در مورد تراست زون هم من یه چیزی بگم.
چند وقت پیش یکی از دوستام که توسعه دهنده اندرویده اومده بود برای استراتژی قیمت گذاریش ( نوع خاصی از تولید محتوا بود) با هم صحبت کنیم. مثال های مختلف رو بررسی کردیم. ظاهرا مدل فریمیوم شانس بیشتری از بقیه داشت. من اون مقاله پرداخت فریمیوم دری به بهشت یا جاده جهنم محمدرضا رو برای دوستم تعریف کردم. در همون حین باد مدل تراست زون افتادم. گفتم مبین جان یه حالتی هم هست این شکلی. بدون توضیح تراست زون رو بهش نشون دادم. گفت این که همون دونیته/ گفتم دقیقا نه. حالت خاصیه که احتمالا منجر به رفتار متفاوتی میشه. نگاهی که بهم کرد این حرف توش بود که یادم باشه از این به دیگه نیام در مورد چیزی باهات مشاوره کنم. من تو دلم از این که انقد سریع از این گزینه رد شدیم و چرا انقد سطح اعتماد پایینه تو جامعه مون ناراحت شدم.تا روزی که گزارش پایان کار تراست زون رو منتشر کردید.دیدم احتمالا غریضه ی درگیر سود وضرر پروژه ی دوست من، بیشتر از منی که از کنار زمین واستاده بودم ، حدس درست زده.
————————————-
من از کامنت طولانی ای که زیر لحظه نگار: بدون کپشن گذاشتم عذر میخوام. الان متوجه شدم داستان چیه. شتاب زده عمل کردم.
—————-
دارم فکر میکنم اگه میشد تو اینستاگرام یا فیس بوک و توییتر مثل اینجا،میشد چندبار خودمون رو لایک کنیم،بعد چند روز کاسبی اون شبکه اجتماعی از رونق میفتاد؟ممنون از این که حداقل تو متمم نمیشه بیشتر از یه بار امتیاز بدیم.

سلام
من هم تجربه اي در خصوص امور خيريه داشتم. يك روز در محيط كار يكي از همكارام از بقيه درخواست كمك كرد و گفت كه يك ماهه اون پول رو برميگردونه. كسي بهش پول نداد و همه گفتند كه نياز دارند و قسط و … همون شخص چندماه بعد برگشت گفت: هر چقدر ميتونيد كمك كنيد براي تهيه جهيزيه عروس و داماد. نتيجه جالب بود. همه افراد اونجا فراتر از انتظار كمك كردند! ميدونم پارامترهاي ديگه هم دخيل هستند. مانند اينكه شايد اون موقع پول كافي نداشتند و بعدش داشتند و….ولي در كل به نظرم نتيجه جالب بود، اينكه چرا ما به همكارمون اعتماد نميكنيم و بهش پول قرض نميديم، ولي همين كه كار به ثواب و آخرت واين مسائل مي رسه، بيشتر تحريك ميشيم براي كمك كردن.
ممنون از مطلب بسيار خوبت محمدرضاجان

سلام
از اون جایی که محمد رضا دغدغه قیمت گذاری باز رو داره.من هم به نوبه خودم میخوام تجربه ای که در حین و بعد از دزدی از تراست زون رو داشتم و دارم بگم.به عنوان یک نمونه از جامعه آماری

همونطور که قبلا هم گفتم هر توجیهی احمقانس .پس حرفایی که مینویسم توجیه نیس
راستش بعد از اینکه اون متن پایان پروژه رو نوشتی تا همین امروز خیلی درگیر بودم که چی باعث شد که من همچین کاری بکنم.چون میدونم که نه فقط تراست زون بلکه جاهای دیگه هم این کارو کردم و احتمال داره دوباره هم انجام بدم.
اون موقع اصلا به این که محمد رضا چقد پول داره یا نداره فکر نمیکردم.یعنی برام مهم نبود.البته به این که پول تو جیب محمد رضا میره یا کسی دیگه فک میکردم.اولین فایلی که از تراست زون دانلود کردم مذاکره تلفنی بود. خب اونو گوش دادمو خیلی هم برام جالب و مفید بود.و بعدشم دام های کارآفرینی.
حتی بعد از این که با متمم و محمد رضا بیشتر آشنا شدم. هیچکودوم باعث نشد که برم و پول رو پرداخت کنم ولی مانعی شد که بقیه فایلا رو دانلود نکنم .بقیه رو از طریق متمم دانلود کردم (فک کنم)
برای خودم هنوز سواله .مشکلم نداشتن پول نبود.که داشتم،حداقل درحدی که بتونم این فایلا رو بخرم .برام مهم نبود که تو جیب کی میره. فقیره یا پولداره اصلا بهش فکرم نمیکردم.
محمد رضا حتی بعد از این که پایان پروژه رو هم اعلام کردی .و گفتی میدونم کیا هستن.بازم حاضر نشدم برم توی تراست زون و یه تلاشی بکنم که پولو پرداخت کنم .میدونم که گفتی درگاه مشکل داره .(ولی تو دلم میگم نکنه برم .درگاه باز شده باشه بخوام پولو پرداخت کنم (حتی همین الان))
من آدم خسیسی نیستم.ولی حتی الانم که میدونم تو میدونی که کی پول داده کی نداده بازم نمیتونم با خودم کنار بیام که پولشو بدم .چون توی ذهنم اون قسمتی که (پولشو ندید) خیلی پررنگ تر از اون قسمتی هس که اگه (خوشتون نیومد اون وقت.)

صادقانه بگم محمد رضا به شخصه هنوز هم ظرفیت این نوع قیمت گذاری رو ندارم.شاید نخرم ولی اگر خریدم باز اون وسوسه که پولشو نده، کسی که تو رو نمیبینه میاد سراغم.(میدونم مصداق بارز سو استفادس)

ناراحتم نه برای خودم برای اون لحظه ای که میدیدی اونا که میان حرفای قشنگ قشنگ میزنن همونا هستن که اومدن دانلود کردنو پول ندادن.هیچکاری نمیتونی بکنی..بیاد شبی میفتم که، دوستی که خیلی هم بهش محبت کرده بودم وقتی خواب بودم(نیمه خواب) اومد سر کمدم و هر چی پول توی کیفم بود برداشت نمیدونستم چیکار کنم فقط خودمو زدم به خواب.ولی دیگه باهاش حرف نزدم. ولی تو بازم معلمی کردی

شاید این حرفا بیشتر به درد تمرین ۱۵ دقیقه ای کارگاه عزت نفس میخورد تا اینجا(همه گفتگوهارو نوشتم)
ببخشید طولانی شد.

موضوع پرداخت با این روش احتمالا مربوط میشه به بیشتر بودن انتخابها یا به عبارتی انتخاب تقریبا نامحدود. وقتی خودم به انتخابهای آزادانه در پرداخت فکر میکنم غیر از موارد اشاره شده، به نکات زیر میرسم:
– حس من نسبت به گیرنده وجه چیه؟ مثلا یک کالای یکسان رو خیریه محک، کمیته امداد و دکتر شیری عزیز عرضه میکنند. ممکنه جامعه نیازمند هر سه خیریه هم یکی باشه اما من مبالغی که برای هر کدوم در نظر میگیرم بر اساس شاخصهای مختلفی که تو ذهنمه، برای هر کدوم متفاوت خواهد بود.
– فکر میکنم مهم باشه که در حالت بدون خرید ما دوست داریم چه مبلغی به آن مجموعه اهدا کنیم. مثلا من به شخصه در ابتدای کار متمم دوست داشتم من هم در بزرگ شدن این پروژه سهیم باشم. شاید در سایت مشابه هرگز رغبت به پرداخت نداشتم. سایتهای مشابهی رو قبلا دوست داشتم از محتواش استفاده کنم اما هرگز نتونستم خودم رو قانع کنم که پرداختی داشته باشم.
– فکر میکنم در کالاهایی که هزینه چندانی برای ما ندارند این مورد بیشتر درست باشه. در مورد کالای لوکس شاید نتیجه معکوس بده.

در مورد پیش نوشت تفاوت زنان و مردان : طبق مواردی که حدود ۱۰ سال پیش گفته میشد، خانمها، خصوصا اگر مجرد باشن و سر کار برن برای جامعه ضرر دارن چون این خانم جای یک آقا رو اشغال کرده در حالیکه اگر به جای او، آقا استخدام میشد میرفت تشکیل خونه و زندگی میداد و با ازدواج کردنش یک خانم رو هم تحت پوشش قرار میداد. در سازمان دولتی که میشناسم چندین سال متوالی در خواست نیروی جدید فقط مختص آقایان بود! این روزها بحث صندوقهای بازنشستگی و ACTUARIAL باب شده و نشون میده که خانمها برای سازمانها دردسر کمتری دارن و اتفاقا به استفاده هم هست چون در شرایط عادی خانمی که فوت میشه کلا ارتباطش با سازمان قطع میشه ولی در مورد آقایان برعکس هست. تا زمانیکه همسرشان و افراد تحت تکفلشان در قید حیات باشن، سازمان باید حقوق پرداخت کنه.
خلاصه اینکه نمردیم و دیدیم یک بحثی هم از کار کردن خانمها دفاع میکنه 😉