کتاب های آنتونی رابینز | رویای جوانی‌های ما

دوستان با درود
چون درمورد کتاب حرف میزنیم ونظر میدیم میخواستم بدون اگه کسی از کتاب قوانین کاریزما که قبلا معلم عزیزمون در موردش نوشته بود و روش تهیه این کتاب اطلاعی داره حتما بهم خبر بدین خیلی دنبالش گشتم ولی هنوز موفق نشدم پیدا کنم ممنون

از بچگی نمیدونم چرا با وجودی که هیچی از برنامه های سیاسی نمیفهمیدم انقدر اونها رو گوش میکردم کاری که الان به ندرت انجام میدم خلاصه تو یکی از این برنامه های خارجی گفتتد “کتابها در ایران سانسور هستن ” من هم این جمله رو اینطور فهمیدم “همه کتابها در ایران سانسور هستن”با اینکه خوندنو دوست داشتم ولی از خوندن کتاب ترسیدم تصور میکردم فقط کتابهای پزشکی و مهندسی بدون سانسور چاپ میشن خیلی نا امیدانه به کتابهای انقلاب نگاه میکردنم(گاهی هم نگاه عاقل اندر سفیه!) تا اینکه اینجا آمدم و بقیه ماجرا….. نمیدونم اگر روزی متوجه بشم سهم رسانه های غربی از سهم خودم برای بدبینیم به آینده کشورم بیشتر بوده چقدر افسوس خواهم خورد. در هر حال الان که انقلاب میرم احساس میکنم اونجا پر از گنجه ولی من نمیتونم ازشون استفاده کامل ببرم.

یکبار انتراک کلاس مذاکره در حالی که بچه ها شما رو دوره کردن اصلا هم اهمیت نمیدادن که خانم ها نمیتونند صدای معلمو بشنوند درست یا غلط شنیدم که گفتین برای پول باید بتکده درست کرد از اون روز فهمیدم که خیلی به کلمه فقیر ساده نگاه میکردم همینطور به کلمه ثروتمند، فهمیدم که اگر زودتر تعریفمو از پول عوض نکنم روز به روز فقیرتر میشم. البته متاسفانه اون طور که باید تا حالا نتونستم.

تعریفی هم که از امید و انگیزه و خوشبینی یاد گرفتم خیلی برام مهم بودن

با درود به هم خونه ای های عزیزم
کتاب به سوی کامیابی واسه همه نقطه تحول بوده خوندن کتابهای غیر درسی از کارهای روزمره من شده اما تاثیر گذار تر از اون کتاب بیندیشید و ثروتمند شوید ناپلون هیل بود دوست دارم همه دوستانم که این کتاب رو نخوندند یک بار هم که شده اون رو بخونند از تاثیراتش اینجا بنویسید یا اگه کتاب خوب دیگری میشناسید معرفی کنید
با سپاس

سلام نقطه ی عطف من تو زندگی موقعی بود که معلمم به من گفت تو مثل یک سیب گاز زده دور انداخته میمونی………

سلام،
کتاب آنتونی رابینز ( البته بیشتر جلد دومش) برای من هم نقطه عطف بوده یا بهتر بگم وزنه ای ارزشمند. شاید سطحی بود ولی به نظرم برای نوجوانان اون زمان بهترین ابزار کاربردی محسوب میشه. شاید در ساده سازی لطمه علمی به مطالب زده باشد ولی به نظرم ارزشمندی کارش در این بود که اون علم غنی رو قابل استفاده کرد. تو اون تاریکی چراغ لازم بود به بنیان ریشه حرکت الکترونها کاری نداشتیم. تشنه آب می خواد چی کار داره فرمول شیمیایی آب چیه؟؟ فکر میکنم به خاطر اون کتابها و اون مطالعات است که الان بعد از سالها هنوز دنبال رشد و ترقی و تشنه بیشتر دونستن هستیم.
مرسی از شما که در این راه یاریمان میکنید.

استاد عزیز
خیلی وقت میشه با خونه گرم و صمیمیمان آشنا شدم
خیلی وقته میام و میرم خونه البته بی سر و صدا
بعضی موقع ها اینقدر خسته و ناراحت هستم، بعضی مواقع هم خیلی شاد و با انرژی میام. مطالبتون رو می خونم به رادیو مذاکره تون گوش میدم و بهترین قسمت یا بهترین اتاق خونه مون همین اتاق روزنوشته هاست. خلوتگاه شلوغ منه این اتاق…
مطالب و کسانی ک در این اتاقند، پر هستند از حس نابی ک بهترین اسم میتونه برای این حس، عشق باشه…
الان ساعت 5 صبحه، دارم این کامنت رو برای دوستام و شما میفرستم. می خواستم از شما و تمام دوستانی ک اینچنین عاشقانه مطالب رو میخونن و نظراتشون رو میگن تشکر کنم
ممنون از این عشقتون
ممنون
از طرف یه دانشجوی ترم 5 کارشناسی برق

سلام خیلی از مطلب شما لذت بردم لحظاتی واسم زنده شد ولی هیچی نمیتونه حسی که تو اون لحظه داری رو توصیف کنه

سلام.همین دیروز بود که به فاطمه عزیزم که در مرحله پیش دانشگاهی است از تصمیمات سنگین زندگیم میگفتم نظیر رها کردن پست مدیر کلی در وزارتخانه مهم و اجاره یک اتاق در شرکتی برای بنیانگذاری گروه tmbaدر سال ۸۱ .رها کردن رشته های مهندسی و رو اوردن به مارکتینگ .و…که ناشی از اموزه های افرادی نظیر انتونی رابینز بود.و من جرقه ای بودم که منتظر اتش بود.این اساتید ساده ساز علوم نقش ارزنده ای در شکل گیری سرنوشت انسانها دارند.قدرشان را بدانیم.شما هم از همان اساتید هستید.

نقاط عطف زندگی من :

شاگرد اول رشته مندسی شیمی در کشور شدن اولین نقطه عطف زندگی من بود در این زمان بود که برای اولین بار به توانایی های خودم ایمان آوردم .
بدنیا آمدن دخترم و پسرم دنیا را برام یک رنگ دیگه زد
از یکی از بزرگترین شرکتهای مهندسی بین المللی آفر گرفتم و از اون روز درب یک دنیای تازه با کلی تجربه متفاوت به روم باز شد.

مرسی از مطلب خوبتون

سلامی از روی ارادت خدمت همخونه های عزیز،خاصه محمدرضا جان.
از این دست تجربه ها زیاده و خیلی هاش مربوط میشه به معلم عزیزم محمدرضا و آشنایی باهاش.
دوست دارم چهار تا از مهمترین هاش رو بگم.
اولیش،شب یلدای پارسال بود که تو این خونه،همه باهم گفت و گو میکردیم که من یه داستان کوتاه از زندگیم و کاری که میخواستم شروع کنم گفتم،تا محمدرضا راهنماییم کنه.حرفهایی که نوشته بود خیلی بهم انگیزه داد،تا حالا بارها خوندمش.اینجا میشه خوند. http://www.shabanali.com/ms/?p=3346
دومیش،رفتن سر کلاسهای محمدرضا بود.وقتی از قزوین بعد از کار راه میوفتادم به سمت تهران گاهی فرصت خوردن ناهار هم پیدا نمیکردم.تو مسیر خودمو سرزنش میکردم،اما همین که معلممون میومد سر کلاس این حس بد و خستگی و گشنگی و سرزنش جای خودش رو به شور و شعف و انرژی میداد.من سر اون کلاسها خیلی چیزها یاد گرفتم.بخش اعظمی از آموخته ها در حواشی کلاس اتفاق افتاد،که بر خلاف موضوع درس که مذاکره ی حرفه ای بود هیچ ربطی به مذاکره ی حرفه ای نداشت یا ربطش ناچیز بود!(این حواشی تاثیرش در من بیشتر از متن ماجرا بود،نکته های دقیق و ظریفی در حوزه ی مذاکره مطرح می شد)
سومیش دیدار با مدیر عامل چرم نگار جناب آقای فتاحی بود.به اندازه ی یک ساعت صحبت سرنوشت ساز.من رفته بودم پیشش که بیشتر کمک فنی بگیرم.اما آقای فتاحی کوچکترین راهنمایی فنی در حوزه ی ساخت مصنوعات چرمی به من ندادن،ولی حرفهایی زدن که حاصل چندین دهه فعالیتشون بود که بزرگترین هدیه و راهنمایی برای من میتونست باشه.ازش ممنونم.
چهارمیش دیشب بود،دیروز برای کارای چرم اومده بودم تهران.از سعدی به چهارراه ولیعصر از اونجا به میدون ولیعصر بعدش تجریش،همینطور تو رفت و آمد بودم برای تحویل یکسری کار.آخر روز با یه دوستی قرار داشتم که افتخار دوستیش برام موهبتیه.چون چندین دهه ازم بزرگتره و دنیا دیدست.تو خیابون که میرفتم تا به منزلش برسم،خستگی و مممممشکلاااااااات میران.اسم برندمه:)، کلافه و غمگینم کرده بود،تبلیغات یکی از برندهای مطرح چرم در سطح شهر تهران هم مضاف بر علتهای بهم ریختگی حالم شده بود:)،وقتی رسیدم خونه ی دوستم آقای نادر مکرم.شروع کردیم به صحبت و گفت و گو،حرف زدن باهاش حالم رو بهتر کرد.کسی که چندین سال اونور بوده و چندتا مدرک داره و دکتره حالا تو ایران با دوچرخش ایران گردی میکنه و خیلی وابسته به یک مکان و زمان خواصی نیست.باهم یه فیلم دیدیم.روایت زندگی استیو جابز بود.مجموعه چیزهایی که ازش خوندمو محمدرضا با عناوین مختلف برامون گفته یا نوشته رو شرح میداد.تو حال و هوایی که من بودم اتفاق جالبی بود.آخر شب که داشتم برمیگشتم قزوین اصلا خسته نبودم.حرف زدن با بعضی ها خستگی و تنهایی و همه ی نا ملایمات روح آدم رو یکجا میتکونه…

شاید …
شاید نقطه عطف زندگی من،نوشتن همون مشق هایی بود که همراه بالذت پشت در آی،سی،یو درسن هفت سالگیم وقتی بااین امید مینوشتم که لبخند رضایتی بشه روی لبهای مادرم..وقتی برای اولین بار فهمیدم که دارم با خدا حرف میزنم.توی کمد لباسهای مادر قایم شده بودم و از خدا میخواستم زودتر بزرگم کنه که مراقب خونواده واطرافیانم باشم.
شاید نقطه عطف زندگی من،تجربه حضور در مراسم تدفین عزیزترین های زندگیم قبل از تجربه زندگی کردنم بودوقتی که فهمیدم برای زندگی کردن هم باید جان داد و برای مردن هم باید زندگی کرد.
شاید نقطه عطف زندگی من، جمله ناتمام دکتر بود که گفت:” شاید اگر زودتر…” و من همچنان در تمام این سالها در حال کامل کردن این جمله ام و هنوز نتونستم …
بعضی وقتها فکر میکنم خوب نیست قبل از بزرگ شدن،بزرگ بشی ولی وقتی جبر اینو ازت میخواد،لذتش بیشتر از عذابش میشه.
شاید همین الآن نوشتن این تجربه ها،برای هریک از ما،نقطه عطف زندگیمون باشه..
نسل ما ،زودبزرگ شد.
نسل ما،کودکی روازمیانبر تجربه کرد،کوتاه و دزدکی…
وامروز به خودم میبالم که اگر همون تجربه های تلخ گذشته نبود،هرگز هرگز حس آرامش خوب امروز رو نمیداشتم.
پ.ن :همش فکر میکنم نوشتن برای همچین وبلاگی سخته و برای تک تک کلماتی که مینویسی باید فکرکنی.ولی این بار بادلم نوشتم.

درود «محمد رضا» ی عزیز؛
این بار شما عزیز گرانقدر را با «نام» و نه نام خانوادگی یا استاد خطاب میکنم، زیرا این نوشته بیش از دیگر نوشته های پیشینتان همجنس روزگار و سالهای برمن گذشته است و شما را بیش از پیش هم کیش فکر خودم دیدم!

نوشتید که: “چقدر خوب می‌شد اگر شما هم چنین لحظاتی را تجربه کردید و تکرار کردنی است، برای من بنویسید”

چشم! مینویسم : )

” برای دانش آموزی مثل من که هر چه دیده بود و خوانده بود،‌ کتابهای علمی و تخصصی بود، یک دنیای تازه بود.
چقدر حالم را خوب کرد. چقدر حس بهتری داشتم.”
+
“برداشتن کتاب آنتونی رابینز از میان کتابهای کتابفروشی و خریدن آن»، برای من یکی از همین نقاط عجیب است که هنوز در مرور گذشته‌ام، آن را جدی می‌گیرم.”

– من آن هنگامی که کتاب «از پاریز تا پاریس» مرحوم استاد باستانی پاریزی را از کتابفروشی ایی خریدم، در صفحه ی اول این کتاب چنین نوشته ام: ” امشب که این کتاب را از کتابفروشی فرهنگسرای اصفهان خریده ام، احساس میکنم که خوشبخت ترین آدم روی زمین هستم! ، پنج شنبه سی و یکم اردبیبهشت جلالی سال 1388»

تکه داستانی در کتابهای ادبیات دبیرستان ما، از کتاب از پاریز تا پاریس مرحوم باستانی پاریزی مرا علاقمند به مطالعه ی این کتاب کرد، سالها بعد وقتی تصمیم به ادامه تحصیل در خارج از کشور گرفتم، بر آن شدم تا این کتاب را خریده و بخوانم، مطالعه ی چند صفحه از این کتاب در خودِ کتابفروشی چنان ذوقی در من ایجاد کرد که هنگامی که از کتابفروشی به سمت خانه حرکت میکردم، احساس خوشبختی فزونی در خود داشتم : )
_____________________________________

“خوب می‌دانم که عبور سریع از روی آتش، فرصت انتقال حرارت را کاهش می‌دهد و فراتر از آن را تجربه کرده‌ام. اینکه با باوری مستحکم و یقینی استوار، می‌توان روی زغال گداخته ایستاد و حرکت هم نکرد و نسوخت. کاری که زندگی روزمره در ایران، آن را برای همه‌ی آنها که مانند اکثریت نمی‌اندیشند، تداعی می‌کند.”

– این جمله برای من مانند آیینه ایی است که فکرم را بمن نشان میدهد، هر روز و هر شب و هر لحظه برای من، به همین دلیل ِ «اندیشه ی متفاوت با دیگران» بمانند روی زغال ایستادن و حکایت آن است. گاهی حس میکنم فقط این منم که چنین آشفته خیال به اوضاع دور و برم مینگرم و دیگران که چنین نیستند سالم اند و من بیمار! و گاه در جمعی افرادی را میبینم که اتفاقا حرف هایشان طعم فکرهای مرا میدهد و این برای من تسکین است تا کمی از این خود مشکوکی به در آیم. امشب نوشته ی شما برای این حال من بیش از هر حرف یا کس دیگری حکم هم کیش پنداری ذهنی را داشت و از این بایت بسیار سپاسگزار شمایم : )
______________________________________

“شاید زندگی،‌ همین لحظات کوتاهی است که رویدادهای ساده،‌ به ما پیام می‌دهند که آینده، قرار نیست ادامه‌ی گذشته باشد.”

– زمانی من تصمیم گرفتم که با کسانی که تا پیش از این شراکت کاری داشته ام، دیگر کار نکنم، چیزی شبیه استعفای شما؛ آن موقع این جمله ایی که نقل قول شد توصیف حال من بود. بعد ها به یقین کامل رسیدم که تصمیم من بیسار صحیح بود اما آن موقع که در حال تحلیل مسائل و گرفتن تصمیم بودم، بسیار نگران، دو دِل و محافظه کار شده بودم. از اتفاق داستان «شرط بندی اثر آنتوان چخوف» را هم میخواندم بدون اینکه دلیلی برای انتخاب این اثر داشته باشم.
بهر ترتیب من تصمیمم را گرفتم و از آنها جدا شدم، ولی امروز وقتی دوباره آن داستان غمناک را میخوانم گذشته ی بسیار پر تنش و سختم را بیاد می آورم. « رویداد ِ ساده» برای تصمیم ِ من، تک تک رویداد های ساده ایی بود که هر روز در آن شرکت از شرکایم میدیدم که در نهایت تصمیم مرا ساختند…

سلام..
ممنون از اینکه داستان های دوست داشتنیتون را با ما به اشتراک می گذارید..

چند هفته پیش رفتم دانشگاه شریف ..تو دانشگاه یه بنر با موضوع کافه کتاب را دیدم….از اون هفته تا حالا هر هفته از روبه روی اون محل رد میشم ولی روم نمیشه از کسی بپرسم دقیقا محور صحبت چیه!!!صحبت از کتاب هایی که خوندیم!!!و حسرت میخورم که چرا دانشگاه ما هم چنین جوی داشت…کاش این خونه هم کافه کتاب داشت…..البته هنوز دقیقا نمیدونم کافه کتاب چیه!!ولی میخوام این هفته دیگه علامت سوالی واسم نباشه…ولی خیلی واسم به یادماندنی تره اگر جواب سوالمو از معلم خوبمون بگیرم…

سلام فکر میکنم نقطه عطف زندیگم وقتی بود که سوم راهنمایی بودم فهمیدم بابام تا شش ماه دیگه بیشتر زنده نیست بخاطر سرطا ن ولی تا 10 سال زندگی را ادامه داد مسیر زندگیم تغییر کرد…

مهمترین نقطه عطف زندگی من آشنایی با محمدرضا شعبانعلی هست. این نقطه ی عطف خیلی از دوستانه و بارها و بارها هم همینجا مطرح شده اما نتونستم وقتی صحبت از نقاط عطف هست به این مورد مهم اشاره نکنم.
وقتی سال اول دبیرستان میخواستم ترک تحصیل کنم و یک هفته هم نرفتم مدرسه, یکی از معلمانم برام پیغامی فرستاد که تاثیر عجیبی روم گذاشت و بلافاصله برگشتم به مدرسه. و یکی از لحظات فراموش نشدنی برای منه.
وقتی 20 سالم بود کلیدر رو خوندم و تاثیر خیلی زیادی روی من گذاشت, به طوریکه تا دو هفته افسردگی مطلق گرفتم. بعدش هم تا یکی دو سال هیچ کتابی نخوندم. نمیدونم چرا بر خلاف بقیه دوستان کتاب خوندن تاثیر معکوس داشته روی من 🙁

منم عاشق کتاب بودم و از پرسه زدن بین کتابها تو نمایشگاه لذت زیادی می بردم. یه بار سال 81 یه کتاب خریدم به اسم “سلام بر آرزوها” که واقعا نقطه عطفی تو زندگیم شد و تو 8 سال بعدش به آرزوهام رسیدم. الان برام خنده داره!!
بعدا کتاب با ترجمه اسم اصلیش چاپ شد. اسم اصلی اش این بود:
“How to achieve your goals”

برای من این کتاب اولین نقطه عطف جدی زندگیم بود.
کتاب کوچک رضایت.
بعضی اوقات دوباره نگاهی بهش می اندازم.متقاعدم میکنه که همه چیز مربوط به درون خودم هست
من ترجمه اون که نشر آن آزاد هست را از این آدرس گرفتم:
http://www.1-rial.com/%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%DA%A9%D9%88%DA%86%DA%A9-%D8%B1%D8%B6%D8%A7%DB%8C%D8%AA-2/

گوش کردن فایل صوتی شب قصه
و قصه اسباب کشی محمدرضا
محمدرضایی که سالها “فقط به دلیل شخصیت فردی که او را به من معرفی کرده بود” از او متنفر بودم
در آن زمان از مسیر شغلیم هم کنار کشیده بودم و مسیر کاری بسیار راحت تر و پر درآمد تر داشتم ولی “حالم خوب نبود”
این فایل نقطه برگشت من به شغلم بود
امروز حالم “خیلی خوبه” محمدرضا خان شعبانعلی
خیلی مخلصم

محمد رضا جان مرسی از تمام سخنان زیبا ودلنشینت که نه فقط ذهن وجسم بلکه روح ادم رو هم جلا میده
من این حس رو 2 بار تجربه کردم زمانی که در کودکی به واسطه شغل پدری .عکاسی. که اون زمان حلقه فیلم 135 مصرف میشد من قوطی خالی این فیلمهارو فروختم در کنار خیابان و دوراز فروشگاه پدرم و برای اولین بار با دستمزد خودم بستننی خریدم و یکی هم در دوران نوجوانی و در اواسط زمستان زمانی که باوجود قدرت بالای مالی خانواده به خدید کارتن موز رو اوردم و انبار کردن ان حتی در صبح جمعه و بارش بارش باران وبرف و انبار کردن انها و فروش در فصل بهار و یا پاییز سال بعد که اولین مذاکره رسمی فروش و معامله بود که من بسیار دوست داشتمش و بعد ها هم اشنایی به طور غیر قابل پیش بینی شده با سخنان و دست نوشتهای شما که سه نقطعه عطف در زندگی من بود وهست

سلام
این پست باعث شد دوستانمون از خودشون بگن و از گذشته شون. من هیچ جا اینهمه همدلی و همراهی ندیدم. اینجا همیشه امن بوده برای همه حرفهای نگفته مون. برای همین من هم از آخر شروع میکنم به اول زندگیم.
این روزها حالم خوب نیست. برادر کوچکم دچار بیماری سختی شده و من طاقت دردکشیدنش رو ندارم. همیشه فکر میکردم آدم صبوری هستم و میتونم در روزهای خاص عصای دست پدر و مادرم باشم ولی همین هفته گذشته وقتی پدرم من رو بغل کرد وقتی داشتم از حال میرفتم، فهمیدم که اینطور نیست.
سال 87 وقتی برای اولین بار تنهایی به خوزستان سفر کردم و اونجا ادامه تحصیل دادم برام اتفاق خوبی بود.
سال 84 وقتی شرکت کوچکم رو تاسیس کردم حال خوبی داشتم.
سال 82 وقتی آخرین امتحان ترم 7 رو دادم و رفتم از باجه مخابرات به مادرم زنگ زدم و با خوشحالی گفتم که لیسانسم رو گرفتم صدای مادرم خستگی اون روزها رو از یادم برد.
سال 79 برام اتفاقی افتاد که فهمیدم نباید به همه اعتماد کنم حتی اگر دوست دوران کودکی و نوجوانی ام باشد.
راستی سمینار شهریور ماه هم یکی از اون روزهای خاص زندگی من هست.
ممنونم استاد.

سلام به همۀ دوستانم و محمدرضای عزیز
از اونجایی که سنتِ روده درازی در من هست ، اولش باید از شما دوستان (به خصوص آرزو جان) عذر خواهی کنم . دلم میخواد چندین مورد از نقاط عطفی که در زندگیم تجربشون کردم رو بگم ولی می خوام بدون ترتیب زمانی اونها رو بگم و با اهمیت ترین هاشون رو می گم :
1- روزی که شبنم (همسرم) به درخواستِ دوستیم ، جواب مثبت داد رو هرگز فراموش نمی کنم ، ساعت 14:30 روز 13 تیر 1377، انقدر ذوق کرده بودم که در پوست خودم نمی گنجیدم و همیشه از اون اتفاق و انتخاب ، به عنوان اصلیترین نقطۀ عطف زندگیم یاد کردم و می کنم
2- روز 28 شهریور 1380 که زندگی مشترکمون رو رسماً آغاز کردیم و برای یک عمر ، پیوند زناشویی بینمون برقرار شد
3- قبولیِ شبنم در دوره های تخصص داخلی و فوق تخصص گوارش که عملاً مسیر زندگیمون رو عوض کرد و مهاجرتی اجباری از ساری به تهران رو به همراه داشت
4- روز 21 تیر 1379 که مجوز تاسیس نمایندگی فروش و خدمات پس از فروش محصولات ایران خودرو رو بعد از 4 ماه دوندگی
(بدون پارتی بازی) به عنوان جوان ترین نمایندۀ ایران خودرو گرفتم و روزی که بعد از 2 سال فعالیت شبانه روزی ، به عنوان نمایندۀ منتخب پژو برای بازدید پژوی فرانسه انتخاب شدم . روزی که بعد از دو سال و از اون موقع به مدت 5 سال متوالی ، نمایندۀ منتخب و برتر فروش و خدمات پس از فروش ایران خودرو در استان مازندران و 3 بار هم در سطح کشور ، انتخاب شدم
5- لحظه ای که در بازار تهران (در دوران کارشناسی در سال 74) به پیشنهاد داییِ خودم ، به عنوان کاراموز (بی مزد و مواجب) و صرفاً برای اینکه مردم رو بشناسم و با بازار آشنا بشم ، شروع به کار کردم و روز اول که تمام کارهای بانکی رو به من سپردن ، فقط یک جمله به من گفتن ” شما ، امینِ ما هستی ” . بعد از اون جمله بود که کوهی از مسئولیت رو روی دوشم احساس کردم
6- روزی که تونستم از درآمد خودم برای پدرم ، ماشینشون رو از پرشیا به تویوتا کمری تبدیل کنم
7- روزی که برای برادرم خونه خریدم
8- روز 5 شهریور 85 که برادرزادم هانا ، به دنیا اومد
9- روز 10 خرداد 93 که به طور اتفاقی با متمم آشنا شدم
10 – روز 11 خرداد که کاربر ویژۀ متمم شدم
11- روز 93/6/6 که از نزدیک و برای اولین بار ، محمدرضای عزیز ، شادی جان ، سمیه جان ، سمین ابراهیمی عزیز ، شهرزاد جان ، آزاده م عزیز ، آزاده اَم مهربان و خواهر بزرگوارشون ، حسین شهریاری عزیز ، سامان عزیزی دوست داشتنی ، هیوا جان ، طاهره جلیلی عزیز ، آذر عزیز و دوستشون زینب جان و سایر دوستانم رو دیدم
12- روز 26 شهریور که تصمیم به تهیۀ هدیۀ تولد برای محمدرضای عزیز گرفتم
13- روز 7 مهر که به جای 6 مهر ، هدیۀ تولد رو به دست محمدرضای عزیز رسوندیم
14- روز 9 مهر که مطلب ” هدیۀ تولدی که همیشه می ماند ” رو توی روزنوشته ها خوندم و عشق کردم
15- روز 29 مهر که دوستانم رو در گنبد مینا دیدم و فهمیدم که چقدر مسئولیتم باید نسبت به اونهمه محبت دوستانم بیشتر باشه و باید قدردان تک تک دوستانم باشم ، دوستان عزیزی که به لطف محمدرضای عزیز و برکت این خونه و متمم ، باهاشون آشنا شدم و قدرشون رو با تمام وجود میدونم . شبی به یاد موندنی که با دیدن محمدرضای عزیز و تیم محترمشون شروع شد و بعدش دونه دونۀ دوستانم رو دیدم . حمید حاجتی عزیز ، محمد معارفی عزیز ، محسن نوری عزیز ، یاسین اسفندیار عزیز ، آزاده اَم عزیز ، سیمین ابراهیمی عزیز ، نیکی کیانی عزیز ، یاسمین عبدالسلامی عزیز ، عبدالله ایپکچی عزیز ، سمانه هرسبان و صادق شهید ثالث دوست داشتنی ، مونا برهانی و نوید صابری عزیز ، آترین زارع عزیز ، حسین سرایلوی عزیز ، سعید هاشمی عزیز ، شیوا مژده ای عزیز ، طاهره جلیلی عزیز ، عطیه رضایی عزیز ، آیدا جوادی عزیز ، محمود ذاکری عزیز ، آتبین مقصودی عزیز و سایرِ دوستان نازنینم که متاسفانه نتونستم از نزدیک خدمتشون ابراز ارادت کنم و امیدوارم به زودی این سعادت ، نصیبم بشه
و صدها نقطۀ عطف زیبا و نازیبای دیگه که در زندگیم اتفاق افتاد . به نظر من ، هر روز و هر لحظۀ زندگیِ ما ، به شرطی که با تغییر همراه باشه ، می تونه نقطۀ عطف محسوب بشه
با سپاس از محمدرضای عزیز و تیم محترمشون که به جرات ، یکی از رفیع ترین جایگاه ها رو در بین نقاط عطف زندگیم ، به خودشون اختصاص دادن . همیشه قدردانِ بودن و داشتنتون هستم
ارادتمند – هومن کلبادی

سلام
خدا زو شکر میکنم که لحظات زیادی در زندگیم این حس رو تجربه کردم..یادمه اولین روزی رو که 5 سالم بود و دست یک پیرزن دوست داشتنی رو گرفتم و از یه خیابون شلوغ رد کردم..روزی که در کلاس چهارم دبستان با صحبت هائی که یا یکی از دوستام داشتم اون رو از نا امیدی و فرار از خونه ای ته خیلی اتفاقای بد براش میافتاد رها کنم و انگیزه ادامه دادن و لبخند زدن بهش بدم. روزی که بخ خاطر بودن در کنار برادرم که از ما دور شده بود در سن 10 سالگی برای مدت 3 سال از مادرم دور افتادم..روزی که دزس زبان رو در 11 سالگی تجدید شدم ولی اصلا به توانائی خودم شک نکردم…روزی که مادر بزرگم به من گفت تو تنها
کسی هستی که یار و همدم من هستی رو هیچوقت فراموش نمیکنم…روزی که پایان نامه ارشد رو دفاع کردم بعد از دو هفته گذشتن از درگذشت همون مادربزرگی که عشقم بود و هم خودم و هم دیگران از محتوای پایان نامه و ارائه به وجد اومده بودن رو فراموش نمیکنم و البته حرفی که یکی از اساتید به من زد…”تو اون چیزی که بین ما آدما خیلی وقته فراموش شده بود رو مثل یک معلم خوب به من امروز یاد دادی، امروز رو از خاطر نمیبرم….”….روزی که رفتن مادربزرگم رو هضم کردم ….روزی که نگذاشتم به خاطر نیاز مالی به عزت نفس و وقتم بی احترامی بشه و نامه استعفا رو نوشتم….چهار ماهی که برای شناختن خودم صرف کردم و اون لحظه طلائیه رسیدن به نتیجه….روزی که با محمد رضا آشنا شدم و …….من خیلی خوشبختم…چون لحظاتی از این جنس رو زیاد تجربه کردم ..چون هر روزم با روز قبل متفاوت بود…چون هر روزم بهتر از روز قبلم بود

سال اول دبیرستان بودم که موقع انتخاب رشته بود و به خاطر اینکه درس فیزیک را تکماده کرده بودم رشته برق هنرستان ننوشتندم ,به خانواده گفتم میرم کاردانش که به شدت مانع شدند به خاطر این بار فکری که بر من وارد کردند گفتم میرم ریاضی باز هم مخالفت کردند و بالاخره رفتم علوم تجربی سالهای با حالی نبود چونکه علاقه ایی نداشتم و برای اینکه حداقل پاس بشم قبل امتحان یکی دو ساعتی میخوندم روزها گذشت تا پیش دانشگاهی و جو اون زمان همه کلاس کنکور و تست کلاس گذاشتن بچه ها ترم یک گذشت و دیدم خیلی بچه ها کلاس میزارند و یکمی دیدم فکر کردند خداند یکم سر کلاسها دست از خواب آلودگی برداشتم و به درس دقت کردم معلم شیمی یک روز امتحان گرفت و بالاترین نمره کلاس را گرفتم و با تعجب به من نگاه کرد بعد یک روز سر کلاسها جواب درس را میدادم و تازه بعضی جاها مطلب برا بچه ها جا می انداختم یک روز بهم گفت تو همون آدمی خلاصه خیلی حال کردم خلاصه گذشت و کنکور شرکت کردم رتبه من نسبت به کلاسمون رتبه خوبی شده بود ولی کنکور قبول نشدم و سال بعد شد و زمانهای سختی گذشت به خاطر اینکه نمی تونستم خودم را کنترل کنم و کنکور تجربی را خراب کردم از اونجایی که برق علاقه داشتم کنکور ازاد دادم و مهندسی برق قبول شدم روزگار بر وفق مراد بود تا ترم 2 که ریاضی1 را افتادم و بعد هی آسته آسته به خودم گفتم ریاضی هم مخ میخواد ولی بعد به این نتیجه رسیدم که هر کاری روشی دارد ولی هنوز تفکرات کودکانه شما خوبیند من خوب نیستم برایم رخ داد تا اینکه به ریاضی مهندسی رسیدم و استادی که 90درصد کلاس را انداختو من پاس شدم و روحیه ایی گرفتم و به همین منوال آروم آروم میزان درس خوندنم کم شده بود و بازدهیم بیشتر و آروم آروم فهمیدم اینکه چیزی برایم سخت میشود بیشتر از جانب خودم هست که سخت میشود نه از بیرون و حال که حدود 2ماه هست که فارغ التحصیل شدم حس خوبی از اون زمان دارم جالب یک رویداد دیگه ایی برایم همین چند وقت پیش رخ داد تا 5ماه پیش درآمدی داشتم از شرکتی که در اون کار میکردم و در همین حال برای خودم کار تحقیقاتی میکردم و وضع مالیم خیلی خراب شده بود به حدی که یک هزاری برایم ارزش 10میلیون را داشت گذشت ودیدم نمی شود و رفتم کارگری میوه چینی چون میخواستم چاه نفتی که خشکانده بودم دوباره جاری نشود و نتیجه جالبی گرفتم اینکه دیوارهایی که خود ما در اطراف خودمون میکشیم خیلی خیلی خیلی بیشتر از دیوارهایی است که دیگران برایمان میکشند….

سلام.
_ميدونم که میدونی تمام متن هایی که اینجا مینویسی به من حس خوبی میده . اما بعضی هاشون یه چیزه دیگس ،حس فوق العاده ای برام داره.مثل این یکی.
منم دقیقا سال 74 بود که این کتاب رو خوندم.13 سالم بود ( و خوب، چاقم بودم!! ) با تمام مطلبی که نوشتی همزاد پنداری کردم.برای منم یه نقطه عطف بود، شاید بیشتر از اون.من از همون سنین یادمه به دیگران کتاب هدیه میدادم اما این کتاب اینقدر هیجان زدم کرده بود که بر عکس فقط به 2 نفر دادمش، چون فکر میکردم اینقدر ارزشش بالاست که حیفه به کسی بدم که نمی فهمتش! یادم میاد که عادت ناخن جویدم رو که از کودکی به شدت داشتم، با تکنیک تداعی عصبی شرطی اون کتاب ظرف 15 دقیقه ترک کردم.برام مثل معجزه بود و….و همه اون چیزهایی که تو گفتی.
_نقطه عطف دیگه زندگیم وقتی بود که برای اولین بار تنها زندگی کردم.18 سالم بود.از تهران به کاشمر رفته بودم و به خاطر وجود اشرار افغانی وضعیت اونجا جنگی بود.
_عطف دیگه که یادم میاد،اولین باری بود که تنها به خارج از ایران رفتم و زندگی کردم .
…. و از واقعیت های اصیل اون لحظه ها ، همین بود که قبلش با بعدش تفاوت داشت. همون چیزی که تو گفتی.