرم یک سایت Product Review اگر بتونه اعتماد خوبی جلب کنه و مهم‌تر از اون، به شکلی کاربرانش رو Identify بکنه که به بازیچه‌ی حقوق بگیران برندها تبدیل نشه، احتمالاً می‌تونه یه کسب و کار خوب باشه.
حداقل به نظرم انقدر ارزش داره که در فهرست ایده‌هایی که تنظیم کردی (اگر هنوز چنین چیزی نیست)‌ اضافه‌اش کنی و بلافاصله خط بزنی 😉

اتفاقاً آقای داداشی. یکی از اولین مواردی که به ذهن من هم رسید همین دو مورد بود:
یکی مشتریان سازمانی
یکی هم استفاده‌ی گروهی

واقعیتش – لااقل در این لحظه – به نظرم دو راهی هستند که ساده‌تر و قابل دست‌یابی‌تر از بقیه‌ی راه‌ها هستند.
فقط در مورد مشتریان سازمانی، چالشی که وجود داره اینه که احتمالاً انتظار دارند خیلی از این بازی‌ها و فعالیت‌ها دقیقاً بر قامت سازمان و کسب و کار اونها دوخته بشه.

شما بیشتر از من تجربه دارید.
اما یه چیزی که در طی مدتی که به شکل فیزیکی معلمی می‌کردم تجربه‌ کردم، این انتظار سفارشی سازی سازمانی بوده (که البته معقول و منطقی است و به نظرم حتماً باید چنین انتظاری وجود داشته باشه).
مثلاً کلاس یا سمیناری که از همه جا ثبت نام می‌کنند و شرکت می‌کنند، در مقایسه با کلاسی با همون موضوع و همون مدت زمان که در یک سازمان برگزار می‌شه، لااقل برای من یک چهارم تا یک پنجم زمان و انرژی می‌برده.
چون در کلاس و سمینار عمومی، مخاطب احساس می‌کنه وظیفه‌ی تطبیق مطالب با نیازها بر عهده‌ی خودش هست و در کلاس و سمینار سازمانی، این وظیفه رو – به درستی – بر عهده‌ی مدرس می‌دونه.

یادمه یه زمان توی انگلیس، یک مجموعه‌ی آموزشی مشکل رو به شیوه‌ی خوبی حل کرده بود.
به طور خاص نرم افزار شبیه سازی خرده فروشی و Retail Management داشت. هیچ ادعایی هم در زمینه‌های دیگه نداشت.
به شکلی، بین سفارشی سازی (مورد علاقه سازمان‌ها) و تولید یک نرم افزار عمومی (قابل استفاده در فضاهای غیرتخصصی) تعادلی نسبی برقرار کرده بود.

به هر حال، مسئله‌ی مقیاس و Scale همیشه در آموزش فیزیکی یک چالش هست. همیشه این نگرانی هست که اگر یک راهکار طراحی و تولید و ارائه بشه، آیا اون‌قدر تقاضا وجود داره که سر به سر بشه یا سودده باشه؟
به شخصه، خوشحالم که در حال حاضر، حداقل در فضای مجازی این چالش کمتره و میشه از سراسر کشور (يا گاه بیرون کشور) مخاطب پیدا کرد. وگرنه اگر مثلاً ما می‌خواستیم در مورد مبانی تحلیل اکوسیستم حرف بزنیم، سر تمام میدان‌های شهر هم فریاد می‌زدیم، چنین بحثی به حد نصاب نمی‌رسید. 😉