خواستم برای سانحه‌ی سقوط، پیام تسلیت بنویسم.
اما دیدم اگر تسلیتی برای بازماندگان لازم است، نباید به بستگان سانحه‌دیدگان محدود شود.
ما همه بازماندگان یک سقوط پیوسته و دائمی هستیم.
ای کاش این “اصحابِ کهف”، به جای هواپیما یک شتر در اختیار هر یک از ما قرار می‌دادند.
همان وسیله‌ی نقلیه‌ای که پس از مرگ و سانحه، ارزش مادی ما را بر اساسش می‌سنجند و پرداخت می‌کنند.
ما هم باید بپذیریم که “حمل و نقل هوایی” و “اقتصاد شتری” یک جا جمع نمی‌شوند.
آخرین دیدگاه