سلام. در مطلب پیشین ذیل همین پست نوشته بودم میانگین مطالعه‌ی ما ایرانی‌ها “یک‌سی‌ام ” ژاپنی‌ها و انگلیسی‌هاست. باتوجه به اینکه گفته شده است ژاپنی‌ها روزانه ۹۲ دقیقه و انگلیسی‌ها ۹۰ دقیقه مطالعه می‌کنند و ما ۲ دقیقه، “یک‌سی‌ام” را به “یک‌چهل‌وپنجم” تصحیح می‌کنم.

جناب آقای شعبانعلی
بنده هم یکی از هم دانشگاهی های شما هستم
و هم یکی از اعضای جمعیت امام علی
البته صحبت های شما را خواندم و بخشی از پیشنهادهای شما در خصوص روش های تبلیغی را حتما در جمعیت به کار می گیریم
اما در خصوص اینکه در پایان صحبت های تان جمعیت را در کنار سه موسسه خیریه دیگر قرار داده اید تعجب می کنم
شاید شما وبسایت جمعیت امام علی را به طور دقیق نخوانده اید http://WWW.SOSAPOVERTY.ORG
همین طور بروید در فیسبوک صفحه های این سه خیریه را با صفحه جمعیت مقایسه کنید.
جمعیت همیشه گفته است که یک سازمان خیریه نیست و بسیاری از خیریه ها را هم بخاطر اینکه خانواده های تحت پوشش را بدعادت کرده اند، مذمت کرده است.
جمعیت امام علی یک نهاد ان جی اوی فعال اجتماعی با هدف آگاهی بخشی در جامعه برای بهبود زندگی قشر آسیب پذیر است که کار خیر هم به عنوان الگوسازی در جامعه انجام می دهد و تمرکز خدمات امدادی آن هم بر آموزش و کارآفرینی استوار است و سند این عملکرد نیز تعداد بسیار کودکانی است که در جمعیت بزرگ شده اند و حتی امروز دانشجو هستند و در حالی که در بدترین محله های غربت زندگی می کردند.
اما آنقدر این بخش الگوسازی کار امدادرسانی بزرگ است که گاهی افراد از بیرون نگاه می کنند فکر می کنند جمعیت هم یک سازمان خیریه است مثل سایر سازمان های خیریه در کشور.
از سوی دیگر هستند خانواده هایی که تحت حمایت جمعیت می باشند ولی در همین زمان از سازمان های دولتی و غیردولتی دیگر خیریه نیز کمک مالی دریافت می کنند. ما این مسائل را می دانیم و می بینیم و برای همین در حال حاضر کمک مالی مستقیم به خانواده ها نداریم و کمک های ما در قالب آموزش و یا تغذیه رایگان و انبوه خدمات امدادی رایگان در محل برای کودکان و فرزندان این خانواده ها با هدف ارتقای سطح فرهنگی آنها می باشد.
در جمعیت همه اعضای فعال همگی داوطلب هستند
و جمعیت هیچگاه از مردم نخواسته است کمک مالی بکنند مگر برای پروژه های خاص و در زمان های خاص در طول سال
جمعیت امام علی همیشه به مردم گفته است که حضور آدمها در محله های معضلخیز را دنبال می کند نه جمع آوری پول مردم را.
ما یک طرحی پیشنهاد دادیم به نام «خداحافظی با بخاری های نفتی در مدارس ایران» و هر کس خواست برایش پول بدهد گفتیم فعلا به پول نیازی نیست. آدمهایی را می خواهیم برای شناسایی تمام روستاهای کشور داوطلب شوند. متاسفانه هرگز هیچ کس داوطلب نشد که پای کار بیاستد و فعالیت کند و ما فقط در حد توان مان چند منطقه تحت پوشش خود را در این طرح وارد کردیم. در حالی که اگر مردم کشور داوطلب یک حرکت اجتماعی می شدند پس از فاجعه شین آباد مطمئن باشید که میشد در یک سال بدون نیاز به دولتمردان بی کار و پر ادعا کل مدارس کشور را ایمن کرد. اما مردم ما فقط می خواستند پول بدهند و بعد با خیال راحت بگویند ما هم کمک کردیم.
ما حتی وقتی یک خیر به جمعیت می آید به او می گوییم بیا و کمک مالی خودت را با دست خودت و البته زیر نظر مددکاری جمعیت به خانواده و کودکان برسان و از نزدیک ببین چه وضعیتی هست
هدف از این کار هم درگیر کردن مردم و آگاهی بخشی در جامعه نسبت به آنچه که جامعه به آن خدر شده است می باشد.
اگر شما سری به اخبار سایت جمعیت بزنید می بینید که بسیاری از خبرهای سایت ما در خصوص آگاهی بخشی از وضعیت اسفبار اجتماعی در کشور است و دایم داریم توجه می دهیم که مردم باید نسبت به مسائل بی تفاوت نباشند
اطلاع داشتن از وضعیت اسفبار اجتماعی کشور یک «مازوخسیم» نیست. بلکه یک آگاهی است که برای انسان وظیفه اجتماعی و حرکت کردن برای ساختن بهشت از جهنم دنیا را می طلبد.اما مردم وقتی مطالب را می خوانند یا می خواهند شماره حساب بگیرند و پول بدهد و یا فقط یک آه ساده می کشند و می روند و علی می ماند و حوضش…
جمعیت تنها گاهی که برای یک مورد خاص خواسته است هزینه کند در همان زمان از مردم کمک خواسته و بلافاصله هم گزارش دقیق مالی آن را بر روی سایت ما منتشر کرده است.
حالا شما علاوه بر همه اینها باید عنایت داشته باشید که وقتی مثلا ما در فیسبوک مان مطلب آگاهی بخشی می زنیم اتفاقا می بینیم که متاسفانه اقبال کمی به مطالب می شود ولی وقتی برای یک خانواده درخواست کمک می دهیم انبوه مردم استقبال می کنند و این به ما نشان می دهد که شاید دیگر موسسات خیریه همکار که رویکردی مشابه گفته شما دارند، هم بخاطر فرهنگ جامعه به این سمت رفته باشند. آگاهی مسئولیت دارد و مردم نمی خواهند زیر بار مسئولیت دانستن بروند. چون ما در جمعیت امام علی فهمیده ایم که دانستن درد دارد و رنج همراه دارد. برایش باید بها پرداخت. شاید آن مدیران شرکت ها هم که اشاره کرده اید بخاطر همین مسئله است که ترجیح داده اند پول بدهند و بروند دنبال کار روزمره شان. ما در جمعیت امام علی داریم می بینیم که کار با حتی یک کودک آسیب دیده اجتماعی چقدر سخت و مشقت بار است. حالا یک مدیر بی خیال که فقط به زندگی خودش و خانواده اش و شرکت اش فکر می کند چطور می تواند حتی دقیقه ای از زمانش را برای حتی یک کودک آسیب دیده بگذارد؟ پس به خودش می گوید پول می دهم و مسئولیت از دوشم سلب می شود در حالی که این طور نخواهد بود و او و همه مردمی که در سکوت شان کودکی کودکان سرزمین ایران دارد می سوزد و از بین می رود، قطعا روزی جوابگو خواهند بود. در همین زندگی شان هم جواب خواهند داد. ایران خانه هم ایرانی هاست. آتشی که در گوشه ای از این خانه افروخته شود، به یقین دامن همه اهالی خانه را خواهد سوخت.
آقای شعبانعلی ما در کشوری زندگی می کنیم مردم برای کار خیریه بدون بررسی و تحقیق به شماره حساب های شخصی افراد که در فضای مجازی منتشر شده است، کمک مالی واریز می کنند. جامعه ما می خواهد که وضعش این طور باشد. این خواسته برآیند کلی مردم کشور ماست.
من خودم بارها دیده ام پیج جمعیت امام علی به افرادی که به این پیج مراجعه کردند و گفته اند می خواند ماهیانه کمکی برای بهبود زندگی یک بچه بکنند گفته است پول ما کمکی به زندگی این بچه ها نمی کند و بهتر است شما حضور فعال در محله های معضلخیز در کنار این کودکان داشته باشید.

با سلام.بحث ایجاد کار واقعا معضل هست اونم در کشور ایران.متاسفانه خانواده های مد جو هم اغلب دنبال کار کردن نیستند.خیریه ها هم متخصص ایجاد شغل نیستند.خلاصه بنده از این جهت هنگ کردم

یاري انـدر كـس نـمي بـينم يـاران را چـه شد دوستي كي آخر آمد دوستداران را چه شد
كـس نمـيگويـد كه يـاري داشـت حـق دوستي حـق شناسان را چه حال افتاد ياران را چه شد
شهـرياران را بـود خـاك مـهربـان ايـن ديـار مهـربـانـي را چه آمد شهر ياران را چه شد
صـد هـزاران گـل شكفت و بانگ مرغي برنخاست عـندليبان را چه پيش آمد هزاران را چه شد

مدعی هستیم که مسلمانیم و پیرو علی…
اما کمک هایمان را در بوق و کرنا می کنیم!!!
با ماهی ۱۰هزارتومان قیم کودکی می شویم آنهم با امید به کسب خیر و برکت، سلامتی …برای خودمان و هفت جد بعد از خودمان به قیمت آبروی یک انسان…
برای بچه های کار و کودکان خیابانی اشک تمساح می ریزیم و ۲۰۰ تومانی کهنه را باز هم به عنوان صدقه در دستان کودک می نهیم!!!
…
کمی آنسوتر
دلالان دارو و مواد جیب مرفهان بی درد را پر می کنند
تفکر سیستمی بر این جامعه حاکم است!!! مواد برای خواب کودکان خیابانی و غلیان احساسات انسانهایی که نیاز به فروکش وجدان درد خود دارند لازم است
حق السکوت ، حق حساب ، زیر میزی، پول چایی و هزار اسم بی مسمای دیگر
در دالان های عریض و طویل ادارات دولتی! مراجع قضایی! لب مرز، آنور مرزو…..
خیر چیست؟ این که سراپا شر است
امید به چه بسته اید؟
به اندک بهایی ، به فیمت فروش آبروی انسانهایی که از بد روزگار در مقابل ما قراردارند، با خدا بر سر بهشتش معامله می کنید؟
وای بر ما…

تفکر بلندتان را میخوانم خوشحال میشم که فرهنگ اصیل ایران وانسانیت از نو داره جوانه میزند …
همت بلند ما مردم ایران زمین را میخواهد که از این جوانه ها مراقبت وحمایت کنیم تا تنومند بشوند تا گدائی جایگاهشو با رشد وشکوفائی انسانیت عوض کنه

با سلام

ی موضوع بی ربط البته با عرض معذرت

“کامنت های من چرا تایید نمی شن؟”
🙂
در صورتی که فقط سوال هستند!!!
و موضوع اصلی البته اگه تایید بشم:

در سال های دانشجویی در این موسسات کار می کردم چیزی که همیشه منو می رنجوند نگاه مساوی به مستحقین هست و اینکه بین کمک های مردمی و این قشر فیلتری هست که به عنوان مدیریت کمک ها قرار دارند.بسیار اتفاق افتاده که باور به مساوی کمک کردن باعث شده آنکس و یا خانواده ای که نیاز بیشتر و یا اضطراری داره تنها پاسخ بهش این باشه که توان ما در همین حد هست در صورتیکه مازاد هم از نظر پول و هم از نظر کالا وجود داشته.این مازاد باعث سرمایه گذاری هایی می شه که همین موضوع نگاه خیرخواهانه ای را که در ابتدای خدمت دارید خدشه دار می کنه و راه هایی مثل اعتراض و استعفا و پذیرش می ماند که من موارد اول و دوم را تجربه کردم. نظر شخصی من درباره ی این موسسات همانند بنگاه های املاک هست که عدم اعتماد باعث رونق بازارهای آنها شده.قطعا مزایایی هم دارند اما بی عیب هم نیستن.در پایان آقای شعبانعلی اگر سوال های من شمارو رنجونده عذر می خوام.اما چه کنم که اینقدر دغدغه و درد دارم که واقعا گپ و گفت یادم رفته و دوستان و فامیل نزدیک هم شاکی هستند.

استاد عزیز یه وقتایی مثل امروز خیلی دلم میگیره، چرا مردم ما و حتی خود من انقدر از لحاظ فکری دچار مشکلیم؟؟؟

من بارها به این موضوع فکر کردم و خیلی ناراحت می شوم وقتی می بینم دانشجویانی در بنیاد کودک هستند در لیست انتظار یک همیار… با خودم فکر می کنم که چرا نباید این دانشجو یه حرفه ای یاد بگیره در کنار درسش که بتونه خرج خودش یک نفر رو در بیاره….
خوب بود بنیاد کودک که دستی در این کار داره یه فکر می کرد. من که نمی دونم فلان دختر بیست و سه ساله در فلان شهرستان امکان یادگرفتن چه حرفه ای رو داره. ولی شاید اگه اعلام می شد که این جوان برای آموزش قبل از کار نیاز به این مبلغ پول داره، حداقل ما به جای داشتن دانشجویانی که یاد گرفتن مسایل سخت ریاضی و فیزیک حل کنند دانشجویانی داریم که درکنار درسشان یاد گرفتن خیاطی کنند یا نجاری کنند یا مکانیک های خوبی هستند یا استاد زبان در یک آموزشگاه هستند.بالاخره یک درامدی دارند….

سلام استاد
متاسفانه نه فقط در كار خيريه كه در هر كجاي ديگر هم كه پاي محبت و دوستي وسط است، مردم عادت به پول خرج كردن پيدا كرده اند.
هنوز لذت عيدي هاي بچگي كه يك اسكناس كوچك شايد بي ارزش بود، زير دندانم هست ولي يادم مي آيد كه در همان سالها هم به اين نتيجه رسيده بودم( بوديم) كه وقتي كسي به ما كتاب يا بازي فكري يا كاردستي نيمه آماده هديه مي دهد،‌ يعني خيلي ما را با كلاس در نظر گرفته ضمن اينكه خودش هم آدم فرهنگي اي چيزي بود كه مي توانستيم از روش او الگو بگيريم.
اما الان هر سال رقم عيدي ها و هديه هاي بچه ها بزرگتر و بزرگتر مي شود و اين در حالي است كه كمتر كسي به آنها يادآوري مي كند كه پول براي استفاده كردن است حال يا سرمايه گذاري -كه بچه هاي امروز خوب مي فهمندش – يا براي لذت بردن. موضوع شده فقط پول دادن به بچه توسط بزرگترها و جمع كردن آن پول توسط بچه ها بي هيچ هدفي. به نظرم طبيعتاً‌ بايد از ادامه اين روش تربيتي اوضاعي بدتر از امروز را براي فردا انتظار داشت.
وقتي مهربانترين فرد فاميل كسي است كه به من پول بيشتري هديه مي دهد،‌من هم در آينده از اين روش براي مهربانتر بودن استفاده خواهم كرد. حال يا خيريه يا فرزندم يا هر كس ديگري.
حتماً همه ما ديده ايم كه وقتي از كسي بپرسي چنانچه پول زيادي برنده شوي با آن چه كار خواهي كرد_ چه بچه، چه آدم بزرگ- اكثراً‌ مي گويند: به نيازمندها كمك خواهم كرد ….. تازه يك كم بهتر كساني هستند كه مي گويند جايي براي كمك به نيازمندان راه اندازي خواهم كرد كه بايد گفت باز به اين ها.
در جايي كه به ياد ندارم كجا بود خواندم كه آن قدر پول دادن براي ما اهميت پيدا كرده كه براي دعا كردن هم احساس مي كنيم هرچه پول بيشتري نذر كنيم،‌ زودتر حاجت مي گيريم شايد چون اين طوري خدا در رو در بايستي بيشتري قرار مي گيرد يا نمك گير مي شود و براي حاجت ما فكر اساسي خواهد كرد.
استاد موافقيد كه بايد خانه را از پاي بست آباد كنيم؟
ببخشيد كه طولاني شد.
برقرار باشيد

چند روز پیش در خبر آنلاین یک مصاحبه با جوانی را خواندم که در بهزیستی بزرگ شده بود.در این مصاحبه نکته ای عنوان شده بود که من از کودکی به آن فکر می کردم.(مهارت آموزی) این سیستم بهزیستی-و البته بطریق اولی بقیه بنیادها با نیت خیر- بقدری ضعیف و غیر حرفه ای عمل می کند که انسان برای سرنوشت این بندگان خدا کاری جز دعا نمی توانیم بکنیم. ایشان عنوان نموده بودند که از کودکی تا سن ۱۸ سال بدون آموزش تخصص و مهارتی بچه ها را نگهداری نموده و در پایان سن ۱۸، با ارایه مبلغ ۷ میلیون تومان، این بندگان خدا را به امان خدا میفرستند. این جوان بدون تجربه می بایست در زمانی که جوان در اوج بحران جوانی است، به مسکن، شغل و … فکر کند، بدون آنکه آموزشی دیده و یا والدینی برای حمایت داشته باشد.
خلاصه ماهیگیری به کسی یاد داده نمی شود و با دادن چند ماهی برای آخرت خود دلخوشی و برای آن بنده خدا آینده نا معلوم تر به ارمغان می آوریم.
من از کودکی آرزوی راه اندازی مرکزی داشتم تا علاوه بر جذب و نگهداری کودکان بد سرپرست و یا بی سرپرست، با ارایه آموزشهای خوب به ایشان برای داشتن یک زندگی مناسب آموزشهای عملی و علمی مناسبی تدارک دید.
البته با شما نیز موافقم که کمک به این موسسات و کمک به تقویت آنها، هرچند کوچک، بهتر از نبود آنها ست.
به امید روزهای روشن …