مرگ خاموش دوستی

دقیقا همینطوره محمدرضا. دلگیریهای کوچیک همه روی هم جمع میشه وآدم یه روز به خودش میاد و میبینه دیگه هیچ عشقی نسبت به دوستش تو دلش باقی نمونده و دلیل مشخصی هم براش پیدا نمیکنه. بهتره هروقت دلخور شدیم از دست یه دوست بهش بگیم ، اینجوری حس بد و منفی تو وجودمون باقی نمیمونه.
من بیشتر وقتا اینکارو میکنم هرچند که گاهی غرغرو به نظر میرسم 🙂

زنجیره که دست و پای آدمو می بنده…تو انگار کن که دانه های زنجیرهمان دلگیری هایند…

وقت بخیر
یاد اون آزمایش پختن قورباغه توی آب افتادم

به نظرمن مشکل بزرگ نیست همین کوچیکای حل نشده بزرگ میشن حکایت همون اندک اندک ولی با این تفاوت اینا میشن سونامی

اقا رضا تردید از کجا میاد ؟
میشه این سوال منو جواب بدید
ممنون بابت قلم همدلتون

واقعا درست میگی محمدرضا.
من این جملتو خیلی خوب درک میکنم، این روزها رابطه ام با دوست خوب و قدیمی ام سر همین هزار تا دل گیری های بسیار کوچک سرد شده!
نمیدانم بعدها از سردی این رابطه پشیمان میشوم یا نه؟

انتظاری از روزگار نیست. گذر زمان، کاری به کار کسی ندارد. صبر نمی‌کند تا به امید گرم شدن رابطه‌ی بین دو دوست. آدم‌هایند که صاحب اختیار آفریده شده‌اند. اگر بخواهند دمای رابطه‌ای را تغییر دهند، می‌توانند و اگر نخواهند، نمی‌توانند.

اون دلگیری بزرگه باعث میشه یک رابطه موقتا قطع بشود موقتا از هم دور شویم و دلگیری های کوچک تداوم می بخشند به ان دوری هرچه بیشتر دورتر هر چه بیشتر راه برگشت بهانه برگشت کمتر

موافقم. و برای من یادآور این گفته ی نیچه است که:
” آنچه انسانی را والا می سازد، نه شدت احساسهای والا، که مدت آنهاست.”