هنر متوقف شدن

سلام

مطلبی که در مورد هنر متوقف شدن نوشتین رو باید با آب طلا نوشت کاش 10 سال پیش مطالبی اینچنین در دسترس من بود یا راهنمای دانایی در کنارم داشتم ، توی یه کسب و کار ناموفق با این تصور که باید پشتکار داشت ، باید ناامید نشد و از این دست شعار ها اینقدر ادامه دادم تا تمام سرمایه و اعتبار و … همه و همه از دست رفت
واقعا شناختن نقطه بازگشت و جرات توقف هنره و توصیف شما از این موضوع عالیه
ای کاش این درک رو داشته باشیم که راه اشتباه رو نباید تا آخر رفت و اگر امروز بخاطر حفظ غرورمون اصرار به ادامه داشته باشیم روزی به اجبار با پرداخت هزینه های زیادی مجبور به برگشت خواهیم شد
صمیمانه آرزوی سلامتی و موفقیت برای شما استاد گرانقدر دارم

وقتي انتخاب هدف آگاهانه باشه و بر مبناي عزت نفس، تصميم ها هم به سمتي ميرن كه متناسب حال و اوضاع باشه.

گاهی متوجه میشیم که باید تلاش کردن رو کنار بزاریم ولی ترجیح میدیم دیگران ما رو متوقف کنن و خودمون جسارت و قدرت تحمل هزینه های این دست برداشتن از تلاش را نداریم.

خوشحالم که تمام نکاتی رو که عرض کردین میدونستم ولی متاسفم که مورد آخر برام قابل درک نیست؛البته این رو قبول دارم که نباید الان رو با گذشته مقایسه کرد، اما اصولا وقتی میبینیم ایده آل های ما حقیقتهای روزمره و پیش پا افتاده افرادی هست که از قضا برای آنها خیلی هم ارزش نداره، سخت میشه که از اوضاع بهتری که فکر میکنیم لیاقتشو داریم بگذریم

سلام. ممنون از مطلبتون،

بنظرم وقتی صحبت از هدف، مسیر و تصمیم گیری می‌کنیم، باید راجع به اون موضوع اطلاع (یا دانش)، تجربه و آینده‌نگری دقیقی داشته باشیم. طبیعی هستش که بدون لحاظ کردن این عوامل راه به بیراهه و هدف نتیجه‌ای جزء شکست نخواهد بود. وقتی می‌خونیم “من شکست نخوردم. فقط هزار راه مختلف پیدا کردم که به اختراع لامپ منتهی نمی‌شود!” بنظرم ادیسون میدونست قرار چی رو اختراع کنه، نتیجه رو می‌دونست، راهش رو پیدا نکرده بود، به همین خاطر هستش که می‌گه من شکست نخوردم.
در کل اگه جوانب رو خوب بسنجیم و با آگاهی تصمیم بگیریم، اونوقت پشتکار یارمون میشه برای موفقیت 😉

این دیرآموخته بهترین عبارتیه که همیشه از شما در خاطرم هست. بهترین درس. شاهکار. همه آنچه از شما آموخته ام ارزشمنده ولی واقعا هنوز روی دست این جمله چیزی نگفتید. این یه جمله رو تو اینستا گذاشتم، به دیوار زدم، اول دفترچه ام نوشتم و …. خیلی خوب میشه که به این بحث ادامه بدید

نمی دونم این نکته تا چه حد در راستای بحث شماست اما خودم احساس می کنم خیلی وقت ها با هدفی شروع کرده ام و پشتکار به خرج داده ام ولی بعد از مدتی پشتکارم صرف حواشی هدف شده تا خود هدف و باعث شده تلاشم بیهوده باشه
به عبارتی به جای پشتکار برای رسیدن به هدف، پشتکار برای اصلاح وسایل یا مسیر رسیدن به هدف به خرج داده ام که فایده ای برام نداشته.
هر بار هم دلایل این انحراف از مسیر اصلی میتونه متفاوت باشه:
– گاهی در اثر کمال طلبی یا احساس مسئولیت برای درست کردن چیزهایی که در مسیر هدفم دیدم، در عین اینکه می دونستم به تنهایی نمی تونم این چیزها رو درست کنم (تلاشم مثل تلاش برای سفت کردن یه پیچ شل در ریل راه آهن بوده در زمانی که می دونستم کلاً ریل انقدر انحراف داره که قطار حتما از ریل خارج میشه. خیلی وقت ها خودم هم مسافر اون قطار نمی شدم هیچ وقت). بعضی وقت ها پشیمون شدم کاملاً، بعضی وقت ها هم همون حسی که میگید (مفید بودن، انسان بودن یا …) باعث شده کاملاً پشیمون نباشم ولی در ادامه مسیر به وضوح سست شدم یا برای مدتی کاملا متوقف
– گاهی در اثر ترس از مواجه شدن با هدف و سرگرم شدن به پشتکار داشتن (به عبارتی پشتکار برای درجا زدن چون از دویدن می ترسی). گاهی هم این باعث میشه دانسته سر خودم کلاه بذارم و از مسیری که هستم (جایی که دارم درجا میزنم) راضی باشم
– و …
خیلی وقت ها حس میکنم، میدونستم در رو گم کردم یا انقدر دوره که دستم بهش نمیرسه و به جای در، دارم به دیوار می کوبم، ولی نمی دونم چرا امید دارم در بشه

یه وقت هایی هم فکر می کنم باید به هزینه و فایده ی هدفت نگاه کنی برای توقف. وقتی هزینه ی یک هدف از حد مشخصی گذشت، دیگه شاید عاقلانه نباشه پشتکار به خرج بدی چون فقط داری از خودت، از روابطت با عزیزانت، از دارایی ات و … برای چیزی خرج میکنی که هیچ فایده ای برات نداره. مگر اینکه در جایگاهی باشی (مثل یک مصلح اجتماعی) که با وجود زیاد بودن هزینه شخصی (و نه هزینه ای که پشتکارت به جامعه تحمیل می کنه) بخوای با پشتکار به کارت و برای رسیدن به هدفت پشتکار به خرج بدی
حتی عبارت «انقضا برای هدف» رو که به کار بردید، من رو به این فکر برد که آیا هدفی در زندگی دنبال کرده ام که من رو برای بعضی افراد «دوست/همراه منقضی شده» کرده باشه؟ هنوز جوابی براش ندارم

یه وقت هایی هم برای بعضی اهداف عجله داریم، در صورتی که پشتکار زیاد به خرج دادن سبب تسریع دستیابی به اون نمیشه و زمانی میبره که اون هدف رو بتونی به دست بیاری. مثل وقتی که انتظار داشته باشم با پشتکار به خرج دادن من، یه میوه ای زودتر از موعدش آماده ی چیدن بشه. در چنین مواردی پشتکار بیش از اندازه خرج دادن من برای رسیدگی به درخت، اگر باعث خراب شدنش نشه، باعث زودتر رسیدن میوه نمیشه. به عبارتی، باید یاد گرفت که مرز نتایج حاصل از پشتکار به خرج دادن کجاست و از کجا به بعد، باید صبوری برای به نتیجه رسیدن پشتکارهای قبلی رو یاد بگیری

سلام محمدرضا
من فکر میکنم بعضی هدف ها هسن ارزش صبر کردن و پشتکارو دارن حتی اگه کمی هم از تاریخ انقضا اون گذشته باشه البته این هدف ها باید حس خوب به ادم بده و جوری باشن که تلاش کردن برای به مقصد رسیدن زجر اور نباشه

بسیار ظریف بود، مرسی
یادم هست یکبار پای منبر (صوتی) یکی از علمای اخلاق مطرح کشور بودم، نکته زیبایی فرمودن که به نظر می رسه به این بحث مرتبط باشه. ایشون می گفتند همه ما غالبا اصول رو می دونیم و می تونیم خیلی خوب توضیح هم بدیم ولی نکته اینه که در تشخیص دچار خطا میشیم.
مثلا تفاوت عجب و شکر بعد از انجام کار نیک. همه می دونن که از نظر تئوری هر کدوم چه معنایی دارن، اولی حالت خودبرتربینی است که پس از انجام عمل نیک به فرد دست می دهد ولی دومی شکرگزاری بنده نسبت به خدا به واسطه توفیق یافتن جهت انجام کار خوبه. می گفت حالا فرض کنید که شما نماز شب بخونید و بعدش یه حس خوشحالی بهتون دست بده، در این صورت با وجود اینکه اصول رو می دونیم در تشخیص دچار خطا میشیم و نمی دونیم که در کدوم حالت هستیم.
معیاری که ایشون می گفتن شاید بیشتر به درد همون مباحث اخلاقی بخوره. می گفتند که باید ببینید که مثلا در این حالت آیا ترس از خودبرتربینی دارید؟ اگر یک خوفی از ارتکاب عجب همراه با اون خوشحالی در کنار هم داشتید، نشون میده که اون خوشحالی جنبه شکر داشته.
ببخشید طولانی شد و شاید بی ربط 🙂
سعید

اگر کلمات و نوشته هات را قالب یک دیگری نفهمیده باشم و مفهومش را فهمیده باشم ، می تونم تداعی که برام اومد را اینطور ابراز کنم که…

مهم درست تلاش کردن است …
اما درست تلاش کردن یعنی چی ؟ …فکر کنم یعنی اینکه بتونیم راه درست مخصوص به خودمون و منحصر به فردمون را پیدا کنیم ، در واقع نقشه ی راهی آبجکتیو را به حالتی سوبجکتیو بدل کنیم ..که در این صورت احتمالا دوستانی که با تمام حماقت دارن دیوار را فشار می دن ، میان سراغت و سعی می کنن نصیحتت کنن…اگر مهربون باشن ، حداکثر با نصیحت هاشون به مرزهای روانیت ورود می کنن و اگر خیلی خودشون به خودشون در حال خندیدن باشن ، احتمالا تو را هم مسخره خواهند کرد!…
سالها پیش که نمی توانستم ، گه گاه افسرده می شدم ، این روزها هم میشم ، اما شاید حداقل دیگه اونقدر بیس شناختی نداره و احتمالا بیشتر جبری بیولوژیک داشته باشه ( به خاطر دو قطبی نوع دوم )
اما فکر کنم ، من بعد از جناب بهاالدین خرمشاهی ( چه قیاسی ! به این میگن فرافکنی ایگو ایده آل به سوژه ی بیرون و احتمالا خودشیفتگی :))) ) کسی بودم که تو یادداشتم تو روزنامه ی آرمان در مورد افسردگی صحبت کردم و آخر یادداشتم گفتم ، خودم هم اختلال خلق دو قطبی دارم …بابام گفت : چرا این نوشتی پسرم ؟
به بابا گفتم : چیزی را از سریال Game of Thrones آموختم ،
از نقاط صعفت زرهی بساز و بر تن کن …
حالا همین دو قطبی + دنیای آرتیست بودنم + عشقم به روانکاوی و یونگ میشه برام کلید درها…
این ها دقیقا همان چیزهایی بودند که گاهی اوقات در زندگیم به خاطر بی پولی ها و دردهای زیادی کشیدم و خیلی از کافی شاپ ها را نتوانستم بروم تا خوش باشم ! …اما تحمل و ماندنِ در راه و راه به راه آموختن …برام شد خیلی چیزها …
فکر کنم تلاشِ من این بود که می تونستم دائما خیلی راه ها را بیخیال شم ، برم چیزهای جدید یاد بگیرم و باز مثل یک احمق تلاش کنم و باز بخورم زمین و بازم منتظرم که با خیلی از کارهام اتفاقی نیفته …
اما سوال ؟
آیا مثلا یک مجسمه ساز ، اثر هنریش را خلق میک نه که بتونه بفروشدش ؟ …فکر نکنم …
به نظرم اگر ما در راه ها و قعالیت هایی قدم بذاریم که خودش برامون جذاب باشه ، اون موقع هدفهای مالی و کف زدن های دیگران ( مثلا در هنر ) میشن یک حاشیه …
شاید بگید خیلی ایده آل دارم فکر می کنم ….دقیقا ! چون من یک هنرمند هستم …هنرمندان باید اون قدر گاهی گستاخ و کله شق باشن با بتونن تو راهشون بمونن …

شاهین سلیمانی – پژوهشگر حوزه های روانکاوی با نگاه هنر .

وقتی جهت درست نیست، تندتر رفتن، ما را به مقصد نمیرساند.

گاهی باید ایستاد. اطراف را نگاه کرد.

جهت ها را شناخت و دوباره شتافت.

در زندگی گاهی، باید توقف کرد: توقف اضطراری

http://www.shabanali.com/ms/?p=992

حدود دوسال پیش بود که محمدرضا سمینار توقف اضطراری رو برگزار کرد
فایل صوتی توقف اضطراری رو پیشهاد میکنم یک بار دیگه با هم بشنویم

http://radio.shabanali.com/invitation.mp3

سلام محمد رضا جان
به نظر من هنر متوقف شدن در هر كاري نيازمند آگاهي از تواناي هاي خودمونه و فرصت هاي اطرافمون.
خيلي سخته كه كسي بتونه تاريخ انقضاء بعضي هدف هاش رو پيش بيني كنه،شايد تو دنبال كردن ناآگاهانه همون مسير حس خوبي بهش دست ميده كه همون هدف نهايي.

من فکر میکنم فاصله فهمیدن و تصمیم به قطع تلاش برای به دست آوردن بعضی از اهداف توی زندگی نیازمند یک چیزی از جنس قاطعیت باشه که میوه درد و تحقیرهایی در گذشته و شاید ملال از راه طی شده و اون جمله معروف ” که چی باشه؟” باشند. رسیدن به اون قاطعیت برای بعضی ها توی سن 18 سالگی ممکنه رخ بده و برای بعضی دیگه توی 50 سالگی، اما راه های رسیدن به اون نقطه طلایی به تعداد آدمهای روی کره زمین شاید متفاوت باشه!
خیلی خوشحالم که بعد از ” حماقتی” که برای فوق خوندن مرتکب شدم تصمیم گرفتم زهر تحقیر! دکتر نشدن! رو به جون بخرم و همونجایی که بودم مدرک رو به دوست دارانش بسپارم و از اون راهی که حداقل برای من بی خاصیت بود بیام بیرون!

آفرین، مثل همه دوستان دیگر من هم تایید میکنم.
اما محمدرضا، خلا ما دقیقا در «فهم ِ زمان ِ توقف» است یا «کَنـدَنِ برچسب ِ خیلی باپشتکار» و رهایی از دوانه وار بودن!
.
من به شخصه آدم بسیار با پشتکاری برای اهدافم شناخته می شوم. بسیار پیگیر. هرچند نتایج دلخواهم را نگرفته ام، اما این گونه ام.
فقط سه بار به درستی متوقف شده ام :
یکبار در استعفا از شغل و رهایی از آن کار ، البته حاصل گفتگوهایم با افراد جسور دیگر بود. اگر نبودند احتمالا نمی توانستم
بار دوم در کنار گذاشتن یک تیم و پروژه تحقیقاتی و دوستانی خوب ؛ آنهم حاصل زیاده های خواهی ها آشکارشان بود، اگر پنهان کاری می کردند یا سیاست ورزی، شاید هنوز حضور داشتم
و بار سوم، در کنار گذاشتن یک دوست در شروع یک کار مشترک پس از 14 ماه کار فشرده، که البته آنهم حاصل تلنگر یک دوست ِ عزیز بود و خستگی های خودم.
.
من احساس میکنم، شما بر طبل ِ هشیاری «هنر توقف» به خوبی کوبیده اید، و فقط یک درس تکمیلی دیگر نیاز دارم:
«زمان این هنرورزی».
و اگر قرار است «تشخیص زمان ِ درست» بر عهـده ما باشد، مثل کوهنوردی تنها در نزدیکی قله که خود باید تشخیص بدهد برگردد یا نه،
باید بگویم که هنوز نیازمند آموزشیم تا یه وقت، به جای هنرورزی برای توقف، دستآوردهایمان و فرصتهایمان را لگدمال نکنیم.

بسیاری از ما همه چیز را در چارچوب زمان قرار می دهیم و می بینیم. فکر می کنیم نظم و آرامش را باید کم کم ساخت و هر روز مقداری بر آن افزود. حال آنکه نظم و آرامش درونی مستلزم زمان نیست. بنابراین یکی از مهم ترین کارهای ما متوقف کردن {زمان ذهنی} و نتیجتا خارج کردن اندیشۀ {تدریج} از دید خویش در رابطه با موضوع بسیار مهم است. باید این حقیقت را عمیقا درک کنیم که برای تحقق آرامش، فردایی وجود ندارد. شما {هم اکنون} باید در نظم، آرامش و هماهنگی درونی باشید، نه در لحظۀ دیگری.
کریشنا مورتی
از همه معذرت که سه تا کامنت گذاشتم.اما فک میکنم این صحبتای کریشنا مورتی خیلی در تشخیص دقیق این مرز کمک کننده اس

کریشنا مورتی میگه:ما در دوران کودکی برای « بدست آوردن» و « نائل شدن» تربیت شده ایم – سلولهای مغز هم طالب و آفریننده این الگوی « بدست آوردن» به منظور کسب امنیت فیزیکی هستند- اما امنیت روانی در حیطه ی « بدست آوردن» یا « داشتن» نیست.

شعبانعلی عزیز
در باب مقدمه صفر !
قبلا در مورد شریعتی گفته بودی. بزرگ کردن عناصری مثل ابوذر در آن دوره زمانی و صرف نظر کردن از بسیاری عناصر دیگر که آن ها هم جزو دین و فرهنگ ما هستند – اما در آن مقطع توجه به آن ها چندان کاربردی ندارد- هنری است که از یک متفکر برمی آید. تشخیص درست عناصر موردنیاز، چیزی است که یک مصلح می تواند انجام دهد و باید انجام دهد؛ و این، کاری بود که شریعتی انجام داد.
به بزرگ کردن عنصر “پشتکار” در جامعه امروز، نیز می توان از این باب نگاه کرد. حداقل به نظر من، و احتمالا به باور خیلی از افراد، پشتکار یکی از عناصر مفقود روزگار ماست، عنصری که شاید در فهرست عناصر موردنیاز مهمترین نباشد اما جزو مهمترین هاست. وقتی که در همه جا کمبود پشتکار، پیگیری و جدیت می بینی، طبعا اولین قدم انسان تاکید بر اصل وجود پشتکار می باشد، تا بعد فرصتی دست دهد برای پرداختن به ابعاد دیگر پشتکار.

در پایان، این صرفا یک دیدگاه شخصی است (و اساسا فلسفه کامنت همین است: ابراز دیدگاه های شخصی)

با تشکر

سلام آقای شعبانعلی.
من تجربه یک چنین چیزی رو ده سال در یک فروشگاهی داشتم.
واقعا عمرم رو تلف کردم برای روزهای بهتر.
واقعیت اینه که یک شخص برای پیشرفت در کار و رابطه ای باید یکسری مسایل رو به زعم خودم رعایت کنه.از جمله اینکه :
اگه درس خونده دانشگاه باشه باید یک یا دو سال رو تجربه در جایی داشته باشه حتی بدون حقوق!!
باید یک مشاور خوب و مطمین داشته باشه تا خطاش رو به حداقل برسونه.
باید با تغییر رفتار و کسب و کار اون هم تغییر کنه چون از قافله تغییر عقب میمونه…
و….

خیلی بحث پیچیده و مشکلیه ، اتفاقا من هر بار این نوشته شما رو میخوندم میرفتم تو فکر میگفتم خوب پشتکار چه معنی میده اگه به قول آقای شعبانعلی تلاشم رو متوقف کنم هر بار که سرم به سنگ خورد باید راهمو عوض کنم ، زیاد با این تصویر و حرفی که زدید نتونستم ارتباط برقرار کنم …بیشتر با نامه به رها ارتباط برقرار میکنم که در مورد داشتن باورها بود ….به هر حال من یه طور دیگه به قضیه نگاه میکنم من به اصولم باور دارم ولی به جزییات و مسیرم باور ندارم یعنی وقتی هدفم کسی پول بوده چند راه و شغل مختلف رو انتخاب کردم ولی هدف اصلیمو عوض نکردم یا وقتی هدفم آرامش بود چند بار رابطه ی عاطفیمو عوض کردم تا بتونم به اون آرامش برسم …منظورم اینه که مسیرهامو عوض میکنم نه هدفم رو …نمیخوام به زور توی یک شغل پولدار بشم یا یک رابطه ناجور رو به زور وصله بزنم ولی از اونطرف هم از خیر پول و عشق یا آرامش نمی گذرم .
فکر کنم خیلی پیچیده نوشتی محمد رضا مخصوصا نکته آخر من که سوادم نرسید بعضی چیزها رو بفهمم یه جورایی با تصمیم گیری بیشتر جور در میاد این بحث ها راستی یه کتاب خوب پیدا کردم میخوام بخونم به اسم :
The Psychology of Judgment and Decision Making
Author: Scott Plous
فکر کنم کتاب خوبیه ، شدیدا به توصیه هایی تو تصمیم گیری نیاز دارم ، اینقدر عجولانه و بد تصمیم گرفتم تا حالا که جدا از کتاب فکر کنم به یه مشاور روانشناسی هم احتیاج دارم تصمیماتی گرفتم توی یک ثانیه بدون فکر که کل زندگیمو تقریبا به باد داده .

با تمام مواردی که ذکر کردید موافقم. در راستای نکته ششمی که فرموده بودی، به نظرم گاهی آنقدر در هیاهوی بیرون گم می شویم یا در خود فریبی فرو می رویم که صدای احساس مان را نمی شویم و یا وانمود به نشیدن می کنیم. اگر کمی در لحظه سکوت کنیم و با خودمان رو راست باشیم می توانیم زمان توقف را شناسایی کنیم.

با وجود اشارات بسیار مناسب به موضوع ، باز هم تشخیص مرز مشکل است . امیدوارم با سلسله بحث های پیش رو جوانب آن برای تصمیم گیری بیشتر و بهتر جا بیفتد. متشکرم از طرح مسئله