سلام
ببخشید راستش امروز دل و دماغ انجام وظایفم رو نداشتم. عذاب وجدان داشتم که کار مفیدی نکردم و قصد انجامش هم ندارم. دنبال اپلیکیشن خوب اندروید واسه زبان بودم سراز سایت شما درآودم. خیلی باحال بود.. خیلی ممنونم. خیلی باحال بود. خب بیان شما برای دنیای من تازه بود نمیشه بگم همش فهمیدم اما اونچه به من رسید بسیار دیدنی و شیرینه. گفتین این نگیم و نظر خودمون بگیم. تاحالا به این فکر نکرده بودم که چه نظری دارم. فقط این که لذت بخشت ترین کار زندگیم یادگرفتنه. دیدن زیبایی هاش و چشیدن طعم شیرینش. بعد اون به اشتراک گذاشتن همون زیبایی که دیدم و شیرینی که چشیدم با آدم ها.

سلام
میخواستم از زحماتتون و وقتی که میزارین کلا واسه متمم و همین سایت خودتون تشکر کنم.و بگم خیلی تاثیر گذاری حرفاتون بالاست و تو افکار و نگرش من یکی حداقل شدیدا تاثیر گذاشتین.ای کاش تریبون بیشتر و وسیع تر و اسونتری واسه حرفاتون داشتین.شما کلا دید من نسبت به خدا رو دارین تغییر میدین البته خودم دوست دارم اینو.بازم ممنون ایشالا یه روز میبینمتون.

شعبانعلی عزیز
سلام
حرفات درست بود و به جا

از دید من، یادگیری براساس “سوال” است.
من هم راجع به نگاه خودم به یادگیری می گم. خیلی وقته که -از همون دبستان- تا الان به قول امروزیها مشغول کار علمی هستم یا همون یادگیری. نمیدونم اولین بار خودم به این نتیجه رسیدم یا جایی خودنم، اما در طی این سال ها تاییدات زیادی برای این قضیه دیدم که :
” فرد عالم تر کسی نیست که دانسته های بیشتری دارد، بلکه کسی است که سوالات بیشتری دارد.”
برای همین هم هست که صرف خواندن بیشتر آدم رو عالم تر نمی کنه بلکه “تفکر” نقش کلیدی در علم انسان داره. و برای همین هم هست که متفکرینی مثل شریعتی و مطهری تاثیر بیشتری داشته اند تا افرادی که احتمالا کتاب های بیشترو پیچیده تری را خوانده و تدریس کرده اند.

اگه یه مقدار وسیع تر نگاه کنیم، سوال رو میشه همون تناقض درنظرگرفت. در “فلسفه علم” میگن پیشرفت علمی زمانی حاصل میشه که یک دانشمند پدیده ای رو مشاهده یا تجربه می کنه که برخلاف دانسته های قبلی اون هست و در تناقض با سیستم فکری که داره. این، نتیجه اش میشه سوال از این که چرا فلان پدیده به این شکل رخ داد و ادامه ماجرا که به یک نظریه جدید برای پاسخ به سوال و رفع تناقض می انجامه.

امیدوارم هرجا هستی شاد باشی و پایدار در ادامه راه.

سلام محمد رضای عزیز…

خیلی خوبه که هرروزم رو اشغال کردی و تماما درگیر اندیشه ات کردی…
ممنونم که روز نوشته هات رو‌علنی کردی و میذاری ماهم بخونیم…
اگه این دلنوشته ها کاغذی بود… از فهمیدن محروم میشدم.. یا شاید نمیتونستم اینقدر خوب و راحت راه رو‌پیدا کنم…

مطمئنا این قدر تعریف و‌تمجید شنیدی که دیگه وقتی برای خوندنشون نداری…
چون بهترینی…

فقط برای این کامنت گذاشتم که بگم… هرروز… حدودا ۲ ساعت از گل وقتم رو توی اطلاعات دلنوشته هات میگذرونم
علت انتخاب من هم… همینه که با تمام داشته هام فرق داره…
با تمام دانسته هام تعارض داره… اونقدری که بعدش میفهمم که نمیفهمم…

دوست دارت… شاگرد ات…‌ معین

یادگیری فقط عشق میخواد همه یادگیری رو این میدونن که سرت فقط توکتاب باشه اما من میگم یادگیری اتفاق میوفته همیشه وهمه جا

سلام حاج محمد رضا
بنظرم اگر كسي در زندگيش هميشه موفق بوده ، بدليل عميق فكر كردنش بوده ،‌درسته كه شكست ،‌باعث افزايش تجربه ميشه و به قول شما عمق پيدا مي كنه ، اما اگه در شرايط هاي مختلف زندگي كني هم مي تونه نوعي عمق بهت بده بدون اينكه شكست بخوري .

دهکده مجازی شما جایی ک ب رخ من میکشه که تو این۲۱ سال هیچی هنوز یادنگرفتم کامنتهای بچه هاهم ثابت میکنه حالا خیلی کودک اندیشم اما بازم هر روز سرمیزنم
امیدوارم اندیشه های شما جاودان بماند

سلام بر استاد شعبانعلی
همیشه با خودم در این تناقض هستم که جبر یا اختیار؟
در شکل گرفتن شخصیت و آینده من چقدر عوامل محیطی مانند پدر،مادر،دوستان،ژنتیک و….. اثر دارند؟
آیت الله حسن زاده آملی که درود خدا بر ایشان باد در این مورد نظرات زیادی دارند و در مورد حادثه عاشورا و نقش عوامل محیطی و ژنتیکی در ایجاد این حادثه صحبت کرده اند که ژنتیک در پلید شدن یزید چقدر موثر بود.
با خودم فکر میکردم من کیستم،خود خود خود من کیست و کجاست.کدام رفتار من در اثر عوامل خارجی وارثی و کدام رفتار من متعلق به خود خود خود من است.
چگونه یک فرد به عزت نفس میرسد و فرد دیگر به زلت و پستی میرسد.
تا اینکه صدای شما رو در فایل صوتی عزت نفس شنیدم.(((((شدیدا به فکر مرا فرو برد))))).نقش خود خود خود انسان در رفتارش چیست و کجاست؟

سلام جناب شعبانعلی

من هم مث خیلیایه دیگه بالا پایین شدم جلو رفتم پس زده شدم خندیدم گریستم خوردم زمین (زیاد) زور زدم (خیلی)…
یادمه سالها پیش توی تئاتر شهر یه نمایش نامه از آئول فوگارد دیدم یه جمله داشت توی ذهنم حک شد الان که سی و پنج بهاره که میددوئم و پیدا نمیکنم… فقط به اون جمله تکیه میکنم:
” همه ی زندگی آموختن است”…

همین لحظه که این نوشته رو خوندم یکی از دوستان اسمس داد که “خیلی دوس دارم شراب بخورم.نمیدونم چکار کنم با این دوگانگی…”

ومن اما ۱۰ ریال شارژ دارم!!

مدتی که روی قضیه یکپارچگی و تناقض فکر میکنم.

به نظرم هرچی ادم تناقضاتش کمتر باشه نشانه اینه که یادگرفته هاشو بیشتر عمل کرده وحال بهتری خواهد داشت.

البته حرف محمدرضارو تایید میکنم.چون تناقضات بوجود میان و ما از بین میبریم و رشد میکنیم و یاد میگیریم.

تناقض یعنی گره و بقول یکی از دوستان هرچی یه طناب گره بیشتری داشته باشه بهتر می شه بالا رفت ازش.کلمه اعتقاد هم از گره میاد.پس تناقض باعث میشه ما چیزی رو انتخاب کنیم و…

سلام. انتقال حس و انتقال مفاهیم انتزاعی در هم تنیده از طریق متن کار بسیار دشواریه. گاهی وقتها آدم نمی دونه چطور باید چیزی که تو ذهنش وجود داره و به نظر سنگین و دور از ذهن سایرین میاد رو با کلمات انتقال بده. از کجا شروع کنه. چه مسیری رو طی کنه. کجا نکته اصلی رو بیان کنه و به کجا ختم کنه. این متن بر این دشورای غلبه کرده. از نظر من فوق العاده بود و بسیاری از حرفهای نگفته رو به بند کلمات کشید. لذت بردیم.

سلام، حقیقتا معیار درست یادگیری تعداد تناقضات و تعارضاتی است که در طول زندگی با آنها مواجه شدیم و فکر میکنم شرط لازم برای مفید واقع شدن این تناقضات، نداشتن تعصب بیجا روی عقایدهامونه، هرچند سال های طولانی با آن ها زندگی کرده باشیم.

استاد شعبانعلی
فکر می کنم که تنتاقض و تعارضی که شما از آن سخن می گویید و به عنوان معیار یادگیری مطرح می کنید در شعر مرحوم کاشانی اینگونه تجلی می یابد:
…بخت از آن کسی است
که مناجات كند با كارش
و در انديشه يك مسئله خوابش ببرد
و كتابش را بگذارد در زير سرش
و ببيند در خواب
حل يك مسئله را
باز با شادي درگيري يك مسئله بيدار شود
ابن سينا
پاستور
گراهام بل
رازي
و اديسون
ادیسون
و ادیسون
بشود

بخت از آن كسي است
كه چنين مي بيند
و چنين مي فهمد
و چنان جام پري مي نوشد
و چنين مي كوشد
بخت از آن سيبي است
كه در آن لحظه فتاد
و از آن نيوتن
كه به آن انديشيد
و در آن راز بزرگي را ديد
خوش به حال آن سيب
خوش به حال نيوتن

باید پذیرفت که اندیشه سرآغاز و سرمنشا هر یادگیری است…

سلام
معلمم و چند روز پیش یجای یکی از همکارا به کلاسش رفتم… رشته ی اون دانش آموزا به رشته ی تدریس من نمی خورد بنابر این کلاسداری آسون نبود … خواستم یه موضوع چالش انگیز مطرح کنم دیدم کلاس می ره هوا ! تازه خودم هم نظر و عقیده ی بخصوصی راجع به ان موضوع نداشتم …. احساس کردم چقدر الانا حرف زدن برام سخت شده ! ده سال پیش با شور و اشتیاق می تونستم راجع یه عقیده هام صحبت کتم ولی الان دایره ی باورهام خیلی مختصر و سیال شده ! حقیقتش کمی وحشت کردم … ولی بهرحال این عدم قطعیتها و تعارضها رو به باورمندی احمقانه ترجبح می دم

واقعا فوق العاده بود .
اما اگر روزی یک نفر این باشه که معنویتش اضافه بشه بنظرم خداوند در بهترین شرایط برایش تناقضات را به وجود می اوره.
در مکه هم هم اگر حرف های کسی که روحش عوض شده را بشنوید واقعا فلسفه ی راحتی که گفتید عوض میشه

سلام
می گویند “یادگیری لذتی طبیعی است” و متاسفانه ما معلمان این لذت رو از بچه ها و از خودمان گرفتیم. چه سال هایی گذشت و به نام درس و یادگیری کام بچّه ها را تلخ کردم. چه تجربه ی تلخ و البته گرانبهایی است که اکنون با بیست سال سابقه ی تدریس می فهمم که نمی دانستم به کجا می روم و شاید هم مهم نبود؛ اصلا انتخابی هم نبود؛ راهی بود که بایستی می رفتم.
امروز که در مرکز مشکلات یادگیری با کودکان دارای مشکلات یادگیری، مشغول به کارم. اوج تمرکزم روی یادگیری است. اصلا یادگیری چیست: آیا همان “تغییرات نسبتاً پایداری است که بر اثر تکرار و تمرین(تجربه) در توان رفتاری فرد، اتفاق می افتد؟” آیا معیار و ملاک یادگیری ما، مدراک و اسناد ماست؛ رفتار است و یا تغییر در نگرش ها. و یا همگی.
راستش محمد رضا این روزها خیلی محتاج یادگرفتنم در مورد یادگیری!
ممنون

محمدرضا
گاهی چقدر خوب، ذهنم رو درگیر می کنید و از این بابت ممنونم.
دلم میخواد راجع به این مطلب بیشتر فکر کنم پس بیشتر از این چیزی نمی تونم بگم در حال ِ حاضر

+دیروز بین ِ کارای روزمره ام به ذهنم رسید که نظرت رو راجع به این جمله ی راسل بپرسم ، الآن با خوندن ِ مقدمه ای که برای این پست نوشتی، دوباره به ذهنم خطور کرد:
I would never die for my beliefs because I might be wrong

این تو دیدگاه شما با عدم ِ قطعیت و برتری ِ تردید در تعارض ِ یا من اشتباه می کنم؟

یادگیری یعنی اینکه سلول های وجودت بارمعنایی پیدا کنه،فارق از عاقل نمایی .تو خلوتت بشینی وازبیرون روح و وجودت رو نبش قبر کنی و ببینی ریشه هات بیشتر رشدکردن یا فقط شاخ وبرگات بالا رفتن اونقدری که جلوی تابش نور به درونت رو گرفتن و تو سالهاست در سایه ی خودت هی جلورفتی،غاقل از اینکه…
یادگیری گم شدن درلابه لای جملات پیچیده ی کتاب ها نیست.وقتی نتونی واژه های رنگ پریده ی چشمان یک کودک را معنا کنی،هنوز تا یادگیری خیلی فاصله داری.
پختگی برای هرکس متفاوته،یکی در اوج داشتن ها،بی معنایی را تجربه میکنه و پخته میشه………یکی دراوج نداری .
یادگیری یعنی ،آنچه خوانده ای،دیده ای یا شنیده ای را درست زندگی کنی،سهمت را برداری و مابقی را به جامعه بازگردانی به جای اینکه به عنوان ابزاری در راستای بی هویتیت استفاده کنی.
———————————————–

مواظب باشیم “آنچه که مارا در زندگی عمیق می کند،این توانایی را دارد تا مارا به عمق نفهمی بکشاند.”

استاد میبخشین هرچند که گفته بپدین که نظرمون را درمورد یادگیری بگیم، امامن تحلیل ام را درباره همین مطلب میگم. چون روح این مطلب درباره تحلیل و نمونه های متناقض.
فکر نمیکنم برای همه قسمت های زندگی و همه دوران های زندگی این روش امکان پذیر نیست. قسمت های از زندگی ات باید امن باشه و خیال ات از بابت اون قسمت ها راحت باشه تا بتونی به تجربه در قسمت هایی که دوست داری بپردازی ….. مثلا مرتب در سفر باشی، روابط عاطفی مختلف را تجربه کنی، رشته های مختلف را تجربه کنی، ایده های فلسفی متفاوت را مطالعه کنی، شغل های متفاوت را انتخاب کنی،…. هر چند دید کلی در مورد زندگی میده اما دید کامل وجامع در یک موردنمیده،..

به طور کلی هر چند شدیدا موافق ام که تناقض دید ادم را وسیع تر میکنه، اما فکر می کنم که باید مدیریت بشه که کدوم قسمت زندگی، در مورد کدوم ایده و در چه زمانی میتونیم تناقض ها را ببینیم. درگیر شدن بیش از حد به حالات خاص و استثنا ها گاهی فقط وقت گیره……

روزی که به خاطر مادر شدن روی پله های دانشکده فنی مهندسی زار زار گریه کردم و بعد فرم انصراف از تحصیل را پر کردم تا ساعتهایی را که باید درگیر پروژه می شدم کنار دخترم باشم هیچ فکر نمی کردم لحظه لحظه مادری کردن به اندازه سالها تحصیل به من بیاموزد.
زندگی معلم بسیار خوبی ست اگر تو آموزنده خوبی باشی.به قول رودکی:
هرکه ناموخت از گذشت روزگار نیز ناموزد زهیچ آموزگار

سیر یادگیری هرکسی یه مسیر داره
اول فکر میکنیم اگر ۲۰بگیریم یاد گرفتیم
بعدش فکر میکنیم اوج یادگیری مارو رتبه ی خوب در کنکور نشون میده
وقتی در دانشگاه تایید بشیم چه برای موافقت هامون چه مخالفت هامون
به رخ کشیدن دونسته ها و اینکه هر جایی مطالب برای عرضه داشته باشیمو تعداد کتابهای خاصی که خوندم و مطلب عمیقی که با بازی با مفاهیمی که از کتابا گرفتم نوشتم بدون اینکه خودم عمل بکنم
و….
واز این سنخ نگاه های کمیتی یا بهتره بگم نگاه هایی که خیلی پنهانی کمیت در اون ها اولویت داره نگاه هایی که دائم میخواییم وزن خودمون رو و این حس که ما اهل یادگیری هستیم پس مهم هستیم رو افزایش بدیم.

اما بعد از یه مدتی به این گفته میرسی که فرق بین کسی که اطلاعاتی رو داره و نداره در عمل به اون دونسته هاست
و کسی که چیزی رومیدونه ولی عمل نمیکنه در واقع نمیدونه.
عمل کردن یعنی تجربه کردن
یعنی پختگی یه آدم و یادگرفته هاش رو اطلاعاتش تشکیل نمیدن بلکه میزان تجربه ها و مخصوصا تلخ ترین هاشن که تشکیل میدن
آدم هایی که تجربه های افتادن بیشتری دارن راه های بهتر و کوتاه تری هم برای بلند شدن یادگرفتن و ارائه میدن…
تجربه مساوی با یادگیری
و یادگیری در نتیجه تجربه ها یعنی قدمی برای زنگی کردن زندگیمان

چنین است که تمدن به ما می‌آموزد، تعارض‌ها و تفاوت‌ها را در آغوش بگیریم و از آنها مسیری بسازیم نه برای فرا رفتن از دیگران. بلکه برای فرو رفتن بیشتر در عمق عالم هستی.
پیروزی، تاییدی بر باورهای قبلی است و شکست تلنگری برای بازاندیشی آنها. چنین است که پیروزی انسان را بزرگ می‌کند و شکست انسان را عمیق.

سبز باشید

محمد رضای عزیز سلام

بسیار بسیار از نوشته های خوبت ممنونم. خیلی هاشون را خیلی دوست دارم.
مدتیه که هر چی فکر می کنم می بینم هیچ عقیده ای ندارم که حاضر باشم به خاطرش از زندگی کردن دست بکشم. راستش را بخوای همون طوری که یه بار یه جایی از خودت می خوندم که می گفتی تنها کسانی حتما اشتباه می کنند که مطمئن هستند درست می گویند٫ این را خیلی قبول دارم و دوستش دارم. و یه جورایی خیلی به اینکه یه چیزی کاملا درست باشه باور ندارم٫ برا همین مردن به خاطر عقیده ای که شک داری که درست هست یا نه برام عجیبه و الان درک نمی کنم٫ معنیش چی می تونه باشه. آیا واقعا حاضری مثلا به این خاطر که مثلا ۱۰۰ میلیون آدم یکی از عقایدت را بشنوند از زندگی کردن دست بکشی؟

من دیدگاه خودم مینویسم:
برای من همیشه مسابقه گذاشتن با معیارهای دیگران تجبربه ای رنج اور بوده. همان معیارهایی که خودتان هم اشاره کردید مثل تعداد ساعت اموزشی و با کتابهای نشر داده یا گرفتن بهترین مدرک از فلان دانشگاهچون اگر بتوانی به انها دست یابی فردا صبح که میایی میبینی معیارشان را عوض کرده اند و تو هنوز همان بازنده ای که بودی

من بارها شده برای طراحی و یا حل مسءله هفته ها دیوانه وار کار کردم بی خوابی کشیدم تا بهترین خودم ارایه بدم که البته رضایت بخش نبوده ولی احساس کردم که من خرد شدم و تبدیل به چیز بهتری شدم ویا زمینه رو برای موفقیتهای بهتری اماده کردم که حالا دیگران نمیتونن اونها رو تصور کنن چون طراحی من ارجینال ما من استاندارد من است و همین تکرار چالش هاست که حال من بهتر میکنه و این حال کنترلش دست منه والا معلوم نیست سرکله چه کسی یا چه استاندارد تازه ای پیدا میشود که با سوزنش باد مرا خالی کند

یک دخواست هم دارم دلم میخواست حالا که شما هم یک کتابخان حرفه ای هستید سری به نمایشگاه کتاب میزدید و تجربه تان را از کتاب های چاپ جدید با ما در میان میگذاشتید فکر میکنم گزارش جالبی میشد و جایش در این روزها در این سایت بی مناسبت نبود.
متشکر

سلام محمد رضا …
مدت زیادی هست که چراغ خاموش به این خونه رفت و آمد می کنم … و حال رو به راهی ندارم … راستش با این متن به قول خودت ۱۹۰۲ کلمه ای یه جورایی باهام همدلی کردی … این روز ها بسیار از همین تعارض ها و تناقض هایی که به دلایل مختلف دارم تجربشوون می کنم خسته شدم و همش فکرم شده بوود که چطور ه که یه سری از دور و بری هام تو محیط کار و جاهای دیگه اینطور نیستند و و یه سری چیزا راحت برخورد می کنن ولی من با توجه به باور هایی که قبوولشوون دارم همش درگیری یه عالمه چرا و … غیره هستم … شاید این هم هزینه ای باشه که باید برای به قول تو پختگی پرداخت بشه … هر چه قدر بیشتر روز ها را در راستای راهی که در پیش گرفتم پشت سر می زارم این تناقضات و تعارضات بیشتر می شه و معنی لغاتی که هر روز با خودم سال ها قبل زمزمه می کردم تغییر می کننه من از این افزلیش تعارضات خسته شدم و مدتی دست از عمل کشیده بوودم و با خودم کلنجار می رفتم تا الان که این متن و خوندم و واسم جای تامل داشت نمی خواهم شعار بدم که از فردا شروع می کنم به تلاش اما حد اقل با این متنی که نوشتی فهمیدم تجربه این تعارضات هم جز یک زنگی پویاست یا بهتره بگم زندگی چون زندگی که پویا نباشه با مردن تفاوتی نداره مثل این روز های اخیر من ….

محمد رضا ممنوونم خوش بحال اونها که از دوستان صمیمیت هستند که وقتی کم میارن یا کم می یاری حرف های بدرد بخوری بینتوون ردو بدل می شه …. ولی ما هم از نوشتهاد احساس همدلی می گیریم …. این روزها تنها کاری که آروومم کرد آعوش مادرمه و این نوشته تو ……….

ممنون – محمد مهدی مسیبی

دوازده سال می آموزی با هدف رسیدن به آنچه دیگران آرزویشان بود!
اولین فرصت انتخابت می شود آنچه جامعه به عنوان ارزش می شناسد.
انسانی پوشیده از کاغذهای رنگارنگ تا بی هویتی خود را بپوشاند!
همیشه اوست که سوال می کند، نقد می کند، به سخره می گیرد تا چرائی نباشد!تا رسوای نادانیش نشود.
نه گفتن سخت شد چون تحمل نه شنیدن نداشتیم.
فرهنگ بندزده! قوانین نانوشته، نوشته فراموش شده! عرف…با چاشنی محافظه کاری زندانی شد و ما محبوس باورهای ناخواسته خود شدیم!
یاد گرفتیم آنچه را می خواستند و فراموش کردیم آنچه را نمی دانستیم!
هر فریاد، یادی شد.
.
.
.

اما ماهی سیاه کوچولو، دریا را فراموش نکرده…