سلام آقامعلم

من خیلی وقته لینک که می‌دم به این‌جا، نمیاد واسه‌تون ??

اگه راهی داره واسه درست‌کردن‌ش ممنون می‌شم بگین 🙂

سلام
محمدرضای عزیز
میدونم که خیلی دیر زیر این مطلب کامنت می‌گذارم.
از مدتی قبل از عید و تقریبا در طول تعطیلات نوروزی، در حال برنامه‎ریزی بودم. البته برنامه‌ریزی با چاشنی تصمیم‌گیری برای مسیری که باید در طی چند سال آتی طی کنم.
شنیدن این فایل صوتی، کمک خیلی زیادی کرد تا برنامه ریزی بهتری داشته باشم.
سعی کردم قبل از اینکه کامنت بگذارم، اون چه که در طول این فایل صوتی گفتی رو تا حدودی عملی کنم.

اول اینکه تم سالم رو ” اقدام و عمل ” انتخاب کردم.
این عنوان در حین گوش کردن به فایل صوتی در ذهنم تداعی شد.
مدت زیادیه که تبدیل به فردی شدم که صرفا قصد داره تا اطلاعات را به شکل حداکثری جذب کنه و هر جا که بحث عمل میشه، پا پس کشیده.
به خاطر همین تصمیم گرفتم به شکل حداقلی اون چه که یاد گرفتم رو به مرحله عمل بیارم.
رویای امسالم اینه که در پایان سال بتونم رضایتم رو از میزان اقداماتی که داشتم کسب کنم و نه از میزان اطلاعاتی که جذب کردم.

برای خودم حوزه‌هایی تعیین کردم تا بتونم در پایان سال از طریق اقدام، سیگنال قوی تری در حجمه سیگنال‌ها ایجاد کنم.

امروز که این کامنت رو میگذارم، سومین هفته‌ای هست که روتین‌ها جایگاه ویژه‌تری در زندگیم پیدا کردن و کم کم دارم قدرت روتین‌ها رو درک می‌کنم. برنامه هفتگی هم که در متمم گذاشته بودی، کمک زیادی کرد تا جایی برای پیگیری این روتین‌ها داشته باشم

اسفند ۹۶ یک هدیه بسیار ارزشمند از طرف تو گرفتم ولی نمی‌دونستم که چطور و کجا باید ازت تشکر کنم.
هدیه‌ای بود که اصلا انتظارش رو نداشتم و بی‌نهایت خوشحالم کرد.
امیدوارم لایق هدیه تو بوده‌باشم و دوست دارم تا با “اقدام و عمل” بیشتر، بتونم گوشه‌ای از این لیاقت رو نشون بدم.

در پایان، امیدوارم تا در سالِ پیش‌ِ رو، توان مضاعفی برای انجام کارهایی که دوستشون داری، داشته باشی.

هر سال که میگذره، دِین ما در مقابل لطف‌ها و محبت‌هایی که به تک‌تک ما بچه‌ها داری بیشتر میشه و بار مسئولیت بیشتری روی دوش خودمون حس می‌کنیم تا بتونیم این زحمات رو به ثمر برسونیم.

دوستدار تو
امین

بعضی ها همدم خوشی های آدما هستن
بعضی ها همدم غم های آدما
ولی
بعضی آدم ها همدم همه لحظات زندگی آدما هستند
در هر شرایطی جایگاهی در خاطرات تو دارند
بخصوص که اسمشون با نوروز ما چند سالیه عجین شده
و چه چیزی از این زیباتر
محمدرضا ماندگار باشی

معلم جان
جای شما حسابی خالی. تو جزیره هنگام و بعد از یه شنا و ماهیگیری حسابی، زیر سایه یک نخلستان دست به قلم نشستم و بعد از گوش دادن به عیدی ارزشمندت دارم این کامنت رو مینویسم.?
من سالهاست سعی کردم مشاهده گر باشم و بارها گفتم این چیزیه که باید سعی کنم حفظ و نگهداری ش کنم.
برای یادگیری، سال گذشته سعی هدفمندتری کردم و خدارو شکر به ابزارهایی که برای درست تر عمل کردن در راه و مسیرم احتیاج دارم مجهزتر از قبل هستم.
احساس میکنم تم امسال رو باید “موفقیت های کوچک و هدفمند” انتخاب کنم.
احساس میکنم این طور مسیر طولانی و پرابهامی که پیش رو هست رو میشه آهسته آهسته روشن کرد.
به پیروی از توصیه دلنشین آقای فاضلی عزیز که شما معرفی شون کردید و از اونجایی که این روزها برای من شروع فصل جدید و لذت بخشی از شغل و حرفه تخصصی م هست، میخوام یاد بگیرم که اتفاقات بزرگ و راه های طولانی که توی سرم هست رو به ده ها و صدها ایستگاه کوچک تر و ملموس تر تقسیم کنم و اونها رو آهسته آهسته در فایل درفتی که توصیه کردید درج کنم.
آرزو میکنم شاد باشید.

سلام معلم عزیز و دوست‌داشتنی
قطعاً بهترین اتفاق سال ۹۶ برای من (و شاید در طول زندگیم تا به این لحظه) آشنا شدن با متمم و شما بود. وقتی با متمم آشنا شدم، اونقدر خودم رو دور و جاافتاده دیدم که خیلی چیزا در من فرو ریخت و باعث شد دوباره شروع به ساختن خودم بکنم.
من از شما یاد گرفتم (و می‌گیرم) که تو بدترین شرایط میشه بهترین بود و لحظه‌به‌لحظه به بهتر شدن فکر کرد. اینکه باید بهونه‌ها رو کنار گذاشت و زندگی رو طراحی کرد. در واقع میشه گفت که محمدرضا شعبانعلی به یه لنگرگاه تو ذهن من تبدیل شده؛ یه فیلتری که باعث میشه من توقف نکنم و هر لحظه خودآگاه باشم که «میشه» و باید بر خلافِ همه‌ی نشدن‌ها تلاش کرد. باید اعتراف کنم که کیفیت حضور شما تو زندگی من مثل دیدار شمس و مولاناست (که البته من مولانا نیستم و محمدم!)؛ اما لذتِ فرو ریختنم رو مدیون شما هستم و این بهترین ریزش برای زندگی من بوده.
ممنونم بابت تک‌تک ثانیه‌هایی که می‌تونستید برای خودتون خرج کنید، اما برای ما نوشتید و حرف زدید.
آرزو دارم که حال دلتون همیشه خوب باشه و همینجوری مثل عکستون بخندید…