سعید جان. اجازه بده صادقانه بگم.
من انسانها رو به دو دسته تقسیم میکنم.
کسانی که با من زندگی میکنند و در کنارم هستند و من را عمیقاً می شناسند و کسانی که بازی روزگار، من و آنها را مجبور کرده که لحظاتی از کنار یکدیگر عبور کنیم.
بازخوردهای گروه دوم را که اساساً نشنیده فراموش میکنم.
مثل همان کسی که کامنت گذاشته بود که من تو را نمیشناسم اما فکر میکنم تمام تلاشت این است که «جالب» به نظر برسی.
اگر قرار باشد من برای نظرات و بازخوردهای افراد گذری هم وقت بگذارم که با توجه به میلیونها نفری که من را میشناسند و صدها هزار دانشجوی مستقیم و غیرمستقیم که داشته ام و هزاران کارمند و صدها هزار مخاطب آنلاین و هزاران ایمیل و پیامک روزانه، که برخی مرا تا عرش بالا می برند و برخی تا فرش به زیر میکشند، عملاً زندگیم تعطیل میشود یا لااقل میتوانم بگویم برای آنها زندگی میکنم.
مثال خوبی نیست و بسیار سطحی است. اما شاید ایده ام را برساند. مثلاً در مورد سیگار کشیدن. من زمانی از سیگار کشیدن لذت میبردم و سیگار میکشیدم و پس از آن لذت نبردم و نکشیدم. امروز هم اگر دوباره احساس کنم حس خوبی به من میدهد سیگار میکشم. حتی ثانیه ای از وقتم را به اینکه دیگران از «محمدرضا» چه انتظاری دارند فکر نخواهم کرد.
همین را در عمیق ترین اعتقادات فلسفی و نیز رفتارهای روزمره ام رعایت میکنم.
اما در مورد کسانی که با من زندگی میکنند (مثل خانواده و دوستان نزدیک و همکاران) که خواسته یا ناخواسته بخش بزرگی از زندگی یکدیگر را اشغال میکنیم، بازخورد آنها برایم مهم است.
باز هم نه با هدف بهبود (چون اساساً توجه به بازخورد یک دوست، من را بهتر نمیکند. بلکه من را به چیزی که او می پسندد نزدیک تر میکند!) بلکه با این انگیزه که زندگی را برای آنها بهتر کنم.
اگر همکاران من میگویند که تو برای تفریح شخصی وقت نمیگذاری، حاضر به اصلاح سبک زندگیم نیستم. اما اگر بدانم که با وقت گذاشتن برای زندگی شخصی یا پیاده روی روزانه به همراه آنها، میتوانم احساس بهتری در آنها ایجاد کنم، لحظه ای در این کار تردید نمیکنم. به عبارتی من بازخورد را ابزار کاهش تعارض میدانم و نه اصلاح رفتار.
خودم همچنان به الگوهایم نگاه میکنم.
برای من معیار تواضع یا غرور، رفتار آن بزرگانی است که «دوستشان» دارم و دوست دارم مانند آنان باشم.
نه خواسته ی کسانی که «دوستم دارند» و دوست دارند که «مثل آنان باشم».

مرتضی جان.
حرفت منطقیه.
زمانی راجع بهش حرف میزنیم.
ولی راستش من همیشه احساسم این بوده که در کفر همانقدر حقیقت نهفته هست که در ایمان.
چنانکه شیطان همانقدر بخشهایی از واقعیت زندگی ما را منعکس میکند که فرشته.
ایمان و بی ایمانی هم زمانی دغدغه ی من بود.
اما سالهاست که این دو واژه از تفکراتم حذف شده و همونطور که زمانی نوشته ام
همیشه احساسم این بوده که
از جمله مومنانی هستم که اگر بگویند خدا نبود و دروغ بود، احساس باخت نمیکنم و به خاطر هیچ یک از کارها و زحماتم احساس بد ندارم.
به همین دلیل مدتهای زیادی است هرگز به مسئله ای مثل زندگی پس از مرگ و معاد و … فکر نمیکنم.
اگر پس از مرگ خبری نبود، احساس بد ندارم چون کوشیده ام دنیای انسانهای اطرافم را در حد توانم بهتر کنم.
و اگر هم خبری بود، حرفهای زیاد و درد و دلهای زیادی دارم که با خدای خودم خواهم گفت.
اما به هر حال به کفر و ایمان و قیامت و معاد، تنها پس از مرگ فکر خواهم کرد و لحظه ای از ثانیه های محدود خداوندی را که برای کمک به ساختن دنیایی بهتر به من «امانت» داده شده، صرف تفکر در این حوزه نخواهم کرد.
امروز باید به «رفتارهای درست» فکر کنم.