واحه ای در لحظه…

وقتی برای اولین بار با هم مسیر کوتاهی رو پیاده اومدیم صبحش مادربزرگم رو به خاک سپرده بودیم ولی زمانیکه کنارش بودم اصلا یاد غمم نیفتادم.نمی خندیدم ولی بعد از مدتها از درون احساس شادی می کردم.سه سال از اون زمان گذشته و من خدا رو شکر میکنم که همچین کسی رو وارد زندگیم کرد البته گاهی بهونه می گیرم و اذیتش می کنم ولی با روح بزرگش منو می بخشه.

بی طعارف یکی از واحه های زندگیم شمایید. آرامترین لحظاتم رو اینجا میگذرونم. روزنوشته هاتون رو واقعا دوست دارم.
مجموعه برای فراموشیتون رو هم خوندم. میخواستم بعدا براتون نظرم رو بنویسم ولی الان قوه درک مختل یکی از کسانی که اشتباها باهاش دوست شدم این قدر اعصابم رو خورد کرد که برای فراموش کردنش اومدم اینجا و این مطلب رو دیدم. هرچند قبلا خونده بودمش ولی الان برام قابل فهم تر بود. خلاصه اینکه کنار واحه ها چقدر سمباده ها که اشتباها خودمون راهشون میدیم تو زندگیمون.
در مورد مجموعه برای فراموشی هم اینکه یه مجموعه خیلی خاص بود. میشد گذر شش سال زندگی رو توش احساس کرد. پر از کتاب و اتفاق و فکر و تلخ و شیرین و … . خلاصه این که یکی ا ز قشنگترین هدیه های زندگیم بود. یه سری مطالب هم شروع شده بودن که ادامشون مونده بود. ولی مطلبی که بیشتر از همه جذبم کرد درباره فریب بود. که تا چهار رو منتشر کرده بودید. فکر میکنم یکی از بهترین مطالبی هست که با رک بودن تمام (صفتی که خیلی دوست دارم) شخصیت آدمها رو لو میده. به نظر من شاید اسمش فریب باشه ولی بیشتر کمک میکنه خودتو بشناسی. و تکلیفت با خودت روشن شه. نمیدونم بقیشون رو نوشتید یا نه ولی واقعا دوست دارم که اگه ادامه داشته اونا رو بخونم. تو روزنوشته ها سرچ کردم نتیجه ای نداد. روی خود لینک هم که کلیک کردم اونجا فیلتر بود:-(

واحه ي زندگي من شخصيه به اسم پرستو
كه چهارسال استادم بود و سه سال از آن چهارسال ، بهترين دوستم .
و هنوز هم بودن در كنارش ،ديدن نگاه مهربانش و شنيدن صحبت هايش
به من زندگي دوباره مي دهد .
واحه ي ديگري هم دارم كه در روزهاي بياباني زندگي ام كمتر مي بينمش
ولي ميدانم كه هست
از او شايد روزي در نوشته هايم نام ببرم .

از بس توی خودم ریختم و به سراغ واحه هام نرفتم الان دیگه کار از واحه گذشته. کاش قبل از اینکه لبریز بشیم خودمونو به نزدیکترین واحه برسونیم.

سلام.
هرچی چشمهامو میبندم و بهش فکر میکنم شخص خاصی توی ذهنم نمیاد. شاید یه حس مشابهی رو وقتی با بچه ها میگذرونم تجربه کنم.
نمیدونم برای دیگری واحه بودم یا نه.
…

ناخوداگاه بود…جذب شدن به سمت آدمی که میتونستم با بودنش برای حداقل چند لحظه تمام دردها و مشکلات و سختی و زشتی ها رو فراموش کنم.دنیا برای چند لحظه قشنگ تر میشد.ارزش جنگیدن پیدا میکرد.امید جوونه میزد.خلاصه ش اینه که آرامش به وجودم برمی گشت.مگه واحه چیزی غیراز اینه که زمان متوقف شه وقتی کلمات آرامش بخش و روشن اون روح من رو پر میکنه?
این شد اولین و قشنگ ترین واحه و شاید عشق زندگی من
اما امشب تازه فهمیدم … که محمدرضا شعبانعلی ، کسی که جز متمم و نوشته هاش اینجا ، چیزی ازش نمیدونم ، شده واحه ای تو زندگی من.هرزمان که دلم میگیره ، بیکار میشم ، خسته میشم و خلاصه هر زمان که نیاز به یه جا واسه استراحت دارم ، محمدرضا شعبانعلی هست که خستگیم رو ازبین میبره و روح و ذهنم رو آروم میکنه.شخصی که ندیدم و منو ندیده.شاید بشه به یه جور “بابا لنگ دراز” تعبیر کرد وجودتون رو.مرسی که هستین بابا لنگ دراز عزیزم 🙂

واحه ی زندگیه من یه دختریه که تا حالا ندیدمش. ولی اکثر کامنت ها و پاسخ هاشو خوندم و مثل شخصیه که من در رؤیا برای خودم تصورش میکردم! از زمان کودکی تا به واقعیت پیوست.
البته میگن آدمها مثل حرفاشون نیستن. ولی مهم اینه که اون حس خوبه شکل میگیره و هیچ آدمی هم بی نقص نیست.
واحه ی دیگه ای ندارم که با خوندن پیام هاش از دغدغه هام فاصله بگیرم.

درود و خدا قوت
آقا معلم تو خودت فراتر از یک واحه هستی نه برای لحظه ای بلکه برای تمام لحظات. و چه واحه هایی را به ما معرفی نکردی از دوستان بگیر تا کتابها و موضوعات که هر کدامشان یک دریا هستند.

امشب
در این عصر جمعه زیبا و دوست داشتنی که در حال نگه داری از یه دونه پسرم فرحان که سه هفته پیش یک سالش شده و عمرش به اندازه ارادت من به روزنوشته هاست تو اتاقش هستم
چند لحظه قبل، فولدری جدید و تازه روی صفحه دسکتاپ لپ تاپم باز کردم که اسمش رو برترین یادگارهای شعبانعلی گذاشتم.
این فولدر از تاثیرگذارترین مطالب روز نوشته ها، به ترتیب از قدیمی ترین تا جدیدترین با سلیقه و احساس خودم پر خواهد شد.
می دونم که برای چندمین بار با بعضی هاش اشک خواهم ریخت، با بعضی هاش خواهم خندید و بسیاری از اون ها رو نیز سر کلاس برای دانشجویانم تعریف خواهم کرد.

سلاام سلاام
امیدوارم خوب باشین کلاً :))

چند وقت پیش بود که دیدم یکی از تمرین‌هام از معلمم امتیاز گرفته و انقدر حس خوبی داشت که اومدم بدو بدو خوشحالیم رو اینجا اعلام کردم (+) :))) امروز دیدم چندتا از تمرین‌های سلسله دروس مورد علاقه‌ام از معلمم امتیاز گرفته :))) انقدر حس خوبی داشت که اومدم گشتم دنبال یه پست مرتبط با این احوال که مجدداً تشکر کنم و به «واحه» رسیدم…

خیلی زیااد ممنونم :))))