این تصویر بیشتر در مورد مصرع اول شعره.
روزی چندبار این تصویر رو میبنم و به این فکر میکنم که کدام قلم سراب رو تصویر میکنه. شاید درنگاه اول بشه گفت منظور کسانی هستند که از فانی و پست بودن این دنیای واقعی و درنتیجه باقی و والا بودن دنیای دیگر می گن(هیچ‌گراهای واقعی!) یا کسانی که کارشون نشستن و توصیف مدینه فاضله است.
خیلی از هنر سر درنمیارم ولی چند نکته توی این تصویر برام جالبه:
-دست آسمانی(به رنگ آبی آسمانی) که گل رو ترسیم میکنه روی تن کویری انسان، با چهره ای غمگین. یعنی دست معلم…
-ترکهایی که از بالا، محو می شوند..
-تیرگی سمت راستِ! تصویر، که احتمالاً حاصل کار تصویرکنندگان سرابه؛ که میتونه خودمون باشیم یا کسان دیگری (مثلاً همونایی که نمیشه گفت)
-یاد دکلمه “گل آفتابگردان” افتادم..
-یاد این تویت محمدرضا افتادم:
“یعنی روزی می‌آید که انسانها جستجوی بی نتیجه «حقیقت» را رها کنند و به «واقعیت‌»های جامعه‌ی انسانی فکر کنند؟”

البته همونطور که میدونید اینها لزوماً درست یا غلط نیستند. هرکسی با دیدن این تصویر برداشت و حس خودشو داره..

به هرحال این تصویر و این بیت شعر میتونه استراتژی و معنای زندگی هر انسانی باشه.

محمدرضای عزیز
از سالها پیش که با تو از طریق نوشته هایت آشنا شدم تا امروز که افتخار دوستی با تو را دارم ،به نظرم تلاش بدون خستگی تو برای “خلق زیبایی” ستودنی ست . جایی از سایت جمله ای از امرسون را نوشته بودی که ((حتی اگر بدانی یک نفر، با بودن تو، ساده تر نفس کشیده است، تو موفق شده ای )) …با بودن تو، من و یقینا هزاران نفر دیگر ساده تر نفس می کشیم و از این بابت از تو ممنونم . خوشحالم که این هدیه ناقابل را دوست داشتی و پذیرفتی .

سلام نرگس جان
خواستم از طراحیِ زیباتون و حسن انتخابتون تشکر کنم
ارادتمند و به امید دیدار ۱۱ روز دیگه در سمینار (۶/۶)