تقدس به کنار، مشکل اینجاست که می خوایم همه ی مشکلاتمون رو به زور با قرآن و استناد به آیه های اون حل کنیم. همه چیز رو بیخود به هم ربط میدیم. مشکلاتی که باید با همت خودمون حل بشن، با یک کم وظیفه شناسسی و قانونمند بودن. هر جا که به نفعمون بود مسلمون می شیم و هر جا که نبود، نه. مثلا تو سایتها و وبلاگها خبر تصادف اخیر رو دنبال می کردم. اتفاقی که به کابوس این شبهای من تبدیل شده و ممکن بود و هست که برای من و عزیزان من پیش بیاد. توی کامنتها در کنار اعتراضهای مردم به این موارد هم برخوردم که خواست خدا بوده و این حرفها. حتی مثلا نوشته بودند آیت الکرسی بخونید که تا خدا نخواد حتی برگی از درخت نمی افته. من می خوام بدونم یعنی خدا خواسته که اینها انقدر مرگ بدی داشته باشن؟ خدا گفته که جاده های درست با علائم و تجهیزات ایمنی نداشته باشیم؟ خدا گفته با سیاستهای غلط کشور رو دچار تحریم و بحران کنیم و عواقبش رو ببینیم؟ خدا گفته نیروی انتظامی مسئولیت پذیر نباشه و یا راننده به ایمنی وسیله نقلیه ش توجه نکنه و جون ۴۳ نفر نه، فقط یک نفر رو بگیره؟ خدا گفته با سرعت غیر مجاز حرکت کنیم ؟ وقتی هیچکس چیزی رو که باید رعایت نمی کنه خوندن آیت الکرسی یا حتی کل قرآن چطور می تونه مشکل رو رفع کنه؟ وقتی یک مقام مذهبی کشور توی نماز جمعه با کلی مقدمه چینی که همه چیز از خداست به این نتیجه می رسه که ” گرانی هم از خداست” دیگه از مردم چه انتظاری می شه داشت. چرا همه چیز رو با هم قاطی می کنیم؟ چرا جایی که نباید، از خدا و قرآن مایه میذاریم و ایمان مردم رو ازشون می گیریم. ایمانی که بهش نیاز دارن. به نظرم قرآن و حتی خدا توی مملکت ما فقط دست آویزه برای یک عده آدم که نفعی ببرن. انقدر بد شدیم و توجیه رفتارهای بدمون اینه که چون دیگران خلاف می کنن ما هم خلاف می کنیم و اسم خودمون رو هم میذاریم مسلمون. این چه جور مسلمونیه. حداقل کاری که می تونیم بکنیم اینه که ادعای اون رو نداشته باشیم. همین دور وز پیش سوار تاکسی شدم و فکر راننده این بود که وقتی تعداد مسافر زیاده و ماشین کم ، وقتی شرایط سخت می شه حالا در اثر شلوغی ، بارون و … حق داریم چند برابر کرایه ای که حقمونه بگیریم. دلیلشون هم اینه که برامون نمی صرفه و چرا دیگران همچین کاری می کنن و پول زور می گیرن. بهشون اعتراض کردم که آقا این راهش نیست، بی قانونی رو با بی قانونی جواب نمیدن. اگر هم این طور شد نتیجه همینی می شه که داریم می بینیم. شما به دیگران رحم نمی کنین، دیگران هم به شما و اگر تفکر غالب جامعه این باشه که هست نتیجه، فاجعه ای می شه که الان می بینیم. ما هم کم مقصر نیستیم. و یا راننده دیگه ای که کرایه رو بیشتر از حقش می گیره و به اعتراض من توجهی نمی کنه و همون لحظه تا صدای اذان رو می شنوه ذکر میگه. من کدومشون رو باور کنم؟ این تناقضات رو چطور کنار هم بچینم؟ از این دست اتفاقها زیاده و هیچ کس هم قبول نمی کنه که در این بی قانونی و آشفتگی مقصره. این عکس العملها آدم رو وادار می کنه به سکوت، سکوتی که از بی حرفی نیست بلکه از کج فهمی آدمهای اطرافه. آدمهایی که همشون فکر میکنن فقط خودشون مشکل دارن و من و امثال من چیزی از گرونی و زندگی و مشکلاتش نمی فهمیم. حالا نمی دونم با این طرز فکر چند صد سال زمان می بره تا مردم ما یک زندگی با حداقل آرامش رو تجربه کنن؟ فقط این رو می دونم به عمر من و هم نسلهای من کفاف نمی ده که زندگی آروم رو تجربه کنیم. حداقلش امیدوارم مرگ خوبی در انتظارمون باشه.