بالاخره تصمیم گرفتم که دیگر به اینستاگرام سر نزنم

سلام محمدرضا
بعد از اين ٢ ٣ سالي كه شناختمت و دنبالت كردم، الان كه فكر مي كنم مي بينم تو واقعا بند بازي ماهري هستي. خيلي عالي روي مرز بين انسان پر محتوي مهجور (كه عموما چندين سال بعد از مرگشون بهشون مي گن روشنفكر!) و انسان بي محتوي مشهور (امروزه بهشون مي گن سلبريتي!) تعادلتو حفظ كردي و جلو مي ري. به نظرم اين چيزي فراتر از قدرت كلام و فن بيان و اين مهارت هاس. اون طور كه شناختمت اين تواني حفظ تعادلت بيشتر از يه جور “تعهد” نشات مي گيره، اما نميدونم تعهدت به چي يا چه چيزهاييه (احساس نمي كنم مثلا تعهدت به “انسانيت” يا “جامعه” يا همچين مفاهيم كلي و انتزاعي و غيرملموسي باشه، حسم مي گه به چيزهايي خيلي ملموس تر اما منحصر به فردتري تعهد داري كه ازشون كمتر حرف مي زني.)
در كل خيلي خوشحالم كه شناختمت، اميدوارم مي كني كه مي شه مشهور بود اما بي محتوي نبود (سلبرتي نبود!)، مي شه هزاران طرفدار داشت اما اسير تسلسل فاسد كننده و بي محتوي كننده ي تحسين شدن هاي بي مورد نشد.

سلام
با اینکه این تصمیم یک تصمیم کاملا شخصی از طرف شماست ولی بخاطر دلایل خودم ازت ممنونم. من اونقدر توی روز نوشته های تو و سایت متمم در طول روزهایی که با اسمی به نام محمدرضا شعبانعلی آشنا شدم ،گشتم که کلا به دیدن و شنیدن اسمت گوشم و چشمم حساس شده ، و تقریبا هر جا پست میذاری و من آدرسش رو بلد باشم رو سر میزنم. الان که تصمیم داری متمرکز روی متمم و روزنوشته ها باشی ، منم دعا به جونت میکنم که توی این روزهای شلوغی که فعلا دارم پست های کمتری رو از دست میدم.
بازم ممنونم

این روزافزونی شبکه های اجتماعی برای من ، به شخصه، ایجاد مشکل کرده ، چون وقت زیادی رو از آدم میگیره و دقیقا نمیدونی که ؛ کجا ، باید دنبال مطلب چه کسی باشی و آیا اون شبکه جزو اولویتهای اون شخص هست یا نه ؟
راحت تر بگم ؛ آدم رو گیج و منگ میکنه .
خب الان حداقل مشخص شد که اولویتت چیه و کجا باید پیدات کرد و بزبان ساده تر :
تکلیف منه خواننده مشخص شد و وقتم کمتر هدر ميره.
و در نهایت ، ممنونم.

سلام آقای شعبانعلی عزیز
خیلی ناراحت شدم که از اینستاگرام خداحافظی کردین شاید یکی دلایل اومدن من به اینستاگرام شما بودین و شاید دلیل دومش علاقه ی زیاد من به عکس باشه
البته شاید ناراحتی من بی مورد باشه چونکه روزی چندبار به سایتتون سر میزنم و واقعا ازتون خیلی یاد گرفتم و میگیرم
شاید این تصمیم شما باعث بشه ما هم کمتر وقتمون رو تو این شبکه ها بگذرونیم و به کارای مفیدتر بپردازیم که خود من تو این یک ماه اخیر وقتی که تو شبکه های اجتماعی رو گذروندم بسیار اندک بوده و از این بابت خوشحالم
ببخشید یه سوال ذهنمو درگیر کرده بود
تو اینستاگرام شما گفته بودین که وقت کمی رو به اینستاگرام اختصاص میدین حدود5 دقیقه در روز
که واقعا زمان کمی هست درصورتی که اینجا ذکر کردین که حدود 50 ساعت در ماه
که بتظرم تمام کسانی که یه اکانت اینستاگرام دارن در همین حدود زمان میذارن
میشه یه توضیح در موردش بدین؟
البته اگه من اشتباه برداشت نکرده باشم
ممنون

سلام
محمدرضا جان چرا اینقدر ما رو اذیت می کنی؟
در این تقریباً چهل روز گذشته این دومین مرتبه هست که داری به ما شوک وارد میکنی !
اولی در 19 شهریور در سمینار رفتارشناسی بود،هنگامی که برق رفت! بله منظورم رو درست حدس زدی اون زمانی که گفتی این آخرین سمینار سالیانه من هستش و برق از سر من رفت، یعنی پرید! ، هنوز تو شک اون بودم
و دومی هم که برگشتی میگی”بالاخره تصمیم گرفتم که دیگر به اینستاگرام سر نزنم”
حالا اگه بازم به اینجا ختم بشه خوبه مشکلی نیست،ولی میترسم به این روش عادت کنی و الان دارم احساس خطر میکنم که حالا یک وقت برنگردی بگی که دیگه به اینجا هم سر نمی زنمی! و فقط متمم، اون وقت دیگه از دستت ناراحت میشیم.

پی نوشت دوستانه 1: راستی اون بالا در اون خطی که ابتداش نوشتی “گفتم به عنوان توبه ” یک اشتباه تایپی سهوی داری که به جای اینستاگرام نوشتی ” انیستاگرام” حالا اینجا جو دوستانه وخودی هستش مشکلی نداره ولی گفتم بهت بگم که هر وقت خواستی به انیستاگرامت!! سر بزنی و این مطلب رو بنویسی دیگه حواست رو جمع کنی آخه عزیزم اونجا غریبه!! زیاده یکوقت سوژه دستشون ندی!!

پی نوشت دوستانه2: در باره اذیت کردن هرچی گفتم داشتم شوخی میکردم یکوقت به دل نگیری ،اگه یکی تو این دنیا بخواد ما رو اذیت کنه چه خوبه که اون یک نفر تو باشی محمدرضا جان
چقدر سعدی زیبا گفته:
نیک و بد و رنج و راحت از دوست نکوست

موقعیت هایی که فرمودید رو به شخصه تجربه و لمس کردم. توییتر رو به دلیل اول و دوم و سومی که فرمودید ترک کردم و میخوام بابت دلیل چهارمی هم که آوردید ازتون تشکر کنم. از اون جایی که بنده هم در حوزه developer هایی که فرمودید نفس میکشم، به شخصه بارها شاهد احساس کاذب و باطل همه چیز دانی در بین اهالی حوزه فناوری و تکنولوژی بودم و البته دلگیر از این موضوع. (و البته همیشه سعی کردم خودم رو از این بیماری دور نگه دارم).
با اجازتون ازتون میخوام اگر ممکنه راجع به شتابزدگی برای موفقیت که فرمودید، مصداقی بیارید و یا توضیح بیشتری بفرمایید که استفاده کنیم. البته فایل های شما (یادگیری) رو گوش دادم اما میخوام در این بحث هم بیشتر از صحبت هاتون استفاده کنم.
با تشکر

راستش محمدرضا.. این پست رو وقتی خوندم که همون ثانیه های اول آپ شدنش بود. (از اونجایی فهمیدم که اولین لایک بود که براش زدم) اما تا حالا نمیدونستم چی بنویسم .. یعنی اصلا حوصله ی اینکه چیزی بنویسم رو نداشتم… اما فکر کردم که مهم نیست حال من چی باشه و دلم خواست بیام و بهت بگم که امیدوارم در هر حال و در هر وضعیت که هستی، خوب باشی و شادمانی و آرامش، مهمان قلبت باشه.
خودت میدونی که این خونه برای ما از همه چیز و از همه جا مهم تره و اینکه بخواهی اوقات بیشتری رو در این خونه و برای این خونه و برای ساکنین این خونه صرف کنی، برای ما باعث دلگرمی و خوشحالی بیشتریه و بخاطرش ازت ممنونیم، اگر چه بودنت توی اینستاگرام هم به نوعی دیگه مایه ی دلگرمی و دلخوشی بود. اما خوشحالیم که اینجا رو به هر جای دیگه ترجیح دادی و میدی.
.
به یاد یکی از کامنتهای گذشته – توی پست: «شجاعت چیست؟» افتادم که دوست خوبمون، سامان (zoorba.booda)، توی اون گفته بود: “محمد رضای عزیز با روزنوشته ها به از آن باش که با اینستاگرامی(فیس بوکی-تویتری-…)”
.
و من هم این کامنت رو در جواب این دوست خوبم نوشته بودم:
“سلام سامان جان. ممنون از کامنتت. و همینطور ممنون از کامنت دوستان خوب دیگرمون محمد معارفی و هومن کلبادی، و دوستان دیگه مون در اینخصوص…
راستش وقتی من هم اون کامنت قبلی رو توی همین پست گذاشتم و به محمدرضا گفتم: “ممنون که دوباره پیش یاران قدیمی این خونه برگشتی… ” توی ذهنم بود که بعدش بگم: “اینستااااگرااام چیییییییه ه ه ه ؟؟ …”ولی ملاحظه کردم….:)
ولی حالا خواستم این جمله ی قصار سوالی!;) رو که اونموقع توی دلم بود و اومد توی ذهنم، ولی ملاحظه کردم و نگفتم، حالا با دیدن کامنت شما دوستان بگم که گفتمش دیگه…(راحت شدم)…;):)
اینستاگرام هم خیلی خوبه. توییتر هم خیلی خوبه. همه شون خیلی خوبن و از بودن اونجا و دیدن پست های قشنگ و دوست داشتنی محمدرضا در اونجاها هم لذت می بریم…
اما …… هیچ جااا خونه ی آدم نمیشه … میییشه؟؟!…:) ”
.
و دوستان خوب دیگرمون هم، همه حرفهای قشنگی در اونجا زدند و از جمله دوست خوبمون علیرضا داداشی عزیز، که گفت: “…ولی اجازه بدید این جمله ی زیبای شهرزاد رو مثل یه تابلو از طرف همه مون به استاد بزرگ تقدیم کنیم:
«هیچ جااا خونه ی آدم نمیشه»”.
…خوشحالم که باز هم، همه مون در کنار تو، و در کنار هم، توی خونه ی خودمون هستیم.

مهندس تمام نوشته ات یک طرف (که مثل همیشه عالی بود) ولی من بیشتر این عیب یابی و جایگزین عیب را واقعا دوست داشم.

وقتی در آخرین سمینار شما شرکت کردم که البته اولین حضور من در کنار متممی ها بود عادت هر هفته و هر ماه سمینار رفتن را برای همیشه کنار گذاشتم، آنجا از خودم پرسیدم به دنبال چه هستی؟! و بعد دیدم به دنبال هرچه هستم در متمم بهتر و کامل تر هست و دیگر سمینار نخواهم رفت حتی در زمینه معماری و هنر هم حضور در نمایشگاه ها و دیدن آثار برتر موثرتر از سمینارهای امروزی ست. شما و متمم به من کمک کردید تا افق دید وسیع تر و جامع تری داشته باشم.
در مورد اینستاگرام هم اولین بار کلمه دیتاکس را از شما شنیدم و گاهی برای یک هفته تجربه کردم، عالی بود و بالاخره من هم از خودم پرسیدم اینجا چه می کنم و به دنبال چه هستم؟! و این شد که در 18 مهر تصمیم به ترک همیشگی اینستاگرام در سطح گسترده و عمومی گرفتم، جالب اینجاست که خیلی ها واقعا نود درصد از شصت هزار نفر متوجه پایان فعالیت پیج نشدند.
امیدوارم بتونم وقت بیشتری برای متمم و اینجا بگذارم و بیشتر مشارکت کنم.

محمدرضا جان خوشحالم مهمون های خونه خودت رو به رهگذران غرفه اجاره ای ات ترجیح دادی، منم موافقم کیفیت ارتباطات مون باید بالاتر بره، ابزارهای پیشرفته تر هم بیان کیفیت ارتباطات حضوری ی چیز دیگس ، من هم مدتیه فیس بوک رو ترک کردم، اینستاگرام رو هم برای ارتباط با دوستانم استفاده نمی کنم ، راستش برای دیدن غذاهای خوشمزه نصب کردم و پیگیری میکنم
پی نوشت: شاید حرفم نامربوط به این متن باشه اما به حال این روزام مربوطه و خواستم برای دوست نادیده ام درد دل کنم، محمدرضا جان من این روزای عزاداری دلم هم از بی عرضگی خودم می گیره که مسلمانی نمیکنم، هم طعم طعنه متجددان رو میشم و هم از عزادارانی که تلاش کوچکی هم برای حسینی زندگی کردن نمی کنند. یه مدت نمود های بیرونی شیعه بودن رو از خودم دور کردم و سعی کردم تو خلوت خودم حسینی باشم و در ظاهر انسانگرا ، حالا اما حس میکنم باید کاری کنم (هرچند کوچک) که حسینی بودن از زیر دست تهمت متجددین و عزاداری عوامانه بیرون بیاد، دلم پره از دست کسایی که میلیون ها تومن خرج میکنن تا فستیوال مذهبی فلان کشور رو ببینن و واسه دوستاشون که ما باشیم تعریف کنن اما به مراسم خودمون که میرسه مسخره میکنن، دلم میگیره وقتی میبینم طرف با افتخار از زرنگی ومالیات ندادن n میلیونی اش میگه و سالی چند بار تو مراسم مذهبی شرکت میکنه تا گناهانش reset بشه، گیر کردم بین این دو جماعت و تشنه قطره ای شعور و عمل از این هیئت به اون یکی، از این آدم به اون آدم میرم، آدم خوب هم البته میبینم که کارشون درسته، از مدیر یک شرکت چندصد نفره تا راننده تاکسی خطی خونه مون، اما جایی رو ندارم که پای درسش یاد بگیرم و عمل کنم، حرف امروز بزنه و درد امروزمون رو بگه ، اگر دلت خواست برام بگو تو این اوضاع تو چجوری بندگی میکنی که هم حسینی باشی و هم با این دو گروه به مشکل نخوری ،

ای بابا…منم رفتم مهندس نرم افزار بشم .
گفتید اینا الکی حس همه چیز دانی و شتاب موفقیت دارند.دوباره یادم افتاد من بین برق و نرم افزار شک داشتم.
البته من الان تو شریف بچه هایی که برق میخونند حس میکنم این جو توشون بیش تر هست تا دانشکده ما.
اابته صد در صد این کامنت ربطی به موضوع اصلی پست شما نداره.

ممنون از محمد رضای عزیز
این نوشتتون منو یاد یکی از عکس های متمم انداخت که در پیغتم خصوصی برام ارسال شده بود
یه شخصی بود که یه حیوانی داشت ولی طناب این حیوان گردن خود اون شخص بود و دست حیوان
که کنایه ازین داشت بعضی از هدف ها و آرزوهای ما بجای اینکه در تسخیر ما باشند
ما در تسخیر اوناییم
مثل اینکه صبح تا شب منتظر این باشیم که ببینیم پستمون توی اینستا چندتا لایک میخوره

سلام!
یک نظر و خوشحالی شخصی!
گاهی برای اینکه اتفاقی، حرفی و احساسی فهمیده شوند قبلش باید توالی از پیشامدهایی رخ داده باشند که اگر نباشند آن اتفاق یا حرف یا احساس درک نمیشوند. و جنس این توالی بیشتر از نوع فروافتادن، ناکامی و باخت است.
من بیشتر از این دلخوشم که در زمان درست و در مکان درست “روزنوشته ها” و “متمم” را دیدم و شناختم. وگرنه مثل دیگر نوشته ها از کنارشان رد شده بودم.برای من این دو یک “واحه” اند در این عصر صحرا!

جناب شعبانعلی گرامی. البته این بار دوست داشتم عنوان نوشته و خطاب به جنابعالی را «دوست عزیز» می گذاشتم که با توجه به این که هنوز موفق به دیدار چهره به چهره با حضرت عالی نشده ام و از سویی به دلیل سیستم فرهنگی و این که همواره از خواندن نوشته های شما می آموزم و مانع اخلاقی درونم هست که نمی توانم با این سادگی صمیمی شوم. به هر حال.

نخست این را بگویم که من جدیدا یک گوشی هوشمند، آن هم از برادرم دریافت کرده ام که قرار بود در خارج از کشور برای ارتباط ساده تر و راحت تر از طریق نرم افزارها و پلتفرمهایی نظیر وایبر یا تلگرام با خانواده مورد استفاده قرار دهم. با علم به این که قبل از ورود به شبکه های جدیدتر علاوه بر فیس بوک، توئیتر و لینکدین، آموخته ها و به قولی «اشتباهات رایج در شبکه های اجتماعی» را از متمم آموخته ام؛ تا به امروز هنوز هیچ سیم کارتی روی آن گوشی موجود نیست. متوجه شدم که با استفاده از Epub بسیار راحت تر از PDF میتوان کتاب خواند، یا با استفاده از اپلیکشن هایی نظیر Memrise و Duolingo آموزش زبان از طریق گوشی بسی راحت تر از لب تاپ و حضور در سایت هایشان است. از اپلیکشن های Science daily و Science Magazine بسیار راحت تر میتوان اخبار علمی را حتی از خبرنامه ایمیلی که برایم ارسال می شود، بهره برد و اپلیکشن Coursera بسیار بسیار راحت تر و کم دردسرتر از مراجعه به سایت اصلی اش است.

من البته همانند شما آن قدر «برنامه نویسی» بلد نیستم که بتوانم صفحه ای با آدرس خودم روی فضای وب داشته باشم و همه چیزش از طراحی فونت تا ساختار را خودم انجام بدهم و در واقع پادشاه دنیای خودم شوم. اساسا به همان دلیلی که قبلا توضیح داده ام، شاید بدانید که من تا سال آخر دوره کارشناسی در گارد دفاعی با ریاضیات قرار داشتم و تصدیق می فرمایید که آموختن برنامه نویسی برای شخصی که با ریاضیات زاویه دارد، همانند توضیح دادن رنگ ها به یک انسان نابینای مادرزاد است. به هر صورت البته باز هم به لطف آموخته های متمم و شما، برایم دیر نشده است که نخواهم و نتوانم بیاموزم، اما دغدغه های ذهنی ام آن قدر گسترده شده است که به سختی شاید بتوانم زمان کوتاهی هم برای این امر اختصاص بدهم.

بر همین اساس من پروفایل فیس بوکم را تنها محلی برای قرار دادن یک سری اطلاعات کلی از جمله تحصیلات و… کرده ام؛ که البته فکر می کنم خیلی هم ضروری نیست؛ یک پیج به اسم خودم باز کردم و سعی کردم از فضای آماده ای که فیس بوک در اختیارم می گذارد، برای نوشتن دغدغه هایم بهره ببرم، هر چند آن نوشته ها آن قدر خام و نپخته و گاها احقمانه اند که خوشبختم که فیس بوک ابزاری همانند آرشیو نوشته ها نظیر وبلاگ ندارد. اینستاگرام ندارم و البته قطعا تصمیم دارم که نداشته باشم. در توئیتر هم به همان دلایلی که شما اشاره کردید، فعالیت آنچنانی نمی کنم. اساسا معتقدم توئیتر برای اطلاع رسانی اخبار بسیار رسمی آن هم از مراجع و اشخاص بزرگ و مهمی است که داشتن یا نداشتن آن اطلاعات در هر زمینه ای سرنوشت سازند. همانند اخبار جنگ جهانی دوم که با اولویت کمتر از ده دقیقه باید به اتاق جنگ می رسیدند و استراتژی ها و نقشه های جنگی بر اساسشان تنظیم می شدند و آن ده دقیقه آن قدر مهم بودند که هر ثانیه تأخیرش به منزله از دست دادن هزاران نفر بوده است.

عمدتا شخصا خودم را عرض کنم، هیچ خبری در مورد من نیست که اگر به جای یک روز، ده روز دیرتر به کسی برسد، تفاوت خاص و چشمگیری ایجاد کند.

من هم مانند شما از تاریخ20 مهرماه وارد طرح دیتاکس شدم. دو نکته برای من در همین ده دروز اول آشکار شده است:

اول این که تا زمانی که درون شبکه های اجتماعی هستیم، “نمی توانیم” در موردشان بنویسیم. شاید من نتوانسته ام، بارها سعی کردم اما قلم در دستم نچرخید، اما امروز میتوانم بنویسم که درست است که ابزارهای تکنولوژی برای ارتباط بسیار مفیدند، اما گاهی لازم است از سرعت بسیار بالای زندگی کاهش داده و لحظه های پرسرعت را با ریتمی بسیار آرام «مزه مزه» کنیم، دقیقا همانند کاری که با سیر شدن می کنیم؛ یادمان باشد که بعضا باید در میانه های راه رفع گرسنگی متوقف شد و از «مزه» لذت برد. یعنی از امری کاملا انسانی و بر خلاف طبیعت و غریزه که هدفش فرو نشاندن آلارم های گرسنگی مغزی است.

دوم این که شبکه اجتماعی، حداقل در ایران، همه چیز است به جز اجتماعی. نمی دانم چقدر دقت کرده اید که حجم بالایی از نوشته ها، گروه ها و صفحه ها به خصوص تینجری اند و بی محتوا یا با محتوای کم ارزش که اگر تا هزار سال هم گفته و نوشته نشوند، گره کوری از ما باز نخواهد شد و لزوما فقط به معنای پر کردن فضا و گرفتن حجم سرورهاست (لااقل اگر به انگلیسی بودند، می توانستیم امیدوار باشیم که شاید زمانی برنامه های پاکسازی فضای سایبری از محتویات بی محتوا راه بیفتند و چنین نوشته هایی برای همیشه پاک شوند.)
آموخته های ناقص کریستالی من در مورد عقب ماندگی ایرانیان، به من می گوید که جامعه ایران اساسا نه با تعریف Society و نه با تعریف Community همخوانی ندارد و احتمالا در واقع جامعه نیست، بلکه واحدهای فشرده شده و اتمی شده ای از جامعه در قالب نفرات منفرد و بی ارتباط با همدیگر یا با ارتباط بسیار ضعیف با هم دیگر است. افراد منفردی که درون خودشان یک جامعه اند و تصادفا هم دزد، هم پلیس، هم متهم، هم قاضی، هم دادستان، هم شاکی و هم محکوم و همه تناقض ها یکجا، خودشانند. از این روست که تا تجربه یک پدیده اجتماعی را نداشته باشند، اصلا هیچ نظری در موردش ندارند و تازه پس از آن هم نظرشان برآیند هضم آن پدیده در جامعه ذره ای شده درون خودشان است و از همین روست که تجربیات اجتماعی ما، تقریبا به جز برای خودمان، نمی تواند راهگشای هیچ کس دیگری باشد و ای بسا که راهگشای خودمان هم نیست.

ما با این وضعیت درونی شده، با دیوارهای بلند و حصارکشی شده، وارد جامعه مجازی با دیوارهای شیشه ای می شویم که تصادفا همه چیز و همه کس قابلیت نظر دادن و دیدن را دارند. مشخص است که تناقض های متعدد پس ازمدتی ما را افسرده و درگیر شرایطش می کند و شاید این مهم ترین علتی باشد که بخش عمده ای از اطلاعات ما در شبکه های اجتماعی نادرست و غیر واقعی است.

من با خروج موقت از شبکه اجتماعی یاد گرفتم که به دورانی بازگردم که بدون داشتن حتی گوشی موبایل( سال 88) می توانستم از لحظه لحظه زندگی و زمانم بهره ببرم و حداقل «مفید» باشم و اگر مفید هم نیستم، حداقل «مضر» هم نباشم.

خروج از شبکه اجتماعی را منزوی شدن نمی دانم بلکه بازگشت به راه های صحیح و سالم ارتباط اجتماعی است و میاندیشم که حداقل اگر به طور کامل هم شبکه را ترک نکنم، باز هم فرصتی یافته ام که راه های انسانی ارتباط را بیاموزم. آن جایی که به جای لایک زدن و یا درج شکلک و استیکر زیر نوشته دیگران، با آن ها روبرو نشسته و تنفس های نامنظم میان ادای کلماتشان را ببلعم، ارتباط چشمی با گوینده داشته باشم و حداقل وقتی پیامکی می نویسم، به جای ارسال برای همه و تنظیم زواید و تعدیلش، آن را با تمام وجودم برای «یک نفر» بنویسم و احساسم را آنگونه که هست برسانم، نه آن گونه که می خواهند بشنوند. آموختم که به جای لایک زدن صحبت های فلسفی 140 کاراکتری دیگران که معلوم نیست از کجا می آید، نوشته های طولانی بخوانم و از جامعیت اندیشه بهره ببرم. خروج از شبکه های اجتماعی به من آموخت روزها میتوان رؤیا پردازی کرد و شب ها آن رؤیاها را دوباره دید و مزه کرد و برای آینده برنامه ریزی کرد. آینده ای که همه چیزش را فقط با کسانی به اشتراک می گذاری که چیزی فراتر از یک کلیک هستند، آن هایی که اهمیت میدهند، آن هایی که برایشان مهمی و آن هایی که با شنیدن صدایت خوشحال می شوند. همه این ها برآیند خروج از شبکه اجتماعی است و البته خیلی خوشوقتم که شاید بتوانم جزو آن دسته ای باشم که با خواندن نوشته های شما حالم خوب می شود و اهمیت میدهم و میتوانم احساسم را هر چند با ناچیزترین کلمات در قالب نوشته ها بریزم و اینجا پست کنم و خوشبختانه تر این که مطمئن باشم دیگرانی هم که ساکن این خانه و متمم اند، «حوصله خواندن» و مهم تر از آن «احساس کردن» دارند.

از شما بی نهایت سپاسگذارم و امیدوارم روزی بتوانیم چهره به چهره ملاقات کنیم.