دوره‌های صوتی آموزشی مدیریت و توسعه فردی متمم (کلیک کنید)

حرفی با پدر و مادرها در شروع سال جدید

این مطلب را برای عصر ایران نوشتم. مطلب ظاهری شبیه دلنوشته دارد. اما آنها که قبلاً نوشته‌های اینجا و متمم را خوانده‌اند می‌دانند که تک تک جمله‌های این متن، قبلاً در مطالب من با ارائه‌ی رفرنس‌های علمی، از تحقیقات روز دنیا به بحث گذاشته شده است.

————————————————————-

نخستین روز سال تحصیلی، خاطره‌ی مشترک همه ماست. این روزها، با شادی و لبخند، خاطرات نخستین روزهای مدرسه‌ی خودمان را مرور می‌کنیم. اما، اگر کمی فکر کنیم به خاطر می آوریم که آخرین روزهای تابستان، برای بسیاری از ما، آرام و غم‌انگیز بود. چیزی شبیه غروب جمعه‌ها.
احساسی که نسبت به روزهای شروع سال تحصیلی داشتیم و داریم، می‌گذرد. تلخ یا شیرین، در طول زندگی آنقدر شروعها و پایان‌های مهم را تجربه می‌کنیم، که کمتر فرصتی برای به یاد آوردن آن روزها، باقی می‌ماند. اما، آنچه در طول سال تحصیلی روی داده است، برخوردهایی که پدر و مادر و معلم، با ما داشته‌اند، فراموش نمی‌شوند. حتی اگر در ذهن هوشیار ما، باقی نمانند، در ناخودآگاه ما، می‌مانند.

رفتارهای خوب، همچون دانه‌ای، جوانه‌ می‌زنند و در سالهای بعد رشد می‌کنند و رفتارهای نادرست،‌ زخم‌هایی به جان ما می‌زنند که اگر در ظاهر، التیام هم بیابد، جای آن را گاه تا پایان زندگی، می‌توان در رفتارها و تصمیم‌هایمان مشاهده کرد.

آنچه در اینجا می‌آید، حرف‌های جدیدی نیست. بیشتر از جنس «ذکر» است. بعضی‌ حرف‌ها را باید بارها و بارها گفت و یادآوری کرد. آنقدر زیاد که جدی گرفته شود و اجرا شود. حتی وقتی هم اجرا شد، باید گفت و تکرار کرد، تا اهمیت آنها هرگز به فراموشی سپرده نشود.

کاش به فرزندانمان بیاموزیم که شاگرد دوم بودن، چقدر می‌تواند از شاگرد اول بودن، ارزان‌تر باشد. به آنها بگوییم که شاگرد اول بودن از شاگرد دوم بودن بهتر است، اما در تصمیم‌گیری و انتخاب و برنامه‌ریزی برای زندگی، فقط «بهتر» بودن مهم نیست. هزینه‌ی مناسب کردن هم مهم‌ است. اگر پنج ساعت درس خواندن در هفته به نمره‌ی ۱۵ و ده ساعت درس خواندن به نمره‌ی ۱۸ منتهی شود. شاید برای ۱۹ گرفتن بیست ساعت وقت لازم باشد و برای ۲۰ گرفتن چهل ساعت. وقتی که فرزند خود را وادار می‌کنیم که برای ۲۰ تلاش کند و توضیح می‌دهیم که ۱۹ برای تو خوب نیست، به او می‌آموزیم که نصف عمر مفید خود را «صرف بازی رقابت» کند.

او بزرگ می‌شود و به خاطر می‌سپارد که دوم بودن خوب نیست. «معاون شرکت» بودن خوب نیست و او باید «مدیر شرکت» باشد. از موقعیت خوب خود، ناراضی می‌شود. او خوب به خاطر دارد که شما تایید کرده‌اید که بیشتر وقت گذاشتن و اول شدن،‌ به همه‌ی سختي‌ها و محرومیتها می‌ارزد و او این بار،‌ همسر و فرزندانش را از حضور خودش در خانه محروم می‌کند. زود می‌رود و دیر بازمی‌گردد.

در بین دوستانش، او بهترین خانه یا بهترین ماشین را ندارد و باز یاد شما می‌افتد که اول بودن، به هر قیمتی می‌ارزد. پس به سراغ رشوه و فساد می‌رود. چون در کارنامه‌ی شغلی‌اش هم، رتبه‌ی نخست و نمره‌ی بیست را می‌خواهد.

نگویید که ما گفتیم بیست اما نه به هر قیمتی. گرفتن فرصت بازی و شادی و استراحت و رشد و یادگیری و محدود کردن افق دید فرزندان به صفحه‌ی کتاب، بالاترین قیمتی است که در آن سن، می‌توانستند پرداخت کنند و خوب به خاطر می‌سپارند که اول بودن، به هر قیمتی می‌ارزد.

کاش وقتی فرزندمان نمره‌ی هفده را به خانه آورد، به جای اینکه بگوییم بقیه چند شدند و معدل کلاس چند بود، بپرسیم در آزمون قبلی، نمره‌ات چند شده بود؟ وقتی که یاد گرفت، معدل پایین کلاس می‌تواند توجیهی برای نمره‌ی پایین او باشد، در بزرگسالی نیز، رفتارهای نادرست بزرگ دیگران را بهانه‌ای برای رفتارهای نادرست کوچک خود خواهد کرد. او یاد می‌گیرد که وقتی دروغ گفت، در توجیهش بگوید: دیگران هم دروغ می‌گویند. بیشتر از من. او این نحوه استدلال را از ما آموخته است. اما وقتی می‌پرسیم،‌ نمره‌ی قبلی‌ات چند بود، می‌آموزد که هر کس با گذشته‌ی خودش مقایسه می شود. او مسیر رشد و پیشرفت را طی خواهد کرد،‌ بی آنکه جلوتر بودن دیگران، بی‌انگیزه‌اش کند و عقب ماندن اطرافیان،‌ در دلش شادی نهانی ایجاد کند.

کاش هرگز از هوش خوب او نگوییم. از تلاش زیادش بگوییم. اگر از هوشش گفتیم،‌ دیر یا زود، با هر شکست یا اشتباه، باور خود را به هوش بالایش و به حرف‌های ما از دست خواهد داد. زندگی جایی نیست که شکست یا اشتباه، اجتناب پذیر باشد. اما وقتی از تلاش زیادش گفتیم، اگر هم شکست یا اشتباه کرد، باورش را به خودش از دست نمی‌دهد. بلکه تصمیم می‌گیرد که بهتر و بیشتر تلاش کند. هر شکستی او را محکم‌تر و پرتلاش‌تر خواهد کرد. ضمن اینکه به تدریج خواهد آموخت، که چیزی باعث افتخار است که برای تلاشش،‌ زحمت کشیده باشد. نه چیزی که با آن، به دنیا آمده باشد.

کاش وقتی او به خانه آمد و گفت بالاترین نمره را به دست آورده و خیلی‌ها،‌ در امتحان حتی نمره‌ی قبولی نگرفتند، به جای لبخند و تشویق، بپرسیم: چه شد که قبول نشدند؟ تو هیچ کاری نمی‌توانستی بکنی که نمره‌ی بهتری بگیرند؟ تا او بیاموزد که لذت و افتخار، زمانی معنا دارد که دیگرانی هم باشند که کمابیش در آن شریک شوند. او باید یاد بگیرد که در آینده هم، زمانی از خودرو گرانقیمت خود لذت ببرد، که دیگران، یک خودرو متوسط در اختیار داشته باشند. او باید یاد بگیرد که هیچ کس از متوسط اطرافیانش چندان فراتر نمی‌رود و دانش‌آموزی که معدلش با میانگین کلاس، فاصله‌ی بسیار دارد، یا طرد خواهد شد، یا تنبل.

کاش به خاطر داشته باشیم، که مدرسه، در اولویت نخست، تمرین حضور در جامعه است و نه فرصتی برای کسب نمره و مدرک. مهم نیست که معلم به او نمره‌ی درستی داده یا نه. حتی مهم نیست که حقش بیشتر بوده یا کمتر. مهم آموختن این است که چگونه برای گرفتن چیزی که باور دارد حق اوست صحبت می‌کند. مهم این است که یاد بگیرد بین سلطه‌جویی و سلطه‌پذیری، مرز باریکی وجود دارد که انسان بودن از همان نقطه، آغاز می‌شود…

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه‌ای‌گری در کار (صوتی) کتاب های مدیریت راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت  


61 نظر بر روی پست “حرفی با پدر و مادرها در شروع سال جدید

  • امین بحیرایی گفت:

    خدا به داد بچه های ما برسه ما ها که اینجوری رشد کردیم و اومدیم بالا همیشه داریم همه عقده هامونو سر نسل کودک خالی میکنیم !! خیلی دیدم بچه افتخار میکنه که همه تایمش پر از کلاسای درسی جور واجور میشه .وای وای وای چه کردیم با خودمون

  • بابک مهاجر ایروانی گفت:

    با سلام و ادای احترام
    محمدرضای عزیز متن‌هاشون به قدری زیبا و عملی است که به راحتی میشه احساس کرد و اجرا نمود. ایکاش همه ماهائی که با سایت و مطالب خوب ایشون در ارتباط هستیم بتونیم در اشاعه این روشها ، نگرشها و … به هر طریق ممکن در محیط اطرافمون سهمی داشته باشیم. مرسی

  • زینب آخوندی گفت:

    من پدرم که کارنامه ام رو میدید می‌گفت دختر همه اش بیست که خوشمزه نیست…
    یه پونزدهی … شونزدهی … چیزی….

  • داریوش گفت:

    آموختیم. اندیشه ات روشن

  • زهره گفت:

    سلام آقای مهندس…امیدوارم که پاییز خوبی رو شروع کرده باشید…من همونی هستم که هرروز به وبلاگ شما سر میزنم ومطالبتون رو یاد داشت میکنم وبرای همه میخونم بخصوص مادرم که ۴۰سال معلمی کرد وعاشق مطالب شماست…وگفت…یک ۲۰ از طرف من برای این معلم نمونه بفرست که بسیار زیبا بیان کردند..فقط میتونیم بگیم درود بر شما.که چراغ ها را برای همه روشن میکنید..امید وارم که همیشه شاد وسلامت وسربلند باشید .آمین

  • محمد گفت:

    سلام
    کاش پدر و مادر من اینگونه نبودن…
    همیشه زود دیر میشه…
    خدا کنه پدر مادر های این نسل جدید درست بچه هاشون رو بزرگ کنند
    مرسی محمد رضای عزیز بخاطر همه ی این صحبت ها
    مطمئنن موثر خواهد نشست
    ممنون

  • Hassan-3-ensani گفت:

    من یه نصیحت کوچیک به دوستان گلم میکنم که فکر میکنم بی ارتباط نیست با موضوع مورد بحثمون!

    هیچوقت پیروزیه خودتون رو در شکست دیگران نبینید!

    و از شکست دیگران خوشحال نشید! فکر نکنید دوستتون که ۱۹ شده شما ۱۷ ! پس الان شده دشمن شما:)

    حسادت رفیق! از رقابت رقیب خطر ناکه! به هم کمک کنیم به هم مهر بورزیم! از موفقیت همدیگه خوشحال شیم!

    • مهرنوش گفت:

      سلام
      یاد بازی صندلی در ژاپن افتادم.
      داستانی خونده بودم که در ژاپن بازی صندلی به این شکله که به بچه ها یاد میدن وقتی تعداد افراد بیش از تعداد صندلی هاست چطور همه شون رو صندلی ها جا بشن.
      همه سعی می کنن مهربون تر بشینن تا جا برای همه باشه.
      فکر کنم یه تجدید نظر باید تو بازی های کودکانه مون هم داشته یاشیم.
      بچه ها اولین ابزارهای آموزشی شون، وسایلی هست که باهاش یازی می کنن اولین هم گروه های یادگیری شون هم، هم بازی هاشون هستن.
      مهربونی و همدلی رو ای کاش از ابتدا یاد بگیرن.

      • Hassan-3-ensani گفت:

        دقیقا من هم همین فکر رو دارم! من فک میکنم جای رقابت سالم رو یه جنگ تمام عیار گرفته!

        و از کودکی بچه های ما در سیستم آموزش پرورش به جای یاد گرفتن همدلی و همدردی متاسفانه چیز های بسیار بَد و به درد نخور دیگه ای یاد میگیرن!

        به طور مثال من نقش معلم پرورشی رو از اول دبستانم تا الان ندونستم!

  • میثم حسینی گفت:

    مرز بین سلطه جویی و سلطه پذیری و حرف زدن برای گرفتن حق خیلی نکته مهمی بود که خیلی از ما هنوز درست نفهمیدیمش.
    نمونه ی کوچیکش مثلا در صف نونوایی وقتی کسی بی صف میخواد وارد شه نمیدونیم اعتراض کنیم یا نه یا چجوری حرف بزنیم.
    وقتی همکارمون دوس داره با کولر خاموش کار کنه و ما نه و این تبدیل به یه لجبازی میشه.

    کاش یه راه حلی هم واسه اکثریتی که درست تربیت نشدن هم وجود داشته باشه.

    • مهرنوش گفت:

      سلام
      مامانم همیشه به من و خواهرم یاد داده بود: اگه تو پارک کسی شما رو هل داد و خواست نوبت تاب بازی شما رو بگیره باهاش دعوا نکنین نوبتتنو بدین.
      اگه بزرگتری متوجه سلام کردن شما نشد، شما دوباره بهش سلام کنین.
      الان میگن یعنی بچه های شما رو هل داد، شما هم هلش بدین.
      اگه خواست نوبت شما رو بگیره اجازه ندین و…
      ظاهرا تربیت امروزی آدما رو مستقل تر می کنه اما مهرو محبت و گذشت رو…

    • مهرنوش گفت:

      دیدگاه تکراری نیست
      اجازه بدین بگم
      خیلی وقته دوست داشتم این موضوع رو مطرح کنم.
      سلام
      مامانم همیشه به من و خواهرم یاد داده بود: اگه تو پارک کسی شما رو هل داد و خواست نوبت تاب بازی شما رو بگیره باهاش دعوا نکنین نوبتتنو بدین.
      اگه بزرگتری متوجه سلام کردن شما نشد، شما دوباره بهش سلام کنین.
      الان میگن یعنی بچه های شما رو هل داد، شما هم هلش بدین.
      اگه خواست نوبت شما رو بگیره اجازه ندین و…
      ظاهرا تربیت امروزی آدما رو مستقل تر می کنه اما مهرو محبت و گذشت رو…

  • zoorba.booda گفت:

    این نگرش تربیتی همونیه که همه ما باید در راه ترویجش تلاش کنیم
    باشد که نسلی بهتر (حتی یه ذره!) از خودمون تربیت کنیم

  • جعفرقاسمی گفت:

    آقای شعبانعلی عزیز به مطلبی اشاره کردید که خیلی مهمه و دلیل اینکه بعضی از با سواد های ما بی سوادن همینه و بیشتر از این

  • الف گفت:

    محمدرضای عزیز، واقعا ممنون بابت تلاشی که در راستای بهبود آموزش و پرورش فرزندان ( در کنار همه خدمات ارزشمند دیگرتون) می کنید.
    از عواقب منفی تشویق به اول بودن به هر قیمتی، مورد دیگه ای که به نظرم می رسه سرخوردگی، افسردگی و مسئولیت ناپذیریه. وقتی به فرزندمون القا می کنیم که اول بودن در درس و نمره بیست می ارزه به محروم شدن از لذتها و سرخوشی هایی که یک کودک یا نوجوان باید داشته باشه، بهش یاد میدیم چطور فرصت چشیدن طعم شیرین ترین لحظات زندگیشو به ارزانی از دست بده. سرخوشی ها و لذتهایی که میشه در کودکی و نوجوانی تجربه کرد، تکرار نشدنی اند و هیچ چیز ارزش محرومیت از اون رو نداره. این فرزند در آینده ممکنه به تجربه و خرد خودش متوجه بشه که “اول بودن به هر قیمتی” نادرسته و به فساد مالی و … که شما ذکر کردید کشیده نشه و از نظر اخلاقی سالم بمونه، اما همواره زخمی رو با خودش حمل میکنه ناشی از اینکه نتونسته به وقتش کودکی/نوجوانی کته. چنین آدمی، به واسطه همون تجربه و آگاهی که از فسادش جلوگیری کرده، ممکنه به این نتیجه برسه که اون همه تلاش و تحمل سختی برای هیچ و پوچ بوده و ارزششو نداشته. پس احساس سرخوردگی می کنه و اعتمادشو به “حصول نتیجه مطلوب با تلاش و پشتکار” از دست میده. بنابراین ناخودآگاه دست از تلاش برمیداره و به فردی مسئولیت ناپذیر تبدیل میشه البته اگه شانس بیاره و افسردگی نگیره!
    مورد دیگه، تک بعدی بار اومدن و عدم رشد کافی مهارتهای لازم برای زندگی (از جمله هوش اجتماعی) هست. بدیهیه که به دلیل محدودیت زمان نمیشه در همه چیز اول بود (ولی میشه در چندین زمینه دوم، سوم یا هفتم بود!) و اگه اصرار بر اول بودن باشه، به دلایل فرهنگی، تاکید و تمرکز میره روی درس. نتیجه میشه یه سری مغزها و نابغه های ۲۰-۳۰ ساله ای که در حد یک بچه هم رفتار اجتماعی بلد نیستند در حالی که نه تنها برای رضایت از زندگی، بلکه حتی برای موفقیت های ظاهری (پول، شهرت، قدرت،…) هم همین رفتار اجتماعی فاکتور بسیار مهمتر و تعیین کننده تری از شاگرد اولی دانشگاه و مدال المپباد و … هست.
    ببخشید که طولانی شد و کلی خطابه کردم!

  • نیما کامل گفت:

    یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
    عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم
    محمد رضا جان ممنون

  • علیرضا گفت:

    سلام به محمدرضا و همه خوانندگان این سایت پربار

    کشورهایی که از نظر علمی پیشرفت کرده اند به خاطر این بوده که نگاه انان به علم ، کلی و فقط فیلسوفانه نبوده بلکه هر کدام سعی کرده اند در جزئیات غرق شوند تا بتوانند مرز علم را یک قدم به جلو ببرند
    اینو گفتم برای اینکه بگویم محمدرضا و امثال او از گفتن نکات ساده و کابردی سعی دارند عرض زندگی را بیشتر و رفتارهای ما را در عمل بهبود ببخشند و گفتن کلیات اخلاقی و تکرار هزاران ساله آن ما را به جایی نمیرساند
    محمدرضا عزیز دوست داریم و از دوستی با تو افتخار میکنیم

  • کوثر گفت:

    بله شیوه درست زندگی کردن هنری است که همه باید یادبگیریم . این مقاله هم در این مورد نوشته شده به نظرم مطالعه اش مفیده…
    https://www.khanacademy.org/about/blog/post/95208400815/the-learning-myth-why-ill-never-tell-my-son-hes

  • حمزه دهنوی گفت:

    با سلام خدمت استاد عزیز و دوستان گرامی

    واقعا باید دست های محمد رضا رو بوسید کمتر کسی هست که علاوه بر افزایش سواد مدیریتی و ….

    به فکر بهتر زندگی کردن دیگران هم هست

    استاد من دستت رو از همین جا میبوسم به یاد تمام دیدن ها و لطف هایت

  • حیسنی گفت:

    بخش درآورش اینه که بعدها میفهمی که مطالبی که آموختی برای محیط واقعی کسب و کار سودمند نیستند و باید از اول شروع کنی

  • لیلا(تبریز) گفت:

    از حرفاتون خیلی خیلی لذت بردم.چقدر دقیق و ریزبینانه به همه چی نگاه میکنین.اینارو باید یه جا بنویسم که اگه در آینده صاحب فرزند شدم به کار ببرمش 😉

  • علیرضاداداشی گفت:

    سلام.
    فقط یک نکته : این روش ناصحیح مقایسه کردن با دیگران که به وفور هم دیده می شود یک نتیجه ی بلا منازع داشته و آن اینکه، فرزندی که همیشه به جای همکاری ، به جلو زدن از دیگران تشویق شده، با کار تیمی مشکل پیدا می کند. او در فوتبال هم به جای کار خوب تیمی به مطرح کردن خودش می اندیشد. در شرکت و سازمان و جاهای دیگر هم همینطور.حتی ممکن است پنجاه سال از عمرش گذشته باشد و مدیری در سمتی بالا باشد، اما مثل کودکان هنوز درگیر رقابت برای برتر بودن است.
    ممنون.

  • میثم گفت:

    سلام.من کنکور ارشد دارم و از خوندن مطالب مرتبط با این موضوع خیلی انرژی میگیرم(تایم استراحتم میام تو سایت شما و ی چرخی میزنم)…میشه خواهش کنم که مطالبی درباره ی موفقیت،نتایج سخت کوشی و کلا هرچی که بنرژی زا باشه بذارید تو سایتتون…با تشکر شعبانعلی عزیز…

  • عباس گفت:

    واقعا جالب بود برای من که آموزنده بود

  • عباس گفت:

    احسنت.
    متاسفانه همه در چارچوب یک رقابت مسخره افتاده اند و زندگی کردن را از یاد برده اند.

  • زیبا گفت:

    فقط میخواستم ازتون تشکر کنم به خاطر دغدغه هاتون

  • عطیه رضایی گفت:

    یاد مطلب تیزهوش هستی یا پرتلاش متمم افتادم…چقدر به جا گفتید و چقدر حسرت دوران تحصیلم را می خورم که میتونست با آرامش بیشتر و فرصت های بهتر یادگیری سپری میشد ولی افسوس که افتخار من و خیلی از هم نسلان من به گرفتن نمره ها و معدل های بیستی بود که به هر قیمتی طی شد و الان میفهمم چه لحظه های خوبی را از دست دادم.

  • هیچ صیادی در جوی حقیری كه به گودالی می ریزد مرواریدی صید نخواهد كرد گفت:

    جامعه داره بدجور بی رحم میشه …اون موقعه امروز شنیدم یکی میگفت این بی رحمی مال عصر صاحب الزمانه و این رو دلیل بر نزدیک بودن ظهور میدیدن و جوری حرف میزدن که انگار نامه ای از قبل نوشته شده و این بد شدن و بی رحم شدن جبر زمانه….واگه میتونستن همین دلنوشته شما رو بفهمن متوجه میشدن هر بدی نشانه اومدن خوبی نیست….دلم گرفت از حرفهاشون…هر جا فساد اتفاق میوفته میگن آخرالزمانه …هر جا گرونی میشه میگن عصر ظهوره…هرجا زنی یا مردی خیانت میکنه میگن نشونه ظهوره…هر جا جنگ میشه میگن قراره آقا بیاد …چرا وقتی قراره حضوره این همه پاکی رو اعلام کنن باید این همه رذالت و پستی رو نشونه کنن….

  • رها_اسفند گفت:

    ازاينكه من اينها رو ياد نگرفته بودم غم بر لبانم نشست اما فكر اينكه فرزند اينده من اينها را با وجودش ياد خواهد گرفت لبخند برلبانم نشاند… ممنون استاد

  • هیچ صیادی در جوی حقیری كه به گودالی می ریزد مرواریدی صید نخواهد كرد گفت:

    سلام استاد ..خداقوت …استاد تو این حرفها فقط گذشته من و امثال من زنده میشه …همیشه بهتر از دیگران بودن هدف ما بود و همیشه یا صفر بودیم یا صد.استاد کاش غیر از ماها که شاید مربی نسل های بعد هستیم پدر و مادرهای این نسل کنونی هم این مطالب رو بخونن…کاش مدارس قبل از آموزش فرزندان یک هفته قبل باز شدن مدارس آموزش اولیا و معلمان داشتن.کاش به جای هزار ویک روش الکی آموزش فرزندان از خونه ها شروع میشد و….وهزاران ای کاش که سالها برای شکوفه زدن باورش زمان لازمه…

  • milad گفت:

    یاد خودم افتادم که نقره المپیاد رو گرفتم و خودم رو سرزنش میکنم که کاش از سال دوم شروع کرده بودم که طلا بشم.

  • ضیاء گفت:

    مشکل ما در موفق بودن نیست، بلکه در موفق‌تر بودن است!

    این جملات از رامبد جوان به دلم نشسته:
    “کاش وقتی بچه هامون میرن مدرسه بهشون بگیم :
    عزیزم من نمی‌خوام تو بهترین باشی
    من فقط می‌خوام تو خوش‌بخت باشی
    اصلاً مهم نیست همیشه نمره‌هاتو ۲۰ بگیری
    جای ۲۰ می‌تونی ۱۶ بگیری اما از دوران مدرسه و کودکیت لذت ببر.
    از “ترین” پرهیز کن
    خوش‌بختی جایی هست که خودت رو با کسی مقایسه نکنی
    حتی نخواه خوش‌بخت‌ترین باشی
    بخواه که خوش‌بخت باشی و برای این خواستت تلاش کن..
    همین ….”

    + ای کاش این نوشته فایل صوتی هم می‌داشت، با اون آهنگ‌های زیبا!

  • سهند ماهری گفت:

    حرفهایتان برایم یادآور این بود که نسل سوخته ای هستیم…

  • آفرین گفت:

    سلام، متن رو خوندم، ولی قبل ازینکه ازش تعریف کنم همش یه سوال تو ذهنم دور میزنه، شما این روزا اصلا کامنت ها رو میخونید؟ اصلا حس خوبی نداره وقتی ببینید میاین و حرف میزنید و نظر میدید ولی اونطرف انگار اصلا کسی توجهی به این حرف ها نداره…یادمه همیشه میگفتین مخاطبین خیلی براتون مهمن و اصلا به خاطر اونها هست که انگیزه اینهمه تلاش و یاد دادن دارید….
    خب غر هام رو زدم راحت شدم. 🙂 تعریف هم نمیکنم چون یادمه که میگفتین برای تعریف به لایک کردن پای پست ها بسنده کنیم.لایک کردم!

    • حمزه دهنوی گفت:

      آفرین جان سلام

      اما من فکر میکنم یکی از لایک ها و دیس لایک های کامنت ها توسط محمدرضا انجام میشه

      حرف شمارو قبول دارم اما باید شرایط رو هم برای ایشون درک کردم

      موفق باشید

      • آفرین گفت:

        سلام.
        والا در مورد اون حدستون من هم همین فکر رو میکنم، ولی چیزی که یادمه اینه که تا مدتی پیش علی رغم همه این گرفتاری ها _که فکر نمیکنم مختص دیروز و امروز باشه_اثری از کامنت های ایشون حتی شده ۱۰۰ تا یکی! دیده میشد و خب ادم دلخوش بود که بقول خودشون توی راه و آژانس و این ها خونده میشن کامنت ها.

        البته اینجا خونه ایشونه و من کاملا متوجهم که قرار نیست لطف مکرر بشه حق مسلم.:)

        من بیشتر مشکوکم که ایشون از سر دلخوری چیزی! 😀 مخصوصا بعد ازون پست :عزت نفس هنوز دغدغه بعضی از ما نیست… و کامنت هاش تصمیم گرفته باشن دیگه چندان واکنشی به کامنت ها نداشته باشن.

        بهرحال… ما که همیشه از مطالب سایت استفاده کردیم و همیشه هم ممنونیم…ولی از همین تریبون استفاده میکنم! 😀 و یه جمله آشنا از آقای میثاق رو برای آقای شبانعلی میخونم:

        هیچکس در این دنیا، همیشه و هر لحظه،

        «مشغول و گرفتار و درگیر» نیست.

        بحثی اگر هست،

        بحث تلخ «اولویت ها» است…:)

        • آفرین.
          برای حمزه نوشتم و لطف کن تو هم بخون چون جوابش در واقع جواب به تو هم هست.
          من کامنت‌ها رو با دقت میخونم و مهم‌ترین مطالبی هم که تا کنون نوشته‌ام (چه اینجا و چه در رسانه‌ها) یا مستقیماً در پاسخ به کامنت یکی از بچه‌ها بوده یا از کامنت بچه‌ها تداعی شده.

          البته، اون حرف تو هم اگر چه ربط مستقیم به کمتر کامنت گذاشتن من نداره، اما واقعیتش اینه که خیلی روی نگاه من به مردم تاثیر گذاشت.

          خیلی با خودم فکر می‌کنم که مثلاً اگر یک خبر عجیب منتشر شه که:

          «محمدرضا شعبانعلی در خیابان به یک نفر تجاوز کرد!»
          یا اینکه:
          «مشخص شد که رابطه‌ی بسیار نزدیک با بابک زنجانی داشته و میلیاردها دلار ثروت در خارج از ایران دارد»
          یا اینکه:
          «معلوم شد که به صورت شدید معتاد به مواد مخدر است» یا «ایدز دارد» یا ….
          چه عکس‌العملی در ذهن مردم ایجاد می‌کنه؟!

          من خودم در یادگیری، باورم اینکه که یادگرفتن مثل پیدا کردن طلا در گل و لای است. در برخورد با هر کتابی،‌هر آدمی، هر مرام و مکتبی، به دنبال اون طلا می‌گردم و گل‌ها رو کنار می‌زنم و دور می‌ریزم. دستهام رو می‌شویم و شب هنگام، در خلوت خودم با این طلای یافته، عشق بازی می کنم.

          اما مردم ما دنبال معدنی از طلا می‌گردند که غباری هم بر اون ننشسته باشه. مطلق‌گرا هستند. اینه که به سادگی انسانها و افکار و مکاتب و عقاید رو تکفیر می‌کنند.

          کمی هم اگر عقده اضافه کنی و درد وجدان ناشی از گناهکاری، می‌شود همون کامنت‌های عزت نفس. یعنی طرف طلا هم پیدا کنه به خاطر یک ذره گل که گوشه‌ی اون هست می‌اندازدش دور.
          ممکنه فکر کنی خوب اونقدر تمیزه که اذیت میشه.
          بعد وارد زندگیش میشی می‌بینی در لجن زندگی می‌کنه و گهگاهی دهان از کثافت بیرون میاره و به ذکری یا حرفی، خودش رو و گناهانش رو تطهیر میکنه.

          آرزوی من این بوده که اگر روزی همه‌ی فسادهای عالم رو به من یا هر آدمی نسبت دادند، آنقدر شعور در مردم باشه که نوشته‌های من رو بردارند. اسم من رو از بالای اون خط بزنند. و دوباره بخونند و تصمیم بگیرند که اون حرف ها و عقاید رو قبول دارند یا نه.
          من با این آرزو، وقتی قضاوت‌های بعضی مخاطبان رو اونجا خوندم، احساس کردم در اطرافمان (نه فقط من، خیلیها مثل من) لاشخورهایی زندگی می‌کنند که اگر هم با دقت تعقیبمان می‌کنند، نگاهشان از سر علاقه نیست، منتظرند تا ببینند پیکر بیجان ما در کجای این خاک،‌زمین می‌افتد تا بر سر لاشه‌ی ما، بزم‌های جانانه برقرار کنند…

          • کیانوش گفت:

            قدر زر زرگر شناسد قدر گوهر گوهری …. لاشخورهای حسودت با تیردعاهای ما مغضوب خداوند می شوند… برای روح پلیدشان آمرزش بخواه … به بخشش توبه همین زودی نیازمند می شوند

          • آفرین گفت:

            سلام محمدرضا…چند لحظه اجازه بدین کامنت هاتون رو بخون چندبار و نکته هاش رو بکشم بیرون تا ببینیم چی باید بگم و چه سیاستی باید اتخاذ کنم… 🙂

            خب هر دو کامنتتون رو خوندم. حرف حساب جواب نداره. 🙂

            البته در حقیقت باید اعتراف کنم که نه با فکر و استدلالی اینقدر دقیق و کامل و عمیق و پرمغز(صفت بهتری به ذهنم نرسید) که توضیح دادین، ولی در حد خودم میدونستم که جواب ندادن کامنت ها از سر بی توجهی نیست, یه کمی از سر بدجنسی اون کامنت رو گذاشتم:D که شاید بهانه ای بشه برای حرف زدن و درک کردن حس و دلیل پشت این سکوت نسبی! که خب خوشحالم که شد و هم بیش از چیزی که فکر میکردم یاد گرفتم از جوابتون؛ هم بیشتر با ذهنیتتون اشنا شدم.:)

      • حمزه جان.
        تو درست می‌گی. من تمام کامنت‌ها رو می خونم. لایک و دیس لایک هم میزنم معمولاً. تازگی ها، به دلیل تراکم کاری، توی ماشین در مسیر کار و جلسات، کامنت‌ها رو روی موبایلم می‌خونم و چون تایپ کردن سخته معمولاً به لایک و دیس لایک بسنده می‌کنم.

        حتماً دقت کردی که خیلی از پست‌هایی که اینجا نوشته می‌شه به کامنت‌های دو سه تا پست قبلی ربط پیدا می‌کنه. تازگی‌ها، حرف‌های بچه‌ها رو یادداشت می‌کنم و از توش یک مطلبی درمیارم و مینویسم.

        این روزها،‌ دارم به یک چیزی فکر می‌کنم که خودم اسمش رو گذاشتم مقاومت در برابر یادگیری.
        به نظرم در فرهنگ ما داره خیلی خیلی زیاد میشه. کامنت‌ها رو که می‌خونم بیشتر یادداشت می‌کنم و گردآوری می‌کنم برای اون مطلب.
        شاید اگر وارد بحث بشم، مسیر تحلیلی ذهنم مختل بشه.
        اما برام خوندن حرف بچه‌ها خیلی مهمه. صادقانه بگم نه به خاطر مخاطب و احترام به مخاطب. نظر بچه‌ها باعث می‌شه که مجبور شم بیشتر فکر کنم و به جنبه‌های دیگه‌ای از مسائل که به چشمم نیومده نگاه کنم. این برای کار آدمی مثل من، ضروریه و نمی‌تونم از چنین سرمایه‌ای که اینجا جمع شده صرف نظر کنم

  • دیدگاهتان را بنویسید (مختص دوستان متممی با بیش از ۱۵۰ امتیاز)


    لینک دریافت کد فعال

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

    yeni bahis siteleri 2022 bahis siteleri betebet
    What Does Booter & Stresser Mean What is an IP booter and stresser