محمدرضا. نکته‌ی تصمیم گیری گله‌ای که بهش اشاره کردی، تلنگر و جرقه‌ی بسیار خوبی توی این شرایط برای من بود که حس کردم ذهنم رو روشن‌تر کرد.
فقط هنوز یه مسائلی هست که نمیتونم باهاشون به درستی کنار بیام و دلم میخواد تو بتونی توی درکش بهم کمک کنی.
میدونی. سالهاست و البته این ماه‌ها و این هفته‌ها و این روزها بیشتر، که مسائل زیادی رو داریم تجربه می‌کنیم که برخی‌اش عمومی هستند و برخی‌اش شخصی.
یعنی منظورم اینه که ممکنه هر کدوم از ما تحت تاثیر یه سری مسائلی باشیم که همه یا خیلی‌های دیگه هم دارن تجربه‌اش می‌کنن یا باهاش روبرو هستن،
و در کنار اون، هر کدوم از ما ممکنه تحت تاثیر یه سری مسائلی باشیم که فقط شخص ما یا شاید عده ای در شرایطی مشابه ما دارن تجربه‌اش میکنن، و شاید فقط خودمون میدونیم که چه مسائلی هستند.
بعد ذره ذره اینا روی همین جمع میشن و در مقطعی از زمان باعث میشن که تو ناچار بشی به تصمیم‌های جدیدی فکر بکنی که تا پیش از این تا این حد برات دغدغه نشده بودن یا اصلاً نمیخواستی بهشون فکر کنی.
چیزی که من در حال حاضر بهش فکر میکنم، اینه که آیا من به عنوان انسانی با عمری کوتاه و سریع، حق ندارم از زندگی‌ام بهره‌ی بیشتری ببرم؟
بذار یه نمونه‌ی خیلی خیلی ساده‌ش (از جنس تجربه‌های شخصی و نه عمومی) رو برات بگم.
توی همین تجربه‌ی درست کردن کاردستی‌هام با هنر کوییلینگ (ملیله کاغذی)، هر بار که میرم نوارهای ملیله کاغذی جدیدی بخرم، می‌بینم که بسیار گرون‌تر شده، یا اصلاً تا مدتی موجود نیست یا رنگها اون رنگ‌هایی نیستند که من دوست دارم یا برای کاردستی‌هام بهشون نیاز دارم، یا در کنار رنگ‌های دلخواهم باید به اجبار چند رنگ دیگه رو هم بخرم که اونها موردنیازم نیستند و در بسته‌ای که به فروش میرسه قرار داده شده.
و به تبع‌اش، وقتی کاردستی جدیدی درست می‌کنم، باید برخلاف میلم قیمت بالاتری براش در نظر بگیرم. و در نتیجه، بازارش هم مدام محدود و محدودتر میشه.
در حالی که لطفا این عکس رو – با رنگهای بسیار متنوع و زیبای نوارهای کوییلینگ – ببین.
لینک عکس
چیزی به این سادگی، که خریدنش و داشتنش برای من مثل یه رویاست!
ولی در سرزمینهای دیگه به راحتی با قیمت مناسب، میخرن و ازش استفاده میکنن و باهاش کاردستیهای قشنگ دلخواه با رنگهای زیبا و متنوعی درست میکنن.
(خواستم یه نمونه خیلی کوچیکش رو بهت بگم)
یا مثلا همین صنعت فروش هنرهای دستی، توی دنیا یه صنعت پررونق و پرسود هست، اما اینجا چطور؟ (که البته با همین شرایط، دارم با یک دنیا انرژی و انگیزه و اشتیاق براش تلاش میکنم)
اینهایی که گفتم فقط نمونه‌های بسیار ساده‌ای هستند که ممکنه جزو تجربه‌های زندگی من یا شاید برخی دیگه باشن، و بسیاری مسائل دیگری هم هستند که یا نمیتونم یا نمیخوام که ازشون حرف بزنم. (بذار فقط یکی‌اش رو بهت بگم. اینکه عوض کردن ماشینم و اینکه بتونم ماشین بهتر و امن‌تر و دلخواه‌تر (نمیگم دلخواهم، چون میدونم که دیگه اصلا نمیتونم بهش فکر کنم) داشته باشم، دیگه برام دست نیافتنی شده)
شاید الان من دارم کاملا احساسی، و نه منطقی حرف میزنم. اما دلم میخواست توی این چند خط در اینجا کمی در این رابطه باهات حرف بزنم، و در پایانش هم یه سوال بپرسم:
لطفاً بگو – چطور باید با اینگونه حسرت‌ها و این تفاوت‌ها برای همیشه – وقتی که امیدی هم به تغییرشون نیست – کنار اومد؟