سلام!
محمدرضا نمی دونم چرا وقتی پستهای مرتبط با خاطرات کودکی شما رو می خونم، در مقایسه با مطالب آموزشی جدی، حس می کنم حجاب آموزگار و دانش آموز، بین من و شما از میون برداشته می شه.
وقتی خاطرات خودت رو بازگو می کنی، صداقت و مهارتی ستودنی ت رو در «فضاسازی» مشاهده می کنم.
من قسمت عمده روزنوشته ها رو مثل بولدوزر شخم زدم. صرف نظر از مطالب آموزشی و تجربی شما، به یادماندنی ترین و حس برانگیزترین پستهای روزنوشته رو در خاطرات کودکی شما پیدا کردم.
وقتی پست «گنجینه دانستنی ها» رو خوندم، درونم گر گرفت. نمی دونم چرا. شاید به خاطر تجربه حس مشترک بین خودم و شما بود؛ حسی که برام تداعی گر دنیای بزرگ و شگفت انگیزی بود که از طریق پذیرفته های جامعه، یک افق دوردست و رویایی رو برامون ترسیم می کرد. مسیری که به احتمال قریب به یقین دست نایافتنی بود، و صورت رسیدن به مقصد هم، الزاما دوست داشتنی نمی بود.
شاید نمی دونستیم واقعیاتِ دنیایِ خارج از تصورات ما، سرانجام ما رو محاصره می کنه. درود بر شما که به دو گزینه عصیان و متابعت، تطبیق رو اضافه کردی.
اما پست تاثیرگذار بعدی، «سینما پارادیزو» بود. نمی دونم چرا اما وقتی داشتم این پست رو می خوندم پشتم می لرزید. این حسی است که حین مطالعه یک اثر کمتر به من دست داده.
شگفت زدگی، کنجکاوی، ستایش قهرمان و همدلی با شخصیتِ مخالفِ زخم خورده داستان رو تجربه کرده بودم؛ اما سینما پارادیزو تجربه متفاوتی بود. این پست رو عمیقا باور کردم، شاید همین باعث شد اون موقعیت رو در کالبد خودم ولی در روح شما، به نوعی تجربه کنم.
همه اینها رو گفتم تا در نهایت در مورد این پست صحبت بگم که: محمدرضا من دهه هفتادی هستم. شاید لازم باشه یادآوری کنم که بسیاری از تجربیات دهه شصتی ها و حتی دهه پنجاهی ها، تا اواخر دهه هفتاد، مثل یک میراث برای ما باقی مونده بود.
با این توضیح، به یاد می آرم همواره در دوره دبستان شاگرد ممتازی بودم؛ شاید به نوعی مثل شما؛ البته با این تفاوت که من کاپیتان تیم کلاس در مسابقات دهه فجر، و کاپیتان تیم فوتبال مدرسه هم بودم. در مدرسه، هم از طرف دانش آموزان و هم از طرف آموزگاران، به شکلی قابل توجه، احترام دریافت می کردم. حتی متاسفانه گاهی اوقات (با کمال شرمساری) برای سایر دانش آموزان به عنوان الگو معرفی می شدم. (حالا که از اون روزها فاصله گرفتم، معتقدم هر کس باید خودش الگوی خودش باشه.)
با وجود همه اینها، یک ظلم تاریخی در دوران مدرسه رو هرگز فراموش نمی کنم. این ظلم از نظام آموزشی اعمال نمی شد؛ بلکه دستپخت نظام پرورشی (!) بود.
به ما پاکت هایی می دادند و می گفتند از پدر و مادرتون بخواهید فلان مبلغ رو به مدرسه کمک کنند. مثلا تا فردا یا پس فردا پاکت ها رو از شما می گیریم. بعد سر موعد مققر می آمدند سر کلاس. اونهایی که پاکت رو پر کرده بودند که از مهلکه می گریختند. اما اونها که پاکت رو خالی آورده بودند، باید به ناظم یا معاون در همون لحظه جواب پس می دادند. در نهایت، ناظم ضرب الاجل می داد که تا فردا پاکت رو پر کنیم و بیاریم. اگر این ماجرا تکرار می شد، خب بالطبع دیگه آبرویی برای اون دانش آموز باقی نمی موند.
مدرسه ما رو موظف می کرد تا پاکت رو به والدین مون بدیم. والدین مون هم می گفتن مدرسه دولتی نباید پول بگیره. تازه ما پول نداریم که به مدرسه کمک کنیم. این وسط ما پیک پیغام بر میان والدین و مدرسه بودیم. من یادم هست یک بار در این مورد، شاید مثلا کلاس دوم، از اینکه نمی تونستم پاکت رو با افتخار و پر از پول به مدرسه تحویل بدم، نشستم و زار زار گریه کردم. فکر می کردم پدر و مادرم باعث سرافکندگی و تحقیر من شده اند. نمی دونم چرا از مدرسه ناراحت نمی شدم. شاید فکر می کردم اگر مدرسه کار اشتباهی کرده بود، پس چرا فلان کس پاکت رو پرپول آورد و تحویل داد؟
این دستور ناعادلانه مدرسه و کشمکش ما و والدین مون، می تونست یکی از رنج های الیور توییست باشه.
محمدرضا هیچ وقت یادم نمی ره که کلاس پنجم سر بگو مگو با معلم مون در این باره، کار داشت به کجاها می رسید. من توضیح می دادم که نمی تونم به مدرسه کمک کنم، معلم مون سعی می کرد من رو مجاب کنه که نه! به هر حال باید این کار رو انجام بدی. متاسفانه من برای دفاع از موضع خودم، به اشتباه دلایل پدر و مادرم رو به معلم مون توضیح دادم، و گفتم که اگر نمی تونم به خاطر این است که …
کار داشت به جاهای بسیار بدی کشیده می شد. این قدر غرق این بحث و جدل شده بودم که اگر زنگ نمی خورد و این ماجرا ادامه پیدا می کرد، با ادامه شرایط اقتصادی خانواده م، آبروی خودم و خانواده م رو می بردم.
تازه من کسی بودم که سر و زبون داشتم. بلد بودم به نوعی حرف خودم رو بزنم. شاید به پشتوانه شاگرد اول بودنم، یا کاپیتانی تیم فوتبال مدرسه، فکر می کردم نسبت به بقیه هم کلاسی هایم قدرت بیشتری دارم؛ وای به حال بقیه!
محمدرضا یاد اون فصل از «روانشناسی عزت نفس» افتادم. همون فصلی که براندن عزت نفس رو در نظام آموزشی و در مدارس بررسی کرده بود.
جالبه که با این طرز رفتارها، خبری که از عزت نفس نبود هیچ، مدام مدال افتخار هم به گردن مون می آویختند که شما آینده سازان این مملکت هستید!
مثل این که در همون حال که به خری که بر آن سواریم، تازیانه می زنیم، در جواب عر عرش بگیم که خفه شو! توی خر، مثل فرزندان و خویشانم وارث من هستی (!)
اقرار می کنم که خاطرات بسیار خوبی از مدرسه و رفتار به یادماندنی و دوست داشتنی معلم های خودم در ذهن دارم. این روایت من، هرگز مجوزی برای از یاد بردن یا انکار این خاطرات نخواهد بود. شاید با من هم عقیده باشی که همواره در همین نظام آموزشی و پرورشی، معلمانی مثل آقای «ایوبی» هستند که سعی می کنند به سهم خود راهی برای «شخصیت پردازی» نشان مان دهند.

ورزش چه در دوران مدرسه چه در دانشگاه برای من هم خاطره جالبی نبود!
ولی من درد دیگه ای نسبت به ریاضی هم داشتم
چون پدرم معلم ریاضی بود، موفقیت من در ریاضی و… به پای پدرم نوشته می شد! حتی در مسابقات ریاضی و در پاسخگویی در درس جدید سرکلاس و هرچی می گفتم پدرم در خانه درس نمیدهد و می گوید اینطوری به من تکیه می کنی!
این شد که من اصلا تمایلی به ادامه تحصیل در رشته ریاضی نداشتم! و یک جورائی حس بد هم نسبت به ریاضی پیدا کردم!

جالبه که بعد گذشت این همه مدت هنوز اون روز و ساعت زنگ ورزش تو ذهن شما مونده!
من خودم هم تو دوران مدرسه همیشه جز شاگردای خوب بودم اما تا دلتون بخواد خاطرات مزخرف از مدرسه دارم که نمی دونم کجای ذهن خودشون رو قایم می کنند، همینطور یه دفعه ای و بی مقدمه میان جلوی چشم آدم و حال آدمو می گیرن. ای کاش مغز هم دکمه ریست داشت

محمدرضای عزیز … ببخشید، این چیزی که میخوام در مورد این پستِ خوب ، بگم، خیلی مورد جدی ای نیست، فقط محض زنگ تفریح!:) الان که یک بار دیگه این پست رو خوندم، باید صادقانه بگم که من از همه چی مدرسه ( البته به غیر از امتحان هاش! 😉 ) خوشم میومد و برام خوشایند بود. چه درسها، چه ورزشها و… و مشکلی با هیچکدوم نداشتم. فقط یک چیزی که برام در جمله ی “آن روزهای سخت …” مخصوصا دوران دبستان، خیلی مصداق پیدا می کنه و یکدفعه یادم اومد! … اینه :
وقتی بوی الکل توی کریدور مدرسه می پیچید و می فهمیدی که اومدن برای آمپول زدن و واکسن زدن! بعد هم همه رو به صف میکردن و یک تخت سفید هم گذاشته بودن تو اتاق بهداشت تا بچه ها یکی یکی با دلهره برن تو اتاق و خیلی هاشون با اشک بیان بیرون 🙂 … اون موقع واقعاً استرس بدی بهم دست می داد … الان هم هنوز هرجا بوی الکل رو احساس می کنم اون حس در من زنده میشه که اصلاً هم حس خوبی نیست! … 🙂

از کی بود که اینجا نیومده بودم دلم برای شما و وبلاگتون کللی تنگ شده بود

استاد کللی با اون تصویری که ایجاد کردین خندیدم … چه ساده و راحت از خاطرات اون دوران میگین منم یک وبلاگ دارم اما هر کار میکنم هنوز نتونستم خودم رو حتی از توی وبلاگ از زیر سانسور خودم در بیاورم

این صداقتتون هست که به این وبلاگ معتاد شدم و احساس صمیمیت دارم با این جا