اگر تلخی کلام(هر چقدر هم قهوه باشد) باعث از دست دادن بعضی موقعیت های شغلی و پست های مدیریتی ما در بلند مدت شود، آیا باز هم حرف حق را باید زد؟ یا کمی حرف را عوض کرد که منافع شخصی به خطر نیفتد؟

با‏ ‏درود‏ ‏به‏ ‏همه‏ ‏دوستان‏ ‏.جهت‏ ‏پیشگیری‏ ‏از‏ ‏تداخل‏ ‏هویتی‏ ‏از‏ ‏این‏ ‏به‏ ‏بعد‏ ‏با‏ ‏نام‏ ‏و‏ ‏نام‏ ‏خانوادگی‏ ‏واقعی‏ ‏مزاحمتون‏ ‏میشم.ظاهرا‏ ‏اینجا‏ ‏یه‏ ‏اقا‏ ‏سیامک‏ ‏عزیز‏ ‏دیگری‏ ‏هم‏ ‏حضوردارن.به‏ ‏عقیده‏ ‏بنده‏ ‏اگر‏ ‏ما‏ ‏واقعا‏ ‏ارزو‏ ‏داریم‏ ‏که‏ ‏استاشعبانعلی‏ ‏تو‏ ‏مسیری‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏پیش‏ ‏گرفته‏ ‏موفق‏ ‏بشه.باید‏ کمکش‏ ‏کنیم‏ ‏تا‏ ‏بتونه‏‏روش‏ ‏اموزششون‏ ‏رو‏ ‏انطور‏ ‏که‏ ‏میخوان‏ ‏توسعه‏ ‏بدن.یکی‏ ‏از‏ ‏راهها‏ ‏‏ ‏اینه‏ ‏که‏ ‏عضو‏ ‏ویژه‏ ‏بشیم.‏ ‏قطره‏ ‏قطره‏ ‏جمع‏ ‏گردد…‏ ‏این‏ ‏مبالغ‏ ‏ناچیز‏ ‏جمعکه‏ ‏بشه‏ ‏میتونه‏ ‏اثرگذار‏ ‏باشه.با‏ ‏اینکار‏ ‏‏ ‏ثابت‏ ‏میکنیم‏ ‏که‏ ‏۱_ تشنه‏ ‏یادگیری‏ ‏هستیم‏ ‏۲_ موفقیت‏ ‏استاد‏ ‏که‏ ‏علت‏ ‏توفیق‏ ‏خود‏ ‏ماست‏ ‏ارزوی‏ ‏ماست۳_ تجربه‏ ‏حس‏ ‏خوب‏ ‏انجام‏ ‏یک‏ ‏کار‏ ‏گروهی‏ ‏و‏ ‏درک‏ ‏لذت‏ ‏اون۴_ به‏ ‏خودمون‏ ‏و‏ ‏نه‏ ‏به‏ ‏استاد‏ ‏شعبانعلی‏ ‏ثابت‏ ‏میکنیم‏ ‏که‏ ‏ارزش‏ ‏‏ ‏یادگیری‏ ‏کمتر‏ ‏از‏ ‏یک‏ ‏پیتزا‏ ‏نیست.خودمقتعا‏ ‏عضو‏ ‏میشم.بخدا‏ ‏نه‏ ‏نسبتی‏ ‏با‏ ‏استاد‏ ‏دارم‏ ‏ونه‏ ‏شریکشونم.نه‏ ‏تا‏ ‏حالا‏ ‏دیدمشون‏ ‏ونه‏ ‏حتی‏ ‏جواب‏ ‏کامنتمو‏ ‏دادن.ونه‏ ‏توقع‏ ‏دارم‏ ‏جواب‏ ‏کامنتامو‏ ‏بدن.‏ ‏بنده‏ ‏اومدم‏ ‏اینجا‏ ‏یاد‏ ‏بگیرم‏ ‏و‏ ‏تجربه‏ ‏کنم‏ ‏.هرچند‏ ‏ارزش‏ ‏گذاشتتن‏(‏مالی‏)‏‏ ‏روی‏ ‏یادگیری‏ ‏علم‏ ‏‏ ‏کوته‏ ‏نظریه.چون‏ ‏علی‏(‏ع‏)‏‏ ‏میفرمایند‏ ‏هرکس‏ ‏کلمه‏ ‏ای‏ ‏بمن‏ ‏بیاموزد‏ ‏بنده‏ ‏اویم‏ ‏من‏ ‏به‏ ‏استاد‏ ‏چه‏ ‏بگویم‏ ‏‏ ‏که‏ ‏حکایتها‏ ‏از‏ ‏او‏ ‏اموختم.فقط‏ ‏ترسم‏ ‏از‏ ‏اینه‏ ‏یه‏ ‏روز‏ ‏بیاد‏ ‏که‏ ‏دیگه‏ ‏نتونیم‏ ‏از‏ ‏علم‏ ‏ایشون‏ ‏بهره‏ ‏ببریم.هرچند‏ ‏ایمان‏ ‏دارم‏ ‏تمام‏ ‏تلاشش‏ ‏اینه‏ ‏که‏ ‏این‏ ‏اتفاق‏ ‏نیفته.فقط‏ ‏ارادت‏ ‏و‏ ‏لطف‏ ‏کافی‏ ‏نیست‏ ‏پول‏ ‏هم‏ ‏تاثیر‏ ‏زیادی‏ ‏روی‏ ‏ادامه‏ ‏راهمون‏ ‏میذاره‏ ‏.‏ ‏البته‏ ‏دوستان‏ ‏مختارند‏ ‏با‏ ‏توجه‏ ‏به‏ ‏شرایطشون‏ ‏اقدام‏ ‏کننند.باهم‏ ‏بودن‏ ‏گاهی‏ ‏معجزه‏ ‏میکنه.‏ ‏به‏ ‏جمعیت‏ ‏پناه‏ ‏اریم‏ ‏از‏ ‏باد‏ ‏پریشانی‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏‏ ‏ ‏اگر‏ ‏غفلت‏ ‏کند‏ ‏اهنگ‏ ‏ما‏ ‏هشیار‏ ‏هم‏ ‏باشیم.‏ ‏تصور‏ ‏کنید‏ ‏با‏ ‏یک‏ ‏گوشی‏ ‏نوکیاn8‏ ‏‏ ‏و‏ ‏انگشت‏ ‏اشاره‏ ‏ای‏ ‏مثل‏ ‏کنده‏ ‏درخت‏ ‏چه‏ ‏مصیبتی‏ ‏کشیدم‏ ‏این‏ ‏چهار‏ ‏خط‏ ‏و‏ ‏تایپ‏ ‏کردم.جا‏ ‏داره‏ ‏بهم‏ ‏یه‏ ‏خسته‏ ‏نباشید‏ ‏بگید.پایدار‏ ‏باشید.

با اینکه بالای ۲۵ بودم اما خوندم

” گدایی در گوشه خیابان، حرفی به من زده که در لا به لای انبوه کتب فلسفی، حرفی در آن عمق نشنیده ام.”

دنیا همش دانشگاهه بستگی به این داره تو دانشجوی زرنگی باشی و درس بگیری
…

شاید دورتر نوشته باشم ، اما زمانی مسعود بهنود در ارتباط با شخصی نوشته بود که : می توان با آقای X هر آنقدر که بخواهی مخالف باشی ، اما نمی توانی به احترامش نیاندیشی . این حکایت نویسنده این خانه هم هست .
در ادامه این که تصور می کنم در غلطیدن به سمت و سوی گوینده یا نویسنده ، در فرهنگ ما کم باب نباشد .

سلام…
بابا جان مردیم از بس که اومدیم و سایتو دیدیم و خبری از شما نشد…
عزیز دل برادر،حداقل یه کامنتی بذار…باباجان ما هم دل داریم.
(۱۰۰بار آمدیم خانه نبودید)

سلام، من جوون ۲۳ ساله ایرانی که که تنها ۱٫۵ ماهه که با شما و سایتتون آشنا شدم ۸۰% مطالب وبلاگتون و خوندم و فکر میکنم تمام مطالب سایت تلخی و حس نکردم شاید به این جهت که سالهای سال برامون تکرار شده که واقعیت تلخه و ما هم پذیرفتیم برای شنیدن واقعیت باید تلخیشو بپذیریم.فکر میکنم این سایت اتفاق خوبی تو دنیای مجازی این روزهای من و سایر دوستان باشه چون کمتر پیش اومده مطالب سایتیو با این دقت بخونم و سعی کنم بهش فکر کنم و بعد نظر بدم، با اندیشه های کسی آشنا شدم که از موفق ترین های حرفه خودش بوده خوبی رشته شما اینه که طیف گسترده ای و تحت پوشش قرار میده که تخصصی بودنش برای من و امثال من عمومیت پیدا میکنه، اندیشت رو تحسین میکنم ولی تقلید نمیکنم چون شرایط زندگی و خیلی چیزهای دیگه آدمها رو از هم متمایز میکنه.
فقط اینکه فکر میکنم اگر گاهی در کنار تلخی هایی که واقعیت زندگی ما رو تشکیل میده به نشاط و نقطه امیدی برخوردید که این احساس به وجود اومد که میتونه برای من و امثال من جذاب باشه بنویسید.
هر روز همینجا منتظر مطالب خوبتون هستم چه تلخ و چه شیرین، تلخیش با شیرینی کلامتون مطمینا شیرین خواهد شد.

سلام جناب شعبانعلی..خسته نباشید
خیلی خوب و بجا نوشته اید ومن هم طبق معمول با عقایدتون موافقم..
من هم مثل شما معلمم ولی از نوع مدرسه ایش.خیلی از اوقات برام پیش اومده که در کلاس لحن تند و حتی تلخی داشته ام.
اگر در آن لحظه از خود دانش آموز،احساسش را بپرسی و جویای نظرش شوی،شاید هفت جد و آباد من معلم رو به باد فحش و ناسزا بگیره،ولی در دراز مدت قدردان همین کتک ها و تندی لحنم خواهد شد…
دقیقا میشه گفت مصداق همین صحبت شماست که امیدهای واهی و لحن مشوق گونه-بدون در نظر گرفتن واقعیت-که امروزه بیشتر افراد تحت تاثیر کتابهای موفقیتی و شادکامی،بیشتر به دام این تشویق ها گرفتار شده اند، افراد را بیشتر به سمت خوش خیالی سوق می دهند تا تلاش و سخت کوشی.
من،به عنوان معلم آموزش و پروش،سبک آموزشی ۱۰-۲۰ سال قبل را با همه کتک زدن ها و تنبیه های بدنی اش،بیشتر میپسندم.چون اشخاص عالی رتبه امروز را که میبینم،پی به نظام آموزشی غنی وسخت آن دوران میبرم.جالب اینجاست که همین اشخاص موفق وعالی مقام،بیشتر موفقیتهایشان را مدیون کتک های معلمان آن زمان میدانند و از آنان سپاسگذارند.
ولی امروزه،انواع متد آموزشی و تربیتی را در مدارس شاهد هستیم و در کمال ناباوری میبینیم که بازدهی دانش آموزان،افت قابل ملاحظه ای داشته است.افزایش ترک تحصیل ها و کاهش نمرات و معدل،پذیرش ۱۰۰% در دانشگاهها و …
نتیجه:
کتک معلم گله،هر کی نخوره خوله.
«تلخی قهوه» با «تلخی زهر» فرق دارد. یکی جان می بخشد و دیگری جان می ستاند…

توی این تلخ نوشته ها بقول خودتون…میشه دوتا قضیه رو جستجو کرد..اولیش آگاهیه.اینکه ما آگاهتر بشیم نسبت به محیط و شرایط اطرافمون تو پستاتون به بعضیهاش اشاره کردید از نوع نقد و انتقادات تا رانندگی تا ساده لوحی تا…..و یه بعد دیگش راهکاره مثلا د رمورد چیزایی که به عنوان خبر تو فیسبوک میاد دقیق تر عمل کنیم و یک مقدار دورتر رو هم ببینیم …….خیلی وقتا شما فقط یه قضیه رو مطرح میکنید و راهکاری داده نیمشه ولی خوب تو بخش نظرات گاها کامنتای جالبی دریافت میشه که میشه روشون عمیق شد….من اسم این و نمیذارم تلخ نویسی یا قهوه تلخ (هرچند عاشق طعم تلخیم) اسمشو میذارم آگاهی …..آگاهی هم صفر و یک نیست یک طیف می مونه….یک زمانی آدم یک کار ی میکنه اصلا متوجه نیست این کار چیه مثلا سبقت غیر مجاز…یک زمانی سطح آگاهیش به اینجا میرسه که من الان دارم سبقت غیر مجاز انجام میدم……یک زمانی یه این سطح میرسه که د رمقابل اعتراض و آلارم بقیه که یکیش می تونه نوشته های شما باشه شروع کنه به موضع گیری(این خودش آغاز درده)…..یک زمانی سطح آگاهیش به یک جا میرسه که آیا واقعا نیاز که من سبقت غیر مجاز انجام بدم اینقدر عجله دارم؟؟…یک زمانی سطح آگاهیش به این نتیجه میرسه که اصلا چیزی به اسم سبقت غیر مجاز از فهرست کاراش حذف میشه…خب این نوشته ها برای هرکس می تونه یک سطح از آگاهی رو ایجاد کنه..نکات ریزی که شاید کمتر جایی بهش پرداخته شده و همین نکات ریز میتونه تا یه حدی تعمیم داده بشه به کل جامعه …مثل اون پست ساده لوحی….و این کار قابل تقدیره من احساس نمیکنم داره سیاه نمایی میشه یا انگیزه گرفته میشه من احساسم اینه که آگاهی که داره داده میشه….د رمورد کتابها یا فیلمها ی خارجی خب اونا نیاز به بومی شدن دارن د رمور خیلی از کتابا ی خارجی میشه اینو گفت..عذر خواهی میکنم به عنوان یه جواب بالای ۲۵ سال تو این پست نظر گذاشتم 🙂

محمدرضای عزیز
به عنوان یک جوانِ زیر ۲۵ سال، به نظرم نه تنها لحنتون تلخ نیست بلکه سرشار از امید و انرژیه! تو این حدود ۱.۵ ماهی که با شما آشنا شدم تغییر تو خودم را کاملاً احساس می کنم! همه نوشته هاتون را تاحالا خوندم از پست های وبلاگ و نقشه راه موفقیت تا رادیو مذاکره! حداقلش اینه که الان اولویت هامو می دونم و ر راه رسیدن به اونا تلاش های شما داره خیلی کمکم می کنه، هرچند در مواردی نظرم با نظر شما تفاوت داشت و خیلی موارد هم نه!
منتظر نقشه راه موفقیت و رادیو مذاکره هستم مشتاقانه و همچنین شدیداً منتظر مشتاق همایش انتخاب!
خیلیییییییی خدا قوت!
خیلیم دوستتون دارم.
ارادت.