یاد زمانهایی افتادم که کسی خونه نیست و میرم بیرون و استرس این رو دارم که کلید همراهمه یا نه و دست می برم تو کیفم و وقتی جاکلیدی بنفش که تکه سنگ کو چیکی که مربی سنگنوردی ام بهم هدیه داده ته دلم روشن میشه.
فکر میکنم کلیدها همواره مایه امیدواری اند حتی اگه قفلی در کار نباشه خیلی از چیزهایی که ما داریم برامون از جنس کلیدن و انگار رسالت زندگی ما اینه که برا این کلیدها قفل پیدا کنیم. قلب کلیدیه که قفلش رو به سختی میشه پیدا کرد.

من دچار سرگشتگی و حیرانی ناشی از اینم: هنوز نمی دونم قفل هستم یا کلید 😀
اما به نظرم عامه ی مردم، از وجود قفلها بی خبرن. اندیشمندان ما و دانشمندان ما برخی اوقات قفل کوچکی رو می بینن و براش کلیدی میسازن و و بعدش می بینن چقدر میشه قفل های بیشتری باز کرد.
یه مثال بزنم شاید بتونم چیزی که در سرم میگذره رو بهتر منتقل کنم.
برادارن رایت اولش در حد یک هواپیمای ساده میسازن و قفل کوچکی رو باز میکنن. اما کلیدی که الان ساختن برای اون قفل، چراغی میشه که بشر بتونه قفل های بزرگتری رو ببینه که قبلا شاید به چشم نمیومده و اصلا فکرشون به این قفلها نمی رسیده دیگه. جنگنده، پهباد، شاتل، ایستگاه فضایی و …. /
اما باز هم به نظرم، اول کلید وجود داشته، بعد قفل به وجود اومده! یعنی برادران رایت، رویای پرواز داشتن. این رویا، کلید بوده. قفلی وجود نداشته. پس حالا که من رویای پرواز دارم و این کلید دستمه، باید براش قفل بسازم که بتونه بازش کنه.
خیلی از مخترعین هم کلید دستشون بوده.بعد براش قفل ساختن. یا بعد قفلی رو براش پیدا کردن. و اون کلید، “انگیره و شوق و رویای” اون دانشمند و اندیشمند و مخترع بوده.

این روزها حالم خوش نیست و مشکلات هم فراوان. به گوش دادن فایلهای صوتی شما مشغولم امیدوارم کلیدی باشه برای درهای بسته ی روبرویم.

“بعضی کلیدها هستند که
ارزش دارند برایشان قفلی ساخته شود”
نمی‌دانم ، شاید هم بخاطر همین سردرِ بعضی مغازه‌ها نوشته :
“قفل ساز – کلید ساز”

نمی دونم چقدر این مطلبی رو که می گم با موضوع قفل و کلید ربط داشته باشه، ولی من خودم با خودن این مطلب که ” قفل یعنی که کلیدی هم هست ” ، به یاد این مطلب از نوشته های محمدرضا ” درباره تلاش و تصادف افتادم ” و بلافاصله به این فکر افتادم که تلاش مانند کلید است و تصادف هم مثل قفل.
متن نوشته در باره تلاش و تصادف :

“ظاهراً از حضرت عیسی نقل قول شده که: «چاله بکنید. باران خواهد آمد».
من به نظرم این بهترین ترکیب در بیان نقش تلاش و تصادف در زندگی است. تلاش نقش آن چاله کندن را دارد، اما باران آمدن خارج از اختیار ماست. اما به هر حال، کسی که چاله نکند هیچگاه از آب باران نیز منتفع نخواهد شد. من به شخصه در زندگی چاله های زیادی کنده ام که بلافاصله با آب باران پر شده، چاله هایی با تأخیر پر شده اند و چاله هایی هست که سالهاست کنده ام و هنوز در انتظار نزول باران بر روی آنها نشسته ام. نمیدانم بارانی خواهد آمد یا نه…

اما اگر باران نیاید، چاله های دیگری خواهم کند…”

محمدرضای عزیز. من رو ببخشید. اما وقتی داشتم به مساله قفل و کلید فکر می‌کردم و اینکه قفل یعنی کلیدی هست و یا کلید یعنی قفلی هست، یاد مساله مرغ و تخم‌مرغ افتادم 😉
بالاخره یا کلیدی هست و ما به دنبال قفلی هستیم که با کلید در دستانمون بازش کنیم و یا برعکس قفلی در برابرمون هست که باید با جستجوی کلیدی اون رو بگشاییم.
مثلا استعداد و یا مهارتی داریم که همانند یک کلید عمل می‌کنه و باید در جستجوی اون باشیم که ببینیم این مهارت چه قفلی رو باز می‌کنه. یا برعکس ممکنه به مساله یا مشکلی برخورد کنیم که همانند قفلی بسته و بی‌کلید به نظر می‌رسه و اینبار باید برای باز کردن اون قفل سرگشته و حیران به دنبال کلید باشیم.
به نظرم هر دو نوع جستجو، جستجوی لذت‌بخشی باشه به شرط اینکه در تشخیص اولیه هم کلید و هم قفل درست عمل کرده باشیم.
نمی‌دونم شاید هم کلا فکرهای من بی‌ربط بود به حرف‌های قفل و کلید شما.

پیش نوشت: اندکی از احوالات من، با پوششی از ادبیات و وام گرفتن واژه های شما.
حس شگفتی است
گم شدن در زمان
جا ماندن در خاطرات
رها شدن در تاریکی سکوت
جنگ میان عقل و دلت
رها کردن در اوج خواستن
لمس تناقضهای وجودت
خنداندن، زمانی که میگریی
و حس غریبی است تنهایی
که آغاز میشود آن زمان که در جمعی و لبریز از حس تنهایی هستی
…