آخه خودشیفتگی اون چیزی نیست که به سادگی کسی بتونه از بیرون ببینه و بفهمه. به عبارت دیگه خیلی خیلی سخته که تو یا هر کس دیگری از بیرون بخواهید من یا هر کسی دیگری رو ببینید و تشخیص بدید که طرف خودشیفته هست یا نه. ما راجع به خودشیفته بودن یک مطلبی رو هم در متمم منتشر کردیم شاید خونده باشی:
http://www.motamem.org/?p=1257
باید پذیرفت که در مورد انسانهایی که – با معیارهای عرفی جامعه – نسبتاً موفق محسوب می‌شوند این تشخیص سخت‌تر هم میشه. چون مثلاً ممکنه من از موفقیت‌هام زیاد بگم و کسی بگه: ببین! خودشیفته است (توضیح زیاد در مورد موفقیت می‌تونه خود ابرازی بیش از حد باشه)
یا برگردم بگم: فلانی. برو ده سال راجع به مذاکره درس بخون و ۲ – ۳ میلیارد دلار قرارداد ببند و بیست تا دونه کتاب بنویس تا بتونی هم قد من بشی و اصلاً بتونی بیای روبروی من بشینی!
(این نوع نگاه می‌تونه بیماری دیگری مثل غرور یا خودبزرگ‌بینی یا تکبر باشه، اگر چه حرف غلطی هم توی جمله‌اش نیست! 😉 اما خودشیفتگی نیست به هر حال.
بعضی وقتها به شوخی می‌گم یکی میاد استراتژی برندینگ شخصی من رو نقد می‌کنه، بعد می‌بینم، خودش اونقدر بدون برنده که باباش اسمش رو فراموش‌ می‌کنه! و بدتر از اون یادش می‌ره که من اصلاً برندینگ جزو استراتژیهام نیست. چون خودش دغدغه داره که یک روز برند شه، همه‌ی رفتارهای من رو هم در همون راستا تحلیل می‌کنه)
و …
بنابراین کسی که از بیرون میاد به یک نفر می‌گه خودشیفته. به احتمال زیاد (نه همیشه) کلاً شاکی شده. میخواد بگه: «الاغ!» یا مثلاً «گوساله!» یا مثلاً «خودخواه» یا «متکبر» یا «مغرور» یا … و به جای همه‌اش ژست علمی می‌گیره و میگه: «خودشیفته!!».
برای یادگیری مفهوم خودشیفتگی باید ساعتها وقت گذاشته بشه و طبقه بندی DSM مطالعه بشه و مثلاً این توضیحات خونده بشه:
http://www.halcyon.com/jmashmun/npd/dsm-iv.html
و تازه، بازم آخرش می‌فهمم که خودم خودشیفته هستم یا نه. تو رو نمی‌فهمم. مگر اینکه با تو جلسه‌ی مشاوره و روانکاوی و … داشته باشم.
من اگر از بعضی حرفها عصبانی میشم دلیلش توهین به من نیست. دلیلش اینه که میگم اگر یک نفر فارسی بلده معنی اش این نیست که هر لغت فارسی رو که به کار می‌بره میفهمه. و اگر کسی لغتی رو نمی‌فهمه بهتره به کار نبره!
حالا اینها رو گفتم.
اعتراف راجع به خودم رو بگم.
یکی از ویژگیهای ذهنی یا Cognitive آدمهای خودشیفته اینه که در جلسات و گفتگوها و مهمانی‌ها و حتی در خلوت خودشون، دنیا رو به شکلی می‌بینند که انگار فقط یک موجود مهم توی اون هست و بقیه همه فقط «هستند که باشند». نیوتون یک جا با لحنی بین شوخی و جدی می‌گه: «خدا هر چی صبر کرد دید بندگان رازهای طراحی خلقت رو نمی‌فهمند. گفت: بگذار نیوتون رو بفرستم ماجرا رو حل کنه!».
هر زمانی که در ذهنمون تصویری از اطراف می‌بینیم با یک عالمه آدم سیاه و سفید و یک آدم رنگی (که خودمونیم) داریم خودشیفتگی رو زندگی می‌کنیم…
این چیزی نیست که کسی از بیرون به من یا تو بگه. فقط خودمون می‌فهمیم.
اما چیزی که گاهی حس من رو به خودم بد کرده و میکنه اینه که من در طول سالهای گذشته بوده روزها و ساعتهایی که «خودشیفتگی» رو زندگی کرده‌ام. اگر چه شاید همه‌ی اون لحظات رو جمع بزنی بیشتر از دو سه روز نشه اما برای من تلخ بوده چون بعضی از غلط ترین رفتارهای زندگیم و بزرگترین اشتباهات زندگیم و بی‌رحمانه‌ترین برخوردهای زندگیم رو در اون لحظات انجام دادم و اثرش روی روح خودم هنوز هست و شاید به این زودیها از بین نره.