11
آدم بزرگها اعداد را دوست دارند. وقتی با آنها از دوست تازه ای صحبت میکنی، هیچوقت از تو راجع به آنچه اصل است نمیپرسند. هیچوقت به شما نمیگویند که مثلاً آهنگ صدای او چطور است؟ چه بازیهایی را بیشتر دوست دارد؟ آیا پروانه جمع میکند؟
بلکه از شما میپرسند: “چند سال دارد؟ چند برادر دارد؟ وزنش چقدر است؟ پدرش چقدر درآمد دارد؟” و تنها در آن وقت است که خیال میکنند او را می شناسند!
اگر شما به آدم بزرگها بگویید: “من خانه زیبایی دیدم که روی پشت بامش کبوتران…” نمیتوانند آن خانه را مجسم کنند. باید به آنها بگویید: “یک خانه صدهزار دلاری دیدم!” آنوقت بلند فریاد می زنند: به به! چه خانه قشنگی!
( کتاب شازده کوچولو – اگزوپری)
14 نظرات
بنظر من دنیای آدمای چاق از همه دنیاها قشنگتره حالا تو هر سنی
میدونی چیه کیا جون؟!
آخه آدمای چاق دلشون به اندازه ی شکمشون نیست حتی به اندازه بند انگشتشون هم نیست کوچولوی کوچولوه.
البته این حرف من نیستا . حرف روانشناساست .
عاشق شازده کوچولوام…
مخصوصا اون قسمت کتاب که درباره اهلی کردن آدما نوشته…
صدبارخوندمش
ممنون که بعدازچندوقت دوباره شازده رو به یادم آوردید.
انتخاب قشنگی بود.
سلام بر شما استاد بزرگوار و عزیز.طاعات و عبادات قبول.
من هم مثل اکثر دوستان از طریق برنامه ماه عسل با شما آشنا شدم.درود بر شما بخاطر وبلاگ زیباتون.امیدوارم بتونم از شما چیزهای زیادی یاد بگیرم.
(روزها و شبها گذشتند به امید آن که خوبی بر دنیا حاکم شود،اما هیچ ندانستیم خوبی همان کودکیمان بود که مانند ثانیه گذشت.)
امشب داشتم برنامه گفتگوی تنهایی شبکه چهار رو میدیدم یکی از بازیگرای طنز مهمان برنامه بود ساده و بی آلایش صحبت میکرد میگفت “سواد و مطالعه زیادی ندارم ” راست میگفت اما ساده حرف میزد بدون اینکه نقش بازی کنه
با خودم گفتم چرا اکثر ما آدمها وقتی چند تا کتاب میخونیم و به جایی میرسیم 50 درصد تو صحبت کردن نقش بازی میکنیم راحت حرف نمیزنیم یعنی سبک و سنگین میکنیم سعی میکنیم جملات زیبا بگیم در حالی که ته دلمون میدونیم داریم نقش بازی میکنیم درگیر یه کلاس بیخود میشیم !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ممنونم..من دیشب ترجمه ی شاملو شو برای بار چندم خوندم به همین خاطر خیلی بهم مزه دادD:
عزیز دلم محمد رضای عزیز
دنیای آدم بزرگا خیلی کوچیکه.
فقط کافیه چشماتو ببندی و باز کنی! همشو میبینی. و کافیه چشماتو ببندیو باز کنی همش تموم میشه!
ولی دنیای حقیقی دنیایی هستش که فقط نگاه کنی و چیزی که ارزش دیدن رو داره فقط ببینی…
این بخش کتاب شازده کوچولو رو همیشه دوست داشتم…ودارم…اماخوندنش اینجا، یه مزه دیگه ای برام داشت….
راست میگه شازده کوچولو… آدم بزرگا ازن میپرسن که بزرگترین آرزوت چیه؟ بعد توقع دارن بهشون بگی که یه ماشین بخرم یا یه دوربین گرون یا اینکه ماهی n میلیون درآمد داشته باشم… وقتی بگی بزرگترین آرزوم اینه که بپرم روی یه تیکه ابر تپل و روش بخوابم باز نگاهت میکنن و میگن خوب، بزرگترین آرزوت چیه؟
من عاااشق داستان شازده کوچولو هستم. ممنون که یادآوری کردین.
کاش بتونیم این دل آگاهی کودکانه رو تا آخرین لحظه ی عمر حفظ کنیم…
“انسانها اين حقيقت رو فراموش كرده اند ، اما تو نبايد فراموش كني،
تو تا وقتي زنده اي نسبت به چيزي كه اهلي كرده اي مسئولي !!”
همه میان میگن چه قشنگ و عالی ولی کسی که فکر و نگاهش این باشه رو من ندیدم …
شاید تفسیرش این باشد “دنیای بزرگ تر آدم ها” و گرنه “آدم های بزرگ” به وسعت نگاهشان اند نه وزن داشته هایشان…