اگر کتاب «Top Dog » را که اخیراً ترجمه اش را در Trustzone منتشر کردیم، شنیده باشید، در آنجا برانسون، از واژه ای قدیمی در یونان حرف میزند به نام Aretas
آرتاس، روحیه سالم رقابت است. تلاش برای برد در عین آمادگی برای باخت. شاید جوانمردی در فرهنگ ما، یکی از تعبیرهای Aretas باشد.
ماه پیش، ایوان آنایا، در مسابقه دو طولانی، مصداقی ارزشمند از «روحیه سالم رقابت» را به ما نشان داد. او در مسابقه دومین نفر بود و کمی قبل از رسیدن به خط پایان، مشاهده کرد که نفر اول – که یک دونده کنیایی بود – سرعت خود را کند کرده است.
اول فکر کرد مشکلی پیش آمده اما زود متوجه شد که دونده کنیایی خط پایان را اشتباه گرفته و فکر کرده که از خط عبور کرده است. ایوان، میتوانست به راحتی از او جلو بزند و اول شود. اما او دنبال اول شدن نبود. او جایگاه خودش را میخواست. سرعتش را کند کرد. روی شانه دونده کنیایی زد و با دست، خط پایان واقعی را به او نشان داد و از او خواست که تندتر بدود.
ایوان در آن مسابقه دوم شد، اما قطعاً در بسیاری از ویژگیهای شخصیتی و از لحاظ روحیه سالم رقابت، میتوان رتبه اول را به او اعطا کرد. تصویر بالا مربوط به لحظه ای است که ایوان خط پایان واقعی را به رقیبش نشان میدهد.
37 نظرات
پس هنوز هم می توان به زندگی در جهانی پر از جوانمردی و مهر ایمان داشت
میگن حجت بر ما تمام شده کاش معنا ومفاهیم اخلاقی رو یه دور دیگه بازبینی میکردیم وهمه افتخارمان نازیدن نباشه…
مرسی محمدرضا. این مطالب روح آدم رو تازه میکنه .
مرسی.
واقعا در اون لحظه من جای نفر دوم بودم بلاشک اول میشدم!اما اون توی چیزی اول شد که من توی اون میبازم!
عالی بود، عالی
این مطالب به آدم یادآوری میکنه که چقدر هنوز انسان واقعی زیاد هست،
متشکر از حسن انتخاباتون
شنیدن و خوندن این مطالب حال ادمو خوش می کنه و امیدوار که هنوز انسانیت نمرده.
شهید رجایی گفته کسی که اول است بهتر نیست کسی
که بهتر است اول است.خیلی ساده…
چقد زیبا…چقد رها…چقد سالم…
لايك به ايوان
توصيه:
حتما قبل از مسابقه آب هويج مصرف شود
تمام بادها و بارانها را هم که جمع کنیم …… نسیمی … ولی عاشقانه … خوشتر .
واقعا آدم به اين نتيجه ميرسه كه هنوز هم اين دنيا چيزاي قشنگ و آدم هايي داره كه براش زندگي كني ….!!!!
موافقم
ايول….
صفای باطنت ایوان!!
همه جا آدم های متواضع و سالم وجود دارند شاید به پست همه ما خورده باشند
کاش همه اینطور باشیم…
محمد رضا جان
چقدر کار پسندیده ای می کنی که با گفتن خوبی ها هم روح ما رو نوازش می دی هم خوبی یه اون بنده خدا رو گسترش می دی
من اطمینان دارم حس اعتماد کسانی که این مطلب رو می خونن نسبت به دنیا بالا میره
موافقم
عاااااااالی بود کارش…
هرچی فکر میکنم میبینم اگه من جای اون بودم هیچ وقت همچین کاری نمیکردم!
کاش منم میتونستم مثه اون باشم… کاش…
واقعا آدم بعضی ها رو میبینه، خدا رو تو وجودشون حس میکنه…
خدا یعنی همین…
حس خوبیه وقتی میبینی ارزشهایی که همه فکر می کنن از بین رفته هنوزم برای بعضی ها اهمیت داره.و از اون بهتر این که ادمایی پیدا میشن که این افرادو تایید کنن نه مثل خیلی ها تحقیر.دارم فکر می کنم اگه من بودم چکار می کردم؟
واقعا توی اون شرائط با اون همه استرس و هیجان خیلی سخته ادم یه همچین تصمیمی بگیره …
che bahaaaaaal
حیف.چرا نمیشه این مطلبو در فیسبوک share کرد؟
مرسی واقعا جالب بود
تو دنیایی که بعضی ها فکر می کنند اگه رقیبشون زمین بخوره اونا سریعتر میرسن شنیدن اتفاقای این طوری روح ادمو شاد
می کنه
واقعا ممنون استاد
waooooooooooo
چه شگفتی افرین. منو یاد ورزشکار زن معلول درنده کانادایی انداخت که فقط چند متر به خط پایان برای کسب مقام سوم المپیک داشت اما ایستاد تا به دونده مصدومی که دچار خونریزی شده بود کمک کند. ادمی به فکر وا داشته میشه. روح این انسانها انقدر بزرگه که با هیچ کلامی قابل وصف نیست
بابت ترجمه top dog متشکرم، اولین باره کتاب صوتی ای گوش میدم که به ذهنم میشینه
منتظر قسمت های بعدی این کتاب هستیم
نشان لياقت كه اين روزها براي بي لياقتها مثل نقل ونبات تقسيم مي شود تنها شايسته اين قبيل انسانهاست…آفرين
سلام.
افرین بر این دونده.وافرین بر شما محمدرضای عزیز.گاهی روبه رو شدن با این اتفاقات بهترین فرصت برای فکر کردن است.یاعلی
سلام
برنده بودن مون را خودمون بهتر از همه مفهمیم بازنده بودنمون را هم.
کاش همیشه وقتی تو تنهایی هامون خودمون رو قضاوت میکنیم برنده باشیم .
به قولی که میگه : همیشه اونی که میبره برنده نیست.
درود بر ایوان ….
سلام
اجازه ی کپی مطالبتون به عنوان ایمیل یا مطلبی در وبلاگ خودم رو دارم؟؟
چرا که نه
ممنونم مهندس
شما رو از طریق برنامه ی تلوزیونی کمی میشناختم،دیروز اتفاقی به سایتتون برخوردم و فکر میکنم اینجا بتونم جواب سوالایی رو که برام بی جواب مونده بود پیدا کنم….
1- فکر نمی کنم در میان ورزشکاران فعلی مان چنین روحیه ای را سراغ داشته باشیم. اصلا به مخیله و فکرشون هم نمی رسد که وظیفه ی اخلاقی و انسانی دارند که چنین کاری کنند ولی قدیما تختی نیز در یکی از کشتی هاش وقتی دید حریف از یکی از پاهاش آسیب دیده دیگه به سمت اون پا دست دراز نکرد و زیر اون پارو نگرفت….دم هر دوشون گرم
راستش من هم اگه بودم دقیقا همین کارو میکردم.
خیلی عجیب به نظر نمیاد.
چون اگه تو این شرایط از خط بگذری و اول شی خودت میدونی که قهرمان تقلبی هستی و تازه بعدشم روت نمیشه
جلوی خانواده و دوستات فیگور اولی بگیری.
پس بهتره دوم وافعی باشی.
روحیه ورزشکارانتون از کامنتتون کاملا مشخصه.
کسی که این همه بزرگ باشه که چنین حرکتی رو خیلی عجیب ندونه (پس یعنی براش عادیه) رو باید خیلی براش دست زد.
سلام دوستان.
این کامنتو به خاطر (یاد) بازی قشنگ امشب تیم ملی فوتبال (مقابل آرژانتین) زیر پستی که خیلی دوستش دارم گذاشتم.
واقعا کار زیبا و فوق العاده ای بود ،با خواندن آن دلم پراز امید شد که هنوز میتوان برای انسان بودن خوشحال بود
سلام به محمدرضای عزیز
خسته نباشی
چندروز پیش در متمم در خلال گشت و گذار بین درسها به صورت اتفاقی چشمم به ترجمه شفاهی کتاب the pradox of choice که زمانی در تراست زون ارائه ش کرده بودی افتاد و دانلودش کردم و گوشش دادم، چقدر کتاب جذاب و اموزنده ای بود
برای من که به صورت کلی با کتاب صوتی ارتباط خوبی برقرار میکنم این خیلی خوشحال کننده بود که با صدا و ترجمه شما کتابی رو بشنوم
فقط افسوس خوردم که ای کاش انتشار فایلهای اسنس ادامه پیدا میکرد
چقدر میتونست فرصت عالی باشه
خواستم حداقل اینجا، صمیمانه بابتش تشکر کنم