در گشتوگذار توی روزنوشتهها به آخرین لحظهنگاری که اینجا منتشر کرده بودم رسیدم. دیدم مرداد ماه سال قبل بوده و بعد از اون دیگه اینجا هیچ نوع عکسی منتشر نکردم.
در گالری گوشی چرخیدم چند عکس پیدا کردم که توی این یک سال اخیر ثبت شده.
حالوهوای عکسها یکسان نیست. چنانکه در چهرهام هم مشخصه. اما اینها دمدستیترین چیزهایی بود که پیدا کردم. اینه که بدون ملاحظه و محاسبه و اینکه کدوم بهتره یا بدتر، گفتم اینجا بذارمشون.
این روزها، وقتی حدود هجده ساعت در روز کار میکنم، با خودم میگویم چه روز سبکی بود و چقدر راحت گذشت!
بگذریم از سختگیریهایی که بر خودم دارم برای محاسبهٔ گزارش عملکرد. برای ثبت گزارش کار در برگههای گزارش شخصیام، هر پومودورو را ۲۵ دقیقه حساب میکنم. اما در عمل، تایمر روی میزم را هر بار روی ۳۵ دقیقه تنظیم میکنم که وقتی در گزارشهایم مینویسم «یک پومودورو» یقین داشته باشم که واقعاً و خالصاً ۲۵ دقیقه از آن ۳۵ دقیقه در میآمده است.
سفرها و کارها و پروژهها که سر جای خودش هست. اما علاوه بر همهٔ کارهایی که همیشه داشتهام، در این چند ماه اخیر، وقتی که برای نوشتن کتاب (به امید انتشار آن پیش از پایان سال) میگذارم، بار اضافهای شده که باعث میشود فرصت تنفس کمتری داشته باشم.
در این میان، روزی نیست که به روزنوشته و حرفهایی که هنوز اینجا ننوشتهام فکر نکنم. از بحثهایی که در کامنتها مطرح کردهام و هنوز تمام نشده (مثل ماجرای Relevance) تا نوشتههایی که نیمهکاره رها شده، مثل دو کتاب جدید داوکینز و چند مطلب دیگر. و البته آرزوی فرصتی که دربارهٔ حداقل سه موضوع دیگر هم بنویسم. یکی مقدمهای ساده بر «چپ و راست» و دیگری «دربارهٔ گربههای خیابان» و آن دیگر هم «رواداری.»
این جور وقتها، عکسها همیشه بهانهٔ خوبی بودهاند که روزنوشتهها را بهروز نگه دارم. از خودم عکسی ندارم. اما دو عکس از کوکی و بلوط و یک عکس هم از قهوه دم دستم بود که برای هدف من (پر کردن الکی یک نوشته) کفایت میکرد.
کوکی و بلوط، وقتی میبینند جدی سر در لپتاپ فرو بردهام، جوگیر میشوند و چهرهای جدی به خود میگیرند. این عکسها را در زمانی که کار میکردم از آنها ثبت کردهام.
عکس آخر هم، حاصل نوعی آشفتگی ذهنی است. کمی اسپرسو درست کردم و برای این که تاریخ مصرف شیر نگذرد، شیر هم در آن ریختم. کمی هم دارچین و زنجبیل روی میز مانده بود که حیفم آمد حرام شوند. آنها را هم ریختم و در پایان، دیدم بستهٔ گلهای خشکشدهٔ محمدی هم، که دوستی به هدیه فرستاده بود، آن گوشه مانده و گفتم حالا که مصرفی برایشان نمیدانم، آنها را هم داخل اسپرسو بریزم.
حاصل چیزی شد که در عکس سوم میبینید، و البته نوعی تداعی و یادآوری که نقد نوشتهٔ آقای مهرداد خدیر را دربارهٔ «روشنفکری دینی» زودتر کامل کنم.
مدتها بود که متنهای نصفه-نیمه در روزنوشته نداشتم و پیش از تمام کردن یک مطلب، به سراغ مطلب دیگر نمیرفتم. اما دوباره مدتی است تراکم کارها – در کنار شوق مهارنشدنی نوشتن – به نقطهٔ اوج تازهای رسیده و باعث شده نوشتههای تکهتکهام زیاد شود. البته که آنها را به تدریج جلو میبرم (و تقریباً تمام جملههایی که باید نوشته شود با دقیقترین کلمات در ذهنم هست) اما کمتر پیش میآید که فرصتی برای نشستن و نوشتن پیدا کنم.
یادم هست که دو سال پیش، یک ساعت پس از این که دوستی، در واتساپ سوالی را از من پرسید، پاسخ دادم و او ده ساعت بعد پاسخم را دید. برایش نوشتم: «منطقیتر است وقتی فرصت خواندن پاسخ را نداری، سوال نپرسی.»
هنوز دو سال از پیام نگذشته، خودم از دوستی سوالی پرسیدم و تقاضا کردم که در اسرع وقت جواب دهد. اما پنج روز بعد توانستم پاسخ سوالم را بخوانم (اگر دنیا حساب و کتاب داشت، میگفتم دوست اول، نفرینم کرده است). و الان در حالی که لابهلای کارهای ناخواسته و سفرهای ناگزیر، هر روز وقتی را به پاسخ دادن پیامها اختصاص میدهم، پیامهای بسیاری از دو یا سه ماه پیش بیپاسخ مانده که بسیار آزارم میدهد (پیشاپیش از این که راهحلهای مختلف، از تفویض اختیار و اولویتبندی کارها تا تفکیک خطوط تلفن و استفاده از بسترهای ارتباطی دیگر مثل ایمیل و … مطرح نمیکنید سپاسگزارم).
اینها را گفتم که بگویم، ضمن این که مطالب روزنوشته به تدریج تکمیل میشوند، حس کردم تکرار و تکمیل دائمی چند عنوان ثابت، میتواند خستهکننده باشد. همین باعث شد که انتشار چند عکسِ بیبهانه و بیخاصیت از گالری گوشی موبایلم، توجیهپذیر به نظر برسد.
در این مدت، موضوعات کوچک اما مهمی هم پیش آمده و به ذهنم رسیده که شرح هر کدام از چندصد کلمه فراتر نمیرود. هنوز نتوانستهام تشخیص دهم که بهترین شکلِ بیان آنها چیست؛ انتشار یک مطلب کوتاه (طولانیتر از یک توییت و کوتاهتر از مطالب متعارف روزنوشته) یا ترکیب آنها با هم و انتشار چیزی شبیه گزارشهای هفتگی. هر وقت فهمیدم چه روشی بهتر است، آنها را هم مینویسم.
عکس اول که نیاز به توضیح ندارد. پردهها را کشیده بودم که نور بیرون آزارم ندهد و بتوانم کارهایم را بهتر انجام دهم. گفتم عکسی هم ثبت کنم. توضیح نامربوط هم این که از کم شدن تدریجی وزنم، با افزایش تحرک و جابهجایی فیزیکیِ پس از کمرنگ شدن کرونا، رضایت دارم و امیدوارم ادامه پیدا کند.
مرتب کردن کتابخانه هم، بعد از چند هفته تقریباً تمام شد. کاری مهم و ضروری بود. اگر چه تنها ایرادش این شد که بلوط، پس از دو سال زندگی در خانه، با دیدن طبقههای خالی به ذهنش رسید که بالای کتابخانه هم جایی جذاب و دسترسپذیر است. البته که من مشکل جدی با این کار ندارم. اما کوکی با ترس و تعجب بلوط را میبیند و معمولاً ترجیح میدهد در این جور مواقع، یک جای امن قایم شود که اگر خانه فرو ریخت، خطری او را تهدید نکند.
این را هم اعتراف کنم که چون من معمولاً روی زمین و نزدیک کتابخانه میخوابم، این صحنه را که هنگام چشمباز کردن ببینم گربهای از ارتفاع سه متری و کمی بیشتر با من چشم در چشم شده، خیلی دوست ندارم. معمولاً چند ثانیه طول میکشد که ذهنم بیدار شود و بفهمم بلوط است و قرار نیست از آن بالا روی سرم بپرد.
چند ماه پیش، از سر بیکاری تصمیم گرفتم زمانی را که مشغول نوشتن یک مطلب در متمم هستم در قالب یک ویدئوی تایم لپس ضبط کنم.
جالب اینجاست که پس از گذشت چند ثانیهٔ اول، به کلی فراموش کردم که دوربین را روشن کردهام. به خاطر همین، ناخواسته به یک ویدئوی نسبتاً طبیعی تبدیل شد. شاید اگر یادم میماند که موبایل در حال ضبط کردن است، کمی کمتر به صفحهٔ نمایش اخم میکردم.
قاعدتاً چنین ویدئویی برای شما جذابیت و ارزش ندارد. اما روزنوشتهها، در دسترسترین جایی است که میتوانم چنین چیزهایی را در آن ذخیره کنم و نگه دارم.
توضیح: طبیعتاً در ویدئوی تایملپس نمیتوان موسیقی را ثبت و ضبط کرد. اما چون آن روز یکی از کارهای علیرضا قربانی پشت سر هم در اتاق پخش و تکرار میشد، همان را روی این ویدئو گذاشتم تا به حال و هوای آن روزم نزدیکتر باشد.
میخواستم در جواب کامنت مصطفی خودمانی، چند جملهای دربارهٔ «انحصار در تأمین امنیت» بنویسم و با تکیه بر بهانهای که حرفهای پیمان در یکی از کامنتها دربارهٔ کرونا به دستم داده بود، کمی هم راجع به حاشیههای مدیریتی کرونا حرف بزنم.
اما دیدم که فضای روزنوشته خیلی رسمی و جدی شده. به همین خاطر، چند عکس از گوشه و کنار گوشی پیدا کردهام و اینجا میگذارم تا بین نوشتههای جدی فاصله بیفتد. پیشاپیش از اینکه به کیفیت عکسها گیر نمیدهید ممنونم.
توضیح اول: پایین این مجموعه عکس، یک کلیپ ویدئویی کوتاه از کوکی و بلوط گذاشتهام.
توضیح دوم: دو تا از عکسها را قبلاً در اینستاگرام قرار دادهام و تکراری است.
در روزها و هفتههای اخیر، تراکم کارها بسیار زیاد شد و اتفاقهایی افتاد که فرصت نشد به روزنوشتهها سر بزنم. کامنتهای متعددی هم زیر مطالب قبلی هست که حتماً دوست دارم در ادامهشان پاسخهایی بنویسم تا زمینهی بحث و گفتگوی بیشتر فراهم شود. نقد چشم انداز ۱۴۰۴ هم نیمهکاره مانده.
اما نوشتن، به سطحی از حضور ذهن و تمرکز نیاز دارد که در این چند هفته، از آن بیبهره یا کمبهره بودهام.
اما صرفاً برای به روز شدن روزنوشته، کلیپ کوتاهی از کوکی و بلوط را در اینجا قرار میدهم. اخیراً متوجه شدم که یک نوع ماهی روباتیک چینی نسبتاً ارزانقیمت هست که میتواند سرگرمی خوبی برای گربهها باشد.
وقتهایی که کار سنگین دارم و میخواهم کوکی و بلوط سرگرم باشند، به این ماهیها متوسل میشوم.
پینوشت اول: اگر گربه دارید، این محصول را پیشنهاد میکنم. فقط مثل بسیاری از محصولات بیکیفیت چینی، باید دو یا سه تا بخرید تا یکی از آنها کار کند.
پینوشت دوم: فراموش نکنید که همهی کسانی که با حیوان خانگی زندگی میکنند، صرفاً لحظات خوب خود را به اشتراک میگذارند. این کار عمدی و از سر فریبکاری نیست. طبیعتاً لحظات تلخ یا سخت، چیزی نیست که انسان با دیگران به اشتراک بگذارد. اما زندگی در کنار حیوانات خانگی، لحظات سخت و تلخ هم دارد. از شیطنتهای آنها تا بیمار شدن و در نهایت، از دست دادنشان.
مدتی بسیار شلوغ بودم و فرصت نشد مطلبی در روزنوشته منتشر کنم. از طرف دیگر، خبر مهمی هم در جامعه در جریان نیست که بهانهای برای نوشتن باشد.
این بود که گفتم بعد از مدتها، چند عکس و فیلم از کوکی و بلوط برایتان بگذارم. کیفیت عکسها چندان خوب نیست. اما خودم دوستشان دارم و در گوشهای از موبایلم آنها را آرشیو کردهام.
احتمالاً بدون توضیح من هم متوجه میشوید که در دو تا از عکسها، کبوتری بر پنجرهی واحد همسایه نشسته بوده و کوکی و بلوط به آن کبوتر خیره شدهاند.
در پایان هم دو کلیپ قرار دادهام. یکی از کلیپها مربوط به مراسم ماساژ دادن بلوط است که معمولاً روزانه چند بار تکرار میشود.
کلیپ دیگر هم مربوط به نوازشها و دعواهای کوکی و بلوط است. پیش از این، کوکی نمیگذاشت بلوط او را لیس بزند و فقط خودش حق داشت بلوط را لیس بزند (در غیر این صورت، بلوط کتک میخورد). حالا بلوط بزرگ و قوی شده و به جبران آن روزها، اجازه نمیدهد کوکی لیسش بزند. حاصل این تاریخچهی ناز و نوازش، چیزی است که در کلیپ انتهای این مطلب میبینید.
ضمنا به خاطر عمودی بودن و ابعاد نامناسب کلیپها عذر میخواهم. بهترین روش دیدنشان این است که آنها را در حال Full-Screen ببینید. الان بهتر میفهمم چرا شبکههای ماهوارهای هر روز به مخاطبانشان یادآوری میکنند که ای مردم! وقتی میخواهید گزارش بفرستید، موبایلتان را افقی بگیرید. 😉
چند روز بود که دوست داشتم روزنوشته رو آپدیت کنم اما هیچ موضوعی نداشتم (البته کامنت میذاشتم، اما پست تازه نذاشته بودم). این روزها خبرهای داخلی و خارجی جالبی هم هست که بعضیها رو با خوف (و اندکی نگرانی) و بعضیها رو با رجا (و کمی لبخند) میخونیم، اما علاقهای ندارم روزنوشته رو به اونها آلوده کنم.
خلاصه در بیموضوعی مونده بودم که امیر جواهری کامنت گذاشت که عکس از خودت و کوکی بذار. دیدم بهانهی خوبیه که روزنوشته رو با عکس آپدیت کنم.
طبق سفارش امیر، یک عکس تکی گذاشتم و یه عکس دوتایی. البته کوکی علاقهی خاصی به عکاسی نداره و برای اینکه حاضر بشه کنارم بشینه و به دوربین نگاه کنه، کلی مالت به عنوان جایزه گرفته و خورده. تار بودن و نور بدِ عکس رو هم بذارید به حساب حرکتهای کوکی و سفید بودنش که دوربین رو حسابی گیج کرد.
لحظهنگارها، قرار بوده عکسهایی با توضیحات کوتاه باشند؛ در حد پستهای سادهی اینستاگرامی.
این بار گفتم به مناسبت درگذشت دکتر حیدری، عکس پیرترین کتاب کتابخانهام را در اینجا بگذارم: اولین کتاب دکتر حیدری که بیش از نیم قرن پیش، در سال ۱۳۴۷ با عنوان شورای دولتی (مطالعهی تطبیقی در دادرسی اداری) نوشته شده است.
واقعیت این است که از محتوای کتاب چندان سر در نمیآورم. هم تخصصی در موضوع آن ندارم و هم از دورهی نگارش کتاب، زمان زیادی گذشته و محتوای آن، قدیمی شده است. اما همچنان دقت و وسواس نویسنده در همهجای کتاب مشخص و نمایان است و توجه خاص او به ارجاعات و منابع، دقت و وسواس نویسندهی حقوقدان کتاب را منعکس میکند.
از ویژگیهای دیگر این کتاب هم میتوان به تلاش دکتر مسعود حیدری برای ساختن واژههای فارسی مرتبط با این حوزه اشاره کرد که در دورهی خود، تلاشی ارجمند و اثرگذار محسوب میشده است.
شاید این جزو معدود کتابهایی از کتابخانهی من باشد که محتوای آن را کامل نخواندهام و اگر هم بخوانم درک نمیکنم، اما همچنان عزیز است و در جای ویژهای نگهداری میشود. قبل از این هم که به دست من برسد، دکتر حیدری آن را پنجاه سال به عنوان خاطرهی نخستین نوشتهی رسمیاش، با عزت و احترام نگه داشت تا در نهایت، مسئولیت نگهداری از آن را به من واگذار کرد.
جدا از جنبهی یادگاری این کتاب، درس مهمی هم در آن پنهان است. دکتر حیدری، در رشتهای متخصص شد و به رشتهای شناخته میشود که با تحصیلات دانشگاهی او، فاصلهی جدی دارد (الگوهای رفتاری در مذاکره و جنبههای حقوقی قراردادهای تجاری بینالمللی واقعاً شباهتی به حقوق و توسعهی اقتصادی ندارد).
و او در میان بزرگانی که در ایران و جهان میشناسیم، تنها کسی نیست که این ویژگی را دارد. شاید رشتهی دانشگاهی ما، دروازهی ورود ما را به دنیای علم و یادگیری مشخص کند، اما نباید اجازه دهیم مدرک دانشگاهی و کنکوری که سازمان سنجش برگزار میکند، سرنوشت زندگی و مسیر رشد و یادگیری ما را تا پایان عمر، رقم بزند.
پانزده ماه پیش بود که کوکی را – در شرایطی که یکی دو هفته از زندگیاش میگذشت و مادرش را از دست داده بود – پیدا کردم (لحظه نگار قبلی).
نگهداری کوکی با توجه به تراکم کارها، رفتوآمدها و سفرها، ساده نبوده، اما به هر حال، شیرینیهای خودش را هم داشته.
وقتی فکر میکنم که کوکی همان شب که پیدا شد، میتوانست بمیرد و الان زنده است، احساس خوبی پیدا میکنم. خصوصاً وقتی میبینم که سرحال است و خانه را قلمرو خودش میداند و درست مثل صاحبخانه، ادعاهای خودش را دارد.
دوست داشتم چهار پنج عکس قدیم و جدید او را اینجا کنار هم بگذارم تا از دیدنشان لذت ببرم. شاید مقایسهی عکسها برای شما هم جذاب باشد.
