خاطره شادمانی های دیروز من، بزرگترین غمی است که امروز دارم

با ما از شادی و غم بگو. و جبران خلیل جبران پاسخ داد:
شادمانی،چهره ی بی نقاب غم است به معیار دل،و آوای خنده از همان چاه پر شود که بسیاری ایام،لبریز اشک باشد. و چگونه غیر این تواند بود؟ در خراش تیغ اندوه بر پیکر هستی آدمی آیینی است، آنکه شکافی عمیق تر تحمل کند،پیمانه ی شادمانیش فراخ تر شود.
نه مگر پیاله ای که شراب گوارای خویش در آن کنید،سوخته جانی باشد،بازآمده از کوره ی سفالگران؟ و نغمه ی آن عود که جان را تسلا دهد،از اندام چوبی برآید که به نیش تیغی تهی شده باشد؟ به لحظه ی شادمانی و سرخوشی، در اعماق دل خویش نظاره کنید تا که باز یابید،آنچه امروز شما را مسرور دارد،آری همان است که پیشتر،زهر غمی جانکاه به کامتان ریخته باشد.
ودر تداوم سیاه تلخ کامی باز نگرید تا ببینید که اشک در مصیبت آن می افشانید که روزگاری سرچشمه ی شادمانی بوده است.
در میان شما جمعی برآنند که گستره ی اندوه،عظیم تر از شادمانی باشد،و گروهی در فراخنای مسرت، عظمتی گسترده یابند.
اما من اکنون با شما می گویم، این دو را از یکدیگر جدایی نیست.اینان همواره دوشادوش سفرکنند و در آن هنگام که یکی بر سفره ی شمانشسته است،دیگری در رختخوابتان آرمیده باشد.
شما پیوسته چون ترازویید بی تکلیف در میانه ی اندوه و نشاط. و تنها آن زمانی سکون تعادل پدیدار شود که از هرچه هست تهی شوید. پس خزانه دار گیتی آنگاه که شما را بر گیرد تا سیم و زر خود قیاس کند،لاجرم کفه ای برآید و کفه ای فرو افتد،تا کدام شادی باشد و کدام غم.

هردوشو چشیدم… کاش آخرش با خنده خودمون و کسایی که واقعا دورمون هستن تموم بشه…

و اینم بهمون نگفتن که هر چی زمان میگذره حجم دومی بیشتر از اولی میشه تو خاطراتت ..

سلام ،

اشکها و لبخندها خیلی جاها باهمند،

کاش همیشه اشکهایمان برای چیزهایی بر گونه جاری میشدند که
ارزش بالاتری از این مرواریدهای غلتان داشتند…

خدا کند تمام گوشه های دلتان پر از نور شادی باشد…