یک تصویر الهام بخش…

اینقدر توی سایت شما نظرات مایوس کننده خوندم اخرش افسردگی میگیرم.لطفا بینندگان خاکستری بیندیشند.

very good and tank you my best friend

اقای محمد رضای عزیز هر روز پیش از قبل به نوع تفکرتان علاقه مند میشوم و برای بودنتان احترام قائل می شوم
شاید خودتان ندانید ولی در ماندن من در اینجا و دست به کاری زدن تاثیر زیادی داشتید! احتمالا مثل من هم زیاد باشند

بعضی ها هم بدتر از thinker،
watcher ن

انیشتین می گفت:

اگر انسانها در طول عمر خویش میزان کارکرد مغزشان یک میلیونوم معده شان بود ٬اکنون کره ی زمین تعریف دیگری داشت .

گمان میکنم در روزگار ما ٬ودر جامعه ی ما ٬علاوه بر کارکرد میلیونومی مغز نسبت به معده !نیاز مبرمی به عملکرد میلیونومی افراد ٬نسبت به افکار شان نیز ٬هست…

درد این سال های ما شاید این است که بی عملیم.

فراموشمان شده که حال ناخوش ما ٬معلول ماه وسال ترک “عمل” است.

عمل کردن به فکرها واندیشه هایمان

سال هاست عشیره ی ما به افعی بیمار تنبلی ٬خو کرده است.

وما متوجه نیستیم که زهرش کم کم تا عمق جان ما پیش می رود ٬گمان می کنیم زهرش بر ما کار گر نیست!

وعادت به این ماجرا ٬به نظر خطرناک ترین نوع عادت های رفتاری باشد!

با اینکه تعمیم دادن کار درستی نیست ٬اما من کار
Thinkerرا تعمیم میدهم به خودم واطرافیانم! البته با یک تفاوت ! آن هم اینکه ما ،گاهی فکر هم نمیکنیم ،چه برسد به عمل!!!! 🙁
اگه نوشته ی من ربطی به این پست نداره تاییدش نکنید ،فقط یه درد دل بود که با شما میشد گفت

من ای دوئر رو دوست دارم. یه بار یه داستان توی همشهری داستان فکر کنم خوندم راجع به یه اقای شاعری که مشکلش حاد شده بود سر اینکه ته خیار درواقع سر خیاره و نباید بهش گفت ته خیار یا پس چی اگه راست میگی؟ و ازین بحث ها. بعد اونا که بحث میکردن یکی دیگه خیار رو خورد. گاهی فکر میکنم خیلی جاها خیلی فکر کردن و خیلی درگیر فکر کردن شدن، باعث میشه زندگی کردن فراموش بشه. من فکر میکنم این طرحه درمورد اون قسمتهایی از زندگی هست که با فکر کردن درموردش به نتیجه ای نمیرسی یا فکر کردن درموردش چیزی را تغییر نمیده. من فکر میکنم این دوئر رفته بعضی چیزا را به شکل عملی تجربه کنه!:)