سلام محمدرضا
شده تا حالا یکی یک چیزی بگه (یک حرف امیدبخش) و شما به خاطر اینکه تجربه‌ات تاییدش نمیکنه نتونی راحت قبولش کنی ولی چون بقیه‌ی حرف‌هایی که از اون آدم شنیدی و عمل کردی نتیجه‌هایی عالی داشته، بگی پس اینم درسته و از ته دل آرزو کنی که درستیش زودتر بهت اثبات بشه؟ این چند جمله از حرف‌های شما برای من مصداق این وضعیت هست:
یکی اینکه:
“یاد گرفتم که وقتی جوان‌تر و کم‌تجربه‌تر هستیم، درک دقیقی از «جوانی» و «کم‌تجربگی» خودمان نداریم و این باعث می‌شود انتظارات زیادی از خودمان داشته باشیم و همین انتظار افسرده‌مان می‌کند. در حالی که بعداً می‌آموزیم که دیگران، جوانی و کم‌تجربگی ما را می‌بینند و درک می‌کنند و احساس بدی هم نسبت به آن ندارند”
این چند خط را هر وقت که خرابکاری می‌کنم میام میخونمش .
و این قسمت را هم هر روز، روزی چندبار سرکار می‌خونم:
“همیشه بدانیم که پیشرفت،‌ حاصل انجام کامل شرح شغل در شرایط مثبت و ایده‌آل نیست. پیشرفت حاصل کار کردن فراتر از شرح شغل، در شرایطی است که هیچ امیدی برای بهبود وجود ندارد.”
محمدرضا من هروقت این سری از نوشته‌های شما را در سایتتون می‌خونم بینهایت حسودیم میشه به کسایی که در زمان نگارش این مطالب همراه وبسایت شما بودند. می‌دونم این نوشته‌ها هنوز هم داغه، خود من حداقل هفته‌ای سه بار میخونمشون ولی دلم می‌خواد یکمی در مورد محیط های کاری بیشتر بدونم، محیط کار برای کارمندان نسل Y بیشتر سخته؟ 🙂
می‌فهمم همین که در این شرایط کاری دارم که مرتبط با علائق و توانمندی‌هامه باید بسیار شکرگزار باشم و هستم ولی می‌دونی که محیط کار و خود کار می‌تونه چه قدر دلگیر کننده باشه. گاهی حس می‌کنم هرچه قدر هم که خوب باشی برای رسیدن به پله‌ی بعدی کافی نیست و فقط شرایط موجود را میتونی حفظ کنی. برای پیشرف باید عالی باشی و بی‌نقص. عالی شدن و بی‌نقص شدن هم اگر امکان‌پذیر باشه، زمانبره، خیلی زمانبر. من خسته‌ام. خسته از تمام زحمت‌هایی که برای به دست ‌آوردن این شغل کشیدم و خسته‌ترم از فداکاری‌هایی که برای بهتر انجام دادنش می‌کنم. هر روز تلاش می‌کنم چیز جدیدی یاد بگیرم که در کارم بهم کمک کنه ولی این تلاش‌ها داره ابهام من از نتیجه‌ی کار را بیشتر و بیشتر میکنه بدون اینکه دست‌آورد ملموسی داشته باشه.
ببخشید خیلی غر زدم، امروز تولدمه و من همین الان سرکار پشت میزم هستم. یک لحظه فکر کردم حاصل این همه سال زندگی من شده اینجا نشستن و دیگه نتونستم خودم را کنترل کنم که این کامنت را ننویسم.

من به تازگی ، این مرحله رو گذروندم ( مرحله سوسک ها و کاغذها ) …..ولی در تمام این مدت عذاب آور ، زیرنظر بودم …می فهم شما چی می گید ، به حساب مطلب شما ، من به تازگی بزرگ شدم و دوران کودکی شغلی م رو پشت سر گذاشتم

با سلام
حدود چند هفته ای میشه که مطالب وبلاگتون رو دنبال میکنم (از روزی که اون برنامه سه نفری با آقای امیرخانی و دکتر شیری داشتید). برآیند این چند هفته رو میشه اصلاح بینشم دونست.
منم الان ۱ سال و ۱ ماهه که کارمند شدم.
چه روزایی که از بیکاری خوابم برده.
با خودم فکر میکردم که آیا موجودی بی کار تر از من هست؟
هنوزم حس میکنم مدیرم بعضی کارا رو برای دست گرمی بهم میسپاره.
بعضی موقع ها این بیکاری رو با مدیرم در میون میذارم میگه عجله نکن.
بابت همه زحماتتون تشکر میکنم.

من فكر ميكنم علت اعتماد مديرتان اين بود كه
۱-انسان سالمي بوديد
۲-دانشجوي بي ادعايي بوديد و از اين كه در دانشگاه شريف درس ميخونديد فخر نميفروختيد.
۳- در هر حال دانشجوي شريف بوديد و او به يك كارمند باهوش نياز داشت- هيچ وقت براي من مسئله دانشگاه آزاد و سراسري حل نميشه

اما من فکر می کنم مدیران امروز مثل مدیران دهه شما نیستن.حداقل اونهایی که من باهاشون برخورد داشتم این طور نبودن
من برای سه مدیر کار جدی و رسمی انجام دادم
هر سه ی اونها مشخصاتی داشتن که مدیر شما نداشته این طور که شما می گید.
هر سه مدت های زیادی من رو به عنوان کار اموز به کار گرفتند درحالی که من در اون دوره کار جدی و سود ده انجام می دادم
هر سه بی توجه به توانمندی های من بودن.
هر سه خیلی براشون اهمیتی تداشت که فردای من چی میشه و فقط به سود حاصل از کار من فکر می کردن.
http://na3leman.blogfa.com/

نوشته ی به جایی بود من هم در محیط کارم چنین احساسی رو خیلی وقتها دارم و احساس خوبی نسبت به خودم تو اون لحظات ندارم و به قول شما شاید سخت ترین موقع لحظه مرخصی گرفتن و توضیح دادن برای دیگران که من حتما باید همیشه تو محل کارم باشم خیلی سخته. ممنون استاد.

یکی از نگرانی هایی که باعث شده من همیشه از کارمند شدن بترسم همین بوده که به جای رفتن به سر کار، سرکار گذاشته بشم. در نتیجه سراغ خیلی کارها اصلا نمیرم. این نوشته شما من رو یاد این ترسم انداخت ولی باز هم نمیدونم از کجا باید بفمهمم که مدیر احتمالی آینده، من یا بقیه کارمندای تازه کار رو برای آشنایی با فرهنگ و دانش مرتبط داخل کار نمی کنه یا کلا راه پیشرفت توی اون شرکت بسته است؟
داشتم فکر میکردم، شما خیلی صبور بودید که این مدت رو تحمل کردید، من اگه جای شما بودم اینقدر تحمل نمی کردم و دست کم در مورد وضعیت ناخوشایندم حرف میزدم ولی اگه این حرف رو میزدم، مدیرم از من قطع امید نمی کرد؟به نوعی برنامه اش رو به هم نریخته بودم؟

سلام محمد رضا جان
یک سوالی دارم ؛ می دونم سخت ، گنگ ، جوابش زمان بره و (هرچند حریم شخصی ات رو خیلی کوچیک کردی برای ما ولی بازم ) شخصیه
اگر تونستی جواب بدی خیلی به من کمک میکنه
شما میگی آقای خلیلی شمارو از بوجه شرکت یک سال (حداقل) پرورش داد تا تازه بشی هیچی (میدونم که شخصی برداشت نمی کنی! ) تازه بعد از اون هم قدم به قدم از آشه رشته به فیش مک ارتقا دادت !
آخه چرا ، دلیلش چی بود چرا تو محمد رضا ، گیریم از سابقت خوشش آمد از کجامعلوم که خیلی زود تر نمی رفتی و اینهمه سرمایه گزاری (از عمد با “ز″ مینویسم چون از نظر من این سرمایه ها بیشتر معنویه تا مادی ! ) به فنا نمیره .
ویژگی های تو از نظر خلیلی چی بود ؛ ملاکش چی بود ؛ اصلا این ویژگی ها فقط برای تو بود یا همه
اگر گفتی همه ، بگو چرا ولی در جواب نگو “چون مرد خوبی بود …. ”
من این ملاک ها و شیوه ی یافتنش در اطرافیانم رو لازم دارم
ممنون
————————

سلام محمدرضای عزیز!
شکسته نفسی می کنی؟!
چون به نظر من این واکنش مناسب آدمهاست که از شرایط فرصت می سازه: تو می تونستی به هر شکل دیگری اوقات بیکاری در محل کارت رو بگذرونی اما حداقل بیشترش رو به مطالعهء مفید و مرتبط با کارت پرداختی، یا می تونستی مأیوس بشی و استعفا بدی و دنبال کار دیگه ای بگردی و مطمئناً در این صورت نتیجهء کاملاً متفاوتی با حالا رقم میخورد.

سپاس محمدرضای عزیز
زیبا ،جالب و آموزنده بود.

سلام آقای شعبانعلی
من مدت زیادی نیست که با شما و سایتتون آشنا شدم، ولی واقعا ازتون ممنونم، چون تو همین مدت کم چیزای زیادی ازتون یاد گرفتم.
این نوشته مثل خیلی دیگه از نوشته هاتون بهم انگیزه داد، به ویژه اون بخشی که گفتین انتظارات زیادمون ما رو افسرده میکنه، چیزیه که فکر میکنم این روزا داره اذیتم میکنه و فک میکنم باید یه کم به خودم حق بدم. بازم ممنونم.

عالي بود.در كنار آموزش رايگان، خاطرات اين شكلي از شما به عنوان به آدم موفق واسه مخاطبان يه جور دوپينگه.يه متن انگيزه بخش خيلي خوب.مرسي…

سلام
مي ترسم از شباهت خاطره ها بگويم گرچه ارزش كار و تجربه شما را كم نمي كند. بگذاريد فقط بگويم سالهاي اول به هر حال سالهاي سختي هستند. سالهاي برخوردن به شخصيت آدم . سالهاي احساس بي خاصيتي و اتلاف عمر و …
استاد دوست دارم چيزي هم درباره «كار رايگان» بنويسيد. منظورم زماني است كه با حقوقي بسيار ناچيز به كار مشغول
مي شويم. روزهايي كه مي دانم شروع رايگان يك كار هستند نه شروع يك كار رايگان. تجربه كار رايگان هم در ابتدا همين قدر آزا دهنده است . حد اقل تا وقتي كه نمي داني واقعاً‌ چه زمان خودت تصميم گيرنده خواهي شد و دستمزدت را تعيين خواهي كرد.
دوستتان دارم. برقرار باشيد

خوش به حالتون

ترسیم چنین فضایی از کار برای من خیلی عجیبه. چون من خودم هر جا که مشغول به کار شدم در همان ابتدا با انتظار معجزه روبه رو شدم. در مورد آخرین جایی که مشغول کار کردن شدم، در هفته های اول کارم انتظار می رفت یکی از مدیران برجسته کشور را متقاعد کنم که به شرکت ما پروژه بدهد. و این در حالی بود که هنوز با فعالیت های شرکت آشنایی چندانی نداشتم. واقعا روزها و شرایط بسیار سختی بود. چقدر خوب بود اگه همه مدیران مثل مدیر شما فکر می کردند.