از سال اول ابتدايي نياز به حافظه بيروني رو حس ميكردم ، و تا همين الان فكر ميكنم لازم نيست مغز انسان با يك حجمي از اطلاعات كه ميتونه اونها رو بيرون از ذهنش هم نگه اري و در موقع لزوم استفاده كنه نه اينكه اونا رو با خودش حمل كنه( حتي مثل سنگيني يه بار روي دوش اضافي) . چقدر خوب ميشه كه سيستم اموزشي هم بفمه اينو كه مغز لازمه پردازش رو انجام بده نه اينكه فقط يكسري بديهيات رو كه توي كتابهاي مرجع هم ميشه نگه داشت بريزيم توش كه فقط مثل همون بار اضافي بهش تحميل بشه و فرصت رشد توي فرايند پردازش و پيشرفته تر شدن رو از مغز بگيرن . با اينكه هنوز از بعد عاطفيه چنين ادمهايي كه شايد تو اينده بهشون تبديل بشيم ميترسم اما به همين علت بالا شديدا منتظر بروني تر شدن هستم .
هم سن تورها هم اين متن هردو به غايت جذاب بودن ممنون

فکر نکنید که علاقه به ۰۹۱۲ و شماره‌های رند مخصوص ایرانی‌هاست. می تونستید به جای تسلیم شدن این مقاله رو از علاقه کانادایی‌ها به پیش‌شماره ۴۱۶ و شماره‌های خاص به دوستتون نشون بدید:

http://www.citynews.ca/2014/07/24/416-phone-numbers-fetching-big-bucks/

مطمئناً در کشورهای دیگه هم مشابهش پیدا میشه. بنا بر ملیت دوست گرامی شاید مثال‌های آشناتر هم می‌شد پیدا کرد.

سلام
اول که متن رو خوندم فکر کردن به انسان-ابزار بسيار هيجان انگيز به نظر ميومد و کلى درمورد آينده و پيشرفت تکنولوژى به رويا رفتم. اما کمى که از رويا خارج شدم و واقعى تر به موضوع نگاه کردم نظرم عوض شد. هرچند قبول دارم روندها ثابت اند و همواره تطبيق ها چه زود و چه دير و با هزينه هاى متفاوت روى داده اند، اما در اينجا به گفته خود شما بحث يک گونه جديد است. به نظر من با اين روند بيرونى شدن بايد انسان را منقرض شده فرض کرد. چراکه ظاهرا مغز انسان ترجيح مى دهد کم کم بخش هاى درونى خود را کم کار تر کرده و فعاليت هاى خود را به کنترل فرايندهاى زيستى تقليل دهد و وظايف دريافت و پردازش اطلاعات را به تجهيزات بيرونى بسپارد که به نظر کم خطا تر هستند و در لحظه مى توانند با تمام جهان در ارتباط باشند.در اين جريان مغز به يک واحد تبديل اطلاعات بيرونى به درونى تغيير مى يابد. شايد اين روندى است که از زمان تشکيل مغزهاى پيشرفته اوليه در پستانداران به طور مداوم در حال هموار شدن بوده است و امروز (از ديد طبيعت، وگرنه شايد به زمان ما چندين نسل بعد)، ما در حال آماده شدن براى تغييرى بزرگ هستيم، که به نوعى اثر ناخودآگاه توسعه توانايى هاى مغز است.
شايد اگر به نظر خودم و شنيده هايم بخواهم انسان (نه انسان-ابزار) را تصوير کنم، يک ترمينال اطلاعاتى بزرگ به نام مغز و جثه اى تحليل رفته باشد. چيزى کمى مشابه آدم فضايى هاى کله تخم مرغى لاغر اندام فيلمهاى فضايى!

با تقديم احترام و ممنون از توجهتون

سلام
زماني در محل كارم فقط با دفترچه تلفن و دستگاه تلفن كار مي كردم ،اون موقع شماره مشتري ها به مرور حفظم شده بود و خيلي سراغ دفتر تلفن نميرفتم اما بعد از اينكه تمام كارهامون سيستماتيك شد دفترچه تلفن هارو كنار گذاشتيم و شماره هارو از سيستم سرچ ميكنيم تا اينكه چند وقت پيش كه سيستمم مشكلي پيدا كرد و ميخواستم با چندتا مشتري تماس بگيرم هرچه فكر ميكردم شماره هاشون يادم نميومد خيلي برام عجيب بود كه چرا شماره هايي كه قبلا حفظ بودمو يادم نمياد و متوجه شدم كه خيلي زياد به سيتسمم وابسته شدم اون قدر كه هر سوالي برام پيش ميومد به جاي اينكه كمي به مغزم فشار بيارم و فكر كنم سريع يك گزارش از برنامم ميگرفتم از اون موقع كه سيستمم مشكل پيدا كرد و حس خيلي بدي به خاطر فراموشي هايم بهم دست داد سعي ميكنم كه تنها به سيستم و برنامه هايش وابسته نباشم و همزمان از حافظه و مغزم هم استفاده كنم هرچند منكر اين نخواهم شد كه من هيچ وقت نمي توانم مانند برنامه هاي موجود گزارش هاي دقيق ، جامع و بعضي وقت ها خيلي جالب از كاركردمان را ارائه دهد.
خيلي ممنون از اينكه اين مطلبو نوشتيد و مشتاقانه منتظر قسمت بعدي هستم .

یه نظر مربوط به نامربوط(لبخند)
تا به حال به این فکر کردین که اگه توخونه امیر باشین ،بین دوستانتون سعید ، تو محل مهدی ،سرکار حسین ،شبکه اجتماعی مهیار و توجای ناشناس مثلا محسن یا همین نام ها رو مهدیس و زینب و شیرین و زهرا و نازیلا و …فرض کنید بعد کسی سراغتونو از دوست یا آشنا بگیره جواب چی میشنوه؟خب البته جواب میده کیو میگی همون امیر که تو محل مهدی و سرکارش حسین و بین دوستاش سعید بهش میگن؟ باشنیدنش چه حالی میشین؟
من چون رییس جمهور نیستم ازمدیرعاملی چهارتا شرکت بزرگم هم استعفا دادم یه خط ثابت دارم ولی هرموقع دوستی رو میبینم یه همراه اول دوتا ایرانسل و یه رایتل داره ونمیدونم اسمشو بالاخره چی ذخیره کنم یا بخوام پیداش کنم چه شماره ای باید بگیرم همچین فکری میاد تو ذهنم.

سلام مطلبی رو که نوشتی من خیلی وقته درگیرشم اولش از یه حس نفرت شروع شد چون مثلا من علاقه زیادی به تاریخ دارم و خیلی اطلاعات عمومی درباره حوادث تاریخی دارم و در یک جمع وقتی صحبت از این قضایا میشد وارد بحث میشدم و به قول معروف اطلاعاتم رو به رخ می کشیدم! اما جدیدا هروقت یه مسآله تاریخی پیش میاد همه سریع میرن سراغ تلفنشون و یه سرچ کوچولو تو گوگل میکنن و دم دستی ترین اطلاعات رو از ویکی پدیا یا بقیه سایتا می گیرن .این داستان شدیدا گریبانگیر خودمم شده تا یه بحثی میشه یا یه موضوعی تو تلویزیون مطرح میشه که بعضی نکاتش رو نمیدونم یا شخصی رو اطلاعات دربارش ندارم میرم سراغ سرچ کوچولوم! الان وقتی مسابقات از کی بپرسم تو تلویزیون میده پیش خودم میگم واقعا به نظر احمقانه نیست که وقتمون رو درباره اینکه پایتخت فلان جا کجاست یا شاه فلان پادشاه کجا بوده یا جنگ فلان بین کدوم کشورها بوده تلف کنیم ؟ وقتی تنها تو ده ثانیه (با محاسبه سرعت اینترنت خودمون )میشه جواب همه این سوالات رو پیدا کرد و از طرفی استفاده از مغز روز به روز کم و کمتر میشه و بقول خودت روز به روز احمق تر میشیم ؟ آیا این ترفند ماشینها به ما نیست که مغزمون رو تا اونجا وابسته خودشون کنن که بدون اونها نتونیم به زندگی ادامه بدیم ؟(دیدگاه استیفن هاوکینزی!)این یک وضعیت دو سر طلاست ! وشاید اگه پنجاه سال بعد یک اتفاقی باعث از بین رفتن اینترنت جهانی بشه یا یه فوق هکر کل اطلاعات سرورها رو دیلیت کنه ما اصولا هویتی داریم یا نه و شناختمون از گذشتمون چقدر خواهد بود!

جناب شعبانعلی گرامی

خواندن نوشته های شما تقریبا مشابه ورق زدن روزنامه صبحانه است. با این تفاوت که آن روزنامه می تواند اخباری به نفع یا ضرر اشخاص و گروه ها منتشر کند و آن چه اینجا می خوانیم عموما جانبدارانه نیست. از سوی دیگری شما باعث شدید که من هم سعی کنم مهم ترین تصمیم زندگی را تا حدودی بگیرم.

اگرچه بیشتر اوقات به دلیل گم شدن در زمان خاکستری از ادامه تصمیم منصرف می شوم ولی همواره در ذهنم مطالبی برای نوشتن دارم و اگر حتی آن ها را جایی ننویسم، آن قدر در ذهنم بالا و پایینشان می کنم که تبدیل به جملات و عبارات و پاراگراف های بی نقص شوند.

درست مثل نواختن موسیقی است، اما که همه ۷ میلیارد انسان شاید ۷ نت اصلی را بدانند، ولی در نهایت ده اسم برجسته و برتر از بتهوون و باخ و موتزارت و چایکوفسکی و … در تاریخ موسیقی وجود دارند، همین ۳۲ حرف را شاید همه مان بدانیم و بتوانیم جمله و کلمه بسازیم، اما آرایش این کلمات کنار هم است که از یکی همینگوی و دوموپاسان و بالزاک و شاید شعبانعلی می سازد و از دیگری میرزابنویس آشفته نویس. به هر حال برون داد زندگی را در نوشتن می بینم و حال خوبی پیدا می کنم وقتی مطمئن می شوم که چیزی که از من باقی می ماند، همین چند خط دست نوشته است.

سلام

صحبت از حافظه بیرونی برای ثبت و نگهداری اطلاعات شد. در یکی دو سال اخیر به این فکر می کردم که چگونه میشود َنمُرد؟!

سال چهارم ابتدایی بودم، برای یک هفته، از طرف مدرسه شهید چمران کرج، رفتم اردوی دانش آموزی اردوگاه شهید بهشتی، شهر ابریشم اصفهان. دانش آموزانی از همه مناطق آموزش و پرورش ابتدایی شهرستان های استان تهران امده بودند. برای من که اولین مسافرت بدون همراهی خانواده بود طی این یک هفته خیلی خوش گذشت. با بچه هایی از مدارس دیگه دوست شده بودم و هر روز بازی فوتبال، شب ها ترسوندن بچه ها تو سایر خوابگاه ها، کالسه سواری تو میدان نقش جهان و…

یک هفته تمام شد و به همراه دانش آموزان همشهری برگشتیم کرج. خوشحال رسیدم خونه با یکسری سوغات و گز آردی برای خانواده و دوستان و هم بازی های صمیمی. بعد از چند ساعتی استراحت، مادرم آرام آرام شروع کرد به توضیح دادن در مورد دوست وهم کلاسی و هم کوچه ای وهم تیمی فوتبال محله و مدرسه. و بالاخره آنچه شک را بهانه بود گفته شد. وحید تو دریای شمال غرق شده بود. تنها تصاویری که از وحید بعد از گذشته دو دهه بیاد دارم شوخ طبعی و غیر جدی بودنش هست که هر وقت تو بازی فوتبال هم تیمی بودیم و گُول می خوردیم، من عصبانی میشدم و وحید روبروی من می خندید!

با آوردن زمان به دو دهه جلوتر، برای مدرسه بزرگ تر قبول شدم. تو دانشگاه آزاد کرج استاد جلال متقی اقتصاد خرد و کلان تدریس می کرد. استاد متقی تو امریکا درس خونده بود و هر از چندگاهی در حین تدریس یه سفری هم افکار ما رو می برد به مکان ها و اتفاقات خاصی که تو اونجا براش افتاده بود. در کنار مفاهیم اصلی درس که تولید خالص ملی، تولید ناخالص ملی، نقطه سر بسر تولید و بهینه ترین نقطه تولید و غیره، به شوخی مفاهیم مربوط به ازدواج و بحث های عاطفی رو هم به زبان اقتصاد مطرح می کرد. استاد متقی فارسی رو با گویش خاصی استفاده می کرد که از بقیه اساتید دانشکده متمایز و اکثر دانشجوهای دانشکده باهشون دوست و برخی ها مشکلاتشون روزمره شون رو هم با ایشون مطرح می کردند. اگه کاری از دستشون بر می اورد سعی می کردند کمک کنند. سال آخر دانشکده بودم که که استاد متقی به ناگاه مریض و پس مدتی به رحمت خدا رفتند.

بعد از این دو داستان، تو این سال های اخیر به این مسئله فکر می کنم که آیا راهکاری وجود داره برای اینکه افکار، رفتار، صورت و خنده افرادی رو که دوست داری بتونی برای مدت ها حتی بعد از مرگ شون به همراه خودت داشته باشی!
همانطوری که تو متن بالا اشاره شده، امروزه ذهن ما به دو قسمت بیرونی و داخلی تقسیم شده. برای من، این مسئله جالب تر خواهد بود اگه ذهن بیرونی به قدری بزرگ و کامل بشه که از قید جسم بدن خارج بشه. این یکی از راهکاری جلوگیری از مرگ انسان می تونه باشه. شاید در نگاه اول، دسترسی به فیلم های تهیه شده، خاطرات و کتاب های نوشته شده توسط افراد رو بشه به عنوان اثری برای فهمیدن زندگی افرادی که از میان ما رفته اند تصور کرد. ولی این مفاهیم جنبه یک طرفه و غیر قابل تکاملی داره. نکته ی که برای من جالب هست امکان زندگی کردن ادامه زندگی فردی که از نظر جسمی مرده، هست. تصور کنید پروفسور جان نش http://www.shabanali.com/ms/?p=5590 رو که این اواخر فوت کردند. آیا حیف نیست که اون همه زحمت و مشکلاتی که ایشون تو زندگی داشته اند، درک های که از اقتصاد و زندگی به دست آورده بودند با خودشون بردند؟ با وجود مقاله ها، کتاب ها و فیلم های که از ایشون به جا مونده، به نظر من، حتی فرد دیگری با سپری کردن وقت و انرژی زیاد برای فهمیدن و دیدن اون ها، بعید به نظر میرسه به همون سطح از فهم برسه که جان رسیده بود. اگه ذهن خارجی کاملی از جان باقی مانده بود فکر کردن توسط همون ذهن به مراتبط تاثیرات رادیکال بیشتری می تونست برای علم و بشریت داشته باشه.
فقط نکته اینکه، تو این مرحله من به تهدیدات و مشکلاتی که این مسئله امکان داره به همراه داشته باشه فکر نمی کنم.

اینکه شما این وبلاگ رو با نوشته های چند خطی و کوتاه شروع کردید و با توجه به آرشیو جز در مواردی خاص ادامه مطلب و نوشته طولانی نداشتید و به این جا رسوندید که مطالبتون اول کلی پیش نوشت و پیش زمینه داره خیلی جالب و جذابه. من همیشه فکر میکنم ذهن شما چقدر می تونه کلمه بسازه و بنویسه؟ چقدر می تونه موضوع پیدا کنه و بسط بده؟ بعدم خودم جواب خودم رو میدم؛ جز خوندن و نوشتن زیاد این کار ممکن نیست.
این بود تحقیقات من :دی
به قول خودتون کاش بیشتر بنویسید، کاش همیشه بنویسید.

خیلی ممنون.
روند گسترده شدن مغز و بدن و توانمندیهای انسان به بیرون از خود رو خیلی زیبا توصیف کردین. چه فرقی میکند کجا بنویسیم دفتر خاطرات یا صفحات مجازی. با بیان تشابه وضعیت ثبت دیجیتال با کتاب و دیوار غار…یادآوری مهمی کردین.بهرحال در هر مورد اطلاعات خارج از مغز ما ثبت میشه…چقدر خوشحال شدم یادم نبود این نکته…