سلام
من این داستان رو از سالها پیش میدونستم و جالب اینکه تا حالا به هر کی رسیدم تعریف کردم
اما امروز با این نوشته تو نوع دیگری دارم بهش نگاه میکنم
شاید باید به سراغشون برم و یک متمم بذارم و بگم که : “اگه فقط به فکرخودتی و اطرافیان و جامعه و … اهمیتی ندارن برو سراغ قایق و ماهیگیری اما اگه میخوای مفید باشی بیشتر ماهی بگیر .”
الان چیزی که به ذهنم میرسه اینه که “سکون” یعنی “مردن” نه “ماندن”

منظور شما قابل درکه. اما به نظر من هدف اون داستان اینی که شما می فرمایید نیست. در اون داستان نهایت ارزوی مرد رسیدن به چیزی هست که ماهیگیر داره. هدف اون مرد از کسب ثروت و سرمایه رسیدن به اصطلاح به اسایش شخصی و ارامشه. سرمایه و ثروت خوبه به شرطی که ادم هدفش ” کسب سرمایه ” نباشه… چیزی که الان اتفاق میفته. پول تبدیل به هدف شده به جای اینکه ابزار به حسب بیاد و … ادمها رو از خودشون و از زندگی هاشون و از چیزهایی که باید باشن دور کرده. الان ثروتمندهای ما همان قدر مصرف گرا فکر میکنند که افراد طبقه متوسط. قبلن اگر کسی پول مازاد بر مصرف روزانه اش داشت یک سری کارهای عام المنفعه هم انجام میداد… اما امروز کسی دیگه مازاد نداره. افراد طبقه متوسط که تا خرخره خودش رو در رنج و عذاب میذاره و مقروض بانکهاست برای خرید انواع لوازم خانه که خیلی هاش ارزش این تنش ها رو نداره و افراد سرمایه دار هم که مازاد سرمایه شون صرف خرید وبلا و ماشین خارجی و اجناس مارک دار و سفرهای خارجی و ….
من فکر میکنم منظور این داستان اینه که کمی پیش از اینکه خودمون رو دچار تنش کنیم ببینیم دقیقا چی میخوایم و قراره به کجا برسیم… وگرنه که بالاخره همیشه کارافرینها و کسانی که باعث رونق اقتصاد یک مملکت هستند مورد احترام همه هستند… این داستان شاید میخواد بگه که گاهی خودمون رو برای چیزهایی به زحمت میندازیم که اگر دقیق نگاه کنیم صاحب اونها هستیم و متوجه شون نیستیم.