گشت شبانه (قسمت اول)

امروز بیکار بودم.تازه از دانشگاه آمده بودم بیرون،ساعت 11:45 دقیقه بود.وقت زیادی داشتم تا ناهار.از اتوبوس که پیاده شدم.چشمم خورد به دبیرستانی که چندین سال پیش در آن درس می خواندم.دقیقا پنج سال پیش.بغض گلویم را گرفته بود.احساس غریبی داشتم.نوعی دلتنگی شاید دلتنگ روزهایی بودم که در این حیاط گذشته بود،شاید دلتنگ دوستانی بودم که مدت ها پیش در این مکان دستم را بر روی شانه هایشان می گذاشتم و از آرزوهایمان برای همدیگر می گفتیم.وارد حیاط شدم.نمی توانستم جلوی خودم را بگیرم چشمانم تر شده بودند.خاطرات چهار ساله دبیرستان از جلوی چشمانم می گذشت البته با دور تند.وسط حیاط ایستاده بودم و به تک تک لحظاتی می اندیشیدم که برایم شیرین بودند.چهارسال از بهترین سال های عمرم را در اینجا گذرانده بودم. از پله وارد ساختمان اصلی شدم حدودا 20 پله ای می شد هیچ وقت نشمردمشان.در لابی گشتی زدم هیچ فرقی نکرده بود با این که پنج سال از آن زمان میگذرد.نیم ساعتی داخل لابی ایستادم .هیچ کس از من نپرسید که دردت چیست . چرا اینجا ایستاده ای؟ مدیر مدرسه عوض شده بود.حتی تمام ناظم ها نیز.فقط یکی مانده بود که معلم ادبیات بود. دوستش داشتم کچل بود. با دستانی گوشتالو….. نب توانستم از آنجا خارج شوم هر نقطه سیاهی بر روی دیوار های آن برای من نشان از خاطره ای بود که در اعماق ذهنم مخفی کرده بودم …….

سلام محمدرضای عزیز. . .
بعد از خوندن روزانه مطالب وبلاگت همیشه سردرد میگیرم ! چون یه حسی سراغم میاد که بهم میگه تا الان زندگی نمی کردم بلکه فقط نفس میکشیدم … و بعد مدام میخندم ،مثل دیوونه ها !از شور و هیجانی که وارد زندگی ام شده . پیش خودم فکر میکنم که چقدر کار هست که میتونم انجام بدم و چقدر کارهای بیشتری که باید انجام بدم … نمی خوام بخاطر بودنت ، کارهات و یا افکار و اعتقاداتت ازت تشکر کنم . فقط یه سوال :
چیکار میتونیم بکنیم(اینکه میگم “میتونیم ” بخاطر اینه که میدونم تمام کسانی که تو رو میشناسن هم به این قضیه فکر میکنند ) که به تو کمک کنیم ؟ کمک کنیم تا باری هر چند کوچک رو از روی شانه های محکم و استوارت برداریم ؟؟؟
خودت بگو…

امشب بهت غبطه خوردم خوش به حالت

استاد کی بشه ما هم شما رو یه روز تو خیابونی جایی دوباره ببینیم دلمون تنگ شده 🙂

لذت بردم از خوندن شرح این تجربه شبانه. همیون طوری که از دیدن فیلم های کیارستمی لذت می برم.چون اگر عمیق باشیم توی یک در کنار خیابون یا هر جای دیگری میشه رابطه انسانهاُ ُ هنر مذاکرهُ احساس رضایت از زندگی و خیلی چیزهای دیگه رو دید و لمس کرد. برای دیدن زیبایی و لذت بردن لازم نیست به جای خاصی بریم و کار خاصی انجام بدیم. فقط چشمها را باید شست . جور دیگر نگریست.
اگر ظرفیت خودمون رو افزایش بدیم کوچکترین آدمها و بی اهمیت ترین مشاغل( در ظاهر) می تونند معلم ما باشند. نقل قول هست که: هر چه آدمها بزرگتر میشند ُ معلماشون کوچکتر میشند.(این رو از آقای سهیل رضایی شنیدم.http://soheil-rezaee.persianblog.ir/
یه جمله هست که میگه : پول مثل ذره بین میمونه. اگه خوشحال باشی داشتنش تو رو خوشحال ترمیکنه و و اگر غیر خوشحال غیر خوشحال تر!
البته راجع به ازدواج هم همین نقل قول هست.
خواستم نظر شما و دوستان رو هم بدونم.

چه حس های خوبی رو تجربه کردین و چه حرفای نابی رو شنیدین.خیلی دلم خواست که به همین زودیا مشابه این حس ها رو برم تجربه کنم.
بعضی وقتاکنجکاوم بدونم اگه با والدینم غریبه بودم و به عنوان دوست باهاشون آشنا میشدم آیا بازم توقلبشون میتونستم برا خودم جا واکنم؟آیا تو روابطم باهاشون بازم موفق بودم؟آیا بازم قبولم داشتن؟میدونین ادم یه وقتا کنجکاوه بدونه که اگه خودشو محک بزنه نتیجش چه جوری میشه؟به نظرم براتون این گمنامیه چند ساعته بایدشیرین بوده باشه.خصوصا اینکه پیروز مندانه هم بوده.:)

سپاس محمدرضای عزیز

استاد عزیز
شما یک شب رو انتخاب کردی تا حسی رو تجربه ( یا تکرار ) کرده باشی . ولی من زمانی طولانی مجبور بودم ، اما هیچوقت بهم بد نگذشت . تهران ، شب های عجیبی داره . تا صبح ؛ ساعت به ساعت گروه به گروه آدم میان تو خیابوناش و میرن تا نوبت گروه آدمای بعدی برسه. پر از خاطره ام از اون شب ها .
هم بغض و هم لبخند . شاد-پشیمانم از اون شب ها .

سلام
قسمتی هایی از نوشته حس خوبی نداشت و صرف فعل من! و تظاهر در لایه زیرین اونها کاملا خودنمایی می کرد و نگاه متن از بالا به پایین است که شاید منتج از سالها کار بعنوان مدیر در سطوح بالای سازمان های مختلف باشد.
البته وب سایت شماست و هرگونه که دوست داشته باشید می توانید بنویسید اما من بعنوان یک مخاطب لازم دونستم احساسم رو از نوشته به شما منتقل کنم.
سبز باشید

سلام
وقتی به سایتتون میام یه حس خوب دارم اونم حس می کنم تونوشته هاتون صداقت وجود داره.
یعنی حس می کنم اگه یه روز هم شما رو دیدم و نوع برخوردتون رو نظرم عوض نمیشه و شما همچنان آدم صادقی هستید.
کارتون جالب بود منم بعضی وقتا ازین کارا می کنم هرچند به نظر بعضی ها اینا در حد شما نیست چرا حد خودتون رو پایین میارید من عشقم اینه که دو ساعت تو سوپرمارکت فروشندگی کنم و یا چیزی شبیه این. فقط مردم رو خوشحال و راضی کنم .احساسی که بسیاری از مخاطبان شما وقتی سایت شما میان و میخوان برت دارن.
موفق باشید.

چه شب خوبی داشتی.
امیدوارم حالت بهتر و بهتر بشه.:)

دوست عزیزم…

لجم از اینهمه آزادیت در میاد یه وقتایی…دوست داشتم منم حس کنم این درجه از آزادی رو اول توی خودم…یکی از بزرگترین فانتزیهام هم راه رفتن از اول تا آخر ولی عصره…

ولی نفهمیدم محمدرضا چرا انقدر تلاش کردی بهش یه چیزیو ثابت کنی؟ به نظرم بیشتر به خودت میخواستی ثابت شه که میتونی تا به اون… ولی جمله اش خوب بوده… کاش کار اولویت زندگیم نبود…