سلام
از بین عواملی که شما بیان کردید شرایط محیطی مبهم و آینده متلاطم با توجه به عوامل مختلف که از حوزه اختیار من خارج است از کلان آن همچون عوامل اقتصادی و اجتماعی و سیاسی جامعه تا خرد آن افراد خانواده و نکته دیگر که گفتید برنامه ریزی امید و شوق می خواهد در خیلی از موارد من را از برنامه ریزی بازداشته است.
نکته ای که می خواهم به این موارد اضافه کنم مشغله فکری و از جمله ارتباط این مشغولیت با موارد اقتصادی و مشکلات ناگهانی همچون اتفاقی نابه هنگام یا غیر قابل اجتناب و یا درگیر شدن با مسئله ای خاص در حالی که در مسیر برنامه ای خاص قرار دارم و باعث فاصله افتادن بین من و برنامه ام میگردد.
نکته دیگر داشتن تمرکز بر روی یک برنامه است که با توجه به اینکه پیاده کردن یک برنامه مستلزم داشتن زمان کافی و مهارتهای لازم است خودبه خود نیاز به بستری مناسب است که گاهی نبود برخی مهارتها یا زمان کافی برای فراگرفتن آن ها من را از برنامه ریزی باز می دارد.
خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات
مگر از نقش پراکنده ورق ساده کنی
در هر حال برنامه ریزی مداوم از نظر من از مهم ترین عواملش در حال زندگی کردن و رهایی و تمرکز فکر و داشتن امید است.

نمیدونم, شاید برای شما هم پیش اومده باشه که هر وقت برنامه ریزی برای انجام کاری میکنید, زمین و زمان دست در دست هم میدن تا بالاخره یه اتفاقی بیوفته که… نشه
مثلا با خودت قرار میزازی که از امشب یا فلان تارخ, شبی یک ساعت مطالعه کنی
یه شب مهمون میاد تا دیروقت نمیره
فرداش دوسات برنامه دورهمی میزارن
روز بعد همسرت بلیط تاتر یا سینما میگیره
حتی شده برق منطقه قطع میشه
تا یه بهونه ای واسه عملی نشدنش پیش بیاد
ولی واقعا همه اینها بهونه اس
کافی یه کم پایداری کنیم بعد زمین و زمان تصمیم به همکاری میکنن

من برنامه‌ریزی رو به‌عنوان ضرورتی که باهاش می‌تونم وجدان خودمو راضی کنم که هر خواسته و هدفم یه سهمی از روزمرگیم داره قبول دارم. اما موانع انجام این برنامه‌ریزی‌ها عبارت‌اند از:
مزاحم‌های خارجی و حس‌وحال و هوس‌های آنی (مثل تحقیق دقیق‌تر در یک زمینه‌ی بدون درنظر گرفتن اولویت انجام اون کار)؛
و بطور ویژه، حس یاغی‌گری و لذت در شکست دیوارهای چارچوبیه که خودم برای خودم صلاح دیده و ساختمش!

من همیشه ۵۰% برنامه هام عملی میشه…علتش هم اینه که خیلی بلندپروازی میکنم، چون وقت کمی دارم اما کارهام خیلی زیاده، حجم زیادی از کارهامو توی مدت زمان کم میذارم تا به همه ی کارهام برسم…که هیچ وقت عملی نمیشه و برای همین تو برنامه هام شکست می خورم و امیدم رو برای برنامه ریزی از دست میدم.
متمم عزیز تو این مدت کوتاهی که با شما همراه بودم یاد گرفتم که اگر هدف های بزرگ رو به اهداف کوچک تر تبدیل کنم و اون هارو اولویت بندی کنم و نیازهای اون هارو درنظر بگیرم، دسترسی به اهدافم امکان پذیرتره

سلام
من برنامه ریزی رو دوست دارم و بیشتر برای اهداف بلند مدت برنامه ریزی میکنم چون وقتی طبق برنامه کاری رو انجام ندم احساس بدی پیدا میکنم و به خاطر این، دچار استرس میشم که برای اهداف طولانی مدت میشه جبرانش کرد.

ازینکه همه انواع فعالیتهای روزانه ام با یه برنامه قبلی انجام بشه لذت میبرم و به همین دلیل هم اگر برنامه ریزی کنم و به هر دلیلی نتونم طبق برنامه هام پیش برم بشدت عصبی و نگران میشم.از اونجایی که پیش بینی شرایط زیاد آسون نیست،محقق شدن برنامه هام معمولا به بیش از ۶۰ درصد نمیرسه و البته گاهی تعمدا از برنامه ریزی بلندمدت اجتناب میکنم و سعی میکنم با زمان و شرایط هماهنگ بشم.

شاید رابطه ی عاطفی من با برنامه ریزی یک مثلث متساوی الساقین باشه با دو ساق صمیمیت و تعهد و قاعده ای از جنس شور و هیجان، ضلعی که به مرور زمان کوتاه و کوتاه تر میشه! چون حوزه ی مورد علاقه من کارآفرینی هست (۲۱ سالمه و حدود ۲ ساله که در این حوزه ام) عمده برنامه ریزی های من برای بلند مدت صورت میگیره… برنامه ریزی های کوتاه مدت منظم و موثری هم دارم ولی این برنامه ریزی های کوتاه مدت باعث پیروزی (حداقل اونطوری که من لازم دارم و میخوام) نمیشه و همین باعث میشه شور و هیجانم رو از دست بدم! پس خیلی تلاش میکنم شور و هیجانم برای برنامه ریزی رو بالا ببرم و چون راهش رو پیدا نمکینم باعث میشه مستهلک بشم و کوتاه شدن این ضلع سرعت بگیره…

برنامه ريزي را دوست دارم و معتقدم باعث سامان دهي کارها ميشه اما اراده ي من در انجام آن کم هستش
و احساس مي کنم دچار روزمرگي شدم و از صبح تا عصر که مشغول کار هستم ترجيح ميدم ببينم بعد از تايم کاري
چي پيش مياد .

برنامه ریزی رو دوست دارم و انجامش میدم . حتی برای کارهایی که اصلا اهمیتی ندارن. واسه گذروندن روزمرگی هام هم برنامه ریزی میکنم. پس واسش شور و شوق زیادی دارم.
از طرفی به شدت هم معتقدم به برنامه ریزی. معمولا بدون برنامه ریزی فکر میکنم که وقت زیادی دارم و اگه برنامه ریزی کنم خیالم راحت میشه که به همه کارها توی زمان مناسبش میرسم .
ولی به اندازه کافی بهش متعهد نیستم. همیش ” امید به شروع دوباره ” متقاعدم می کنه که اشکالی نداره این برنامه ام رو بشکنم … عیبی نداره… میتونم دوباره جبرانش کنم . با یه برنامه دیگه و معمولا فشرده تر.
به خاطر همین برنامه ریزی هام به طور متوسط ۳۰ درصد عملی میشن

برنامه ریزی مواقعی برام دوس داشتنیه که هدف اون برنامه برام جذاب باشه . و گرنه برنامه ریزی فقط خروج از ناحیه آسایشه . شاید برنامه ریزی اشلی می سازه که تنبلیهامو نشون میده .

سلام هرچند دیر شروع کردم اما منم می نویسم.
بیشتر برنامه ریزی های من به این خاطر رو زمین می مونن که من برای انجام دادن هرکدومشون شروع می کنم به جمع آوری اطلاعات تا بتونم اون کار رو به نحو احسن انجام بدم. شاید جمع آوری اطلاعات به تنهایی یک توانایی باشه اما برای انجام هر کار مقداری از اون لازمه اما من نمیتونم کنترل کنم و هی جمع می کنم و آخرش عملی در کار نیست.
دوم اینکه اگه بخوام برنامه ریزی کنم باید خودم به تنهایی انجام بدم و اگه یه کس دیگه هم باشه و به نوعی احساس کنم تحت فشارم دیگه برنامه ریزی و بعدش عملی در کار نیست

اصلیترین مشکله من در برنامه ریزی فکر نکردنه، حوصله فکر کردن و تمرکز بر روی اهدافم ، نیازهاش و ابزار مورد نیازش رو ندارم ، و فقط برای تخلیه لحظه ای افکار و هیجاناتم دست به برنامه ریزی میزنم .

فکر می کنم رابطه ی عاطفی مناسب با برنامه ریزی برای رسیدن به یک هدف ایجاد نمیشه بخاطر ایجاد تغییرات در روند زندگی ما .چون ذهن اغلب ما با تغییر به سختی انس می گیره و این باعث میشه که حس ناخوبی در ما ایجاد بشه که آیا این تغییرات به نتیجه میرسه که البته فکر میکنم ضلع منطق اینجا بتونه تا اندازه ای حس ما رو واقع بینانه تر کنه .

سلام

اول از همه، بابت این تجربه‌های ۳۰ قدمی ازتون بسیار سپاسگزارم. البته این دفعه فرمتش با دفعه قبل متفاوته و همچنین تعاملی شده.
مشکل من با برنامه ریزی از جایی آغاز شد که زود از انجام کارها خسته می‌شدم و نمی‌تونستم مدت زمانی رو که تعهد کرده بودم پای کار بمونم.
از طرف دیگه تعیین میزان مشخصی از پیشرفت کار در هر بازه زمانی در موقع برنامه‌ریزی بدون درنظر گرفتن هیچ منطق و مدل کارامدی همیشه باعث می شد به هدفم نرسم و سرد شم یا فعالیت انقد سبک باشه که زود بهش برسمو احساس کنم از برنامه جلوام و متوقف شم.
دلیل دیگه که اخیراً و با بالا رفتن مسئولیت‌هام باهاش مواجهم ناپایدار بودن شرایطم هست. یعنی معلوم نیست چه مدت زمانی رو می‌تونم روی یک کار متمرکز بمونم.
به طور کلی هربار برنامه‌ای ریختم لغوش به دو ساعت هم نکشید.
به‌نظرم علت‌های زیاد دیگه‌ای رو می‌تونم نام ببرم که بسیاریش توی کامنت‌های دوستان اومده و بیانش تکرار با ادبیات ضعیف من خواهد بود.

با سپاس فراوان از توجهتون

برنامه ریزی برای آدم های کمال گرا خیلی سخته! چون فاصله کمال مطلوبشون با واقعیتشون زیاده. موقع برنامه ریزی از اونجا که نمیخوان دست از کمال طلبی بکشن، برنامه رو بر مبنای کمال گرایی شون تدوین میکنن اما موقع عمل برمیگردن به اون فاز واقعی شون. در واقع برنامه ریزی برای اینجور افراد یک مکانیزم روانی هست برای اینکه به خودشون اثبات کنن کمالگرایی شون خیال و باطل نیست بلکه چیزیه که با برنامه قراره بهش برسن!

من وقتی برای یه هدفی برنامه ریزی می کنم همین که تو مرحله اجرایی به یه ناهمواری هایی بر می خورم فورا احساس شکست می کنم مایوس میشم
برای همین روشم رو عوض کردم و از دو تکنیک استفاده می کنم
یک برنامه ریزی منعطف با در نظر گرفتن اهداف بلند مدت و کوتاه مدت و بعد چک آوت نود گذاشتن برای کارهایی که من رو به اهدافم نزدیک می کنه
دو. چالش های سی روزه و متعهد میشم که عمل کنم البته این هم با کمی انعطاف یعنی اگه میخام یه چیز یاد بگیرم تو بیست روز یه چالش سی روزه برای خودم تعیین می کنم

تجربه بهم ثابت کرده برنامه ریزی های کوتاه مدت ۲-۳ روز می تونه به اعتماد به نفسم کمک کنه و مشتاق ادامه کاری باشم که شروع کردم و هیچ زمانی نتونستم به برنامه ریزی های بلند مدت خودم متعهد باشم.

من هم با مشکل اجرا در برنامه های تنظیم شده توسط خودم دارم
البته یکی از مسائلی که باعث عدم اجرا میشه تغییر شرایط یا عوض شدن ذهنیت خودم از زمان تنظیم برنامه تا حین اجرا هستش حتی این موضوع در برنامه ریزی های روزانه هم برام مشهود بوده به عنوان مثال برنامه گذاشتم با ده نفر ارتباط تلفنی برای پیگیری موضوعاتی داشته باشم ولی در حین انجام بعضی موردها رو کنسل کردم مثلا تشخیص دادم الان لازم نیست تماس بگیرم بمونه برای یه وقت دیگه.
با یه سری مشکل دیگه که مواجه هستم اینه که جذابیت یک موضوع حین برنامه ریزی با با حین اجرا برام تفاوت پیدا میکنه بعنوان مثال چند دوره برای آزمون نظام مهندسی ثبت نام کرده ام اما حین خوندن درسها بشدت بی حوصله میشم یا طرفشون نمیرم
و برخی موضوعات دیگه هم هست که دنبال راهکار میگردم و دوست دارم یه راهکار عملی باشه که بتونم به این برنامه هام برسم
ممنونم

سلام و وقت بخیر. من از افرادی هستم که رابطه عاطفی خوبی با برنامه ریزی ندارم و هیچگاه در برنامه ریزی و عمل کردن به آن موفق نبوده ام. وقتی به علت آن فکر میکنم، میبینم برنامه ریزی به عنوان یک چهارچوب کاری و زمانی خط کشی شده و غیر منعطف که نوشتن آن نیاز به تخصص و دانش دارد و نیز فرد باید خود را ملزم به اجرای آن کند، در ذهنم تداعی میشود. طبیعی است که در این حالت با آن احساس صمیمیت و نزدیکی نمیکنم. و هر بار که نتوانسته ام به برنامه عمل کنم حالتی از نا امیدی و کاهش اعتماد به نفس را تجربه کرده ام که شور و شوقم را نسبت به آن کمرنگ تر کرده. دلیل دیگری که با برنامه ریزی میانه خوبی ندارم نداشتن هدف مشخص و ابهامات مسیر و آینده است. آقای شعبانعلی عزیز ضمن تشکر از بحث بسیار جالبی که به این شکل مطرح کردید، همانطور که خود واقف هستید اکثر ما با این مقوله مشکل داریم و نیازمند آگاهی و تلاش برای تغییر نگرش در مورد برنامه ریزی هستیم. چرا که برنامه ریزی برخلاف آنچه در دوران تحصیل و یادگیری بیشتر در زمینه امور تحصیلی به ما گوشزد میشد باید به شکلی مناسب و دوست داشتنی در زندگی ما جاری باشد. خیلی خیلی مسرور شدم وقتی طرح این مسئله رو به این شکل در اینجا دیدم و امیدورام با راهنمایی شما و همت خودمان بتونیم برنامه ریزی صحیح رو یاد بگیریم استفاده کنیم و به فرزندان خود یاد دهیم.

سلام خدا قوت
از وقتی که اشنا شدم با این ۲جا هر وقت دنبال جرقه ای میگردم حتما به سایت اقای شعبانعلی و متمم سر میزنم پس جا داره ازشون تشکر کنم.
من مثل همه دوستان فک میکنم تو قسمت تعهد کارم لنگ میزنه. فک میکنم قریب به اتفاق بچه ها که خودمم عضوی از این گروهم وقتی وارد دبیرستان میشیم کم کم بوی کنکور و دانشگاه و اینا به مشاممون میرسه (فکر میکنم تعدادشون کم باشه این دسته؟ از اول راهنمایی ینی وقتی میخواستن ازمون تیزهوشان بدن با این تفکر که من دکتر خواهم شد و دانشگاه تهران یکی از صندلیاش واسه من محفوظه و از اینجور حرفا ) و اولین چیزی که به ذهنت تداعی میکنه برنامه ریزیه!!!!! بعد مشاور مدرسه /تلوزیون /تبلیغاتی که تو خیابون و در و دیوار میبینی یا اگه فرد تحصیل کرده تو خانواده باشن دائما از “برنامه ریزی” میگن. اما تا اینجا که وارد دانشگاه شدم کسی نگف چه جوری ؟ همه فقط ز برنامه ریزی درسی صحبت کردن و تعداد ساعات مطالعه و چنتا تست و….( من چون با این نوع برنامه ریزی درگیر بودم و هستم این مطلب رو نوشتم)
ولی اینکه اصول برنامه ریزی نه تنها برا درس بلکه برا زندگی برا حرکت با ارامش بیشتر رو من یکی به نوبه خودم یاد نگرفتم!!!!
هممون خیلی برنامه ها نوشتیم اما صرفا نوشتیم! به قول یکی از اساتید زندگیم : ” کاغذی که توش برنامه بنویسی و عملیش نکنی با کاغذ مچاله فرقی نداره”
اوهههه به نوبه خودم کاغذ مچاله های زیادی داشتم ودارم.
با توجه به انچه که تو متمم میخونم خب وقتی میخوام خونده هامو با عملی که انجام میدم ارزیابی کنم میبینم خب من میتونم کارام و اولویت بندی کنم مثه اکثر ادما ول خوب این کجای کاره که میلنگه؟؟
مواردی که باعث لنگیدن ما در برنامه ریزی و اجرای برناممون میشن به نظر بنده :
۱٫ عدم شناخت درست از خودمون:
یه جورایی قبل برنامه ریزی ضعفهامون کم رنگ میشن مثلا تو همین برنامه ریزی درسی(مثالهام در حیطه برنامه ریزی درسی خواهد بودچون اکثرا برا یه بارم که شده باهاش مواجه شدیم) من سرعت مطالعه ام پایینه به فرض یه جزوه ۳۰ صفحه ای دارم ۱ ساعت وقت دوره اولمم هس با توجه به شناخت خودم میدونم تو یه ساعت اونم دور اول فقط ۱۴ صفحه میتونم بخونم ولی چون موقع برنامه ریزی دچار همون هیجان و شور هستم مینویسم جزوه جلسه ۱و۲ جمعا ۴۰-۵۰ صفحه میشه که در عمل این تحقق پیدا نمیکنه نا امید میشم بقیه برنامرم بیخیال میشم.
۲٫بیش از حد با خودمون مهربون میشیم تا جایی که باعث عدم تعهد میشه:
خب برناممو نوشتم اول خوشحالم که دمت گرم خیالت دیگه راحت برنامتو نوشتی یه غرور کاذب کوتاه مدت گریبان گیرت میشه موقع عمل که میرسه مثلا نوشتی ۱۰ ساعت درس میخونم ۶-۸ ساعت خوندی ب به خودت میگی عب نداره بابا ۲ ساعته دیگه فردا جبران میکنی دمت گرم ۶-۸ ساعت خوندی اما چه ۲ ساعتهایی که جبران نشدن و ۶-۸ ساعتایی که نه تداوم پیدا کردن و نه ۱۰ ساعت شدن.
۳٫شاید ارزش برای خودمون و نوشتمون قائل نیستیم و اینم یکی از موارد عدم تعهدمون میتونه باشه:
در این باره میتونم بگم چرا وقتی کسی پیش مشاوره تحصیلی میره و این اقا یا خانم مشاور براش برنامه مطالعاتی میده خودش رو ملزم به اجراش میدونه ولی وقتی همین برنامه رو به فرض اینکه پشت کنکور مونده باشه و میخواد از برنامه یا سبک برنامه ای که مشاور سال قبلش بهش داده بود و حالا خودش میخواد با پیروی از همون سبک برنامه ریزی کنه نمیتونه؟ جواب خود من به این مطلب اینکه اونجا اگه برنامش اجرا نمیشد باید به مشاور جواب کم کاریشو میداد ولی حالا شاید میتونه یه سر خودشو کلاه بذاره و یه جواب و توجیهی برا ودش پیدا کنه! فک کنم این برا این باشه که برا خودمون ارزش قائل نیستیم و مثل اغلب موارد واسمون مهم این باشه که دیگران راجع بهمون چطور فک میکنن و از این دست حرفا.
۳٫کمبود صبر و حوصله و نتیجه ای که میخوایم و نمیگیریم:
به نظرم وقتی میگی تلاش پیوسته همین کلمه پیوسته خودش ینی تو صبر و حوصله به خرج دادی. خب من برا سه ماهم ۱۰ ساعت برنامه ریزی کردم و درس خوندم انتظار دارم ازمون ازمایشی جمعم و خیلی خوب بدم ولی متاسفانه اونجور که انتظار دارم نشد حالا به هر دلیلی ناامیدی بر من مستولی میشه!! دیگه برا ازمون بدی خیلی دل و دماغ درس خوندن ندارم پیوستگی به برنامه ۱۰ ساعتم کم میشه و این ینی صبر نکردم. به خودم نگفتم شاید نوع خوندم مشکل داشته یا عوامل دیگه ای باعث شد نتیجه ای که میخوام و نگیرم در حالی که شاید اگه حوصله میکردم و سایر جوانب رو میسنجیدم ممکن بود ازمون بدی نتیجه مطلوبم رو بگیرم.
۴٫ برنامه ریزی دکوری! که اینم فک میکنم به عدم تعهد مربوط میشه:
برنامتو به هر دلیلی سابقه ذهنی یا عوامل غیر منتظره که فکرشم نمیکردی یا اهمال کاری یا وسواس یا کمال گرایی اینا مواردیه که متمم مفصل ازشون صبت کرده دست به دست هم بدن که برنامتو اجرا نکنی و متعهد نباشی به وقتی که صرف نوشتن برنامه کردی و اینا.
۵٫جو گیری:
ممکنه اصلا معتقد به برنامه ریزی نباشه فرد دوستاش برنامه ریزی کردن اینم برا اینکه کم نیاره یه چیز نوشته که این مورد شامل دوستانی که اینجا هستن نمیشه فکر میکنم چون شاید چنین فردی دغدغه برنامه ریزی و نداشته یا اصلا بهش فکر نکرده الله و اعلم!!

فعلا همینا به ذهنم رسید .
ممنون

لغت برنامه ریزی که یاد همراهش چند تا حس هم میاد
یه مقدار کمی شوق برای تغییر، استرس، سردرگمی برای پیدا کردن نقطه شروع و انتخاب اولویت ها و…
تقریبا تو ذهنم حک شده هدفی که براش برنامه ریزی شده باشه به احتمال بسیاری قابل دست یابی هست تا راهی که بدون برنامه ریزی آغاز بشه و تصویر روشنی از مسیر ترسیم نشده باشه
به گذشته که نگاه می کنم می بینم بارها اینکار رو انجام دادم
هدفهامو نوشتم، براشون زمان مشخصی رو در نظر گرفتم و یه تصویر مبهمی هم از مسیر ایجاد کردم
اما نتیجه راضی کننده نبوده، سرعت حرکت کم، نقاط گنگ زیاد، زمان کوتاه و … نشونه هایی بوده که دیدم تکرار شده و بهشون توجه کم داشتم یعنی تقریبا همیشه یک جای کار میلنگید

حالا بعد از خوندن این مطلب دلایلی که به نظرم باعث رابطه عاطفی نامناسب با برنامه ریزی میشه رو میتونم فهرست کنم:

– عدم تعهد به اهداف تعیین و برنامه ریزی شده در گذشته
– ناتوانی در مدیریت استرس و اضطراب ناشی از نگرانی درباره آینده (استرسی که به خاطر حس مسولیت پذیری نسبت به برنامه بوجود میاد)
– نداشتن شوق ( نا امیدی ) برای دیدن نتایج
– حجم زیاد کارهای به انجام نرسیده
– کمال گرایی
– کوچک شمردن دستاوردهای کوتاه مدت
– عادت به سیستمی غیر خودی که برنامه تعیین شده و سخت رو دراختیار قرار بده (به عنوان مثال میشه توضیحی که شیوا جان در مورد روند زندگی قبل از کنکور کارشناسی رو دادند رو مطرح کرد، چیزی که خودم درگیرش بودم و آثارش هنوز هست. )
تصویری هم از تصویر مثلث رابطه عاطفی من با برنامه ریزی در حال حاضر کشیدم 🙂 چیزی شبیه این:

http://s7.picofile.com/file/8233596100/Step_2.png

سلام
من خیلی به برنامه ریزی علاقه دارم و همیشه هم توی ذهنم برای چند روز آینده برنامه دارم ولی مشکلی که هست همون مورد اولی که گفتید. نمیدونم ممکنه در طول روز چه اتفاقاتی بیوفته و از طرفی بازیگوشی و عدم تمرکز باعث میشه همیشه از برنامه هام عقب بیوفتم که خوب به همین دلیل برنامه هامو حتی روی کاغذ هم نمینویسم .مشکل دیگه ای که وجود داره کمال طلبیه و میخوام همه ی علایق و کار های واجبمو کار های مورد علاقه ام رو توی برنامه ریزیم بگنجونم که این خودش باعث میشه از برنامه عقب بیفتم و همین باعث عذاب وجدان و نارضایتی از خودم میشه. بنابراین همیشه در مرحله اجرای برنامه ریزی هام به مشکل برمیخورم.که البته با این ۳۰ قدم سعی در اصلاح خودم و گرفتن نتیجه تا قبل از سال تحویل دارم.ممنون از شما

سلام
یه مشکلی که من با برنامه ریزی دارم و انگار دغدغه دوستان دیگری هم هست اینه که برای یادگیری و کتابخوانی درباره موضوعی برنامه ریزی میکنم اما نمیتونم تا پایان تمرکزم رو روش حفظ کنم. با گذشت چند روز یا چند هفته موضوعات دیگری که به نظرم میاد برای یادگیری ارزشمندتر یا جذاب تر هستند توجه منو جلب میکنند و بنابراین من از اونجا میپرم روی یک شاخه دیگه. الان هم احساس میکنم روی هیچ شاخه ای نیستم.
نمیدونم شاید آدم های بزرگ توانایی متقاعد کردن ذهنشون رو در مورد اهمیت موضوع انتخابی دارند و موضوعات جدید نمیتونه ذهنشون رو وسوسه کنه. چه چیزی با عث میشه یک نفر بتونه ۱۲ سال روی یک موضوع مطالعه و تحقیق و پژوهش انجام بده؟

درود بر شما استاد عزیز،
طبق درخواستی که نوشته بودین که مشارکت کنید و تجربیات رو بگین،متاسفانه خیلی اهل کامنت نوشتن و وارد بحث شدن نیستم هرچند که بحث ها ونوشته های باارزشتون رو کاملا دنبال میکنم و حتی نکته برداری از نوشته های کاربردیتون،اما خواستم اینبار بنویسم چون من هم از لحاظ منطقی برنامه ریزی رو قبول دارم اما نه برنامه ریزی که همه ی کارهای زندگی رو تک تک بنویسیم و با ذکر زمان بندی چون معتقدم همچین برنامه ریزی مخصوص ربات هاست و میشه برنامه نویسی و کدنویسی نه برنامه ریزی برای زندگی یک انسان،به همین دلیل برنامه ریزی که من دارم به صورت مشخص کردن اولویت ها و کارهاییست که باید انجام بدم تا اخر هر روز احساس کنم که نفس های امروزم رو تلف نکردم و ذره ای رو به مسیر مدنظرم بوده، هرچند که یه وقتایی به صورت مکتوب نباشند…

۱- تا قبل از کنکور، زندگی ام طوری نبود که برنامه ریزی خاصی بخواد. وظیفه ام این بود که برم مدرسه و درس بخونم، بیام خونه و درس بخونم، برنامه تفریحی هم اگر بود، برنامه ای بود که توسط سایر اعضای خانواده اعلام می شد و می دونستم در هفته های بعد از امتحانات یا اوایل ثلث/ترم بعد گذاشته میشه یا مثلا عیدی، چیزی. اولین باری که مجبور شدم برنامه ریزی کنم و مجبور شدم به برنامه ام متعهد باشم، کنکور کارشناسی بود. تازه اون موقع خودم برنامه ریزی نمی کردم. می رفتم پیش مشاور، ازم می پرسید تا کجاها خوندی هر درس رو و اوضاع چه جوریه و بهم برنامه می داد تا در دو هفته ی آینده انجام بدم. بد هم نتیجه نگرفتم. خیلی هم به اون مشاور مدیونم، نه فقط به خاطر برنامه ریزی هاش البته، به خاطر همه راهنمایی هاش. تازه از اینکه به برنامه ام متعهد بودم، خیلی هم خوشحال بودم و بعد که نتیجه کنکور بد نشد، تازه از برنامه ریزی کیف کردم ولی…

مشکل من با برنامه ریزی از جایی شروع شد که پام باز شد به دانشگاه. دیگه مدرسه نبود که برنامه اش خیلی مشخص باشه، کلی فعالیت های فوق برنامه تو دانشگاه اضافه شد که از انجامشون هم خیلی یاد می گرفتم و هم لذت می بردم و دلم می خواست تو برنامه ام باشن، تفریحاتم دیگه صرفا با خانواده نبود و تفریحات جمعی با دوستان به پیشنهاد اون ها و حتی خودم(!) هم اضافه شد، همین طور دلم می خواست خودم برای علایقم برنامه ریزی کنم و بهشون برسم (مخصوصا اون علایقی که به هوای کنکور کاملا سرکوب شده بودن مثل نقاشی) و …. این باعث شد روبرو بشم با مشکلی به این مضمون که ” چه طور تعادل رو در برنامه ریزی ام رعایت کنم؟”. چه طور هم به درس برسم (که اولویت اول بود در هر حال) و هم به کارهای فوق برنامه (که اولویت دوم می شد چون به خاطرشون به هر حال مسئولیت پذیرفته بودم) و هم به تفریحاتم و هم به علایقم (که داشتم می سوختم/ شوق زیادی داشتم که انجامشون بدم بعد از مدت ها)؟ بنابراین، دست به کار برنامه ریزی شدم. دفتر رو گذاشتم جلوم. سه ستون تشکیل دادم: “کارهایی که مجبورم انجام بدم”، “کارهای فوق برنامه”، “کارهایی که دوست دارم انجام بدم”. برای هر کدوم هم یه سری برنامه ریزی کردم ولی در عمل …بعد از مدتی تمام وقتم رو فقط به ستون اول و با مصیبت، کم و بیش به ستون دوم اختصاص می دادم. کارهایی که بیش از همه شوقش رو داشتم، تقریبا ۹۰ درصد مواقع اصلا انجام ندادم. راستش رو بگم، الان هم کم و بیش همین اتفاق میفته با این تفاوت که این ۹۰ درصد مواقع شده ۸۰ درصد مواقع. به عبارتی، هیچ وقت اون تعادلی رو که با برنامه ریزی دنبالش بودم اتفاق نیفتاد و ازش ناامید شدم ولی به هر حال داشتن برنامه ریزی (حتی همین مدلی ناقص) بهتر از نداشتن برنامه است و همچنان انجامش میدم

۲- یه نکته ای هست در برنامه ریزی که من خیلی وقت ها ازش غفلت کردم و به تدریج متوجه اشتباهم شدم و اصلاحش کردم. اون هم اینه که در زمان برنامه ریزی تصور کردم که همه ی زمانم مال خودمه. کل روزهای هفته و بیست و چهار ساعت. در حالی که خیلی مواقع ممکنه مجبور بشی وقتت رو به خانواده و دوستانت بدی که بهت احتیاج دارن یا تو به اون ها احتیاج داری و این که چه روزی یا چه هفته ای این احتیاج پیش میاد، دست تو نیست ولی باید احتمالش رو در نظر بگیری. مثلا در مورد من، هر موقع مادرم (که خیلی با هم رفیقیم و برای هم، تقریبا همه کس محسوب می شیم) روحیه اش خوب نباشه و احساس کنم که در یکی دو روز آینده ممکنه روحیه اش از این هم خراب تر بشه، باید برنامه ام رو به هم بریزم و باهاش همراهی کنم. الان این رو در برنامه ام گنجانده ام که مثلا این هفته احتمالا فلان روز مادرم میگه بریم فلان جا یا فلان کار رو بکنیم. قبلا در برنامه ام چنین چیزهایی نبود. وقتی مادرم پیشنهادی می داد، یا مجبور بودم برای تعهد به برنامه (همان به هم نریختن عزت نفس که گفتید) بهشون نه بگم و عذاب وجدان بگیرم، یا اینکه برنامه ام رو انجام ندم و نگرانی عقب افتادن از برنامه رو به جون بخرم. بنابراین، الان علاوه بر اهداف شخصی اولویت ۱، احوالات اشخاص اولویت ۱ زندگی ام رو هم سعی می کنم در برنامه ریزی ام در نظر بگیرم

۳- یه مشکل اساسی دیگه که همیشه در برنامه ریزی ام دارم، اینه که خیلی کارها رو انجام میدم که برای بار اوله در برنامه ام هستن. خیلی ساده، اصلا نمی دونم چه قدر زمان می خوان یا توان من برای انجام اون کار چه قدره و باعث میشه این کار چه قدر زودتر یا دیرتر انجام بشه. بنابراین، زمانی که برای اون کار در برنامه ام مشخص می کنم، یا خیلی کمه (که باعث میشه مدام تکمیل کار عقب بیفته) یا خیلی زیاده (عملا خیلی زود انجام میشه و دست کم برای فاصله زمانی کوتاهی، کاری که بلافاصله در اون بازه بگنجانم ندارم و احساس می کنم زمانم به بطالت میگذره و کاش یه سری کارها رو جلوتر انداخته بودم) و باعث میشه برنامه خیلی به هم بریزه و احساسم از پایبندی به برنامه هم خوب نباشه

به همه ی این دلایل، من معمولا بیشتر از ۴ روز آینده، برای خودم برنامه ای نمی نویسم.
ببخشید قصه نوشتم. به نظرم به این شیوه، خیلی نکات بیان می شدند که شاید به زبان رسمی و علمی نمی توانستم به آن ها درست اشاره کنم و برداشت اشتباه می شد. همین طور، ببخشید که خیلی طولانی شد

معمولا وقتی بخوام واسه امتحانات یا کنکور درس بخونم برنامه ریزی می کنم. خیلی برنامه ریزی جدی ای واسه کارای دیگم نداشتم.
مشکل عمده ی من برای عدم برنامه ریزی برای کارهام، همون مورد اول هستش که بهش اشاره کردین، معمولا شرایط محیطی برام مبهمه و نمی دونم قراره چی پیش بیاد.
خونمون خیلی پر رفت و آمده و هر لحظه ممکنه کسی برسه و نتونم به برنامم برسم.
وقتی که کنکور داشتم قضیه فرق می کرد، دیگه همه می دونستن من درس دارم و نمی تونم از اتاقم بیام بیرون تا کمکی کنم یا پیش مهمونا بشینم، این تا حدودی هم برای خانواده و هم برای مهمونا حل شده بود.معمولا هم تو برنامه ریزی هفتگیم، پنج شنبه بعد از ظهر و جمعه رو خالی میذاشتم تا اگه به دلیلی در طول هفته به برنامه هام نرسیدم، تو این دو روز جبران کنم.
اما برنامه ریزی برای کارای دیگه غیر از درس و توضیح این برای بقیه که مثلا من الان چون برنامه ریزی کردم و باید تو این ساعت حتما مثلا متمم بخونم و تمرینشو انجام بدم یا کار با این نرم افزارو یاد بگیرم، نمی تونم در خدمتتون باشم یا فلان کارو انجام بدم، نمی تونه برای خانوادم یا دیگران قانع کننده باشه.
و خیلی وقت ها هم اگه همون موقع که از نظر جسمی و ذهنی کاملا آمادم، نتونم انجامش بدم ممکنه وقت دیگه ای در طول روز هم نتونم جبرانش کنم و دقیقا در این باره مشکل دومی رو که “آنت” عزیز در کامنتشون اشاره کردند رو دارم.
و همه ی اینها باعث میشه که نسبت به برنامه ریزی کردن دلسرد بشم و رابطه عاطفیم باهاش سست بشه.

ممنونم از معلم عزیزم برای این سی گام و امیدوارم با این سی گام بتونم پایان سال متفاوتی رو رقم بزنم.

بعضی وقتها بعضی بیماری ها هستند که برنامه ریزی مارو به هم میریزن
من مبتلا به وسواس هستم واین بیماری همیشه برنامه ریزی های من رو به هم میریزه
علت برنامه ریزی نکردن من ابن مشکله

درود به شما
تا جایی که فرصت داشتم کامنت های دوستان را مطالعه و مواردی که به نظر خودم نزدیک و یا آموزنده بود مشخص کردم.
بنظر میرسه تعریف مبهمی از برنامه ریزی در ذهن اغلب ما وجود داشته باشه.
با توجه به حوزه ای که قراره براش برنامه ریزی انجام بدیم متغیرهای متعدد و گوناگونی پیش روی خودمون میبینیم که در ابتدا اگه رابطه عاطفی مناسبی با اونا بتونیم برقرار کنیم شاید به رابطه عاطفی معقول تر و عملی تر با برنامه ریزی منجر بشه. البته شناسایی و شناخت اون متغیرها نیز به نوبه خود بسیار جای بحث دارد.
برای مثال اگه ما قصد برنامه ریزی برای ایجاد عادت مطالعه مستمر بصورت روزانه یا هفتگی داشته باشیم نیازمند مواجهه با متغییرهای خاص مطالعه هستیم (تعیین میزان مطالعه، مکان مطالعه، نوع کتاب مورد مطالعه ، هدف از مطالعه، یادداشت برداری یا عدم یادداشت بردای و …) که بسیاری از این موارد در حوزه انتخاب و اختیار خودمان قرار داره.
مثال دیگر برنامه ریزی برای ادامه تحصیل یا ایجاد کسب و کار جدید است. در این حوزه ها بخش زیادی از متغیرها در حوزه انتخاب و اختیار خودمان نیست و شاید به همین خاطر برنامه ریزی برای آن ها انرژی بیشتری از ما بگیرند و پیش بینی احتمال موفقیت در آنها سخت تر باشد.

با سلام
انسان فطرتا نمی خواهد مقید باشد اینکه شما برنامه داشته باشید هر روز صبح دو ساعت کتاب بخوانید نمی تواند کمکی بکند و اگر توانستیم زمانی کتاب بخوانیم که از آن لذت ببریم یا آن حس خوب در ما ایجاد شود دیگر بدون اینکه در قیدی باشیم مسیر موفقیت و کمال را طی خواهیم کرد کما اینکه شعری گفته نشد که به دل بنشیند مگر در زمان بیخودی و شیدایی …
تا شدم بی خبر از خویش خبرها دیدم
بی خبر شو که خبرهاست در این بی خبری
سرو آزاد شد آن دم که ثمر هیچ نداد
بی ثمرشو که ثمرهاست در این بی ثمری

سلام و خسته نباشید.
من از اون دسته از آدماییم که خیلی برنامه ریزی میکنم و به هیچکدومشونم عمل نمیکنم!!! به این صورت که شوق و ذوق زیادی هم دارم و به خودم میگم که حتما این کارو میکنم ولی آخرش کاری رو که دلم میخواد انجام میدم.جالب اینجاست که هربار با شوق بیشتر این کارو میکنم و از رو هم نمیرم!!! نمیدونم قضیه انگیزست که ندارم یا چیز دیگه ای در کمال تعجب ذره ای هم از اعتماد به نفسم کم نمیشه!!! نمیدونم کلا به من چی میشه گفت و راه حلش چیه قبلا هم توی کامنتی بهتون گفته بودم سریع شوقم رو نسبت به کاری از دست میدم.واقعا نمیدونم راه حلش چیه.بعضی وقتا فکر میکنم من توهم اعتماد به نفس دارم و به اصطلاح اعتماد به نفس کاذب هست اون چیزی که دارم.

مهمترین دلایل دوست نداشتن برنامه ریزی از نظر من:
۱- احساس میکنم وقتیکه برای روزها و ساعتهایم برنامه ریزی می کنم، بنوعی خود را محدود کرده ام و خودم را از احساس خوب آزاد بودن و رهایی محروم کرده ام. حتی اگر فعالیتهایم مطابق برنامه انجام شوند باز بنوعی فکر میکنم تبدیل به یک آدم آهنی شده ام.
۲- اگر در فرآیند برنامه ریزی ام به فعالیت های گروهی و یا ارتباط با دیگران و بنوعی برونگرایی نیاز باشد، احساس نگرانی و بنوعی دوست نداشتن برنامه ریزی برایم رخ می دهد.

من آخر مرز درونگرایی و برونگرایی رو نفهمیدم، ولی دوستی به نقل از دکتر شیری میگفت: “درونگراها در ناحیه امنشون رفتارهای برونگرا نشون میدهند” خوشحالم که اینجا واسه من و خیلی های دیگه ناحیه امنی هست،
اقدام و چشم انداز و برنامه ریزی و اهداف و هدفگذاری، اون هم تو جامعه و فرهنگ ما، معمولا تا سن مشخص و قابل توجهی تعریف شده است، ولی چه باید کرد، من هم نمیدانم یا لااقل برای خودم میدانم، برنامه ریزی برای رسبدن به اهدافی در افق چند ساله ؟
در پست “هنر متوقف شدن” خاطرم هست که نوشته شده بود: ” اهداف نهایی زندگی، چیزی از جنس احساس است” ولی خیلی وقتها من حس میکنم در رقابتیم، حتی در یادگیری، ذات و جنس اهداف در فضای رقابتی شکل میگیره، اجتناب ناپذیرم هست، اونجاهایی واسه من خطرناک شد که بازی خودم نبود، یعنی جهت و راستای و تم من نبود، بیشتر به سرعت و جلو بودن در مسیری از پیش تعیبن شده فکر کردم تا انتخابها و گزینه های پیش رو.

شاید ابهام و عدم قطعیت و حتی ریسک مانع برنامه ریزی بشه، قدرت تحمل و پذیرش ابهام درک بالایی میخواد، من تو این یکی دوسال اخیر فقط سعی کردم خودم، دنیا و آدمها رو تا در توانم هست درک کنم، همان مفهومی که در کانال تلگرام و بحث مدل ذهنی مطرح شد، فهمیدن تا همین حد کم هم برای من هزینه های زیادی داشته تا الان، سایه انداختن تردید در برنامه ها و تصمیم گیری ها، لخت شدن، افق دید دور تر، تصویر کلی از مسیر پیش رو و مبهم که گویا بهش میگن تفکر سیستمی‌، واسه من شده لختی و اینرسی و تشدید کمالطلبی، اینکه همیشه از خودم سواله بعدش چی؟ که چی؟ رو بپرسم.
آشنایی با مفهوم “مرکز کنترل درونی” که من بهش میگم “خود متهم پنداری” هم جالب بود، باعث شد که تقریبا برای برنامه ریزی کردن فقط به دست و زانوهام و فکرم امید داشته باشم.

واقعیت و شاید اعتراف من اینکه آشنایی با محمدرضای عزیز و متمم تا حدی این قضیه رو تشدید کرد، بری شوارتز تو کتابش بین کمالطلب ها و ماکزیمایزرها تفاوت قائل میشد، و از تاثیر دنیای امروز در رابطه با این موضوع حرف میزد، من کمالطلبم تا حدی، حالم بعد از تصمیماتی که گرفتم و نرسیدم خیلی بد نمیشه، آخرش من به این نتیجه رسیدم که واسه یکبار هم که شده این داستان رو از انتها حل کنم، با لحظه ی مرگ و هدف نهایی که احساس خوبه، شاید با خودم رو راست تر بودم، تا مفهوم کریس آگر رو که در متن پست اشاره شد، بهتر درک کنم.

حس میکنم برنامه ریزی و حتی مدیریت زمان درست، در گرو مشخص بودن “مسئله و نیاز من” معنادار هست، غیر از این میشه روزمرگی!
و کسی برنده این بازی دنیاست که این مسئله و نیاز رو در چارچوبی فراتر از خودش حل کنه،

من همیشه از اینجا بیشتر از هرجای دیگری حتی متمم آموختم، حرفهای اینجا از جنس مدل ذهنیه، از جنس منظومه فکری و نخ تسبیح ذهن یک معلم، بنظرم بدون خوراک ذهنی، توسعه مهارت ها بیشتر شبیه دویدن در مسیری نامشخص و نامعلومه، لااقل برای من!

حرف آخراینکه برای من برنامه ریزی شده، بیشتر فکر کردن و کمالطلب بودن و تلاش برای تصویر کل نگر از اون چیزی که در این دنیا میخوام، و البته رخوت و سستی در اقدام کردن!

بادرودفراوان خدمت معلم فرهیخته و همراهان متممی عزیز
برنامه ریزی برای من یک سرگرمی بسیار زیبا بوده همیشه واسه خودم و شغلم و زندگی مشغول برنامه ریزی بودم واز این تفریح لذت میبردم فقط مسله تعهد به رعایت اصول وقواعد عملی کردن برنامه ریزی چالش من بوده راه های مختلفی رو امتحان کردم اما بازهم نشد شایدراه رو اشتباه رفتم شاید قوانین رو بلد نبودم اما یه راه برای افزایش تعهد من به اقدامات عملی برای رسیدن به اهدافم نوشتن برگه تعهد شخصی بود کمکم کرد اما بازهم شرایط من رو راضی نمیکرد امیدوارم این سی گام بتونه مانند تمامی موارد ارایه شده در متمم که تونست خلا های فکری و رفتاری من رو پر کنه و جرقه های جدیدی برای متفاوت فکر کردن در زندگی من بزنه بتونه کمکم کنه

سلام به استاد و تمامی اعضاء
من هرچی بیشتر مطالب شما می خوانم وهرچه بیشتر فایل های صوتی شما گوش می دم بیشتر اعتماد به نفسم متزلزل مشود و خیلی وقت ها که یه نظریا پیشنهادی هم در مورد نوشته هایتان دارم هزاران جمله شما که در گذشته خوانده ام به ذهنم می اید و به خودم اجازه نوشتن نمی دهم الان هم همین وضعیت دارم و نمی توانم نظری بدم برنامه ریزی برای من همش به فایل مسیر اصلی بر می گرده و هروقت میام برنامه ریزی کنم حداقل ۵ تا سوال می نویسم وبعد جواب میدم اگر قرار اجرای برنامه تو ذهنم گذاشتم از ترس این که به عزت نفسم لطمه نزنم حتما برنامه رو عملی می کنم

محمد رضاي عزيز سلام
تشكر ميكنم از اينهمه محبتي كه در رفتار و گفتار تو نسبت به ما وجود داره؛ از اينكه به فكرموني و براي بزرگ شدنمون صميمانه تلاش ميكني!

من وقتي به نفس بي علاقه بودن نسبت به برنامه ريزي فكر ميكنم به چند تا دليل ميرسم كه كاملا برداشت شخصي خودم از اين موضوع هست.
اينكه فكر ميكنم يك روح كلي به فضاي زندگي ما حاكم شده و اون اينه كه دچار يكنواختي و بي رمقي در مسيرمون شديم( دلايل بسياري ميتونه وجود داشته باشه براي اين اتفاق كه من اينجا به اونها اشاره نميكنم).

وقتي يك حس قوي براي ادامه دادن در دل و روح ما وجود نداشته باشه طبيعيه كه برنامه ريزي ديگه يك موضوع فانتزي براي ما جلوه كنه.
فكر ميكنم بايد كمي به عقب برگرديم و ريشه هاي نا اميدي رو بيابيم و براي ترميم لطمه هايي كه به اميدمون تو زندگي خورده كاري كنيم، تا دوباره شور و شوق فراوان پيدا كنيم و اونوقت برنامه ريزي برامون وجد آور ميشه.

من وقتی که خیلی به آینده امیدوارم و شور و شوق دارم برنامه ریزی میکنم
اما بنا به تجربه برنامه ریزی برای من لیست کردن کلیه اهدافم میشه که باعث میشه دائم بهم یاداوری بشه که چقدر در طول زندگی از اهدافم دور میشم . و اینکه وقتی برنامه ریزی میکنم عموما به جای عملی شدن برنامه همه ی روز به عقب افتادن برنامم فکر میکنم
کلا آدم اهمال کاری هستم که توی برنامه نوشتن خیلی کمال گرا فکر میکنم .

مطمئنم تصویری که خیلی از افرادی که کامنت گذاشتن از برنامه ریزی دارن با هم متفاوت هست و تصویر شما(مهندس شعبانعلی) هم با بقیه متفاوته. برای همین بهتره اول یه تصویر و تعریف از برنامه ریزی ارائه بدین. به نظرم تفاوت برنامه ریزی در میزان دقت برنامه ریزیه. مثلا اگر قراره من برای عید چند کار مهم انجام بدم، میتونم برنامه ریزیم رو ماهیانه، هفتگی یا روزانه انجام بدم . اگر بخوام دقیق بشم میتونم برای ساعت های هر روزم تا عید برنامه بریزم. چیزی که به شخصه من رو بیشتر از همه دلایل از برنامه ریزی میترسونه، برنامه ریزی ساعتی و روزانه اس، چون عملا اختیارم رو از من میگیره و مثل روبات برای روزهای اینده برنامه ریزی میشم …

یکی از بدترین اتفاق ها این هست که برای هدفی برنامه ریزی کنی ماه ها زحمت بکشی و وقت بذاری و اجرا کنی درست تو آخرین لحظه یکی با سهل انگاری و بی مسئولیتیش همه ی نتیجه ای رو که پیش بینی کردی خراب کنه.و این اتفاق بارها تکرار بشه.
در واقع برنامه ریزی در جاهایی که عدم قطعیت ها بالاست تاثیرات به مراتب کمتری داره نسبت به جاهایی که قابلیت اطمینانش بالاتره. این انکارناپذیره.
از طرف دیگه وقتی هدف ارزشمند باشه هرچقدر هم که عدم قطعیت بالا باشه ارزش برنامه ریزی و سرمایه گذاری رو داره. در واقع متعهد بودن به برنامه نیاز به این داره که هدف به اندازه ای ارزشمند باشه که بتونه مراحل برنامه رو توجیح کنه.

برنامه ریزی میکنم اما اغلب به ان متعهد نیستم.
هرسری برنامه میچینم دقیقا اتفاقی میفته که انجامش ندم و بالعکس هرسری که فقط توی ذهنم بوده انجامش دادم!!!
گاهی اتفاقی میفته که نتونم به برنامم برسم !

به نظر من برنامه ريزي هاي ما معمولا چون با اهداف بزرگ گره ميخوره ، دور از دسترس ميشه.
شايد بهتره باشه اهداف و برنامه هاي كوتاه مدت در بازه ي زماني مشخص و محدود تعريف كنيم
كه اتفاقا به تازگي در متمم تحت عنوان ميكرواكشن مطرح شد و
به نظرم نكته ي جالبش اين بود كه بايد همين امروز قابل اجرا باشه .
http://motamem.org/?p=12444

مشکل من با برنامه ریزی پایبندی به اونه یعنی زمانی که شور و شوقم به برنامه ریزی بعد از مدت کوتاهی از بین میره تعهد هم کم کم از بین میره و از منطق هم هیچ کاری ساخته نیست در واقع تعهد من کاملا وابسته به شور و شوق هست .

۱- چون به موقع تصمیم های درست نگرفته ام الان مجبور به پذیرش موقعیتهایی هستم که مطلوب من نیستند، به همین دلیل از برنامه ریزی فرار میکنم.
۲- تصور و پیش بینی درستی از آینده ندارم، همه چی مبهم و تاریک به نظر میرسه، برای همین نمیدونم اصلا هدف گذاری صحیح چی هست که بخوام براش برنامه ریزی هم بکنم.
۳- کلا چون تحت فشار مشکلات متفاوت و زیادی هستم و به اصطلاح در چند جبهه دارم میجنگم، انرژی اجرای برنامه رو ندارم.
۴- انگیزه و امید کافی برای برنامه ریزی ندارم، گاهی فکر میکنم شاید الان زمان رها کردن باشه و قرار نیست هر تلاشی و برنامه ای به نتیجه برسه و بهتر به همین رکود موجود راضی بشم.
۵- کسی کنارم نیست که بتونم روش حساب کنم برای اجرای برنامه هایی که گاهی تنهایی به نتیجه نمیرسن با توجه به روحیه خراب این روزهای خودم.
۶- گاهی هم فکر میکنم منابع مالی برای اجرای برنامه ندارم.

مواردی که به ذهن من میرسه :
– تشخیص نادرست از ظرفیت خود داشتن (مثلا فکر میکند که توانایی ۴ ساعت راه رفتن رو دارد ولی در عمل بعد از ۱ ساعت دیگه رمقی برایش نمانده) . این ظرفیت میتواند فیزیکی ، ذهنی، مالی و چیزهای دیگر باشد.
– برنامه ریزی عجولانه ، احساسی و بدون مطالعه
– تنبلی ، تمایل زیاد به وقت کشی و کار نکشیدن از مغز به مدت طولانی باعث میشود جسم فیزیکی و مغز انسان زود خسته شود و نتواند او را در انجام کار برنامه ریزی شده یاری کند. (بیشتر منظورم شخصی هست که اکثرا بی برنامه بوده و ناگهان بخواهد با برنامه پیش برود)
– گاهی برخی اتفاقات پیش بینی نشده در زندگی (مثل بیماری های شدید) باعث میشود وقفه ای در انجام برنامه بیفتد. برای برگشتن به برنامه باید انرژی و زمان زیادی صرف شود تا مجددا در خط درست بیفتیم . این مورد زیاد برای خودم پیش آمده و من را از برنامه هایی که داشتم عقب انداخته.