رها جان. دنیای ما، دنیای داستان های شگفت انگیز است…
در مورد انسانها و حیوانها و شهرها و بسیاری از موجودات، داستان های شگفتی نقل می شود. داستانهایی که بخشی از آنها حقیقت و بخش دیگری از آنها افسانه است.
کم نیستند افرادی که وقت خود را صرف جستجو و «اعتبارسنجی» این «شنیده ها» میکنند.
بررسی کن و ببین حجم عمده ی تحقیقاتی را که هدفشان یک پرسش بوده است: «فردی به نام عیسی وجود داشته است یا خیر؟».
یا تحقیقاتی که انجام شده برای بررسی اینکه آیا واقعاً شخصی به نام «رستم» وجود داشته یا نه؟ و اگر بوده، شباهتها و تفاوتهای او با رستمی که من و تو میشناسیم چیست؟
یا اینکه آیا واقعاً عمر کلاغ ها آنقدر که میگویند، طولانی است؟
یا اینکه که آیا واقعاً «نرون»، برای ترسیم ساده تر یک شهر سوخته، تصمیم گرفت «رم» را به آتش بزند؟
من هم، همیشه به این سوالها فکر میکردم و از زمانی که اینترنت متداول شد، امکان بیشتری بود تا به جستجو و تحقیق برخیزم.
روزی بر دیوار یکی از کاخ های نرون در رم، نوشته ساده ای خواندم که دیدگاهم را به کلی تغییر داد:
«می گویند معلم نقاشی نرون، از او خواست که شهری را در حال سوختن ترسیم کند. نرون گفت: میخواهم طبیعی ترین آتش را نقاشی کنم. بگویید که شهر را به آتش بکشند. معلم پرسید: حیف نیست که عظمت رم طعمه ی حریق شود؟ نرون گفت: شهر را آتش بزنید. بر خاکسترش رم دیگری خواهم ساخت، عظیم تر، مجلل تر و زیباتر.
هیچکس نمیداند که این داستان تا چه حد واقعیت دارد. اهمیتی هم ندارد. این داستان دو پیام مشخص دارد: نخست اینکه نرون، آنقدر رفتارهای دیوانه وار داشته، که چنین داستانی در موردش پذیرفته و نقل شود و دوم اینکه، مستقل از نرون، برای مردم چنین رفتاری از پادشاهان، آنقدر آشنا و قابل درک بوده است که این داستان را سینه به سینه برای فرزندان خود نقل کنند…»
از آن روز به بعد، من هم بیشتر به «تصویرهای ذهنی» فکر میکنم تا «واقعیت عینی».
آنها که باسوادترند، بعداً احتمالاً به تو واژه های زیادی خواهند آموخت: «آرکتایپ» یا «نماد» یا «سایکوتایپ» یا … ولی من همین «تصویر ذهنی» را بهتر می فهمم.
وقتی به جای «واقعیت مستند»، به «تصویرهای ذهنی» فکر میکنی، راحت تر و بی دغدغه تر الهام میگیری. برایت گهگاه از این تصویرهای ذهنی خواهم گفت.
از جمله تصویرهای ذهنی زیبایی که من دوست دارم، «تصویر عقاب» است.
میگویند از میان حیوانات، عقاب تنها حیوانی است که میتواند مستقیماً به خورشید خیره شود.
میگویند عقاب زمانی که تمام پرندگان برای فرار از باران، به دنبال سرپناه میگردند، برای رهایی از باران، به بالای ابرها صعود میکند.
میگویند عقاب، پس از پایان نخستین نیمه ی عمر خود، مکان خلوتی پیدا میکند و نوک و چنگال های خود را چنان بر سنگ ها می ساید، تا ناخن ها و نوک جدیدی روییده شود و بتواند زندگی را مانند جوانان ادامه دهد.
بزرگتر که بشوی، خواهی فهمید که هیچیک از اینها «واقعیت زندگی عقاب» نیست. اما باور کن که اینها همه میتوانند «حقیقت زندگی تو» باشند.
نگاه کردن به نور حقیقت، چشمان تو را خواهد سوزاند. اما برای آسایش خود، نگاهت را به دروغ ها خیره نکن. کم نیستند مردمی که آسایش را در پشت کردن به خورشید و خیره شدن به نور شمع، جستجو میکنند.
در زیر سرپناه ها، از باران مصیبت ها در امانی اما «تلاش و تقلا و پرواز بر فراز ابرها» را هرگز با «سکون سرپناه ها» معاوضه نکن. زندگی در زیر یک سرپناه، امن ترین سبک زندگی است. اما تو برای آن آفریده نشده ای.
دیر یا زود، خواهی فهمید که باورهای تو، ارزش های تو، اعتقادات تو، آموخته های تو، دیگر چنگال و دندانی چنان تیز نیستند که بتوانند ادامه ی زندگی تو را تسهیل کنند، یا باید فرسوده شوی و بمیری و یا در خلوتی، به رنج و درد و زحمت، تمام باورها و اعتقادات فرسوده ات را کناری نهی تا بتوانی باقی زندگی را محکم و مسلط، در چنگ های خویش بگیری.
درست میگویند: «باور فرسوده» میتواند «ذهن آسوده» با خود به همراه داشته باشد. اما تو عقاب زندگانی باش…
چند مطلب پیشنهادی:
با متمم:
فایلهای صوتی مذاکره آموزش زبان انگلیسی آموزش ارتباطات و مذاکره خودشناسی
سلام محمد رضا
اون موقع که این نامه ها رو می نوشتی من جز دوست های تو این سایت نبودم، الان هر چند وقت یه بار میام یه سری به نوشته های قدیمی ترت میندازم و لذت می برم….
عقاب بودن سخته ولی لذت بخشه
ممنووون