باسلام
من هم ازاینچنین پدرومادرها تشکر می کنم وهمینجا از پدر ومادر نازنین خودم که با انکه بیسواد بودند ودرروستایی دورافتاده درالموت زندگی میکنند با این حال تمام تلاش خود را برای تحصیلات فرزندانشان انجام دادند وامروز من وخواهر وبرادرم با مدرک کارشناسی وکارشناسی ارشدمشغول بکار وفعالیت هستیم متشکرم همه پدرها ومادران نازنین وزحمت کش

کلا یه چیز هست که خیلی ذهن منو مشغول کرده و این که تمام مراحل زندگیتون رو می تونم بفهمم غیر از اینکه می گید توی دوران دانشجویی هم کار می کردید هم شاگرد اول بودید(من خودم دانشجوی شریفم و می فهمم اگر بخواد آدم روی درس وقت بذاره عملا خیلی کار دیگه ای نمی تونه بکنه و عملا در این حجم که شما کار بیرون از دانشگاه می کردید به نظرم ممکن نیست) به قول آقای امیر خانی توی شب قصه “قانون چیز” باید حکم فرما بشه! اما احساس می کنم با کار شما این قانون نقض شده!!

چه دلگرمی بزرگیه داشتن این پدر و مادر و چقدر شیرینه داشتن فرزندی مثل تو . صداقت و خلوص و ارده ای که تو زندگیتون جاری بوده تو رو محمدرضاشعبانعلی امروز کرد. دست پدر و مادرت رو مثل پدر و مادر نازنین خودم( باهمه کاستیهای بعضا آزارندشون) میبوسم .

داستان زندگی من هم شباهت زیادی به زندگی شما داره.
فقط این رو میتونم بگم که ما هر چه برای پدر و مادرمون انجام بدیم باز کمه.
دستان زحمت کش پدر و مادر را باید هر روز بوسید.
خدا سایشون رو از سرت کم نکنه.

افرين و درود به پدر و مادر بزرگوار كه فرزندي با انرژي و خلاق چون شما به جامعه نيازمند به آگاهي عمومي و هوش هيجاني تحويل داده اند

محمدرضای عزیز سلام.پدر و مادر محترمت را در همایش هوش مذاکره در دانشگاه شهید بهشتی دیدم.چه قدر چهره ی دوستانی و دل نشینی داشتند.
دوست داشتم ببینمشان ،و به خاطر تربیتی فرزندی مثل شما ازشان تشکر کردم.خداتمام پدر مادرهای عزیز را حفظ کند.
یاعلی

به خاطر بی توجهی ات از تو متشکرم!
چون به من یاد دادی به خودم توجه کنم و اعتمادبه نفسم را بالا ببرم.

به خاطر بی علاقگی ات از تو متشکرم!
چون به من یاد دادی علایقم را بشناسم و آن ها را بارور کنم.

به خاطر بی تفاوتی ات از تو متشکرم!
چون به من یاد دادی ارزش سخنانم را بدانم، علم خود را افزون و سخنانم را پربارتر کنم.

به خاطر منفی بافی ها و ایرادهایت از تو متشکرم!
چون به من یاد دادی انرژی های مثبتم را افزایش دهم

و زیبایی ها را ببینم.
به خاطر بدی هایت از تو متشکرم!

چون به من یاد دادی خوبی های دیگران را ببینم
و تا می توانم، خوبی کنم.

به خاطر گله ها و شکایت هایت از تو متشکرم!
چون به من یاد دادی تا زنده ام، زندگی کنم
شاید از نظر خیلی ها این نوشته برای پدر و مادر نا عادلانه باشد . ولی برای کسی که ۱۱ سال از قشنگترین روزها زندگیش را که سرنوشت باقی عمرش را روشن میکرد …. برای جوانی که از سال ۷۹ تا سال ۹۱ را از دست داد و پاسوز افکار خودخواهانه و کاملا سنتی مادری که خود در منسب اجتماعی دارای جایگاه عالی بود شد ….کاملا عادلانه است .

سلام.
خیلی تحت تاثیر نوشته های قشنگتون قرار گرفتم. برای پدر و مادر نازنینتون سلامتی و طول عمر آرزو می کنم و بهشون از بابت فرزندی مانند شما تبریک میگم. امیدوارم در دهه پنجاه زندگیتون بیشتر از هر وقت دیگه ای احساس عالی نسبت به گذشته و حال و آینده تون داشته باشید و به تمام آرزوهای قشنگتون برسید.

شهرزاد

سلام محمدرضا
“پدرو مادر من نه بهم سواد خوندن نوشتن یاد دادن نه داستان گفتن نه . . .”
این چیزی بود که اول به ذهنم رسید اما دقیق که فکر کردم، دیدم مادرم که بیسواده و پدرم هم فقط دو سه تا زمستون تو دهات رفته بوده مکتب. پس من قاعدتا نمیتونم انتظار داشته باشم چیزی که خودشون بلد نبودن رو به من یاد بدن!! کمی که دقیق تر شدم دیدم هرچی دار و ندارشون بوده به پای من و بقیه فرزندانشون ریختن.
چندتا از درسایی که پدر و مادرم بهم دادن رو با شما در میون میذارم:
پدرم بهم یاد داد اعتیاد چه بلایی سر اول خودت بعد خونوادت میاره. ( اعتیاد به تریاک یا اینترنت یا …)
پدرم بهم یاد داد اگه تو دوران جوانی و وقتیکه کاری از دستم برمیاد، دست رو دست بذارم و کاری نکنم، چندین برابرش رو باید در بزرگسالی و پیری انجام بدم که شاید نصف همون کارها در جوانی بازدهی نداشته باشه.
پدرم بهم یاد داد برای پولدار شدن، وارد هر راهی و کاری نشم. برای پول شرافتم رو زیر پا نذارم.
پدرم بهم یاد داد چطور باید با زن و بچه ام رفتار کنم و رفتار درست چیه و چطوری باید باشه.
پدرم بهم یاد داد اگه من واسه خودم ارزش قائل نباشم،روزی فرا میرسه که هیچکس؛ هیچکس؛ حتی عزیزانم برایم ارزش قائل نخواهند بود.
پدرم بهم یاد داد که عاقبت بی مسولیتی چقدر تلخ و دردناکه و اولین ضربه اش به خودت میخوره. بدون شک.
پدرم بهم یاد داد کاری نکنم که جلوی زن وبچه هایم تحقیر شوم و هیچ دفاعی از خودم و حیثیتم نداشته باشم.
پدرم بهم یاد داد هیج میونبوری تو زندگی وجود نداره. اگه میخوام به چیزی برسم، باید بهاش رو بپردازم.
…
مادرم بهم یاد داد چقدر بیسوادی و نداشتن علم و اگاهی به آدم ضربه میزنه.
مادرم بهم یاد داد با دستای خالی هم میشه به خدا توکل کرد و یه حرکت عظیم برای خود و اطرافیان به راه انداخت.
مادرم بهم یاد داد که غم و غصه ی الکی خوردن، جز ضربه زدن به خودم هیچ فایده ای نداره.
مادرم بهم یاد داد چقدر نیازمند بخشش آدمهایی هستم که در حقم بدی کردن. هر چی بدی اونا بیشتر، نیاز منم به بخشیدنشون بیشتر.
مادرم بهم یاد داد بیماری سایکوسوماتیک به معنی واقعی کلمه یعنی چی!
و … .
اینا بخشی از چیزایی بود که از والدینم یاد گرفتم. الان ۲۳ سالمه. تا دیدن این پستت به این ثروت عظیم دقت نکرده بودم و همش فکر میکردم جزو خانواده های داغون این کشورم! الان به این نتیجه رسیدم که ثروت خانواده من با چشم قابل رویت نیست و فقط خودم میتونم حسش کنم. هرچند الان حسی شبیه حس دهه سوم تو دارم محمدرضا. اما یادآوری این ثروت نادیدنی(!) عزت نفسم رو افزایش داده. ولی ایکاش راه های بهتر و کم هزینه تری هم برای یادگرفتن این درسا وجود داشت. درسایی که شبیه ادب آموختن از بی ادبان است. متاسفانه. هرچند هرچقدر درس بزرکتر باشه، هزینه اش ام بزرگتر خواهد بود.

سلام محمدرضا
چتد وقت پیش همینجا ازت خواستم که یه عکس از پدر و مادرت رو بهمون نشون بدی خیلی دلم میخواست ببینمشون،محمدرضا ما تو شغل پدرامون،تعداد خواهر و برادر کوچکتر از خودمون،آموزش خواندن و نوشتن قبل از دبستان توسط پدر و چندتا چیز دیگه تو این متن اشتراک داریم.

سلام استاد عزیز. شرایط خانوادگی من هم بسیار شبیه خانواده شماست
و من مثل شما بسیار بهشون افتخار می کنم…

ان شا الله كه خدا سايه شون رو براي هميشه بالاي سر شما نگه داره و شما رو هم براشون و برامون حفظ كنه 🙂

چه تحسین برانگیز، احترام برانگیز و تفکربرانگیز به نظر می رسند این دو.
اگر از جمله ی فضیلت های بی شمارشان، صرفا به این بیندیشیم که آنان فرهیخته ای همچون محمدرضا شعبانعلی را پرورده و به مردم سرزمین خود عرضه کرده اند، خواهیم دریافت که از جمله ی نیکبخت ترین های روزگار خود اند.

محمدرضای عزیز
اشاره ات به تحصیلات در این نوشته، این گفته ی اسکاروایلد را به ذهنم متبادر ساخت که: “تحصیل، امری ستودنی است، اما خوب است که هر چند وقت یک بار به خاطر بیاوریم که آنچه که ارزش دانستن داشته باشد را نمی توان به کسی آموخت.”
فکر می کنم شایستگانی همچون والدین تو، از منبعی نامکشوف و ناشناخته از آگاهی و دانایی تغذیه کرده و می کنند و از همین رو، بهرمند از توانمندی ویژه ای هستند که در یکی از نوشته های پیشین ات، آنرا “شعور غیر طبیعی” نامیدی.

بسیار خرسند کننده است که در میان جمیع خوبی هایت، قدرشناسی و سپاسداری جلوه ی ویژه ای دارد.
من هم به سهم خودم عمیقا از این بزرگواران سپاسگزاری میکنم.
تندرست و شاد باشند و سالیان دراز فروزان باد آفتاب گرمابخش و روشنایی بخش وجود شریف و عزیزشان.

مشکل از شما نبود. واقعیتی که وجود داره اینه که هیچ بچه ای نمیتونه از نزدیک نگرانی های پدر و مادر رو درک کنه. منم از وقتی از پدر و مادرم جدا شدم تو خیلی از موقعیتهایی که توش گیر میکنم و کسی هم که نیست کمکم کنه میشینم با خودم فکر میکنم اگر بابام یا مامانم پیشم بودن مثلا اینکارو میکردن یا این اتفاق می افتاد… اینجور وقتا که جای خالیشون حس میشه باعث میشه بیشتر قدرشونو بدونیم و بهشون افتخار کنیم.
انشالله همیشه سایه شون بالای سر شما باشه. بودن پدر و مادر حتی از راه دور هم دلگرم کننده ست.