سلام نوید جان.
‌
بابت تبریکت ممنونم. چقدر خوشحالم که تجربه‌های درس دادنت مشابه منه (از این جهت خوشحالم که برای من، درس دادن واقعاً جزو شیرین‌ترین لحظه‌های زندگی بوده و هست. و حالا که تجربه‌هامون مشابهه، قطعاً لحظاتی هست که تو هم چنین لذت‌هایی رو تجربه کنی).
‌
حالا که راجع به ۱۴۰۱ گفتی یه چیزی برات بگم. یکی از دوستان من که کار فرهنگی می‌کنه (ناشره)، کلاً فهم فرهنگیش صفره. سال ۱۴۰۱ دقیقاً سر مهسا امینی رو گذاشتن توی خاک و داشتن سنگ لحد رو می‌ذاشتن روش، تخفیف تخفیف تابستانی اعلام کردن. اصلاً من آتیش گرفتم. به خودش گفتم: ببین هر وقت لبو فروش با فروختن لبو به لبو تبدیل شد، ناشر و کتابفروش هم با تولید و فروختن آثار فرهنگی به آدم فرهنگی تبدیل میشه. یعنی تو انقدر نفهمیدی یه روز صبر کنی بعد تبلیغ کنی؟‌
‌
بعد دیدم هر چی نق می‌زنم خالی نمی‌شم. گفتم بیام این رو روی اینستا بنویسم. روی اینستا هم که نوشتم، تموم که شد، سمیه تاجدینی کپشن رو خوند (همیشه باهاش چک می‌کنم همهٔ نوشته‌هام رو. متمم. روزنوشته. اینستا. تلگرام و …). گفت ببین. بهش اضافه کن که این سنت توی بازار هم بوده که در عبور جنازه‌ها کرکره‌ها رو پایین می‌کشیدن. دیدم حرف جالبیه و اشارهٔ دقیقیه. اون رو اضافه کردم. اتفاقاً یکی از علت‌های وایرال شدن اون نوشته در اون دوران ناشی از همین مقایسهٔ دقیق و ساده بود.
‌بعدها که حساسیت‌ها مشخص شد و بیشتر شد، به سمیه می‌گفتم: ببین. ما هر مشکلی الان داریم و بعداً داشته باشیم ناشی از دو نفره. یکی اون دوست گیج من که تبلیغ می‌کرد. یکی تو که این مقایسه رو گفتی من ته متن اضافه کردم. الان هم ببین! همه‌جا این تیکه رو دارن استوری می‌کنن.
‌
حالا مدت‌ها گذشت و همه‌چی آروم شد.
باورت نمی‌شه. دوباره همونا دیدم هم‌زمان با بندرعباس، کد تخفیف گذاشتن. :))))
به سمیه تاجدینی پیام دادم گفتم اون جملهٔ لبو و لبوفروش من رو باید با طلا بنویسن بالای در دفتر اینا نصب کنن. ‌‌

جدا از این حرف‌ها و خاطره‌ها و شوخی‌ها، سال‌هاست به نتیجه رسیده‌ام که روابط عمومی، برندسازی، تعامل با آدم‌ها و فرهنگ‌سازی کسب‌و‌کار واقعاً‌ بیشتر از این‌که تکنیک و ابزار باشه، به باورهای ذهنی آدم برمی‌گرده.
‌
تو اگر واقعاً آدم‌ها رو ماشین پول‌سازی ببینی که قراره جیبت رو پر پول کنن، یادت می‌ره که الان یه تیکهٔ‌ کشورت منفجر شده. حتی به اندازهٔ جوراب‌فروش دم ختم مسجد هم به عقلت نمی‌رسه که قیافهٔ غم‌زده بگیری و یه جوری با فاصله از جوراب‌ها وایستی که انقدر قصد فروش‌شون رو نداری.
‌
و اگر واقعاً دلت با آدم‌ها باشه، خود‌به‌خود حست فرق می‌کنه.
‌
با این فرض، اگر همهٔ این‌ حرف‌ها رو به به درس و دوره و … تبدیل کنن، نهایتاً‌ می‌تونه از جنس یادآوری باشه و نه عاملی برای آموزش و تغییر مدل ذهنی. مدل ذهنی خودمحور و خودخواه، با آموزش درست نمی‌شه.

امین جان سلام.
‌
این چیزی که می‌گی رو خودم هم حس می‌کنم. از تو چه پنهون که اصلاً یکی از علت‌هایی که چند سال یه بار به یکی از این بسترها (مثلاً تلگرام) یا پلتفرم‌ها (مثلاً لینکدین) سر می‌زنم همینه که تصویری که در ذهنم از این‌ها دارم شفاف‌تر بشه، و بتونم جایگاه و ویژگی‌های مدیومی که حضور واقعی و کامل در اون دارم (روزنوشته / متمم)‌ رو بهتر درک کنم.
‌
اتفاقاً خودم هم داشتم فکر می‌کردم یه جایی مثل تلگرام، چه فرق‌هایی با جایی مثل روزنوشته داره؟
دیدم کانال تلگرام، حداقل به سبکی که من – و خیلی‌ها شبیه من – از اون استفاده می‌کنن، بیشتر یه‌جورایی مثل «تخلیه / discharge» است. یعنی یه چیزی به ذهنت می‌رسه، فقط می‌خوای خالیش کنی و رد شی بری. یا این‌که چیزی که به ذهنت می‌رسه و بعداً می‌خوای در موردش حرف بزنی یه جا پرت کنی دم دست باشه.
‌
به‌نظرم توئیتر (ایکس) هم کم‌و‌بیش همینه. البته تعامل و interaction در توئيتر به شدت‌ زیاده و از این منظر، ماهیتش رو از تلگرام دور می‌کنه. اما از این نظر که می‌شه «خرده‌محتوا / micro-content» در اون‌ها منتشر کرد، شبیه هستن.
‌
یادم نیست چه کسی. اما یه نفر می‌گفت، سرویس‌های مایکروبلاگ‌ مثل توئیتر با کوتاه‌ کردن طول کپشن‌ها، به همهٔ آدم‌ها جرئت و اعتماد‌به‌نفس دادن که مستقل از این‌که حرفی دارن یا نه، حرف بزنن. تو چند ده‌کلمه می‌گی و تمام. اگر هم بگن چرا بیشتر نگفتی؟ جوابت این نیست که حرف بیشتری ندارم بزنم. می‌گی: خب. همین‌قدر جا بود! یه داستان معروفه که می‌گن پیر فرما، ریاضیدان معروف، اون حدس معروف خودش رو که می‌خواست بنویسه، دید اثباتی براش بلد نیست. اما زورش میومد بگه فقط حدسه و من نمی‌تونم اثبات کنم. اینه که رفت حاشیهٔ یک کتاب یا جزوه نوشت، و کنارش نوشت: حیف که این‌جا جا نیست وگرنه اثباتش رو هم می‌نوشتم (۳۵۰ سال این حدس اثبات نشد تا اندرو وایلز اومد اثباتش کرد). حالا خلاصه حس من به خیلی از توییتری‌ها همینه. به کانال تلگرام هم همین‌طور.
‌
البته بازم باید تأکید کنم که دارم کانال‌های short-form‌ رو می‌گم. شبیه همین کانال bamotamem. وگرنه کانال‌های long-form هم توی تلگرام زیاده که به نظرم اون‌ها به دو علت سراغ این فرمت رفته‌ان. یا حوصله و توان و انرژی و بودجهٔ نگهداری سایت رو ندارن. یا احساس می‌کنن سایت داشته باشن کسی سراغ‌شون نمیاد. اینه که خودشون می‌رن سراغ مخاطب. من چون چنین چالشی ندارم، عملاً تلگرام رو به شکل short-form استفاده می‌کنم و نه جانشین بلاگ.
‌
حالا کلاً حرفم یه چیز دیگه بود.
می‌خواستم در تأیید حرف تو بگم که توی تلگرام آدم میاد مغزش رو خالی می‌کنه و میره. اما این‌جا واقعاً این نیست. آدم می‌خواد یه حرفی به مخاطبش منتقل کنه و دوست داره حرف و نظر مخاطبش رو هم بشنوه. و یه تعامل و گفتگو شکل بگیره. مسئله فقط خالی کردن خرده‌ریز‌های ذهن نیست. به‌خاطر همین، این‌جا – حداقل برای خود من – دوست‌داشتنی‌تره. ضمن این‌که حس می‌کنم خواننده‌ای که حوصله کنه و این مطالب رو بخونه، بیشتر توی ذهنش می‌مونه. حالا چه در مواردی که موافقه، چه در مواردی که مخالفه. در حالت دوم هم، حداقل انقدر جدی توی ذهنش می‌شینه که ترغیب بشه بیشتر فکر کنه. به مخالفت‌های ذهنی خودش سامان بده. و ذهن و نگاه خودش رو بهتر بشناسه.
‌
در مورد از کتاب، خیلی خوشحالم که داری می‌خونیش. منم از اینور مشغول نوشتن نکات حاشیه‌ایش هستم. برای ویراست دومش. امسال مطمئنم تا آخر سال هم کتاب جملات کوتاه رو می‌بینیم و هم ویراست دوم از کتاب رو.