درود، وقت بخیر محمدرضای عزیز
این مطلب منو برد به چند سال قبل که با یکی از دوستان، مجموعه رو راه اندازی کردیم و سعی کردیم در حوزه خدمات به همشهریان سرویس بدیم.
کلی صحبت و وقت گذاشتن، با عث شد جرایان کار ما شکل بگیره و با هم به توافق های خوبی برسیم.
*یادم میاد اولین کاری که برای بالا بردن کیفیت و کمیت مجموعه مون انجام دیدم این بود که، ما تحلیل گر هم بشیم، شنیده بودیم که چه تعداد دوستان ما شکست خوردن و الان مشغول شدن کار هایی که ما هرگز باور نمیکردیم یه روزی اونا رو توی این موقعیت ببینم با اینکه آدم های کاربلدی بود. ما من و نیم من شرکت رو تعریف کردیم، و تقسیم مسئولیت ها انجام شدم، این اتفاق زمانی افتاد که چندنفر همکار گرفتیم و هر روز بحث و چالش داشتیم چون من یک چیز میخواستم و دوست من یک چیز دیگر و این باعث شده بود عملا ما در جا بزنیم، کارمند ها هم که آخر ماه حقوق میخواستم و مشتری هم از کار بسیار ناراضی بود.
*بعد از تعریف موقعیت ها و تقسیم من و نیم من بر اساس مسئولیت و پاسخ گو بودن، ما هر هفته به هم سعی مکیردیم یک کتاب هدیه بدیم اگر دوست من میدید که من در پاسخو بودن به مشتری ضعیف هستم وقت میذاشت و سعی میکرد یک کتاب سبک و با کیفت رو به من هدیه بده تا خودمو رو بروز کنم، یا برعکس.
این اتفاق وارد بچه ها شرکت شد، ما بعد از مدتی چند کلی کتاب در شرکت داشتیم.
* به شکلی پیش رفته بود که همه ما حتی زمان بیشتری برای مطالعه و بحث کردن در باره شرکت رو هر چند روز یک بار در شرکت انجام میدادیم، در بعضی از زمان ها از مشتریان قدیمی و وفادار هم دعوت میکردیم که بیان و در جلسات ما شرکت کنن.
*میخوام بگم، ما در شروع کار وقت هم میذاشتیم روی موضوعات مختلف صحبت هم میکردیم، اما حرکتی در کار خود نمیدیدیم، تا زمانی که هر شخص موقعیت و شرح وظایف خودش رو با مسئلولیت پاسخ گو بودن بر عهده بگیرد، به این شکل علاوه بر رشد آن شخص در موقیعت خود ما خیلی سریع به سهم زیادی از بازار خدمات در مشهد رسیدیم.

امیدوارم تونسته باشم، منظورمو برسونم.

سرافراز باشید.

محمدرضا
چقدر این دو پست، یعنی شاخص‌های موفقیت‌ حداقلی و نقش کمیت در کنار کیفیت به هم مرتبط و مکمل هم هستند و اصلا میشه در قالب یه پست باشن.
انگار هر دوتا رو باید گوشه‌ی ذهنمون داشته باشیم چون به نظرم مسیر درست یه جایی وسط این دوتاس
( تلاش زیاد ولی کورکورانه و تلاش کم اما انتظار زیاد)

سلام.
واقعا نمیشه بدون تلاش جدی و کمیت بالا ادعای کیفیت داشت. یاد کمیت بالای خودم در کارم افتادم که البته همین هفته قبل ترکش کردم.
کاری رو که چهارسال با میانگین ده ساعت در روز انجام میدادم بعد از استرسها و فراز و نشیبهای زیاد بخاطر رفتارهای غلط مدیر و فضای تخریبی یک کارمند ترک کردم. قبلا این مساله با فرد دیگری تکرار شده بود و این دومین بار تکرار بی کفایتی مدیر مجموعه بود.
کارکردن برای مدیریت بی کفایت فشارعصبی من رو اونقدر بالا برد که برای آرامش خودم ماههاست به مشاور مراجعه میکنمـ. بالاخره این رشته کاملا گسست و این افراد رو به خودشون سپردم و دیگه حاضر به برگشتن به اون محیط نیستم.
درسهای سنگینی از این کار گرفتم. اولین درس این بود که صفات انسانی و رعایت اخلاق حرفه ای هرجایی کاربرد نداره. اگر با کسانی کار میکنیم که نگاه ماکیاولیستی دارن هیچگاه توقع نداشته باشیم با خوب کار کردن اوضاع برامون خوب باشه و منفعت ببریم. حتی اگر اون فرد نزدیکترین بستگانمون باشه.
چنین افرادی هرگز اجازه نمیدن یک سیستم شفاف و سالم شکل بگیره و افراد به حق خودشون برسن. تنها در جایی که احساس زیان و تهدید براشون ایجاد بشه به خواسته شما عمل میکنند و یا باید مثل خودشون وارد جنگ قدرت و چه بسا کشتن توانمندیهای افراد شایسته بشین و گرو کشی کنین یا تبدیل به بردگان حقیر این افراد و عروسک دست اونها باشین.
اگر نیستین باید زودتر ترک کنین تا آسیب کمتری بخورین.
الان زمانیه که باید دوباره کاری پیدا کنم و اونقدر خسته ام که توان فکر کردن ندارم.
پ.ن: اولا بی ربطی کامنت رو ببخشید. ثانیا اگر ممکنه دوستانی که در حوزه نشر و بازاریابی کتاب تجربه دارند ممنون میشم من رو راهنمایی کنند.

سلام محمد رضا
خیلی وقت بود که کامنت نگذاشته بودم، به دو دلیل یکی نوشته ها رو باید چند با می خوندم و بعد حلاجی می کردم و بعد در مورد خودم تفسیر می کردم و قاعدتا نباید چیزی می نوشتم،.
و مورد دوم نوشته ای بود، چیزی متوجه نمی شدم و بعد از چند بار خواندن تازه کمی برایم روشن می شد. که اون هم جز یاداشت های شخصی ام می شد و قابل بازگویی نبود.
اما ننوشتن کامنت، یک جوری مثل عطشی که حسرت اون، برای همیشه روی ذهن آدم می مونه،
اما نوشتن کامنت مثل یه فرصتی می مونه، که میتونم با هتون حرف بزنم حتی اگر پاسخی هم ندهی
این نوشته در خصوص کار یک دو ساله من، مصداق خوبی بودِ ،‌از طرفی وقتی متتمی شدم ،هی از خودم انتظارم بالاتر رفت وگاهی این انتظار من رو وادار به دادن هزینه زیادی مالی کرد، از قبول نکردن پست های بالاتر سازمانی چون جذابیت ها ی یادگیری برایم نداشت و درگیر فضای سیاسی کاری می شدم و از طرفی برای زمان های که صرف یادگیری رشد شخصی ام شد، و برای ایجاد کردنش کلی هزینه دادم.
کار کردن در سازمان فروش با ۱۲ ساعت کار اجرایی با تیم فروش و بعدش هم ۶ ساعت کار روی توسعه شخصی حسابی انرژی ام را تخلیه می کرد.
گاها فضای برایم ایجاد می شد، که احساس می کردم چنان از دیگران دور شده ام ، که این فضا مرا می ترساند.
اما مستهلک شدن و تنهایی هم هزینه ای جانبی آن است.
این نوشته مرا یاد حرف های تو در خصوص برند شخص در گردهمایی متممی می اندازد، اونجا که می گفتی، که کسی میتواند روی برند شخصی اش حساب کند، که بتواند بین بهترین و بهتر یکی را انتخاب کند.
از یک طرف مسئله را درست تشخیص داده باشد و از طرفی جرات تصمیم گیری را داشته باشد و از طرفی بتواند تصمیم خود را اجرایی کند.
این روزها هم مشغول کار سازمانیم هستم و از طرفی روی فعالیت توسعه شخصی ام که در حوزه آموزش بر بستر دیجیتال کار می کنم، ولی نمی دانم چقدر می توانم با توجه به مشکلاتم ،این دو مسیر را موازی جلو بروم .
کار توسعه مهارت های شخصی بر بستر دیجیتال جذاب است، ولی فعلا پولساز نیست، و کار سازمانی چیز ی است که سالها مهارت وتجربه در آن خلاصه کرده ای و آسان نیست رهایی ا ز آن .
امیدوارم در همین سال ها نزدیک بتوانم کار سازمانی ام را به قولی شما phase out کنم.
اما دوست ندارم که مثل دوست شما بعد از چند سال کار در دو مسیر ناچار فعالیت روی بستر دیجیتال را رها کنم و به فعالیت های روزمره خود بپردازم.

سلام آقا معلم
از اول که متن رو خوندم یه نمونه زنده که دارم می‌بینم اومد تو ذهنم، البته شاهد تولدش بودم ولی فکر نکنم رشدش رو ببینم. ( البته امید دارم که خالق موجود تغییر رویه بده و مخلوقش فرصت رشد داشته باشه وگرنه با همین روال من پیش‌بینی خوبی ندارم.)
کسی که می‌شناسمش، گریم خونده و آرایشگری می‌کنه، مدت‌ها در سالن‌های مختلف کار می‌کرد و هر جا می‌رفت بعد از چندماه میامد بیرون، که نه به درد نمی‌خورن و مدیریت بلد نیستن و ۴۰ درصد بهم می‌دن کم هستش و باید سالن خودم رو داشته باشم و ارزش نداره آدم برای کس دیگه کار کنه.
چندماه پیش بود، که آدرس یه کانال رو برام فرستاد که بیا عضو شو و خیلی عالی هستش، ما کتاب‌ها و فایل‌های صوتیش رو خریدیم، رفتم چک کردم از این کانال‌های انگیزشی و قانون جذب و اینا، فایل آخرش رو گوش دادم، حالم داشت به هم می‌خورد ( دختر و پسری با عمل به گفته‌های این کانال به هم رسیده بودن : | روحم کهیر زد ) سریع لفت دادم و اومدم بیرون.
چندوقت بعدش گفت سالن خودم رو زدم ( تو دلم گفتم عه، انگار اون کانال جواب داده‌ها)، هر چند از نظرم کار درستی نبود، شروعش در ماه رمضان، و بعد از دوماه شروع ماه محرم و صفر که خب مراجعه‌کننده در این ماه‌ها به شدت کم هست اونم برای یک سالن نوپا که نیاز به معرفی شدن داره، اما از اون‌جا که به حرفم گوش نمی‌ده به صورت مستقیم چیزی نگفتم، رفتن زیر بار قرض و سالن اجاره کردن.
و اما مدل کار کردنشون، ساعت ۱۰، ۱۱ یا ۱۲ تازه می‌ره سمت سالن، یک روز که مثلا چندتا مشتری داره یکی دو روز بعدش هم می‌گیره می‌خوابه که خسته شدم، به خودم استراحت بدم. : | یعنی حرص می‌خورما از دستش. و برام جالب هست که خودش هم به کارکنان همون ۴۰ درصد رو می‌ده. روزهای تعطیل هم که نمی‌ره مگر این‌که کسی از قبل نوبت گرفته باشه. راستش من آینده روشنی برای سالنش نمی‌بینم، تناسبی بین خواسته‌ و تلاشش نمی‌بینم. پست شما رو خوندم داغ دلم تازه شد.

پی‌نوشت: آقا معلم، دلم براتون تنگ شده، چرا نمی‌گید این دختر کجاست که کامنت نمی‌ذاره. : ) این چندوقته که کامنت نگذاشتم( برای من خیلی طولانی هست) هی میگفتم کی میشه باز برم یه کامنت بذارم آقا معلم به واسطه‌ی کامنت من کمی مدیریت هیجانات تمرین کنه. : P
راستی آقا معلم، یه سوال کاملا بی‌ربط، دارم درس‌های استراتژی محتوا رو می‌خونم، یه سوالی همش تو ذهنم می‌چرخه، ” تعریف محتوا چی هست؟” البته خب می‌تونم مثال بزنم و بگم مثلا کتاب، پادکست و … محتوا هستن، ولی ذهنم درگیر تعریف خود محتوا شده. از هر کسی هم که اندازه یه زیرنوس به محتوا اشاره کرده سوال کردم، ولی دوست داشتم از شما هم بپرسم. (شاید هم سوالم کلا نادرست باشه.)