کتابی از وین دایر میخوندم که نگاه به گذشته رو از دید یکی از شخصیت های تولستوی بیان میکرد :
اگر گذشته خود نگاهی بندازید ، کمتر برای کارهایی که کرده اید افسوس می خورید،بلکه بیشتر فکر کارهایی که نکرده ایذ شما را عذاب می دهد
همون(خطای سفید)و(خطای سیاه) شما…

من سال ها نماز خوانده ام. بزرگترها می خواندند، من هم می خواندم. در دبستان ما را برای نماز به مسجد می بردند.
روزی در مسجد بسته بود. بقال سر گذر گفت: «نماز را روی بام مسجد بخوانید تا چند متر به خدا نزدیکتر باشید.»
مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد. و من سال ها مذهبی ماندم ، بی آن که خدایی داشته باشم.

هنوز در سفرم / سهراب سپهری

خیلی منطقی نوشتین.باور دارم.

مگر نه آنکه دین تحقق کردار است و پهنه ی پندار.زندگی به قامت هرروز شما را معبدی ست،وخود مذهب است و آیین است و دین است.چه کسی توان آن هست که ایمان از کردار باز شناسدوعمل ازپندار؟ جبران خلیل جبران

خدای من هم من و به خاطر هیچ چیز بازخواست نمیکنه…فقط نگام میکنه وقتی دارم کاری میکنم که مخالف با ذات خودمه

چه خدای مهربونی

خیلی خوب بود………….. 😉