امروز سالروز روز مرگ لیدی گدایوا است. حدود هزار سال پیش، لیدی گدایوا همسر یکی از بزرگان انگلیس، در اعتراض به افزایش بی رویه ی مالیات برای مردم شهر خود، هر روز به سراغ همسرش می رفت و عاجزانه تقاضا میکرد که مالیاتها کاهش پیدا کند.
همسر او که سیاست و تصمیم های سیاسی خود را بر خواسته ی همسر خود ترجیح میداد، به همسرش گفت: اگر یک روز، برهنه سوار اسب شوی و تمام شهر را از سمتی به سمت دیگر بروی، مالیاتها را کاهش خواهم داد.
گدایوا دو سوال پرسید: تو مشکلی با این کار نداری؟ و آیا واقعاً به وعده ی خود عمل میکنی؟
پاسخ هر دو سوال مثبت بود.
گدایوا اسبش را زین کرد. لباس هایش را بر زمین ریخت. در شهر گفتند: گدایوا در حمایت از مردم، برهنه در میان شهر میگردد!
تمام مردم، مغازه ها را بستند و به خانه ها رفتند. پرده ها را کشیدند و با چشمانی اشکبار، منتظر شدند این گردش شوم، به پایان برسد.
گدایوا به خانه برگشت و مالیات ها کاهش یافت.
در تمام تاریخ غرب اروپا، برای هیچ کس به اندازه ی گدایوا، طلا، جواهر، یادبود و … ساخته نشده است.
این یادبود ها به ما می آموزند که اسطوره ها، به تنهایی خلق نمیشوند. بلکه در بستری از فهم و شعور و حمایت اجتماعی شکل میگیرند.
نمیدانم اگر گدایوا، در این نقطه از تاریخ و جغرافیا، به این بازی تلخ وادار میشد، آیا پنجره ها بسته میشد یا تصاویر او از طریق شبکه های اجتماعی و موبایل‌ها، از دستی به دست دیگر میگشت.
شما چه فکر میکنید؟
چند مطلب پیشنهادی:
با متمم:
فایلهای صوتی مذاکره آموزش زبان انگلیسی آموزش ارتباطات و مذاکره خودشناسی
سلام جالب بود بسیار تاثیرگذار یه سوال البته شاید با موضوع این پست کمی بی ربط باشه ولی همسو هست شاید شما تجربه های خوبی در خودتان بودن را داشته باشید اگه آدم تو محیط کارش نتونه خود واقعی ش باشه چه جوری کار کنه به نظرم رنج عظیمیه این تو جامعه ما خیلی زیاده.
سلام
اگر هم فردي فيلمبرداري نماييد مطمئنا جوان بوده و نادان ،من اعتقاد دارم ، هنوز هم مردم ،چشمان خود را به روي صحنه هاي شوم خواهد بست.
جناب شعبانعلي ،ضمن تشكر از اطلاع رساني هاي خوبتان ،لطفا در خط اول كلمه روز را كه دوبار تكرار شده اصلاح فرماييد
چند وقت پيش خانومي تو وبلاگش از اشتباهات دكتري نوشت كه مادرش رو نتونست درست درمان كنه تا به مرگ مادرش منجر بشه و يه عده اسم هم نوشت كه خيلي از دكترها رو زير سوال برد البته اسامي همه با حروف عنوان شده بودند. خب خيليها براي اين خانوم اظهار نگراني كردند و ايشان رو دعوت كردند به صبوري اما يه عده اي بالبع مخالف هم وجود داشت براي بيان كردن اين موضوع تو وبلاگ كه چرا با صراحت و آبروي بردن ديگران اين كار انجام شده .اين مخالفان پس به هم انديشي مشغول شدند و يكيشون يه طومار نوشت براش توي وبلاگ خودش كه چرا چنين نوشتي و چنان و آبرويي بردي ازين پزشكان.
نمي گم رفتار اين خانوم جزيي از اصلاحات بود اما رفتار اون چند نفر به مراتب بدتر از اون نوشته ها بود چرا كه خودشون جز افراد روشنفكر جامعه مي دونستند كه بايد از خيلي مسايل چشم پوشي كرد غافل ازينكه اين آدمها بيشتر اوقات توي وبلاگهاشون از رفتار هايي توي جامعه كه آزارشون مي داد، مي نوشتند.
موافقم به شدت كه اصلاحات پشتوانه ميخاد. پشتوانه اي كه آنقدر بهش دلگرمي تا اثر اين اطلاحات تا هميشه براي خيلي از رفتار ها و كردار ها مفيد واقع بشه.
جهان سوم جايي كه مردمش دوربين به دست ميگيرند و صحنه هايي رو شكار كنند تا از غافله بلوتوث دادن عقب نمونند
جهان سوم جايي كه همه چيزش با هم قاطيه تا گاهي اوقات گيج بشي ازينكه كدوم كار درست و كدوم كار نادرسته
و جهان سوم جايي كه اعدام در ملاعام انجام ميشه براي اصلاحات رفتاري اما رو به روز بر تعداد خاطيان افزوده ميشه و خيلي ازين اصلاحات با همين دوربينهاي موبايل دست به دست ميشه براي عبرت ، درس گرفتن، تاسف و …
باران پاییزی عزیز، اون خانم در وبلاگشون اسم دکتر رو آورده بودند و چند روز بعد تبدیلش کردند به حروف. الان هم جزو کلمات کلیدی پستشون هنوز اسم دکتر هست و اگه شما اسم دکتر رو جستجو کنید، قبل از سایت شخصی دکتر، پست اون وبلاگ رو میاره. در واقع هر کسی بخواد درباره اون دکتر اطلاعاتی کسب کنه، اولین چیزی که توی گوگل میبینه پست اون وبلاگ هست.
اینها رو نگفتم که بگم اون خانم کار اشتباهی کردند. اون خانم تنها در صورتی میتونن اشتباه کرده باشند که خدای نکرده دروغ گفته باشند یا همه اون چیزهایی که هست رو نگفته باشند. وگرنه وقتی دکتری حتی یک بار هم مریضش رو در ۲۵ روز نمیبینه اما پای تمام برگه های پرونده مهر ایشون هست که توسط دستیارشون زده شده، حقش اینه که بیشتر از این آبروش ریخته شه.
”
اسطوره ها، به تنهایی خلق نمیشوند. بلکه در بستری از فهم و شعور و حمایت اجتماعی شکل میگیرند.”
سلام . فوق العاده زیبا بود .
چند وقتی است از اینکه در ساعاتی از شبانه روز برای امور مختلف به خیابان ها بروم هراس دارم. هراس از تاثیری که نمیتوان منکرش شد و هراس از درک کردن کج روی مردمانمان.
البته به نظر من الان هم می توان از این دست آدم ها پیدا کرد و شاید بیشتر ولی در همان هیاهوی شلوغ و درهم رسانه ای و شبکه های اجتماعی گم می شود. (اکثرا تبدیل به sharer شده ایم نه helper)
کلا ارزش اخبار خوب پایین آمده آنقدر که گزینه ها زیاد شده است.
در جایی که من زندگی می کنم ، اگر گدایوا که یک زن بود این کار را می کرد حکما فاسد بود و مفسد فی الارض و مردنش لازم بود ( از نگاه دینداران ) – و حتما روسپی بود و بدکاره که باید منتظر پیشنهادهای عحیب و غریب می ماند ( از نگاه بی دینان و عیاشان و ….) – بالاطبع انسان شجاعی بوده که کار بامزه ای کرده و می شود ساعتها به آن خندید ( از نگاه بی کاران و علافها ) – از آن روز به بعد هر کس می خواست اعتراض کند همان کار او رو می کرد و هر روز یک نمایش مشابه او توسط اشخاص دیگر اجرا می شد و مسابقه می گذاشتند بر سر اینکه چه کسی بهتر این کار رو انجام می دهد وانجمن تشکیل می دادند ( از نگاه انسانهایی که خلاقیت ندارند و مدام در کپی به سر می برند ) و قطعا در معابر و اتوبوس ها و مترو و مغازه ها نقل محافل بود (ازنگاه مردمی که ماشاالله همه صاحب نظرند ) و خلاصه بعدش جنگ داخلی راه می افتاد بر سر اینکه این آدم اصلا خوب بوده یا بد بوده و اصل ماجرا که هدف گدایوا بوده است کاملا فراموش می شد !!!!!!
به نظر من “تصاویر او از طریق شبکه های اجتماعی و بلوتوث موبابلها، از دستی به دست دیگر میگشت”
اگر هر کسی از خودش شروع کند همه چیز درست می شود اما چه کنم که اینجا هرکس به فکر این است که فقط گلیم خود را از آب بیرون بکشد. آری اینجا جهان سوم است . اینجا جایی است که مردمان آن از ضرب المثلی به شرح ” دیگی که برای من نجوشد ، می خواهم سر سگ در آن بجوشد” استفاده می کنند و شدیدا به آن عمل می کنند.
اما من امتحان کرده ام . در این بازار مکاره اگر کمی متفاوت باشی و این تفکر را نداشته باشی می شوی برند. و من سعی کردم در زندگی از خود و تلاش و اعتقادات و سلایق و علایق و عملکردم یک برند بسازم.
تا کنون به نظر خودم موفق بودم. به همین خاطر بر عکس بسیاری از جوانان هم سن و سال ، نه ناامیدم و نه افسرده و نه آسیب پذیر و نه خسته. من زنده ام و هدفمند زندگی می کنم و از این زندگی لذت می برم.
با کمال تاسف فکر می کنم اگر گدایوا، در این نقطه از تاریخ و جغرافیا، به این بازی تلخ وادار میشد،خیلیا پنجره های خونشونو با سالن سینما اشتباه می گرفتن!!!
سلام محمد رضا
حکومت تنها جزء کوچکی از وجود یک اجتماع است که منتج از جامعه است و ….
اما این حرفهای خشک نان و آب نمی شود تا زمانی که در فرهنگ ما حرفهای قشنگ خیلی بیشتر از اعمال خوب یا حتی متوسط باشه، امسال گدایوا در نطفه خفه می‌شن، امروز همه از مصدق حرف می‌زنیم و گاندی را از بر می‌دانیم اما این نکتۀ ساده که:”ایستادگی در برابر ظلم به معنای ظالم بودن نیست!” را نمی فهمیم، و بدتر حتی نمی توانیم بازی کنیم….
دنبال مقصر نیستم و نمی گردم وقتی خودم مسئولیت پذیر نیستم چرا به … ایراد می‌گیرم؟!
ممنون، سئوال زیبایی پرسیدی که تکراری بودن داستان رو از یاد نه من بلکه بسیاری از خوانندگان دیگر مثل من برد….
تنها اميدوار براي دولت جديد…
به اميد فرداهايي بهتر.
نتیجه‌ای که میشه به صورت تلویحی برداشت کرد این است که ، ما پشتوانه برای اصلاحات نداریم، یا حداقل شک داری.
دوست ندارم! منظوراز اصلاحات، جریان سیاسی موسوم به اصلاحات باشه، که به نظرم این راه ، بیراهه ست(مخصوصاَ بعد از تجربه های این سالها).
به هر حال، درسته که یه نکات و درسهای درستی در این داستان وجود داره اما خودتون بهتر از من میدونید که مقایسه یک روایتی مثل این(در مکان و زمان متفاوت، با مردمی متفاوت) با شرایط دیگری(مثلا ایران امروز) ،در بحث‌های جامعه شناختی ، مقایسه پرخطایی است.
نکته ای که مایل بودم اضافه کنم اینه که، یک حکومت آگاهانه و سیستماتیک میتونه نابود کردن ‘پشتوانه’ ها رو در دستور کار داشته باشه. جکومتهای د…ر اولویت اولشون بقاست، غالبا دانش ،پول زیاد وآدمهای مناسب(معمولا آدمهای بیمار، سایکوپد، مامور و معذور) هم برای اینکار دارند .
من اگر جای بشار اسد یا مبارک ( یا ..) بودم، خیلی کارها میتوانستم بکنم تا مردم را ‘غیر سازماندهی شده’ بکنم ، تا به اندازه کافی مشغله داشته باشند که فکر ‘پشتوانه شدن برای Reformation’ به سرشون نزنه.
فله ای از بین می بردم،زنجیروار قتل میکردم!، مردم را درگیر نیازهای اولیه شان میکردم، خیمه شب بازی راه می انداختم(مثلا رنگ بنفش)، مردم را از خارجیان میترساندم، کسانیکه را امکان سازماندهی کردن داشتند یه کاریشون میکردم! ، میزان جرم ، ناامنی، فحشا،اعتیاد و.. رو بالا میبردم، احزاب و گروه ها رو ممنوع می کردم و و و.
شاید کمی اغراق امیز به نظر میرسه
اما به هرحال باور من اینه که حدود نصف علتِ نداشتن پشتوانه، مربوط به مردمه(که خودش بحث مفصلیه)
مابقی مربوط میشه به تلاش سیستماتیک حکومت. حکومت ما هم بسیار حرفه ای کار میکنه در این زمینه.
عقب ماندگی فرهنگی ای که خیلی از افراد جامعه ( از جمله من ) دچارش شدیم ، به این زودی ها و با این روند فعلی از بین نخواهد رفت .
ممنون بسیار جالب بود، اصلا تا حالا نشنیده بودم.
بسیار زیبا