سلام.من بعد حدود یک هفته سرزدم حیف که خبر نداشتم .ولی دوست دارم نظرمو بگم.منم زن بودنم رو با همه ی سختیاش دوست دارم من ایرانم رو با همه سختی هاش دوست دارم و دلم میخواد یه کاری براش بکنم.و یه چیز دیگه اینم میدونم که اگه توی جنسیت و نقطه جغرافیایم یه جورایی حق انتخاب نداشتم اما سرنوشتمو و اینده امو خودم میسازم به قول محمد رضا فقط باید هزینه اشو داد.

به نظرم خانواده در به وجود آمدن پیش فرض ها و مدل ذهنی خیلی تاثیر گذارند. شاید بیشتر از این فاکتورها!
دلم می خواد زنی آزاد بودم.

دلم میخاست زمان امام حسین علیه السلام باشم تا بدونم خوب بودم یا بد!مرد اگر بودم شاید زندگی همانی میشد که میخاستم.

دیدگاه شما در انتظار بررسی است.

سلام
مرد بودن …سال ۶۷ نهاوند ایران
همین
اما دیگه بعدش قم نمیام

سلام در مورد این سوال خیلی فکرکردم
از جنسیتم راضیم چون من که مردم چه کار کردم یا می خوام کنم یا اگه زن بودم چه کار می کردم پس در حالت کلی اگه بخوایی کاری کنی به مرد یا زن بودن نیست
در مورد مکان جایی رو دوست دارم که تمدن و فرهنگ داشته باشه پس ایران رو دوست دارم چون تمدن کهنی داره وهمچنین فرهنگ غنی ای(ولی متاسفانه دانش استفاده از این فرهنگ رو نداریم(سوءتفاهم نشه با همه نبودم) ) از نظر زمان اگه نمی خواستم کاری کنم ترجیح می دادم در زمان هخامنشیان وکورش کبیر باشم اما چون عقایدم رو دوست دارم ترجیح می دم در آینده باشم وبا تجربه تر از امروز

چقدر بد من دیشب نبودم 🙁
ولی اگه ۱ بار دیگه به دنیا میو مدم…… دوست داشتم زن کوروش بودم ولی با ماشین پرنده در آینده های آینده بالای کاخمون پرواز می کردیم،البته در همین ایرانم،خیلی دوست داشتم که می شد… 🙂

دوست دارم بتونم حداقل یه روز به آخر عمرم این فانتزی هارو بکشم بیرون و باهاشون زندگی کنم… استاد کاش همه ی آدم ها برای دوستی هاشون ارزش قایل بودن… 🙂

ostad kheyli zahmat dadim
shabetoon khosh
omidvaram hamishe moayad bashin

واقعا شب خوبی بود من متاسفانه فقط یه ساعتشو بودم، ممنونم محمدرضای عزیز از وقتی که در اختیار من و باقی دوستان قرار دادید. از این همه صبر و حوصله تو جواب دادن به سوالا،
برای من آشنایی و دوستی با شما واقعا باعث افتخاره.
هر روز به خونتون سر میزنم خیلی دوستون دارم و امیدوارم این شبها همچنان تداوم داشته باشه.
شب همگی قشنگ

احتمالا تا چند ساعت دیگه هم ادامه میدید!
خسته نباشید.

استاد کلام آخر میخامتتتتتتتتتتت
واسه عشقت به دیگران
به خاطر قلمت
به خاطر کبودی انگشتات
و مهمونیت
اگه هفته بعد مهمونی دعوت نکنی من میام آنقدر در می زنم تا در و باز کنی

قبل از خداحافظیتون یک جمله تامل بر انگیز بگین
و مارو غرق کنید

بزارین یه حرفی رو دلم مونده بگم،همایش انتخابو که اومدم چیزی حدود ۲ ساعت با چهارتاکسی عوض کردن شد و البته از انتخابم راضیم!
ولی نمیدونم چرا یه حسی بهم گفت که بعضی شرایط فقط برای بعضی ها اتفاق میفته،مثلا وقتی میخواستیم برگردیم ساعت ۸ شب،فقط شاید ده دوازده نفر بودیم که ماشین نداشتیم!اونهمه ماشین تو پارکینگ و خیابون،و دوستان شماکه حضور داشتن!
یه حسی بهم القا کرد که انگار ورود به نشست علمی-فرهنگی برای ما خیلی کم اتفاق میفته،با بعضیا که صحبت میکردم میگفتن که ۱۵۰۰۰ تومن دادن که حرفهای مشا براشون تکرار باشه!چون از شاگردای قبلیتون بودن!
حس خوبی برای ما که ۱۵۰۰۰ تومن واسه یکبار شرکت داده بودیم مطمئنا ایجاد نمیکرد.
اما بازهم بسیار خوشحالم که شما اینجایید و نیمی از علم شما وشاید بیش از نیمی ازون به طور رایگان در اختیار ماست.
و ما بازهم منتظر همایشهای ۱۵۰۰۰ تومانی میمونیم:D

انگشتای استاد یک هته وقت استراحت و تجدید قوا دارن برا هفته ی بعدی و دوره همهیه دیگه

دوره همی های محمدرضا و دوستان
خیلی خیلی خوش گذشت محمدرضا و دوستای خوبم

مرضی جان الان این فاطمه منم؟

کافه آنلاین؟

فاطمه عزیز شاید حق با توه اما ارزوها و خواسته های ما باز هم بخشی از تجربیات ما از زندگیه من چیزیرو ارزو میکنم که خیلی اوقات تجربه کردم..من ادمهای زیادی رو شنیدم اما ارزو میکنم کاش بیشتر بود .جاهای زیادی رو رفتم اما کاش بیشتر میرفتم.اعتقادهای زیادی رو شنیدم اما کاش بیشتر بیشتر میدیدم….میدونی چرا اینجوری ارزو میکنم و چرا اینجوری انتخاب چون از چیزی که هستم راضی ام .از چیزهایی که این دنییا بهم داده راضی ام از فرصت حیاتم راضی ام.اما میدونم زمانم کمه و فرصت دیدن و انجام کارها محدود.گاهی با خودم فکر میکنم اگه قرار بود همه چی به عدالت تقسیم میشد سهم من از چیزی که داشتم خیلی کمتر بود.پس تلاش میکنم با همین سهم تو دنیا کارهایی که دوست دارمو تو مقیاس کمتر ارزوهام انجام بدم…..ممنونم استاد شعبانعلی شما لطف دارید.من هنرمند نیستم اما معتقدم هنر (نوشتن،نقاشی،فیلم،عکس،هنر حرف زدن،هنر مذاکره:))میتونه تاثیر زیادی رو دنیا بزاره

نه دیگه ،مهمونی بدون وجود چنین صاحب خونه ای لطفی نداره.

اجازه آقا ….هر جفتش باشه نمیشه هم لذت هم تلنگر . فکر کنم اینجوری تاثیرش بیشتر باشه

چهار شنبه شب برنامه رادیو ۷ قشنگه!
از ساعت ۱۱ همش تو فکر بودم چیکار کنم، الان هم اینجام و هم آنلاین میشنومش 🙂

میدونی خیلی ریزترش بکنم دلم میخاست در عین مدرن بودن حال و هوای خونم روستایی بود همیشه دلم یه حوض آبی بزگ با کلی درخت خاسته و آرامش دوست دارم تو اینده ای باشم که اروم باشه اینهمه تنش و استرس حکمفرما نباشه

البته جدا از جوابای منطقی، جواب دلیم اینه که مهم نبود خودم توی چه عصر و زمان و مکانی متولد می شدم، کاش می شد آدمایی که هم زمان و هم مکان با من متولد می شدن رو انتخاب می کردم، شریعتی، حافظ، شیمبورسکا، موراکامی، محمدرضا، جلال آل احمد، کیومرث صابری فومنی و مولوی و …، چه جمعی می شد اون جمع و چه چایی می شد اون چایی که دور هم می خوردیم.فـــــــــــــــــــــــک کن.

شرمنده آفریقا اشتباه نوشتم اینجوری شد.ببخشید

واقعا چرا زندگی ها اینهمه فرق میکنه مثلا اونی که آفرقا به دنیا اومده هیچ وقت خودش انتخاب نکرده.فکر میکنم در انتخاب پدر و مادرهامون باید خیلی دقت بکنیم.

فاطمه جانlike

منظورم از ما اول شما بود….من وقتی غمگینم شعرهای غمگین مخصوصا فروغ را زمزمه می کنم و آروم آروم اشک می ریزم گاهی اوقات این شعرو برای دوستام اس میدم البته شما که هم جنس من نیستید نمی دونم چقدر براتون تاثیر گذاره
عزیزم غمگینم به اندازه ی مادری که آخرین سرباز برگشته از جنگ پسرش نبود…. یا برای آرامش این یکیو:
باد زنگوله ی دنیاست و کوهها شاید کوهان شتری خواه مسافر راه شیری خواه بازرگان جاده ی ابریشم من به تجارت عشق آمده ام و عطردان سرم پر ازهواهای توست…

بانظرت موافقم محمدرضاجان
توایران هررشته ای بخونی توهرمقطعی وقتی بخوای واردبازارکاربشی واقعا هیچ تاثیری برات نداره.یعنی نمیشه به این امید درس بخونی که بعدش حتما یه جای خوب میری سرکار.
ولی علاقه به رشته تحصیلی هم خیلی مهمه اونم فقط به خاطراحساس رضایتی که به آدم میده

دقیقا درست میگید!

بد جوری سرخورده میکنه!

یه رقابت بی خود برا رفتن به یه جمع آموزشی دوستانه! اون همه استرس!

آخرشم رشته تحصیلی که دقیقا نظر خود آدم نیست!

استرس… استرس…

“دوستانه” آخرشو حذف کنید راحت شیم!

تعداد کاربران آنلاین داره زیاد میشه!

به هر حال فکر خیلی خوبی بود!

با هر جه دیرتر بهتر بدجور موافقم!

سلام شب بخیر زنان در طول تاریخ به علت های مختلفی بود که خانه نشین شدن اما همین خانه نشینی باعث شد که نگاهشون نسبت به جنس مخالف به مسایل پیرامون عمیق تر و موشکافانه تر بشه، از همون زمان که مردان نخستین به دنبال شکار رفتند و زنان در غار مشغول حمایت از کودکان و رسیدگی به امور خانه شدند
اگر دوباره متولد شوم دوست دارم جنس زنانه داشته باشم ، در همین زمان بودم ولی نه در ایران با شرایط فعلی ایرانی که پتانسیل هایش حتی در حد یک دهم بالفعل شده بود ایرانی که مردمانی با دیکتاتورهای کوچک درونشان را کشته باشند

چه زيبا خصوصيات يك بانو رو نوشتيد ولي اگر تحقيرها و ظلم ها باز هم ادامه داشته باشه من همچنان زن بودنم رو دوست دارم چون….

درک بهتر دیگران?

سلام
من اولين باره كميام اينجا . تبريك ميگم . وبلاگ پرطرفداري داريد . من فقط يكي دوتا از مطالبتون رو خوندم كه درموردشون نظرم رو هم ميگم . و خوشحال ميشم شما هم به من سري بزنيد و نظرتون رو بفرماييد .
ما فقط توي اين دوره از تاريخ زندگي كرديم و من به شخصه چون در هيچ دوره ي ديگه اي نبودم نمي تونم در مورد هيچ دوره ي ديگه اي جز الان نظر بدم قطعا هر دوره ي زماني خوبي ها و بدي هاي خاص خودش رو داره . اما از لحظه ي تولدم تا ۴ يا ۵ سال پيش نسبتا راضي ام .
به لحاظ جغرافيا همينجا رو انتخاب ميكردم . دليلشو تو وبلاگم نوشتم تو پست امن ترين جاي دنيا .
و من تمام دخترانگي هامو دوست دارم . و باز هم دختر بودن رو . فقط اونجا از خدا ميخواستم منو از شر اون خواستگار حسودم كه هزار و يك مشكل تا حالا براي من درست كرده راحت كنه .و از خدا ميخواستم كه اگر اون بخواد باز هم باشه من با وجود اون ترجيح ميدم پسر باشم .
سوال جالبي پرسيده بوديد . غير تكراري بود و جديد . ممنون

دنیای مردا رو دوس ندارم، به نظرم دنیاشون خیلی کوچیکه، ولی بدم نمیاد اندازه یکی دو ساعت تجربه ش کنم، فقط واسه رفع کنجکاوی اونم یه لحظات خاصیشونو،من چون متولد مهرم یا شاید بواسطه شغلم و محیط کارم- رشته عمران- تا حدودی در ارتباط با روحیات زنانه و مردانه، تعادل حس می کنم در خودم ولی دنیای عمیق و وسیع زنانه رو با هیچ چیز تو دنیا عوض نمی کنم.

من همین جنسیت رو انتخاب می‌کردم، هرچند توی شرایط‌های مختلف محدودیت‌های بیشتری رو به آدم تحمیل می‌کنه. شاید سی سال پیش و توی پاریس زندگی می‌کردم. جایی که شرایط راحت‌تری داشتم تا علایقم رو ادامه بدم. یا حتی توی ایران دهه ۵۰٫
اما در کل ترجیح می‌دم توی مکان و زمانی بودم که می‌تونستم یه حرکت موثر کنم، یه قدم خوب. جوری که بودن و نبودنم فرق کنه. حالا چه توی گذشته چه توی آینده

سلام
من همیشه میگم ما دهه شصتی ها نسل سوخته ایم…به هزارتادلیل.اما بازم سال ۶۶ روبرای تاریخ تولدم انتخاب میکنم.بازم به هزارتادلیل.جنسیت هم famale.دوست داشتم الان آبان سال ۸۴ بود تامیتونستم بهترین تصمیمها وبهترین انتخابها روبرای زندگیم داشته باشم.بعضی وقتها واقعا غصه میخورم که چرا زنگی ماآدمها دکمهbackwardنداره…

من فک می کنم، روزی که خدا می خواسته روز و جای فرستادن ما رو به زمین تعیین کنه، نشسته برای تمام آدمایی که از ابد تا ازل قراره به دنیا بیان برنامه ریخته و برای تک تک آدم ها در جهت تبدیل شدن زمین به بهترین جای ممکن برای زندگی، یه رسالت تاریخی تعریف کرده و بعد با توجه به اون،استعدادایی را در وجودشون قرار داده و تاریخ و مکان تولد و جنسیتشون رو هم دقیقا مطابق همین ماموریت تعیین کرده، به قول هنری فورد ” زندگی مثل بافتن قالی از روی نقشه است” نقشه ی قالی سرنوشت ماست، و ما بافنده و استعدادها و زمان و مکان تولد نخ هایی اند که برای بافتن اون نقشه لازمه، نقشه قالی های مختلف با هم فرق می کنه اما لزوما هیچکدوم از بقیه قشنگتر نیست، اگه دل به کار بدیم، زندگی هرکدوم از ما فارغ از نقطه و مکان تولدمون تبدیل به یه اثر بی بدیل می شه. و اگه یه زمانی همه آدما رسالت تاریخیشونو پیدا کنند و مطابق اون عمل کنند دنیا تبدیل به بهترین جایی میشه که می تونیم تصورش کنیم.