دوره‌های صوتی آموزشی مدیریت و توسعه فردی متمم (کلیک کنید)

درباره‌ی پدر و مادرم…

این نوشته خطاب به مهمترین دو نفر زندگیم است: پدر و مادرم…

امروز در خدمت پدر و مادرم بودم.

بعد از مدت‌ها که عموماً من به آنها سر میزنم، فرصتی دست داد تا آنها به خانه‌ی من بیایند.

در دهه‌ی اول و دوم زندگی، فکر مي‌کردم از یک خانواده‌ی سطح پایین جامعه هستم. پایین‌ترین طبقات.

خانواده‌ای با تحصیلات رسمی پایین. خانواده‌ای از طبقه‌ی کارگر. قدرت مالی کم و حساس به هزینه‌های لوکس.

دوست نداشتم از خانواده‌ام برای کسی توضیح بدهم. دوست نداشتم کسی به خانه‌مان بیاید. دوست نداشتم بگویم که پدر من راننده‌ و مادر من خانه‌دار است.

 

پدر و مادر محمدرضا شعبانعلی

پدر و مادرم (عکس کمی قدیمی است)

در دهه‌ی سوم زندگی، با این واقعیت کنار آمدم. به هر حال من از طبقه‌ی پایین جامعه‌ام و می‌کوشم جای خود را در طبقات بالاتر باز کنم.

سالهای اخیر و در میانه چهارمین دهه زندگی، که بیشتر می‌خوانم و بیشتر دنیا را گشته‌ام و ده‌ها هزار دانشجویم، مسائل و مشکلات و دغدغه‌های خانوادگیشان را برایم می‌گویند، دیدگاهم تغییر کرده است.

حالا خوب در یادم مانده است که پدرم قبل از مدرسه تمام سواد نوشتاریش را در پنج یا شش سالگی، به من آموخت.

حالا خوب یادم هست که در همان سالهای دهه نخست زندگی، در تمام بحث‌های بزرگسالان شرکتم می‌دادند.

حالا خوب یادم هست که مادرم به مدرسه می‌آمد تا از معلمم بپرسد که برای مطالعه‌ی خارج از درس، چه کتاب یا مجلاتی را پیشنهاد می‌کند.

حالا خوب یادم هست که بعد از اخراج از علامه‌حلی به دلیل نمرات پایین، مادر و پدرم هفته‌ها پشت در دفتر دبیرستان البزر نشستند و به دزفولیان مدیر مدرسه می‌گفتند: پسر ما را ببین. استعدادش خوب است. مطمئن هستیم از اینکه کمک می‌کنید ادامه تحصیل دهد پیشمان نمی‌شوید. دزفولیان نه به خاطر من، که به احترام آنان، من را ثبت نام کرد.

حالا خوب یادم هست که هزینه‌هایی مثل غذای بیرون مدرسه چندان مورد استقبال قرار نمی‌گرفت، اما وقتی حرف از کتاب خریدن می‌شد، هیچکس در مورد تعداد و قیمت کتاب نمی‌پرسید.

حالا خوب یادم هست که در مهم‌ترین تصمیم‌های زندگیم (زندگی خانوادگی، ماندن یا نماندن در ایران، ادامه تحصیل، انتخاب شغل و …) کنارم ایستادند و نظر دادند و صحبت کردند. اما در آخرین لحظه، همیشه گفتند اختیار زندگی تو در دست خودت است. ما فقط نظرمان را می‌گوییم.

این روزها، دیگر احساس سابق را ندارم. من در خانواده‌ای رشد کرده‌ام که از طبقات بالای اجتماع است. خانواده‌ای که فرزندانش را همواره حمایت کرد اما هرگز مانعشان نشد. خانواده‌ای که به ما آگاهی و حق خطا کردن را همزمان داد. خانواده‌ای که نماز نخواندن و نماز شب خواندن ما را، با تمام سختی‌هایی که برایشان داشت، در سکوت نگاه کرد تا ایمان خود را با «دلی آرام و قلبی مطمئن» برگزینیم.

برخلاف برخی خانواده‌های ضعیف و فقیر این جامعه که ثروت محدود خود را پس از مرگ در قالب پورش و مازراتی و بوگاتی برای فرزندانشان به ارث می‌گذارند، ثمرات میراث پدر و مادر من، هنوز، در زمانی که در قید حیات هستند، به زندگی من سرازیر شده است.

خوشحالم که اکنون که اینها را در این چند سال اخیر فهمیده و آموخته‌ام، پدر و مادرم هنوز هستند و این نوشته‌ را مثل تمام نوشته‌های من با شور و شوق می‌خوانند…

—————————–

پی نوشت: با توجه به فضای شخصی این پست، گفتم شاید کسانی که این مصاحبه را در مورد زندگی من نشنیده‌اند بخواهند الان آن را بشنوند. قبلاً آن را روی سایت منتشر کرده‌ام. علیرضا صائبی زحمت این گفتگو را کشیده.

گفتگوی من و علیرضا صائبی – یک مصاحبه‌ شخصی

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه‌ای‌گری در کار (صوتی) کتاب های مدیریت راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت  


126 نظر بر روی پست “درباره‌ی پدر و مادرم…

  • آمیتریس گفت:

    چقدر شبیه چهره پدرتون هستین و نگاه مهربون مادرتون رو دارین [لبخند]

  • احمد گفت:

    سلام استاد گرامی
    “پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
    ناخلف باشم اگر من به جوی نفروشم ”
    گمان نکنم شما نسبت به این شعر موضع مثبتی داشته باشید ؛ اما من شاید از این بابت که با این شعر به یاد پدرم میافتم؛ همیشه تکرارش می کنم و از بیانش لذت هم می برم . حتی با حسی شبیه غرور .
    نه ! تارک دنیا نبود . ما رو هم نه در هراس از آخرت و نه در وسوسه دنیا پرورانید. همیشه می گفت :”ای دنیای بی اعتبار!”
    در حالی که با معیار های امروزی ( حتی در زمان خودش هم !) اوضاع روبراهی نداشت ؛ اما حس نداشتن ، آشنای همیشگی مان نشد . نظامی بود و کوچ نشینی وظیفه اش بود اما یکجا نشینی را برای ما برگزید . بعد هم که دربدری رانندگی بیابان مسیر راهش شد ، باز تنها بود و ما منتظر . همه خوبی هایش برای من خاطره هایی است سرشار از غروری سرخوشانه و باقی همه رنج خودش بود و عتاب دیگران . ” پدرجون ” صدایش می کردیم .
    و مادرم ! همه ی معنای بودن و همه ی مهربانی محض . خسته است از روزگاری که پر شد از واقعه نامنتظر.
    از اینکه یادم انداختی سپاس و سپاس .

  • مهران فرج زاده گفت:

    سلام محمدرضای عزیز
    از چهرشون مشخصه خیلی مهربونن.ایشالا همیشه تندرست و سلامت باشن.

  • محمد جواد محبی گفت:

    سلام
    همین الان داشتم این فایل صوتی که لینکش را گذاشته اید می شنیدم. پیش از این هم کتابهای دشواری انتخاب و مسیر اصلی را شنیده بودم. من هیچوقت شما را از نزدیک ندیده و متاسفانه در کلاس یا سمینارهای شما شرکت نکرده ام (محل زندگی شیراز و کار: کوههای بختیاری) ولی خیلی صدای شما برای من آشناست.
    پیش از این می خواستم چنین کامنتی بگذارم ولی فکر می کردم که شاید ارزشش را نداشته باشد ولی امشب که این فایل را شنیدم، تصمیم گرفتم چیزی بنویسم.
    همین.

  • الناز گفت:

    پدر و مادر تان ادم های مقدسی هستند، که فرزندی مثل شما رو برای امروز ما تربیت کردن.

  • عظیمه گفت:

    چه افتخار بزرگتریه که تمام افتخارات مون رو، در کنار نام و یادی از پدران و مادران مون داریم… 🙂

    خوش به حال پدر و مادرهایی که افتخارآفرینان واقعی، آنها هستند… و سربلندی های امروز ما در دستان مهربان پدران و مادرانمان رقم خورده…

    خانواده گرانقدر آقای شعبانعلی، قشنگ ترین خاطرات و لذت بخش ترین لحظات را برای شما آرزو داریم…

  • جواد گفت:

    سلام محمدرضا جان
    خدا حفظشون کنه و همیشه سر حال و سالم و با نشاط باشن .
    و البته خیلی هم بدیهیه که هر روز نظاره گر افتخاری دیگه از نور چشمشون باشن و همینه که اونا رو هم سر زنده و شاداب نگه میداره ان شاء الله .

    پدر و مادر محمدرضا؛ ممنووووووووووووووووووووووووووووووون از همه ی زحماتتان که ثمرات زحماتتان نصیب مانیز می گردد.

  • امیر گفت:

    سلام محمدرضای عزیز
    اگه به اسم واقعیم پیام ندادم به این دلیله که نمیخوام کسی جزییات زندگیمو بدونه پس معذرتخواهی من رو بپذیر بزرگوار.
    بچه اهوازم و متولد ۵/۱۳۷۰،خدمتمو رفتم الانم توی دانشگاه ازاد ابادان کاردانی معماری میخونم،توی یه خانواده عرب زبان که از لحاظ مالی در حد ۳تا خونه توی منطقه متوسط رو به پایین اهواز -و یه ماشین متوسط و خورد و خوراک خوب- به دنیا اومدم،مادرم بیسواد و پدرم تا ۶ قدیم بیشتر نخونده و تا همین الان با عشق داره کار میکنه و مارو تامین میکنه و خدارو بابت سایه والدینم شاکرم.اما پدرومادرم ۶۲ ساله هستن و هیچوقت احساس درک شدن رو نچشیدم. اما گناه این بزرگواران نیست،بقیه ی مشکلات هم-یه خواهر مطلقه که ۲ماه از این اتفاق میگذره و شکستشو میبینم،یه داماد معتاد، یه برادر ناتنی چول معتاد و یه مادر مریض،از سرطان سینه گرفته تا جراحی چشم و پا درد و کمر درد- و همه، این انرژی های منفی رو توی خونه پدری خالی میکنن،تحصیلکرده هم توی خانواده نداریم.بقیه برادرام هم سرشون گرم کار و زن و بچشونه، هدف من قبولی کارشناسی عمران توی دانشگاه تهران و ارشد هم همونجا. و ۲تا زبان انگلیسی و فرانسوی رو یاد بگیرم و یه آدم موثر و بدردبخور برای مملکتم باشم شایدم یک علیرضا شیری یا محمدرضا شعبانعلی، اما در عمران وآبادی کشورعزیزم…جو و اتمسفر خونمون واقعا” افسردم کرده،توانایی استقلال رو ندارم چون از لحاظ مالی صفرم،مجبورم همینجا زندگی کنم اما وضعیت، غیرقابل تحمله،کسی رو هم ندارم راهنماییم کنه،”ننه من غریبم بازی” درنمیارم،بچه هم نیستم که از چیزی فرار کنم اما این اوضاع انگیزه ای برام نذاشته، دچار بی معنایی شدید شدم،هیچی واسم تازه نیست،خواهش میکنم راهنماییم کنید.

    • امیر عزیزم (به همان اسمی که تو خواستی صدا شوی برایت می‌نویسم).

      شاید خواندن نوشته‌ی تو احساس ترحم را در ذهن بسیاری از خوانندگان برانگیزد. اما اعتراف ميکنم که به من هیچ حس بدی دست نداد. نه به دلیل اینکه زندگی در شرایط سخت را می‌شناسم، بلکه به خاطر اینکه آمار و احتمال هم نشان می‌دهند که کسانی مثل تو، شانس بیشتری برای رشد و موفقیت در زندگی دارند 🙂

      تنها چیزی که مهمه – و میدونم ساده نیست – اینه که از مشکلات موجود، «فاصله‌ی احساسی» بگیری. اینکه آدم نگران خانواده باشه و بهشون کمک کنه یک بحثه و اینکه دغدغه‌اش این باشه که چرا ما اینطوری هستیم یا چرا پدر و مادرم اینطوریه یا خواهر و برادرم و … یک بحث دیگه است.

      می‌دونم که نداشتن همفکر خیلی سخته. اما از یک طرف می‌دونم که به لطف فضای مجازی، تحمل تنهایی زندگی برای کسانی که با اطرافیانشون فاصله‌ی فکری زیادی دارند،‌ راحت تر شده.
      لااقل اینه که تو دوستی به نام محمدرضا داری که اینجا نشسته و به حرف‌هات گوش می‌ده و من هم دوستی مثل تو دارم که می‌تونم سختی‌ها و خوشی هام رو باهاش به اشتراک بگذارم.

      بعضی از این موارد رو هم من اساساً شکست نمی‌دونم. مثل خواهر مطلقه. اساساً نه ازدواج در زندگی می‌تونه – به صورت مطلق – یک موفقیت محسوب بشه و نه طلاق می‌تونه – به صورت مطلق – یک شکست محسوب بشه.
      زیاد به خاطر دارم ازدواج‌هایی را که وقتی در عروسی‌شان شرکت می‌کنم می‌بینم بزرگترین حماقت زندگیشان را به جشن نشسته‌اند و
      چه بسیار طلاق‌ها و جدایی‌ها که شروع موفقیت‌های بزرگ زندگیست.

      خیلی زود برای تو و بقیه‌ی دوستانی که اینجا هستند یک متن راجع به «فاصله احساسی» از مشکلات می‌نویسم دوست من.

      • امیر گفت:

        سلامی دیگر…
        قبل از هرچیز تشکر فراوان بابت پاسخی که برایم نوشتی،هیزمی که در نوشته هات برام فرستادی،شاید شومینه ام را پر نکرد و کلبه ام را مملو از گرما نکرد اما کتی است که در لحظه های سردم میتونه گرمم کنه.حرفات بوی واقعیت و صداقت میدن،صداقتی که نشونم میده اهل شعار و مخ زدن نیستی،بلکه اهل عمل و چراغ قوه دادن به دست مسافران خسته دلی مثل من..
        ممنونم بزرگوار

        • شهرزاد گفت:

          سلام امیر عزیز
          اتفاقی، نوشته شما و پاسخ خیلی عاالیش توجهم رو جلب کرد. در تایید و ادامه صحبت های محمدرضای عزیز که واقعا باهاش موافقم، اگه اجازه بدی میخوام جمله ای از نیچه رو بهت بگم که حتما خودت هم شنیدی و اون اینکه :
          ” هر آنچه مرا نکشد ، قوی ترم می سازد.”
          پس نگران هیچ چیز نباش و به این موضوع ایمان داشته باش که آینده به لطف خدا و با تلاش خودت روشن و پرامید خواهد بود.
          اینو هم بدون که اگه روحی ارزش چیزی رو داشته باشه بخاطر اینه که سخت تر از دیگران سوخته!!
          و یه نکته دیگه اینکه ما انسانها باید توانایی مون رو در مواجهه با مشکلات و چالش های زندگی گسترش بدیم، نه اینکه تلاش کنیم که یک زندگی بدون مشکل داشته باشیم.
          امیدوارم همیشه شاد و موفق باشی.

          • شهرزاد گفت:

            … در ضمن ، محمدرضا جان، این عبارت ” «فاصله احساسی» از مشکلات” خیلی برام جالب بود. اولین بار بود که چنین عبارت زیبایی رو در مورد این مفهوم می دیدم.( اگرچه خودم بیشتر اوقات بدون اینکه به خود این عبارت فکر کرده باشم، سعی می کنم بهش توجه کنم!!)…. بیصبرااااااااااانه منتظر این مطلب هستم. 🙂

  • مهتاب.ص گفت:

    امیدوارم سایشون سال های سال بالای سرتون باشه.
    چقدرحس خوب گرفتم وقتی این نوشته روخوندم.راستی استاد شماتک فرزندید؟

  • مریمی گفت:

    خدا حفظشون کنه

  • مونا گفت:

    سلام این پست خیلی زیبا و به جا نوشته شده
    محمد رضا جان برای تو و پدر و مادر عزیزت از صیم قلبم ارزوی سلامتی و شادی می کنم

  • جلیل گفت:

    یک سوال؟ آیا حتما باید ما به دهه سوم یا چهارم زندگی برسیم تا به ثروتی که برایمان گذاشته اند پی ببریم. این سوال وصف حال امروز من است که از یک طرف در مقابل مادر و پدرم شرایطی مانند شما دارم و از طرف دیگر در مقابل فرزندم که در دهه دوم زندگیست دچار توقع و دلخوریم. دلخوری از اینکه چرا او پی به ارزش سرمایه ای که برایش پس انداز میکنم نمیبرد. زندگی در میان والدین و فرزندان دردسر بزرگیست.

  • پدرام پاسالار گفت:

    سلام خدمت شما

    راستش منم زندگیم خیلی شبیه شماست منم پدرم راننده بود و مادرم خانه دار و از لحاظ مالی وضعیت بسیار بدی داشتیم پدرم اواخر عمرش دیابت گرفت و دیگه نمیتونست کار کنه و خرج دارو درمانش هم بسیار سنگین بود ما هم تو خونمون همه خرج ها مهم بود بجز پول کتاب من حالا دکتری تخصصی داروسازی در شاخه فارماکولوزی از دانشگاه تهران رو دارم و وضع مالی بسیار خوبی هم دارم اما مجبور شدم به خاطر اینکه زندگی راحتی داشته باشم یه ضربه کوچیک به نظام سلامت وارد کنم که خدارو شکر صداش در نیومد نمیدونم کار بدی بود یا …..ولی حداقل الان میتونم لم بدم کنار شومینه و راحت کتابهای پل اکمن رو بخونم در حالی که حساب بانکیم دائم داره شارز میشه خواهش میکنم نظرت رو بگو محمدرضا شعبانعلی کی موفق تره من یا تو؟؟؟؟؟

    • معنای موفقیت به رضایت درونیه و چون متری برای سنجش رضایت درونی نداریم نمی‌دونیم کی موفق‌تره.

      اما یک چیز رو می‌دونم که رضایت درونی در من چنان زیاد شده که بیشتر شدنش رو نمی‌تونم تصور کنم.
      یا خیلی خوشبخت و موفقم یا قدرت تصورم کمه!

      • علی طاعتی مرفه گفت:

        رضایت درونی نسبی یا مطلق؟

        • شما غیر از خدا، دومین مطلق موجود در هستی رو به من بگو. فهرست کردن سومی تا سه هزارمی با من!
          در نگاه من، این بحث‌های نسبی و مطلق، کاسبی فیلسوف‌ها بوده بیشتر تا واقعیت دنیا. 😉

          • علی طاعتی مرفه گفت:

            ممنون
            الان دوباره سوالم رو خوندم، متوجه شدم که سوالم رو واضح و درست نپرسیده ام!
            منظورم اینه که گاهی اوقات از خودم احساس رضایت دارم و گاهی اوقات از عملکرد گذشته ام احساس نارضایتی زیادی دارم. و از طرف دیگه خیلی از اطرافیان و آشنایان میگن خوش بحالت آدم موفقی هستی! در حالیکه خودم رو فرد موفقی نمی دونم و گاهی اوقات از وضع موجود رضایت ندارم.

            چگونه می تونم رضایت درونی خودم رو افزایش بدم؟
            شما چگونه به این حد از رضایت درونی رسیده اید؟
            با تشکر

    • هیوا گفت:

      “داشتن” کجا و “بودن” و “دادن” کجا …

  • شمسی گفت:

    سلام : اقای مهندس
    وسلام به پدر ومادر گرامیتان که با کمترین بضاعت گرانبهاترین ارزشهای خود را در فرزندشان آمیختن تا پس از سالها در پر تلاطم ترین زمان فعلیمان….فرزندشان چه خدمت بزرگی به مردمان وطنش درآموختن علم ودانش درست زیستن را میآموزد ..گاهی به قیمت حتی رایگان ….ولی ماندگار وسازگار وسازنده
    وقتی عمیق نگاه میکنم ریشه این تفکر وتراوش علم از این پدر ومادر سرچشمه گرفته ….
    این کامنت رو که خوندم زیاد تعجب نکردم چون ازهمان اول فهمیدم از خانواده ای با دانش هستین
    ولی بغض کردم واشکانم سرازیر شد
    ۱چه رنجی راسالها یک کودک تحمل کرده ؟وچه بهای گزافی در طول عمر پرداخته؟!
    ۲این تفکر چقدر شکوفائی داشته !
    ۳ما تعداد زیادی ازاین فرزندان با این تفکر داریم….آیاچند تا از انها میتوانند مانند محمد رضا شبانعلی رشد کنند ؟

  • Bahador گفت:

    با تشکر از شفاف سازی شما آقای شعبانعلی ولی شما هیچ موقع راجب به برادران و خواهران خود مطلبی ننوشتین آیا آنها هم به اندازه شما موفق هستن؟ شایدم شما تک فرزند باشین؟

  • علی گفت:

    چه تحسین برانگیز، احترام برانگیز و تفکربرانگیز به نظر می رسند این دو.
    اگر از جمله ی فضیلت های بی شمارشان، صرفا به این بیندیشیم که آنان فرهیخته ای همچون محمدرضا شعبانعلی را پرورده و به مردم سرزمین خود عرضه کرده اند، خواهیم دریافت که از جمله ی نیکبخت ترین های روزگار خود اند.

    محمدرضای عزیز
    اشاره ات به تحصیلات در این نوشته، این گفته ی اسکاروایلد را به ذهنم متبادر ساخت که: “تحصیل، امری ستودنی است، اما خوب است که هر چند وقت یک بار به خاطر بیاوریم که آنچه که ارزش دانستن داشته باشد را نمی توان به کسی آموخت.”
    فکر می کنم شایستگانی همچون والدین تو، از منبعی نامکشوف و ناشناخته از آگاهی و دانایی تغذیه کرده و می کنند و از همین رو، بهرمند از توانمندی ویژه ای هستند که در یکی از نوشته های پیشین ات، آنرا “شعور غیر طبیعی” نامیدی.

    بسیار خرسند کننده است که در میان جمیع خوبی هایت، قدرشناسی و سپاسداری جلوه ی ویژه ای دارد.
    من هم به سهم خودم عمیقا از این بزرگواران سپاسگزاری میکنم.
    تندرست و شاد باشند و سالیان دراز فروزان باد آفتاب گرمابخش و روشنایی بخش وجود شریف و عزیزشان.

  • محمد مهدی گفت:

    محمد رضا ، مدتی است که دیدن مطالبت جز اولین کارهایی هست که تو روز انجام می دم . این نوشتت من و یاد خیلی چیز ها انداخت .. یه جورایی دیدم که یه چیزایی تو زندگی جفتمون مشترکه 🙂 منم هم پدرم یه راننده تاکسی بود و مادرم خانه دار هر دو تاشون تای پای جون کار می کردند اما هیچوقت یادم نمیره که پدرم اونقدر پول نداشت که زندگی لوکسی داشته باشیم اما هنوز صدای قصه های شبانش که واسم می خوند یادمه (یکی بوود یکی نبوود و….) منم دوره نوجوانی و اوایل جوونیم مجبور بودم کار کنم که اون روزها واسم خوشایند نبود اما امروز خیلی از داشته هام را مدیون همون دورانم … من با تو محمد رضا یه فرق بزرگ هم دارم در میان دیگر تفاوت ها و شباهت ها و اون چیزی نیست که تو زودتر از من شروع کردی مسیر سفر قهرمانی ات را ولی من در ۲۵ سالگی خوش حالم که این سفر را با همه سختی هایی که داره شروع کردم . و بدوون که این شروع را خیلی مدیون آدم هایی مثل تو هستم که بهم کمک کردین چه اونهایی که خرج تحصیلم را دادند و چه اونهایی که مثل تو با صبر و از خود گذشتگی بهم آموزش هایی را دادند که اگر قرار بود جای دیگری به آنها دست پیدا کنم پولی برایش نداشتم … مممممممنووون محمد رضا خوشحالم مطمئن باش که روزی من رو جز بهترین روانشناسان خواهی دید و به پاس زحماتی که در دوران نداریم برایم کشیدند روزی مرا جز کوچکترین خادمان این مرزو بوم خواهی دید …

    دوستت دارم مهربان رفیق روزهای زندگی 🙂

  • شاگرد کوچک تو گفت:

    محمد رضا…
    آنکه وقتی دو ساله بودی، تو را مینشاند تا اخبار گوش بدهی …
    یا آنکه در پنج سالگی، کنار دستش نشستی و او به عنوان نخستین معلمت،اولین جمله را به تو آموخت…
    انسانهای اثرگذاری در زندگیت نبودند؟؟؟؟؟؟؟ یا تحت تاثیر ولتر، دکتر و …. بودی؟
    آیا توانستی حس خوبی به اطرافیانت بدهی؟
    آیا منشا تغییر در زندگی دیگران بوده ای؟
    ……
    تو نمیخواهی رها به این دنیا یباید
    آیا تو از اینکه به دنیا آمدی راضی هستی یا نه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟
    علیرغم آنچه به دست آوردی و فارغ از نتیجه…آیابخاطر تمام سختیهایی که دیدی ،دیگران را محکوم میکنی؟

    • من هیچکس را محکوم نمی‌کنم. جز کسانی که فرصت سختی کشیدن را از دیگران می‌گیرند.

      در مورد اینکه آمدن به دنیا را دوست دارم یا نه فکر نکرده‌ام. میز قماری است که وقتی به هوش آمدم بر سر آن نشسته بودم و تا آخرین گردش بازی نیز دور آن خواهم نشست. اما من نمی‌خواهم فرد دیگری را به این قمارخانه بیاورم…

  • سپید گفت:

    منم پدر و مادر شما رو دوس دارم بخاطر تمام چیزهای خوبی که تو زندگی از شما دریغ نکردن،چقد خوشحال شدم که فرصت کردین دیدار تازه کنید،من هم طعم وضعیت بد مالی رو چشیدم سالها و چشیدن وضعیت بد بی توجهی و ظلم رو هم کنارش تجربه کردم البته نه از طرف مادرم که هر چه دارم از محبتشه و تمام عمر نوکرشم و سربلند بهش افتخار میکنم و شاید هنوز خیلی از دوست نداشتن های شمارو که در گذشته داشتین از جنس دیگری تا دهه سوم زندگیم با خودم یدک میکشم.
    ولی همش دوس دارم به خودم بگم هیچ چیزی مانع رشد تو نیست ولی وقتی که میبینم شعار دادم حالم بد میشه چون فک میکنم این همه حقیقت نیست و تا حدی “بستر رشد مناسب” تو، پله اول حرکتت به سمت موفقیتیه که بعدها براش بیشتر تلاش خواهی کرد.(ولی سعی میکنم)
    چقدر این مصاحبه رو دوس داشتم سعی کردم خوب حرفاتونو گوش بدم چقد صدای خنده هاتونو دوس داشتم و چقدر افضل اعمالتون به دلم نشست،من خیلی دوس دارم کسی رو که دوس داره دیگران رو خوشحال کنه و شاد ببینتشون خوشحال کنم.

  • الهام گفت:

    محمدرضا همیشه حسم نسبت به تو مشابه حسی بوده که به شریعتی داشتم !
    وقتی این مصاحبه رو گوش دادم که می گفتی میخوای مثل شریعتی باشی که دنیا با حضور اون متفاوت شدم یاد حس خودم افتادم!
    دلم میخواد محمدرضا وقتی بگذاری و از در کنار تمام کارهای تخصصی در حوزه آموزش و… از کویریاتت بنویسی
    حتما بنویس محمدرضا، همیشه دلم میخواست از مناجاتی که میگی نوشتی و صبح ها میخونی و…بنویسی(هرچند میدونم خیلی شخصیه ولی بعضی آدمها فقط متعلق به خودشون نیستن )
    من همیشه محمدرضا رو به دوستام به عنوان شریعتی زمان معرفی میکردم و میکنم

  • سعیده (آذر) گفت:

    سلام….

    اول که چقــــــــدر شبیه مادرتون هستین، اون نگاه مصمم رو از مادرتون به ارث بردید.

    دوم به پدر و مادرتان تبریک میگم که چنین فرزندی رو تربیت کردن، باعث افتخار ایران و ایرانی،

    انشاأالله هم شما و هم خانواده تان سالهای سال سالم و سلامت و شاد باشید.

  • رضا گفت:

    محمد رضا جان همیشه یکی از نیایش هام این بوده که : خدایا شرمنده پدر و مادرم نشم.
    محمد رضا جان این روز ها خیلی دلم هواتو کرده.
    شاد باشی.

  • عادله گفت:

    سلام
    حس خوبی در نوشته‌تان هست٬
    من هم همین حس‌ها را نسبت به پدر و مادرم داشته‌ام. امیدوارم تا هستند بتوانم در حد توانم قدردان باشم.
    دست پدر و مادرتان هم برای پروراندن چون شمایی برای جامعه درد نکند.

  • milad گفت:

    امیدوارم پدر و مادرت تا آخرین لحظه عمر با هم باشن و از زندگیشون لذت ببرن و شایسته این لذت هم هستند.

  • علی گفت:

    محمد رضا……….
    راستش را بخواهی تا قبل از امروز ، وقتی از خانواده ات میگفتی از دستت شاکی میشدم. از لحنت خوشم نمی آمد. احساس می کردم میخواهی تمام موفقیتت را حاصل تلاش خودت بدانی. به همه دنیا بگویی محمد رضا از یک خانواده با سطح علمی و اجتماعی خیلی پائین آمده ولی الان …….تو بیست و چند سالگی ، خانه، ماشین مدل بالا وووووو داره. ۵۰ تا کشور خارجی را دیده ، پای قراردادهای میلیاردی میشینه ………اینها همه افتخاراتی بود که بود…ولی هیشکی جز خودت و یکی دو استاد ومدیر نقشی در آن نداشته است.
    محمد رضا ….چیزی که یادت رفته بود و خیلی هایمان یادمان رفته …. اینکه از کجا آمدیم و بودمان ، مدیون چه کسانیست
    نه سطح علمی و نه اجتماعی به ما درک و شعور و هویت نمی ده. این را تو بهتر از هر کسی میدانی ..ولی اصرارت بر اینکه همه چی را مال خودت بدانی!!!!!!!!!!!!!؟؟؟؟؟؟؟؟
    محمد رضا…..
    میدانی….. اگر تو از پای میز مذاکره کنار بیای، اگر یک ريال پول تو جیبت نباشه ، اگر …..
    چیزی که تو را همیشه عزیز میکنه، خودتی و تمام آنچه که از خانواده ات گرفتی….عشق، محبت، اخلاق،صفا ، صداقت ، صمیمیت و….
    محمد رضا … تو خیلی ثروتمندی و این همه میراثی است تمام نشدنی از خانواده عزیزت…

    • علی جان اینها یادم نرفته بود. یاد من بوده و یاد مخاطبم نبوده.چه کنیم که داستان زندگی ما ناقص شنیده می‌شه. آنچه که امروز در این پست نوشته شده همه قبلاً در جاهای دیگه‌ی همین سایت بوده. اما الان به چشم اومده. شاید به خاطر اضافه شدن یک تصویر. همین!

      • علی گفت:

        با آنچه از تو میدانم ، غیر از این نمیبایست بود ولی…
        بعضی حرفها و تاکیداتت بر وضعیت اقتصادی خانواده و اینکه محمدرضا شعبانعلی با گذر از روزهای سخت به اینجا رسیده اذیتم می کرد..
        در سمینار هوش مذاکره، بر روی صحنه موفقیت تو ، جای پدر و مادرت خالی بود( این یک عقیده است!!!)

        • علی جان. ممنونم از لطف و توجهت.
          البته از نوع نوشتنت فکر می‌کنم که تازگی با من همراه شده‌ای.
          چون پدر و مادر من دو سال قبل در همایش انتخاب هم حضور داشتند و حسابی از آنها تقدیر شد و خودشان خواستند که تا این حد در معرض دید و فشار اجتماعی نباشند.

          شاید دیدن آنها روی صحنه حس تو و دوستان را خوب کند اما فکر کنم به من حق می‌دهی که احساس و راحتی خود آنها رو در اولویت قرار بدم.
          اونها حتی نشستن در ردیف اول رو دوست ندارند و آرام آمدن و بودن در یک گوشه رو ترجیح می‌دهند. من هم دوست دارم بدون فشار بیرونی، باشند و ببینند و لذت ببرند.
          مواردی از این دست نوشته هم، حتماً قبلاً با آنها چک می‌شود.

          • علی گفت:

            محمد رضای عزیز، من یکی از دانشجوهایت هستم که بنا به دلایلی مدتی از همه چیز و همینطور تو ، که برایم بسیار ارزشمندی ، دور افتادم ….
            ممنون که جوابم را دادی.

      • خط سوم گفت:

        خداوند انشااا.. حفظشون کنه.یاد بعضی از مخاطبان نبوده محمدرضا جان،با اجازه از دوست عزیزمون،چون ما یاد گرفتیم سریع قضاوت کنیم بدون آگاهی و اطلاعات کافی،خوب یادم هست که این مطالب را در چند جا گفتی خوب یادم هست در برنامه ماه عسل در جواب سوال مجری که پرسید: آقای دکتر میگن هرکسی باید شغل پدرش را ادامه بده و… چقدر محمد رضا جواب قشنگی داد
        البته بایداعتراف کنم من خودم یکی از اون کسایی بودم که سریع در مورد همه چی قضاوت میکردم که به لطف نوشته ها و راهنمایی های محمد رضای عزیز این عادت ناپسند رو دارم ترک می کنم

        • نازيلا گفت:

          سلام
          ميشه جواب ايشون را برامون بگيد لطفا؟
          مرسي

          • خط سوم گفت:

            لطفا برای دیدن جواب فایل تصویری مصاحبه محمدرضای عزیز در برنامه ماه عسل رو دانلود کنید
            http://www.shabanali.com/?page_id=197

            • علی گفت:

              دوست عزیز، ممنون از اینکه فایل مصاحبه را برایمان گذاشتی ولی واقعاً نیازی به ادله و مستندات نبود تا پی به خلق و خوی او ببریم. آنچه مسلم است همه ما به عشق محمد رضا و رفتار و منش او اینجاییم . آنچه که گفتم فقط یک گلایه بود ، نه قضاوت که خوب به دلیل محدودیت اطلاعات من ، بجا نبوده . به همین دلیل از محمد رضا می خواهم که برادرش را از این بابت ببخشه و ادای احترام می کنم به پدر و مادر بزرگوارش که با پرورش او ، در رشد و تعالی صدها هزار فرزند دیگرشان نقش موثری داشتند.

  • باران گفت:

    چقدر شبیه مادرتون هستید 🙂

  • رویا گفت:

    منم از این پست خیلی خوشم اومد … انگار تو دهنم یه نفی و ارتداد ! والدینی داشتی که رفع سوء اثر شد .. خوشحالم مثل خودمونی !

  • فائزه گفت:

    مشکل از شما نبود. واقعیتی که وجود داره اینه که هیچ بچه ای نمیتونه از نزدیک نگرانی های پدر و مادر رو درک کنه. منم از وقتی از پدر و مادرم جدا شدم تو خیلی از موقعیتهایی که توش گیر میکنم و کسی هم که نیست کمکم کنه میشینم با خودم فکر میکنم اگر بابام یا مامانم پیشم بودن مثلا اینکارو میکردن یا این اتفاق می افتاد… اینجور وقتا که جای خالیشون حس میشه باعث میشه بیشتر قدرشونو بدونیم و بهشون افتخار کنیم.
    انشالله همیشه سایه شون بالای سر شما باشه. بودن پدر و مادر حتی از راه دور هم دلگرم کننده ست.

  • سمیه گفت:

    خیلی خیلی خوشحالم که این پست رو نوشتی..
    ایمان دارم که هیچ‌ وقت تو زندگی نمیتونیم محبت و عشقی بهتر، بی‌پیرایه‌تر و واقعی‌تر و ناب تر و از محبت و عشق پدر و مادرمون پیدا کنیم…
    این پست همیشه سرپاست و به این وبسایت عشق و برکت میده …

  • ثمانه گفت:

    وقتی ما اینهمه بهت افتخار میکنیم٬ نمی تونم تصور کنم اونا چه حسی دارن از اینکه فرزندشون هستی…
    و چه خوبه که تا فرصت هست بهشون داری میگی که همچین فرزندی ارزششون رو میدونه

    • نازنین گفت:

      محمدرضا جان منم نظر ثمانه رو دارم
      خوش به حالتون که به موقع تونستید ارزش کارهای پدر و مادرتون رو درک کنید و فرصتهای زیادی خواهید داشت که قدردانی خودتون رو نشون بدید و اونها رو خوشحال کنید. دم همه پدر و مادرهای خوب و دانا گرم که با دانایی و صبوریشون ثمره زندگیشون رو به خوبی می بینن.
      راستی این جمله شما “من هیچکس را محکوم نمی‌کنم. جز کسانی که فرصت سختی کشیدن را از دیگران می‌گیرند.”
      بهش کاملا ایمان دارم دیدم که بعضا پدر و مادرهایی از سر لطف و مهربانیشون ،تمام تلاششون اینه که بچه هاشون هیچ سختی نکشن و تمام بار مسائل زندگی اونها رو به دوش دارن حتی تا آخرین لحظات ولی ثمره زندگی اونها معمولا فرزندانی بی مسئولیت و نالایقی هستن که تمام حق دنیا رو به خودشون می دهند و در آخر نیز همیشه چشمشون به کمک و یاری دست دیگران هستش و تمام تقصیر ها رو به گردن این و اون می اندازن.

  • دیدگاهتان را بنویسید (مختص دوستان متممی با بیش از ۱۵۰ امتیاز)


    لینک دریافت کد فعال

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

    yeni bahis siteleri 2022 bahis siteleri betebet
    What Does Booter & Stresser Mean What is an IP booter and stresser