با آرزوی سلامتی برای شما ،،، نکاتی را که تک به تک توضیح دادید با علاقه زیاد خواندم ، در نکته ششم به مورد بسیارمهمی اشاره داشتید که با آن خیلی موافقم ، احساس رضایت داشتن در مورد ادامه دادن هر مسیری اهمیت زیادی دارد ، گاهی انسان بشکل بیمارگونه و خودفریبانه روندی را ادامه میدهد وحتی فکرش را هم نمیتواند بکند که با تغییر مسیر دنیا زیر و رو نخواهدشد بلکه چه بسا وقتی از آن برزخ تردید پا به بیرون بگذارد دنیای جدیدی را روبرویش می بیند که هرگز تصورش را هم نمی توانست داشته باشد، من فکر میکنم چنین تصمیمی مستلزم میزانی از شجاعت و جسارت باشد و بسیار مثبت است

گاهی اوقات بعضی از آدمها آنقدر در مسیر رسیدن به هدفشان ذوب می شوند که بسیاری از چیزها را فراموش می کنند علائق دلبستگی ها دوستی ها و … آنقدر ذوب که خیلی از چیزها را نمی بینند و نگاه به هدف روی بینایی آنها نیز تاثیر دارد یک جوری انگار تمام و کمال در خدمت هدفشان در می آیند من همچنین آدمهایی رو دوست ندارم حتی گاهی همه چیز برایشان ابزاری است که به آن هدف برسند و اگر شما ابزار به درد بخوری برای هدف آنها نباشی تو را کنار می گذارند هر چند که البته باید به هدف نگاه کرد و دید چقدر آن هدف واقعی و درست است و چقدر ارزش دارد که از بسیاری از داشته هایمان برایش مایه بگذاریم آیا آنقدر ارزش دارد که من از خانواده ام و دوستانم بگذرم با توجه به اینکه همه قبول داریم که هدف نهایی هم همان حس است حس رضایت حس موثر بودن و…

در مورد نکته اول:چرایی انقضا یک هدف چیست در صورتی که بدانیم هر هدفی یک تاریخ انقضایی دارد ولی تاریخ مصرفش را ندانیم چه فایده ای دارد مشکل اینجاست که نمیدانیم انقضا هر هدفی کجا میباشد و آنقدر در هدف پیش میرویم و غرق هدف میشویم تا زمانی که به ناکجا آباد برسیم و روز از نو روزی از نو …. در مورد نکته سوم و اول جمله ای پارادوکس وجود دارد مثلا شخصی که کارشناسی را به انتخاب والدین انتخاب کرده است و سنش در حدود ۲۵ رسیده باشد و اکنون فهمیده است چه چیزی میخواهد آیا یعنی تلاش خود را باید غیر از درس پیدا کند در صورتی که بداند بهترین هدف زندگیش میباشد؟…نکات چهارم را همواره و در هر شرایطی میدانیم ولی سوال اینجاست چرا انسان ها علاقه وافری به راه پیموده شده دارند درحالی که میدانیم اشتباه است؟آیاحل چنین مشکلی نیاز به راهکار خاصی دارد یا ریشه در عادت های شخص و…دارد؟ …نکته ششم واقعا هدف نهایی هر شخص از احساس آن فرد نشات میگیرد یا وابسته به شرایط زمانی و مکانی و…متغیر است؟…واقعا نکته هفتم قابل اندیشدن میباشد سوال: رسیدن یا عدم رسیدن به هدف یا انتخاب درست یا غلط قبل انجام عمل با بعد انجام آن را از کجا میشود تعیین کرد که از همان اول بهترین انتخاب رو در ابتدای کار داشته باشیم که در آتی بهترین ها را برای هر شخص رقم بزند؟……..

درود
ممنون از نکته‌ی بسیار مهمی که اشاره کردید، بسیاری از ما از ترس این‌که «برچسب» نیمه کاره گذاشتن کارهایمان را نخوریم، به کارهایی که می‌دانیم برایمان سود چندانی ندارد یا دوست‌شان نداریم، ادامه می‌دهیم. فیلم یا کنسرت موسیقی را که شرکت کردیم، بدون این‌که احساس رضایتی داشته باشیم چون بابت آن پول دادیم، تا آخر تحمل می‌کنیم و به خودمان دروغ می‌گوییم که جالب بود، غذایی را که برایش پول دادیم حتی اگر دوست نداشته باشیم، تا آخر می‌خوریم به این توجیه که نعمت خدا را دور نریزیم. هر چه قدر بهای بیش‌تری برای آن کار پرداخته باشیم (مادی یا معنوی)، خودمان را بیش‌تر گول می‌زنیم. بسیاری چیزهای بی اهمیت در زندگی هستند که باید به حال خودشان رها شوند و به دنبال کارهای دیگر رفت. داشتن این «اعتماد به خود» کمک می‌کند تا راه‌های مهم‌تر را برویم و از زندگی «راضی» باشیم. فقط اگر به این نکته توجه کنیم که چه‌قدر زندگی می‌تواند کوتاه باشد و چه‌قدر فرصت‌ها سریع از دست‌مان می‌رود و آمدیم که «شاد» باشیم و «لذت ببریم» و «احساس رضایت» داشته باشیم، راحت‌تر از سر این بی‌اهمیت‌ها می‌گذریم…
سپاس از شما

قبل از هر چیز بابت سیال بودن و شناوری درین مطلب زیبا ازتون تشکر می کنم. توی این موضوع عادت دوم استیون کاوی خیلی خوب می تونه این مرز رو برای هر شخصی ترسیم کنه. ” ذهنا از پایان آغاز کنید”
گاهی شما برای رسیدن به مقصدی در مسیر اشتباه نهایت دقت و تلاش و پشتکار رو به کار می گیرید و علیرغم استفاده از ویژگیهای سازنده و قابل تحسین انسانی به جای درستی نمی رسید. به قول استیون کاوی لازمه اول رهبری خویشتن رو که همون انجام کارهای درسته انجام بدیم و بعد به مدیریت خودمون که انجام درست کارهاست برسیم.

سلام

مطلبی که در مورد هنر متوقف شدن نوشتین رو باید با آب طلا نوشت کاش ۱۰ سال پیش مطالبی اینچنین در دسترس من بود یا راهنمای دانایی در کنارم داشتم ، توی یه کسب و کار ناموفق با این تصور که باید پشتکار داشت ، باید ناامید نشد و از این دست شعار ها اینقدر ادامه دادم تا تمام سرمایه و اعتبار و … همه و همه از دست رفت
واقعا شناختن نقطه بازگشت و جرات توقف هنره و توصیف شما از این موضوع عالیه
ای کاش این درک رو داشته باشیم که راه اشتباه رو نباید تا آخر رفت و اگر امروز بخاطر حفظ غرورمون اصرار به ادامه داشته باشیم روزی به اجبار با پرداخت هزینه های زیادی مجبور به برگشت خواهیم شد
صمیمانه آرزوی سلامتی و موفقیت برای شما استاد گرانقدر دارم

وقتي انتخاب هدف آگاهانه باشه و بر مبناي عزت نفس، تصميم ها هم به سمتي ميرن كه متناسب حال و اوضاع باشه.

گاهی متوجه میشیم که باید تلاش کردن رو کنار بزاریم ولی ترجیح میدیم دیگران ما رو متوقف کنن و خودمون جسارت و قدرت تحمل هزینه های این دست برداشتن از تلاش را نداریم.

خوشحالم که تمام نکاتی رو که عرض کردین میدونستم ولی متاسفم که مورد آخر برام قابل درک نیست؛البته این رو قبول دارم که نباید الان رو با گذشته مقایسه کرد، اما اصولا وقتی میبینیم ایده آل های ما حقیقتهای روزمره و پیش پا افتاده افرادی هست که از قضا برای آنها خیلی هم ارزش نداره، سخت میشه که از اوضاع بهتری که فکر میکنیم لیاقتشو داریم بگذریم

سلام. ممنون از مطلبتون،

بنظرم وقتی صحبت از هدف، مسیر و تصمیم گیری می‌کنیم، باید راجع به اون موضوع اطلاع (یا دانش)، تجربه و آینده‌نگری دقیقی داشته باشیم. طبیعی هستش که بدون لحاظ کردن این عوامل راه به بیراهه و هدف نتیجه‌ای جزء شکست نخواهد بود. وقتی می‌خونیم “من شکست نخوردم. فقط هزار راه مختلف پیدا کردم که به اختراع لامپ منتهی نمی‌شود!” بنظرم ادیسون میدونست قرار چی رو اختراع کنه، نتیجه رو می‌دونست، راهش رو پیدا نکرده بود، به همین خاطر هستش که می‌گه من شکست نخوردم.
در کل اگه جوانب رو خوب بسنجیم و با آگاهی تصمیم بگیریم، اونوقت پشتکار یارمون میشه برای موفقیت 😉

این دیرآموخته بهترین عبارتیه که همیشه از شما در خاطرم هست. بهترین درس. شاهکار. همه آنچه از شما آموخته ام ارزشمنده ولی واقعا هنوز روی دست این جمله چیزی نگفتید. این یه جمله رو تو اینستا گذاشتم، به دیوار زدم، اول دفترچه ام نوشتم و …. خیلی خوب میشه که به این بحث ادامه بدید

نمی دونم این نکته تا چه حد در راستای بحث شماست اما خودم احساس می کنم خیلی وقت ها با هدفی شروع کرده ام و پشتکار به خرج داده ام ولی بعد از مدتی پشتکارم صرف حواشی هدف شده تا خود هدف و باعث شده تلاشم بیهوده باشه
به عبارتی به جای پشتکار برای رسیدن به هدف، پشتکار برای اصلاح وسایل یا مسیر رسیدن به هدف به خرج داده ام که فایده ای برام نداشته.
هر بار هم دلایل این انحراف از مسیر اصلی میتونه متفاوت باشه:
– گاهی در اثر کمال طلبی یا احساس مسئولیت برای درست کردن چیزهایی که در مسیر هدفم دیدم، در عین اینکه می دونستم به تنهایی نمی تونم این چیزها رو درست کنم (تلاشم مثل تلاش برای سفت کردن یه پیچ شل در ریل راه آهن بوده در زمانی که می دونستم کلاً ریل انقدر انحراف داره که قطار حتما از ریل خارج میشه. خیلی وقت ها خودم هم مسافر اون قطار نمی شدم هیچ وقت). بعضی وقت ها پشیمون شدم کاملاً، بعضی وقت ها هم همون حسی که میگید (مفید بودن، انسان بودن یا …) باعث شده کاملاً پشیمون نباشم ولی در ادامه مسیر به وضوح سست شدم یا برای مدتی کاملا متوقف
– گاهی در اثر ترس از مواجه شدن با هدف و سرگرم شدن به پشتکار داشتن (به عبارتی پشتکار برای درجا زدن چون از دویدن می ترسی). گاهی هم این باعث میشه دانسته سر خودم کلاه بذارم و از مسیری که هستم (جایی که دارم درجا میزنم) راضی باشم
– و …
خیلی وقت ها حس میکنم، میدونستم در رو گم کردم یا انقدر دوره که دستم بهش نمیرسه و به جای در، دارم به دیوار می کوبم، ولی نمی دونم چرا امید دارم در بشه

یه وقت هایی هم فکر می کنم باید به هزینه و فایده ی هدفت نگاه کنی برای توقف. وقتی هزینه ی یک هدف از حد مشخصی گذشت، دیگه شاید عاقلانه نباشه پشتکار به خرج بدی چون فقط داری از خودت، از روابطت با عزیزانت، از دارایی ات و … برای چیزی خرج میکنی که هیچ فایده ای برات نداره. مگر اینکه در جایگاهی باشی (مثل یک مصلح اجتماعی) که با وجود زیاد بودن هزینه شخصی (و نه هزینه ای که پشتکارت به جامعه تحمیل می کنه) بخوای با پشتکار به کارت و برای رسیدن به هدفت پشتکار به خرج بدی
حتی عبارت «انقضا برای هدف» رو که به کار بردید، من رو به این فکر برد که آیا هدفی در زندگی دنبال کرده ام که من رو برای بعضی افراد «دوست/همراه منقضی شده» کرده باشه؟ هنوز جوابی براش ندارم

یه وقت هایی هم برای بعضی اهداف عجله داریم، در صورتی که پشتکار زیاد به خرج دادن سبب تسریع دستیابی به اون نمیشه و زمانی میبره که اون هدف رو بتونی به دست بیاری. مثل وقتی که انتظار داشته باشم با پشتکار به خرج دادن من، یه میوه ای زودتر از موعدش آماده ی چیدن بشه. در چنین مواردی پشتکار بیش از اندازه خرج دادن من برای رسیدگی به درخت، اگر باعث خراب شدنش نشه، باعث زودتر رسیدن میوه نمیشه. به عبارتی، باید یاد گرفت که مرز نتایج حاصل از پشتکار به خرج دادن کجاست و از کجا به بعد، باید صبوری برای به نتیجه رسیدن پشتکارهای قبلی رو یاد بگیری

سلام محمدرضا
من فکر میکنم بعضی هدف ها هسن ارزش صبر کردن و پشتکارو دارن حتی اگه کمی هم از تاریخ انقضا اون گذشته باشه البته این هدف ها باید حس خوب به ادم بده و جوری باشن که تلاش کردن برای به مقصد رسیدن زجر اور نباشه

بسیار ظریف بود، مرسی
یادم هست یکبار پای منبر (صوتی) یکی از علمای اخلاق مطرح کشور بودم، نکته زیبایی فرمودن که به نظر می رسه به این بحث مرتبط باشه. ایشون می گفتند همه ما غالبا اصول رو می دونیم و می تونیم خیلی خوب توضیح هم بدیم ولی نکته اینه که در تشخیص دچار خطا میشیم.
مثلا تفاوت عجب و شکر بعد از انجام کار نیک. همه می دونن که از نظر تئوری هر کدوم چه معنایی دارن، اولی حالت خودبرتربینی است که پس از انجام عمل نیک به فرد دست می دهد ولی دومی شکرگزاری بنده نسبت به خدا به واسطه توفیق یافتن جهت انجام کار خوبه. می گفت حالا فرض کنید که شما نماز شب بخونید و بعدش یه حس خوشحالی بهتون دست بده، در این صورت با وجود اینکه اصول رو می دونیم در تشخیص دچار خطا میشیم و نمی دونیم که در کدوم حالت هستیم.
معیاری که ایشون می گفتن شاید بیشتر به درد همون مباحث اخلاقی بخوره. می گفتند که باید ببینید که مثلا در این حالت آیا ترس از خودبرتربینی دارید؟ اگر یک خوفی از ارتکاب عجب همراه با اون خوشحالی در کنار هم داشتید، نشون میده که اون خوشحالی جنبه شکر داشته.
ببخشید طولانی شد و شاید بی ربط 🙂
سعید