سلام استاد
الان براي بار چندم اين فايل و گوش كردم،هر شب قبل خواب؛راستشو بخواين خيلي هم اشك ريختم هر بار.خيلي ناراحتم ازين كه تا حالا تمام توانمو زندگي نكردم،خيلي بيشتر ازون مي ترسم كه به هر دليلي در آينده نتونم تمام توانمو زندگي كنم.اما با اين حال خيلي خوشحالم كه اين چند روز درگير اين مفهوم بودم،اين چند روز در صد بيشتري از توانمو زندگي كردم و اميد وارم بتونم هميشه همين حس و حال و تازه نگه دارم.
سير نميشم از شنيدن اين جمله: “مهلتي بيشتر نخواهم خواست”
سوال ١:واسه تبديل شدن به آدمي كه ظرفيت انساني بالايي داشته باشه،با اولين جرعه ها مست نشه بايد به چه چيزايي فكر كرد؟بايد چه كارايي كرد؟ چه صفتي داشت؟چه صفتي نداشت؟
سوال٢:خيليا با نيت خوب ميخوان به خلق خدا خدمت كنن،اما بعد از مدتي از بيرون ميبينيم فقط خودشون اين توهمو دارن و بقيه يه آدم متوهم و سطحي و گاها چندش آور ميبينن،اصلا خودشون ميشن يه معضل؛يه فرد بايد حواسش به چي باشه كه توهم مفيد بودن نداشته باشه؟واقعا مفيد باشه؟

ارادتمند استاد خوبم

همیشه این سوال رو از شما داشتم که چرا می نویسید ؟ البته با توضیحاتی که داده بودید تا حدودی فهمیده بودم که عاشق آموزش و عاشق کمک به دیگران هستید و میخواهید به سهم خودتان تغییر مثبتی در این سرزمین ایجاد کنید ولی چند روز پیش وقتی اتفاقی با لینکی که “هیوا” داده بود اینجا آمدم و این فایل رو گوش کردم از ته دل فهمیدم که چرا مینویسید و چرا تلاش میکنید !!! شما حرفتون با عملتون یکساننه و کاش همه همینطور باشند امیدوارم من هم مثل شما بتونم حرفم را با عملم یکی کنم ….این فایل رو روی گوشیم ذخیره کردم و خیلی وقتها گوش میدم و هر بار انرژی بیشتری میگیرم و حالم رو بهتر میکنه …امیدوارم همیشه پابرجا و سلامت باشی

داشتم ترکیبی از سه پست آخرت یعنی
مرگ
قوانین زندگی
رابطه
رو در یکی از پستهای ‘آقا معلم’، مربوط به خرداد ۸۷ میخوندم:

چه تجربه عجیبی است لحظات قبل از مرگ…..«مرگ رابطه» را دیدم. مردم و زنده شدم. این نعمت به من داده شد، که در رابطه با تو، بمیرم و به زندگی دوباره برخیزم….. میگفتی: «تو بزرگتر میشی. مشهور میشی……من به شوق توست که کار میکنم. که حرف میزنم. که مینویسم. که میخوانم. بدون تو؟»………

این روزها ،آنقدر از قاعده و قانون و مرگ و زندگی گفتی که میخواهم آرزو کنم
میخواهم آرزو کنم ،خانه ای داشته باشم به وسعت و گستردگی قلب مهربانت ،تا تمام آنانی که تا امروز به خاطرشان تمام لحظه های زندگیت را با تمام توان زیسته ای،دور هم جمع کنی،بنشینی و حاصل تمام دویدن هایت ،حاصل تمام حرف های دلت ،حاصل تمام خستگی و بی رمقی دستها وپاهایت ،و حاصل تمام آنچه پیکرت را فرسوده ،ببینی و لبخند بزنی
راستی.چقدر خودخواهی تو
و چقدر چنین خودخواهی ای آرزو میکنم برای خودم
تو آنقدر خودخواهی که هیچ چیز را برای خودت نخواسته ای،اما هر آنچه نخواسته ای برای توست .
میخواهم تمام قانون های خوب رستگاری را برایم بگویی،برایم بنویسی از هر آنچه میدانی.حتی اگر خودت رعایت نکرده ای و نقض کرده ای قانونی از این قوانین رستگاری را که این همه سال با تمام توان برایشان زندگی کرده ای…
میخواهم حسادت کنم به تمام نداشته هایت ،به تما م آنچه نخواستی باشند تا این چنین باشی وبمانی.
تمام آنچه ناگفته میگذاری،تمام آنچه دراین گفته ها فریاد سر میدهند و کسی را نشانم میدهند که این چنین ایستاده ؛
مرا میترساند از پوچی،مرا میترساند از داشته ها ،مرا میترساند از هر آنچه نگفته ام،مرا میترساند از هر آنچه نرفته ام ،مرا میترساند از هر آنچه نیندیشیده ام.
من طاقت پابه پای دویدن با پاهای تورا ندارم .من دستی به بخشندگی دستان تو ندارم ،من اندیشه ای به وسعت آنچه می اندیشی و آرزویش را داری،ندارم.
من هیچ ندارم .اما دراین میان بودنت را خواسته ام .تا اگر چون تویی برای تو نبوده .تو برای من باشی،تو برای ما باشی.
اما من از همین بودن هم میترسم،
میترسم از آن روز که تنها نظاره گر باشم ،و تنها تو را لایق این همه خوب بودن بدانم !

با سلام و احترام جناب شعبانعلی

“گم کردن چه رهایی بخش است ،اگر بدانیم که همه چیز را گم می کنیم”…

تو با مرگ زندگی کرده اي….

ما از رنج حرف می‌زنیم و تو آن را برده‌ای…

مانا باشيد استاد گران قدر…