رادیو مذاکره: گفتگو با یک دختر نوجوان!

جالب بود و البته متفاوت!
به نظرم خوب میشد اگه بعضی از فایل های رادیو مذاکره اختصاص داده بشه به صحبت با آدم هایی از نسل های مختلف. (مثل همین فایل)

به نظرم دنیا رو کمی سخت می گیرید ،و با این نوجوان به مانند آدم بزرگ ها رفتار شده ،باید در کنار این افکار ، کودکانه هایی باشه همراه با شادی ،طعم خوش معمولی زیستن را بچشیم،مثلا اگه به محمد رضا بگن که تا یک ماه دیگر فرصت زیستن نداره حتما به سراغ خوندن اون کتاب مورد علاقه اش می ره،به نظرم شما هم گاهی نیاز دارید که کودکانه ها تون رو زندگی کنید در کنار به روز بودن سطح اطلاعاتتون،مطمئن باشید که تجربه های شیرینی رو خواهید چشید که مدتی بود که اونا رو فراموش کردید،همین طور که این قدر در قبال دیگران و جامعه احساس مسئولیت پذیری می کنید که البته خیلی هم خوبه در قبال خواسته های خودتون هم مسئولید،خیلی دلم می خواد که محمد رضا حسرت خوندن اون کتاب رو نداشته باشه ،من برای شما استاد بزرگوارم بسیار احترام قائل هستم و همیشه از آموزه ها تون استفاده می کنم و سایت شما یکی از دلگرمی های زندگی منه، با تشکر.

با سلام . قبلا پیشنهادی درباره مصاحبه با ادمهای موفق عادی که سرشناس نبودند مطرح کردم و شاید این فایل صوتی هم در راستای تفکری جدید باشد که خلاء ان وجود داشت . بارها از شما و سایر اساتید درباره اینکه کارمند و کارشناس و الی …. نمیتوان استخدام کرد شنیدم ولی به همان میزان هم کارفرما خوب نیست که نیروی خوبش را حفظ کند و این چالش بزرگ در جامعه ماست ( تفکر سیستمی) . مطالب شما بسیار عالیست ارزوی توفیق روز افزون . ممنونم ز

چقدر جای یه محمد رضا تو 11 سالگی ما خالی بود… خیلی از مسائل ما که باید تو یازده سالگی حل میشد امروز تو سی سالگی در لا به لای مطالب متمم داره حل میشه و خوشحالم که امروز این بار سنگین مسائل حل نشده رو روی زمین میذارم تا در ادامه مسیر تا 70 سالگی با انرژی و توان بیشتری حرکت کنم. محمد رضا و مبینای عزیز به خاطر این فایل زیبا ازتون متشکرم

متاسفانه عادت کرده ایم به این که زمان فایل ها 90 دقیقه ای و یا حتی دو ساعت و نیم باشد .
این تنها رسانه ای است که عاجزانه تقاضا می کنیم خواهشا زمانش رو بیشتر کنید
و {طبیعتا منظورم رسانه تیم محمدرضا است متمم-تراست زون-رادیو عصر ایران-اینستاگرام – توییتر و فیسبوک }
کاش مبینا بیشتر با محمدرضا گپ می زد هم این که خود مبینا حرف های جالبی می زد و هم این که به واسطه حرف های مبینا محمد رضا به ما درس زندگی می داد
ممنونم هم از مبینا هم از محمد رضا و هم همه همکارهای محمدرضا

ممنون و ممنون٬ چقدر خوب بود…حس می کنم دارید نسلی از جنس ‘رها’ پرورش میدید.
شدیدا غبطه میخورم ای کاش وقتی در این سن بودم این حرف ها رو می شنیدم.
من می تونم بپرسم حسرت ۲۷ سالگی شما چیه؟

سلام
قبل از این که دانلود کنم با خودم گفتم که چرا شما با یه آدم بی تجربه مصاحبه کردید، اما چون شما این کار رو کردید به خودم شک کردم تا شما! بعد از این که گوش دادم خیلی چیزهایی یاد گرفتم که انتظار نداشتم. در ضمن انتظار نداشتم که مبینا این قدر فهمیده باشه. خیلی بیشتر از سنش فکر میکنه. بهش تبریک میگم.
نمیدونم این خاصیت این نسل هست یا خاصیت کتابخوندنش یا هر دو.
در هر صورت ممنون

من کودکانه هام رو دوست دارم و اگر کتابی رو دوست داشته باشم فارغ از هر تخصصی و بدون هیچ استرسی حتما اون رو می خونم …..
من راهم رو خیلی دیر پیدا کردم ولی اصلا خودم رو سرزنش نمیکنم چون در شرایطی زندگی کردم که همین پیدا کردن راه هم شبیه معجزه است …..
داشتن دوست خوب یه رویای شیرینه ولی توی محیط ها و شرایط خاصی تنهایی تاوان داناییه …..
من کلمه ای برای بیان احساسم ندارم … من با احساسم از شما و تیم همراهتون به خاطر اهدای دانایی به جامعه سپاسگذارم امیدوارم این روح خسته این پیوند رو قبول کنه

ای جونم! مبینای عزیز
من که از گستردگی کلمات و مفاهیم در صدای شیرین نوجوانانه تو بسیار هیجان زده شدم. نمی دونم آقای شعبانعلی چطور تونسته با تو مصاحبه کنه! اگر من بودم از شدت هیجان نمی تونستم این مصاحبه را انجام بدهم. البته معمولا آقای شعبانعلی می تونه کارهایی بکنه که خیلی های دیگه نمی تونن انجام بدن.
مبینای عزیز خیلی خوشحال شدم که می تونی بسیار رسا و محکم صحبت کنی و از اطلاعاتی که تابحال جمع کرده ای در صحبت هایت استفاده کنی.
صحبتهای تو مرا به دنیای شیرین نوجوانی و کتابهای اون دوران برد.
نام چند تا از شیرین ترین کتابهایی را که خوانده ام، اینجا می نویسم، شاید دوست داشته باشی با راهنمایی و اجازه والدینت از بین آنها کتابی را انتخاب کنی. شاید هم آنها را قبلا خوانده باشی.
مجموعه قصه های خوب برای بچه های خوب جمع آوری شده توسط آقای مهدی آذریزدی
قصه های آقای صمد بهرنگی
قصه های من و بابام اثر آقای اریش اُزر
تیستو سبز انگشتی اثر آقای موریس دروئون
مومو اثر آقای میشائل انده
زنان کوچک اثر خانم لوئیزا می آلکوت
چیتی چیتی بنگ بنگ اثر آقای یان فلمینگ
بابا لنگ دراز اثر خانم جین وبستر
شازده کوچولو اثر آقای آنتوان دوسنت اگزوپری
اگر مایل بودی می تونی این کتابها را از من دریافت کنی.

سلام به همه!
محمد رضا جان گفتی که مصاحبه با نسل امروز میتونه چیزهای جدیدی رو روشن کنه .برداشت خودت از افرادی شبیه مبینا چیه؟

ممنون به خاطر این فایل فوق العاده.
مرسی مبینا جان که با حضورت این فایل رو اینقدر ارزشمند کردی.
فایل عجیبی بود برای من. هم تلخ و هم شیرین.

هاها…. “وغیره!” مبینا چقد جالب بود…علی الحساب تا بعد

یه سؤال..چرا فایل های صوتی ناقص هستند؟؟؟

ممنون .خیلی ممنون
خیلی ممنون.
اینکه چقدر آخرای این فایل گریه کردم خدا میدونه.10 دقیقه ی آخر این مصاحبه منو به گریه انداخت و یادم انداخت چه آدمایی که رو دارم از دست میدم و دارم به عوارضی میرسم ..و فهمیدم چرا انقدر حالا که دارم میرسم به اون چیزایی که هدف میدونستمشون ،بغض دارم و غم…
”
باید آدمهایی رو دور و برمون داشته باشیم که با ما خوشحال میشن اگه اتفاق بدی افتاد با ما گریه کنن
اگه خوشحال شدیم خوشحال بشن
ما باید این آدما رو برای خودمون پیدا کنیم و نگهشون داریم
شایدم عوض بشن..
ما باید آدمایی رو تو زندگی داشته باشیم که وقتی موفق میشیم باهامون بغض کنن باهامون بخندن
وگرنه شاید موفقیته بهمون نچسبه اصلا”
ولی محمد رضای عزیز یه سوال :اگه این آدمایی که گفتی رو داشته باشیم و از قضا همشون مال یه شهر دیگه ای باشن و یه روز زمان خدافظی برسه ،(مثل این روزای من )،وقتی ببینی دلبسته ی کسایی شدی که شاید دیگه نباشن کنارت و شاید سال به سالم نمیتونی ببینیشون ،اون موقع با خودت نمیگی کاش هیچ وقت نداشتمشون که حالا مجبور باشم دل بکنم؟
این روزا همش با خودم میگم کاش نداشتمشون که انقدر الان برام سخت نباشه دل کندن …کاش هیچ وقت پیداشون نمیکردم .کاش خودم و تنهایی خودم بودم و اقلا بهشون دل نمیبستم ..
نه ،محمد رضا جان ،خیلی سخته آدمای اینجوری تو زندگی داشتن …خیلی …

از مثالی که راجع به جاده زندگی و عوارضی هاش زدید بسیار لذت بردم…
احساس کردم یه مسئله سخت به راحتی توی ذهنم جا افتاد.
برای مبینای عزیز هم آرزوی موفقیت دارم و توصیه میکنم که توی این سن به اندازه کافی بازی و بچگی هم بکنه چون به نظر من حسرت بازی های بچگی بیشتر از حسترت کتاب های نخوندس

سلام

+چندوقت پیش روی دیوارهای این خونه نوشتم “کاش همایش مذاکره، در شهر من ، شیراز، هم برگزار می شد.” گویا همون لحظه مرغ آمین از اینجا عبور می کرد. و تاریخ همایش 13/ 6 /1393 مشخص شد.

+جای همه دوستان و هم خونه ای های عزیز سبز بود.

+ابتدای مراسم یادی از پروفسور مسعود حیدری، پدر مذاکره ایران شد.

+و کلیپ اهدائی شرکت روزنه ارتباط به نمایش گذاشته شد. که دوباره حسِ خوبِ دیدنِ بارِ اول رو به من منتقل کرد.

+سمینار مذاکره و ارتباطات دشوار آغاز شد. و من با گوش جان تک تک جملات رو می شنیدم. چه حس خوشایند و مطلوبی بود زمانی که بعضی از جملات و واژگان برایم غریبه نبودند. هرچند شنیدن از زبان دوست، صفائی دیگه داشت.
و چه خوب و ماهرانه با مثالهای دلنشین جلسه رو با وجودِ کمبودِ وقتِ پیش آمده مدیریت می کردید.

+فقط برای ادای دین، و طبق خواسته خودِ شما، آدرس این خونه و پاره ای توضیحات رو در اختیار دوستانی قرار دادم که صرفا برای سمینار مذاکره و ارتباطات دشوار آمده بودند و محمدرضا شعبانعلی رو کمتر می شناختند.

+امیدورام سال آینده شرایط برای من هموار باشه تا به شرط بقا، امکان شرکت در همایش مذاکره تهران رو داشته باشم.

+سبز باشید و برقرار

سلااااام دوستان عزیزم
به خصوص آقای هومن کلبادی بزرگوار
از اینکه من و اشتباه گرفتید خیلی ذوق کردم و خوشحال شدم 🙂 هومن خان من هنوز نوشتن رو شروع نکردم فعلا در مرحله یادگیری هستم و دارم نوشته های شما دوستان رو با دقت تمام میخونم و لذت می برم احساس میکنم فقط باید بخونم و بشنوم و کمتر شلوغ کنم 🙂 …
من تقریبا هر روز سری به این خونه می زنم و نوشته های محمد رضا و همه دوستانم رو میخونم و کلی لذت می بریم…

یک مطلب مخصوص شهرزاد عزیز و دوست داشتنی
شهرزاد جان من کماکان منتظر عکسهای سمینار هستم!! 🙂
سیمین عزیزم بابت هدیه ارزشمند و دوست داشتنی ات بسیار بسیار سپاسگزارم مطمئنا این مهربونی شما رو هیچ وقت فراموش نمیکنم…
و آزاده م عزیزم دوستت دارم
و در آخر محمد رضای عزیزم سپاس بابت تمام خوبی هایت…

راستی یادم رفت بگم، دایره کلمات مبینا من رو شگفت زده کرد. من همیشه گوش دادن به حرفای کوچکتر ها و هم کلام شدن با اونها برام لذت بخش بوده و فکر میکنم مبینا یه کمی بزرگتر از سنش فکر می کنه و حرف می زنه.

جالبه یه بچه ده دوازده ساله بزرگترین موفقیت های آیندشو راضی نگه داشتن بقیه میدونه

سلام.
استاد بزرگوار، با تشكر از فايل هاي مفيد و اثرگذاري كه با اشتراك آنها موجبات بهره مندي دوستان از فرصت هايي منحصر بفرد را فراهم مي كنيد؛ ‌يك توضيح و يك پيشنهاد براي راديو مذاكره دارم.
اول درس پس بدهم:استاد عزيز، يكي ازآسيب هاي موجود در بحث كارآفريني كه افراد بسياري را با آن درگير مي بينم اين است كه افرادي كه قصد ورود به كارآفريني و ايجاد كسب وكار دارند،گاهي اوقات با تصوير موفقي كه از وضعيت امروز افراد موفق اين حوزه مي بينند دچار سوء تفاهماتي مي شوند كه بخشهايي از آنها را جناب عالي در فايل «تجربيات يك معلم كارآفريني» قبلا منتشر كرده ايد. از جمله اين كه بعضي گمان مي كنند : مي ريم كار آفرين مي شيم،‌هم براي خودمان كارمي كنيم ،‌هم تا يكي دوسال ديگه ثروتمند مي شيم ،‌هم به ديگران خير مي رسانيم.
اين كه شما انسان هايي را انتخاب مي كنيد كه از فراز و نشيب اين مسير صحبت مي كنند، به طور قطع بخشهايي از اين سوء تفاهمات را برطرف مي كند.
اما از طرف ديگر اين را هم قبول داريد كه تجربيات انسان هاي ناموفق يا به قولي شكست خورده هم مي تواند آموزنده باشد. ضمن اين كه مكمل تجربيات دسته ي اول است،مي تواند مسيرهايي را براي نرفتن به مخاطب نشان دهد. انسانهايي كه با تلاش بسيار بناي مستحكمي براي كسب وكارشان به پا كرده اند، اما با عدم رعايت يا توجه به بعضي آيتم هاي ظاهرا بي اهميت دچار مشكلات اساسي شده اند.و بعضا همه چيزشان را از دست داده اند و حتي عده اي ديگر نتوانسته اند روي پاي شان بلند شوند.
اين روده درازي ها، مشغله ي فكري تمام روز گذشته من بود.ديروز وقتي براي رسيدن به چند برنامه كاري،براي يك موتور سوار دست بلند كردم و در طول مسير يك و نيم ساعته از تجربيات عجيب و غريبش گفت، فكر كردم اين پيشنها با شما استاد بزرگوار در ميان بگذارم. شايد كمكي به پيشرفت برنامه هاي ارزشمندتان باشد.
روزگار عزتتان مستدام.
ممنون

سلام

من پنجشنبه 2 هفته پیش یه امتحان داشتم, نتونستم بیام همایش.
ممکنه من هم عکس دوستان رو ببینم؟

سلام
این گفت و گو یکی دیگه از بهترین اتفاقای زندگی منه.
درسته که من و خیلی از دوستان عزیزم به مبینای عزیز و توانایی هاش غبطه میخوریم.
درسته که امروز فرصت هام کم شده و جبران خیلی چیزا سخت !
اما همین که امروز توی این موقعیت و سن وسال فرصت گوش کردن به این فایل رو دارم و میتونم نکات خیلی خیلی با ارزشی رو لا به لای این گفت و گو ها پیدا کنم و ازشون استفاده کنم، برام با ارزش ترین رویداد زندگیمه…
همه ی این ها رو از استاد عزیز و مهربونی دارم که با هیچ جمله ای نمیتونم ازش تشکر کنم
کسی که بی دریغ همه چیزی رو که با تلاش بدست آورده رایگان در اختیار ما قرار میده.
ممنون استاد عزیز
خسته نباشید.

سلام من بیست و یک سالمه و واقعا برای زندگیم متأسفم که تا اینجا فقط الاف بودم و امیدوارم که تصمیمم برای تغییر عملی شود امیدوارم…

سلام محمد رضای عزیز،بسیار از گفتگو با مبینا لذت بردم،اولش یه کم جا خوردم که این گفتگو چه اندازه نسبت به فایل های قبلی متفاوت است ولی بسیار صمیمانه بود و کلی به دلم نشست،برای مبینا عزیز آرزوی توفیق و برای شما سلامتی و موفقیت بیشتر آرزو دارم.

سلام
به شدت احساس ميكنم مبينا گذشته ى منه..با دغدغه هاى من و روحيات من…پر از انرژى و ايده…اون موقع ها فكر ميكردم كتاب ميخونم تا لذت ببرم و زندگى يه كم جلوتر از من شروع ميشه
حرفاى آخر اين مكالمه يه تلنگر به موقع بود…من الان فقط يه بستر مناسب هدف تعيين شده و احساس رضايت ميخوام
همين احساس رضايت موفقيته منه

ممنون كه يادآورى كرديد من الان دارم 18 سالگيم رو زندگى ميكنم

من تازه الان تونستم این فایل رو اتفاقی گوش بدم . راستش یه سوالی پیش اومد برام که ” چرا شما زندگی رو یه رقابت می دونین ؟ ” جای لذت از زندگی و انجام دادن کاری که دوست داری کجاست ؟ می دونم احتمال زیاد پای الویت ها پیش میاد ولی چرا این رقابت اینقدر مهمتره ؟

سلام آقای مهندس شعبانعلی
انصافا دست مریزاد 🙂 عالی بود

بعد از گوش دادن یه این فایل یه سوال ذهن منو درگیر کرده اونم اینه که
دغدغه جوونهای هم سن و سال من 27 ساله چیا باید باشه؟؟
شما تو 27 سالگی دغدغه تون چی بوده؟؟؟؟

من این مصاحبه رو امروز فرصت کردم گوش بدم
خیلی عالی بود
برای مبینای دوست داشتنی آرزوی موفقیت میکنم

آقای شعبانعلی عزیز…نمیدونین چهقدر از اینکه تو این سن با شما آشنا شدم ذوق دارم و عطش یادگرفتن و دنبال سوالاتم رفتن در من زیاد شده(برگشته به حالت روزای کنجکاوی کودکی!البته با یه سری تفاوتای بنیادی)و چهقدر حسرت خوردم بعد از شنیدن این فایل که چرا 19 سالگی من شروع شما در زندگیم بود و نه زودتر….اما خواستم بگم این خیلی خوبه که هر روز بخشی از آرزوتون یعنی تغییر خوب در حال آدما برآورده میشه بدون اینکه خیلیاشو شما متوجه شین از نزدیک…

راستی همونطور که تو کامنتا دیدم به نظرم موضوع نوجوونا و مسائلی که هست خیلی جای بحث و تغییر داشته باشه و خیلی خوب میشه یه کم بیشتر رو این زمینه هم کار کنین…

امروز تو مترو به این فایل گوش دادم (مبینا)
به ایستگاه مقصد رسیدم . واگن های مترو رو طوری طی کردم که رو به روی کریدور باشم .مترو وایساد.
گفتم باید نفر اول بیام بیرون از سالن.از این رقابت که واسه خودم تعیین کرده بودم خنده ام گرفته بودم.
تمام مسیر رو تند تند رفتم در حالی که خنده ام گرفته بود نفرات رو یکی یکی جا گذاشتم ،
قبل از پله برقی اخر نفر اول شده بودم .
از مترو زده بودم بیرون. چند متری گذشته بودم که یادم افتاد إ راستی نفر اول شده بودم . اما خنده ….

محمدرضا این فایل صوتی رو تا الان چند باری گوش دادم و امروز هم باز گوشش کردم و نمی‌دونم الان تا چه مقداری و با چه غلظتی هنوز هم همونجوری فکر می‌کنی ولی کاش می‌تونستی به ما توی مشق‌هایی که اون‌روز دادی کمک کنی، اگر بعد از دو سه سال تازه این برام سوال شده من رو ببخش چون اون زمان مثل الان عمق درس‌‌ها برام مهم نبوده که بخوام تا ساعت‌ها فقط روی یک کامنت فکر کنم
من به مشق‌هایی که آخر فایل صوتی به مبینا دادی فکر کردم مخصوصا سوال آخر : اینکه الان محمدرضا شعبانعلی که دهه چهارم زندگیش رو می‌گذرونه و سوال‌های دهه‌ها و سال‌های قبلی زندگیش رو الان می‌دونه می‌تونه به ما کوچیکتر‌ها(از لحاظ سن و سال و درک و فهم) بگه که از نظر او سوال‌های ما باید چی باشه؟
مثلا یک رنج سنی که بگه در ۱۰ سالگی، ۱۵سالگی، ۲۰ سالگی و مخصوصا ۲۲ سالگی:)) و سنین بالاتر دوست داشتی به چه سوال‌هایی فکر کنی؟ و به قول خودت «محمدرضا شعبانعلی که معروفی به کتاب خوندن… عقدت چیه؟»می‌خواستی چه کتاب‌هایی بخونی؟ به چه سوال‌هایی فکر کنی و حلشون کنی؟ چون فکر می‌کنم(یعنی تو فکر می‌کردی و من هم از تو قبول کردم) که آدم وقتی از یه سنی بالاتر بره دیگه نباید به سوال‌های قبلی فکر کنه یا به سوال‌های بعدی فکر کنه، مثلا من نمی‌تونم بشینم کتاب ماتیلدا و جادوگرها و آلیس در سرزمین عجایب رو بخونم که تا الان نخوندم، یا به نظرم میاد حتی خوندن نیچه هم برای من یه‌کمی زوده.
من می‌خوام مسئله الانم رو بدونم و همینطور هم فکر می‌کنم که تو یکی از بهترین گزینه‌ها برای پاسخ دادن به سوالم هستی(اگر هم انگیزه‌ای به پاسخ دادن به این سوال نداری لطفا فکر کن یکی از بینش‌جوهایی که خودت خیلی دوستش داری از تو سوال پرسیده، سخته ولی فکر کن تا این‌جوری انگیزه بگیری;) )
پی‌نوشت: فقط برای این‌که کمک کنم بهتر یادمون بیاد اون مشق‌ها چی بودن من این زیر یک نسخه از پایان فایل صوتی رو می‌نویسم.

یک‌سری مشق بهت بدم:
*یکی اینکه اون توانمندی‌هایی که تو دوست داری داشته باشی رو به همه دوست‌هات و هم دوره‌هات هم یاد دادن، یکی اینه که اون چیزهایی که تو باید اضافه‌تر از اونا یاد بگیری تا بعدا یک پله از اونا بالاتر قرار بگیری چیان؟
*یکی هم اینه که اگر مجبور شی یک سری چیز‌هایی رو در اولویت قرار ندی چی‌ها رو در اولویت قرار نمیدی؟
*یکی هم اینکه یک بار به مُبینای ۲۵ ساله، ۵۰ ساله، ۷۵ ساله فکر کن، چون به ما یاد دادن فقط به ۲۵ساله فکر کنیم[کنکور و دانشگاه و داشتن شغل و …]
*تازه یه مشق دیگه هم داریم: اینه که اون سوال‌هایی که برای سن من سوال‌های مهمیه و باید بهش فکر کنم کدوم سوال‌هاست؟ چون سوال‌های ۱۵ سالگی رو می‌دونیم سوال‌های ۱۸سالگی رو می‌دونیم(یا ممکنه ندونیم و مجبور بشیم بریم پیش ۱۰ نفر مثل من بشینی و بگی کدوم سوال‌ها رو اون موقع بهش فکر نکردید که الان پشیمونید، کدوم‌ها رو بهتون غلط گفتن یا نگفتن؟)
چون ماها می‌دونیم[که الان تو سن‌های پایین‌تر از خودمون باید به چه سوالی فکر می‌کردیم] و آدم تو سن خودش نمی‌دونه، یعنی من الان می‌گم تو انتخاب کتاب‌ها بهم نگفتن. یا اینکه من نمی‌دونستم مهمه
من همیشه فکر می‌کردم وقت هست[مبینا در اینجا با گفتن «هان» نشون داد که این حرف محمدرضا رو حسابی می‌فهمه;) ]
من فکر می‌کردم یه روزی برمیگردم و می‌خونم ولی الان که اصلا نمی‌تونم بخونم اصلا محاله…
به نظر من شایدم باید بری از آدم‌هایی که مسئله‌هاشون رو زودتر حل کردن(عین ماها) بپرسی که:
شماها چیا رو یادتون رفت حل کنید که رفتید چیزای دیگه رو حل کردید؟
اون وقت احتمالا تو دیگه می‌تونی درست حل کنی اون مسئله‌ها رو