هیلتر زمانی گفته بود: دوست دارم به تمام مردم، اسب سواری بیاموزم، تا لذت حکمرانی بر یک موجود زنده را تجربه کنند.
اسب سواری نکرده ام. اما «انسان سواران» عالم را زیاد دیده ام و خوانده ام. میتوان لذت این بازی را حدس زد. چندان دشوار نیست…
از میان سه انگیزه «رشد و تعالی»، «ایجاد دوستی و رابطه» و «احساس قدرت و برتری»، به نظر میرسد آخرین عامل، ریشه ای عمیق تر از بقیه دارد. چه آنکه نخستین ماهی نیز، اگر در پی افزایش قدرت و گسترش قلمرو نبود، پا به عرصه خشکی نمیگذاشت و این دنیای کذایی، چنان که امروز هست، ادامه نمی یافت…
قدرت، به ندرت، عریان در میانه جامعه راه پیموده است. عموماً لباسی از اخلاق، عرف، خدمت، مبارزه با فساد و انحراف و … بر تن کرده است.
قدرت، همواره قرار بوده با آشوب و بی اخلاقی و بی نظمی، به ستیز برخیزد.
اما مروری کوتاه به تاریخ، نشان میدهد که «قدرت»، از همه آنچه که بر علیه آن «طغیان» کرده است، وحشت ناک تر بوده است.
قدرت، قرار بود به خانه ها امنیت هدیه دهد، اما در تمامی تاریخ، چنان کرد که هرگز هیچ سارقی نکرده بود.
کدام سارق را می شناسید که همه خانه های یک شهر را در یک شب، به یغما برده باشد؟
قدرت قرار بود، راه بر هوسرانی و شهوت ببندد، تا اخلاق مجالی برای تنفس بیابد. اما در تمامی تاریخ، چنان کرد که هیچ شهوت رانی نکرده بود.
کدام بنده شهوت را می شناسید که تمام مردان و زنان یک قوم را به یک روز، به بند تجاوز کشیده باشد؟
قدرت قرار بود، تسلط بیاورد. تسلط بر طبیعت، بر حیات وحش، تسلط بر تمام هستی،
تا هستی، چنانکه خدایان گفته بودند در تسخیر انسان باشد.
اما طبیعتی ساخت، سخت تر. بی رحمانه تر و خونخوارتر…
نمیتوان در جامعه انسانی زیست، اما قدرت و قدرتمندان را نشناخت…
شهوتی ناپاک، که بر خلاف شهوت طبیعی – که عریانی ویژگی بارز آن است – هزار جامه رنگین بر تن می نماید و آسوده خاطر، در میانه ما می گردد…
چند مطلب پیشنهادی:
با متمم:
فایلهای صوتی مذاکره آموزش زبان انگلیسی آموزش ارتباطات و مذاکره خودشناسی
به نظر می رسه که خیلی نمی شه به هنجارها و موضوعات زندگی سیاه و سفید نگاه کرد.به نظر من انسان فی النفسه نماد قدرته……….مگر وجود انسان را نفی کنیم.