دلم گاهی برای پست های قدیمیتون تنگ میشه .. میام بهشون سر می زنم همون حس بار اول خوندنو برام داره .. این یکی از خاطرات شماست که من خیلی دوسش دارم . البته همه خاطره ها و تجربیاتتون جذابه و همیشه کلی بادگیری توش هست و این هم به خاطر نوع دید شما نسبت به مسائل مختلف دوروبرتون هست .

جناب شعبانعلی اگه امکانش هست ادامه این نوشته رو بنویس..چند ماهه با سایت شما آشنا شدم . بدون تملق بگم متفاوت هستی نوشته هاتون، تفکر و دیدی که به زندگی داری و….منحصر به فرد هست. مرور سایت شما یکی از برنامه های روزانه م
شده…درس های زیادی ازتون یادگرفتم از این بابت ممنونم. مشتاقم در سمینارهاتون حضور داشته باشم اگه امکانش هست اطلاع رسانی کنید..

سلام
آقا شما كه تجربه كردن و ماجراجويي رو دوست داريد يه سر شيراز هم تشريف بياريد. البته اگه بتونيد با خودتون كنار بياييد يه مدت محل زندگيتون به شيراز انتقال بدهيد كه؛ زهي سعادت. اينطوري براي توسعه و اعتلاي سازمان هاي كوچك و بزرگ شيراز هم خوبه.

این یعنی خوده هرمس….یک همسفر …یک همراه …یک ماجراجو…و یک نابغهء ( در اینجا ) گمنام….

سلام آقای شعبانعلی

مدتی است که سایت شما را دنبال میکنم. سایت بسیار خوبی دارید. آرزوی توفیق روزافزون برای شما دارم.

سلام؛
محمدرضا جان؛
اگر این بار هوس دستفروشی کردی خبر بده با هم بریم مولوی یکم خرت و پرت بخریم بشینیم کنار خیابون یک روز کامل دستفروشی کنیم. موقع ناهار هم تو کنار جنس ها بشین دزد نبره! منم میرم نون بربری داغ و گوجه و پنیر میخرم بشینیم روی روزنامه بخوریم. ترجیحاً نزدیک عید نوروز باشه، اینطوری حس و حالش بیشتره.
جداً حس نوستالوژیک عجیبی به دستفروشی دارم.

حس خیلی خوبی با خواندن این پست بهم دست داد، بعد از کلی مشغله که به جایی هم نمیرسه…تصور اینکه دست فروشی میکردین هم خیلی برام جالب بود 🙂
حتما بازم از این شب بگین… خواهش می کنم برای رها هم باز نامه بنویسین، خواندن نامه های رها حرفهایی هس که گاهی احتیاج داری از یه پدر بشنوی….

تا اونجایی که شما رو شناختم شما کاری رو بدون دلیل انجام نمیدین ، دوست داشتم در پایان از احساستون می گفتین ؟ اینکه در آخر شب که به خونه رسیدین چه حالی داشتین.
موفق باشین

سلام محمد رضا
اخه این واقعا انصافه که همه کلاسات و تو تهران برگزار میکنی !!!؟؟؟پس ما که تهران نیستم باید چیکار کنیم؟؟؟ما شیرازی ها رو هم دریاب استاد

از خوندن این پست حس خوبی بهم دست داد. رها کردن زندگی، در عین حال ی روزمرگی ساده. پناه آوردن به سادگی بعد از اینکه حسابی توی پیچیدگی ها و دشواری ها غرق شدی… موفق باشی و همیشه توی کم کردن روی زندگی پیروز

سلام
وااااااای استاد محمد رضای عزیز واقعا بی نظیری کارایی انجام میدی که عمرا من نوعی بهش فکر می کنیم.ای کاش همه می تونستیم این قدر بزرگ باشیم
مثل همیشه شاه کلیدی که من تو را با اون یاد می کنم اینه بهت غبطه می خورم
همین
بی نهایت کارت درسته

با خوندن اين نوشته آرزو كردم كاش اون روز و اون ساعت من هم اونجا بودم، شبگردي هم عالمي داره

سلام هر وقت توی کارام گیر میکنم میام اینجا و انگیزه میگیرم.دارم سعی میکنم که جا نزنم و ادامه بدم البته به کاری که دوسش ندارم و مجبورم تظاهر به علاقه کنم.خودم دارم خودمو مجبور میکنم.
خدا بزرگه ان شاالله که مشکلاتت حل میشه.

سلام استاد.منم دوس دارم از یه تجربه م بنویسم
چند سال پیش برا ملاقات یکی از اقوام رفته بودم بیمارستان…کنار اون بیمارستان یه اسایشگاه برای بیماران روحی وجود داشت.چون زود رسیده بودم داخل حیاط در جای خلوت نشسته بودم و متفکرانه مردم و اطراف رو نگاه میکردم. در یک لحظه احساس کردم یه نفر دیگه هم کنار من رو نیمکت نشست و شروع به صحبت کرد جملات اولش یادم نیست چون ظاهرش برام عجیب بود و به اون نگاه میکردم مرد جوان ۳۰-۳۵ ساله با ظاهری شکسته و لباسهای عجیب و… شروع به صحبت با من کرد یک پرسش از من کردکه تا اخر عمرم فراموش نمی کنم.پرسید:تو برای چی اینجا اومدی؟اومدی خودت رو نشون بدی؟ اومدی زیبای تو نشون بدی؟اینجا اومدی چی رو ثابت کنی؟خیلی جا خوردم.بهش توضیح دادم برا ملاقات اومدم و اونم با جزئیات کامل پرسید وگوش داد بعد من پرسیدم شما براچی اینجاین.گفت من یه چن وقته که بیمارم .شبها وقتی میخوابم کابوسهای وحشتناک میبینم و پا میشم و داد میزنم و نمی تونم بخوابم و همش باید راه برم…یک مرتبه بشدت استرس گرفتم وای خدای من این یه بیماره و ممکنه هر کاری بکنه.ازم پرسید:نمیترسی من بیمارم منم در حالی که سعی میکردم خونسرد باشم در عین حال که خیلی میترسیدم گفتم نه.گفت:خوبه که تو نمیترسی دیگه الان همه از من فرار میکنن..در حین صحبت هامون من دوروبر و نگاه میکردم و فامیلامون رو دیدم داشتم نقشه میکشیدم سر فرصت مناسب فرار کنم
دیدم دو نفر با لباسهای خاص که احتمالا نگهبان یا از کارکنان اسایشگاه بودن بما نزدیک میشن و زیر لب میگفتن:اخه…ما چقدر دنبال تو بیایم اینجا.خسته مون کردی بیا برگردو…بمحض اینکه اونا رو دیدم سریع فرار کردم و رفتم پیش فامیلا با سرعت۱۰۰ میرفتم.در حال خوش و بش با اونا بودم و از اینکه چقدر زرنگی کردم و سریع فرار کردم بخودم میبالیدم که دیدم دوباره همون مرد بهمراه نگهبانها اومدن پیشم.مرد جوان گفت نترس اومدم خداحافظی کنم.اخه بی خداحافظی رفتی
بعدرفت پشت لباسش نوشته شده بود بیمار روحی روانی.
حالا سالهاس دارم فکر میکنم ایا واقعا اون بیمار بوده؟حرفهای که از اون شنیدم بی ریا و خالص تا بحال از هیچ عاقلی نشنیده ام.چند وقت بعد برا اینکه پیداش کنم دوباره همون جا رفتم(البته این بازدید هم برای خودش خاطراتی داشت تلخ و شیرین که در مجالی دیگر شاید بازگو کردم) ولی چون هیچ نشونی ازش نداشتم نتونستم سراغی بگیرم.شاید هم خوب شده بود و برگشته بود شهرش.
مطمئننآ من رفته بودم خودم رو نشون بدم وگرنه چه لزومی داشت اینقدر بخودم برسم و انقدر مغرورانه زمین و زمان را نگاه کنم؟امیدوارم ان شخص دوس داشتنی که هیچ وقت فراموشش نمیکنم هر جا هست شاد باشه و دوباره روزی ببینمش بیگمان حرفهای زیادی برای صحبت درباره زندگی عقلا خواهد داشت
ببخشین اگه طولانی شد ولی این تجربه و تجربه های از این دست که تو زندگی منم زیادن نگاه منو خیلی متفاوت کرده.شاید برا بقیه هم مفید باشه.

عالی بود محمدرضا. ممنون.

تجربه شما برای ما هم شیرین بود

مطلب زیبایی بود متشکرم
تجربه هزاران بار از تئوری ارزشمندتره بخاطر اینه که گوته میگه خاکستری رنگ تئوری اما رنگ تجربه سبزه مثل رنگ زندگی.